ΟΙ ΨΥΧΕΣ ΤΟΥΣ ΧΑΙΡΟΝΤΑΙ...

Όταν κάποιος πεθάνει,δεν κλαίμε στην πραγματικότητα γι’ αυτόν. Αυτός είναι η αφορμή.
Για εμάς κλαίμε.Γιατί με το χωρισμό αυτό,εμείς πονέσαμε πολύ.
Διότι έμεινα μόνος.Διότι μου λείπει.Διότι είχα όνειρα που τώρα ακυρώνονται.
Σχέδια που αναγκαστικά ναυαγούν.
Προσκολλήσεις που τώρα απότομα σαν έμπλαστρα στην πλάτη με κόπο ξεκολλούν και φέρνουν στης ψυχής το σώμα οδύνη αφόρητη.

Άλλωστε οι φράσεις είναι δηλωτικές και μαρτυρούν το αληθινό που γίνεται
πίσω απ’ τα δάκρυα:Τι θα κάνω τώρα εγώ χωρίς εσένα!Δεν με λυπήθηκες καθόλου εμένα!Γιατί μου το ‘κανες αυτό!Γιατί μ’ αφήνεις μοναχό!Γύρνα, σε θέλω!Δεν μπορώ!

Γι’ αυτό κι όσοι απ’ την απέναντι όχθη πάλι ήρθαν σ’ ονείρατα και οράματα
και μίλησαν,είπαν να τους αφήσουμε ήσυχους,και πως εκεί περνούν καλύτερα
από εδώ και όλα ωραία.
Και βασικά,μόνο προσευχές κι αγάπη ζήτησαν,και ελεημοσύνη.

Όλα τ’ άλλα,του Νάρκισσου,του Εγώ μου,παιχνίδια και τερτίπια πάλι είναι.

π.Ανδρέας Κονάνος