“Μέχρι νεωτέρας”

 «Αλλά όταν πια φύγει το παιδί, θα μπορούμε να βγαίνουμε και λίγο έξω. Πόσον καιρό έχουμε να πάμε εκδρομή… Θα βάζουμε δυο ζακέτες σε μια τσάντα και θα παίρνουμε το λεωφορείο. Δυο ώρες είναι από δω. Θα κατεβαίνουμε στη στάση και θα περπατάμε μέχρι εκείνο το μέρος – πηγαίναμε μόνοι μας παλιά… Θυμάσαι τι ωραίο δέντρο έχει εκεί; Το έχουμε και στη φωτογραφία. Εκεί θα είναι ακόμη… Και θα έχει και ουρανό από πάνω, πολύ μπλε θέλω, και το χώμα καφέ, και ίσως αρχίσει και λίγη βροχή…» είπε η Φιλιώ στον άντρα της καθώς γονάτιζε στα τέσσερα, για να ρουφήξει με το ηλεκτρικό σκουπάκι της μια-δυο αράχνες πίσω απ’ το τραπέζι.
Μετά στράφηκε πάλι προς τις γωνίες – νόμισε πως είδε μια υποψία σκόνης.
«Πότε προλαβαίνουν κι έρχονται σκόνες… Αφού δεν ανοίγω τα παράθυρα…» […]
«Καθάρισες όμως καλά το δωμάτιό του;» ρώτησε ο Λύσσανδρος. […]
«Καθάρισα, ναι!»
«Να προσέχουμε και το καντήλι. Σήμερα όλο σβήνει…»
[…]
«Κοιμήσου τώρα εσύ», της λέει ο Λύσσανδρος. «Θα κοιτάω εγώ το καντήλι. Όταν έρθει η σειρά σου, θα σε ξυπνήσω…»
Και μόλις ο Λύσσανδρος καταλάβει πάλι πως η γυναίκα του κοιμήθηκε, κάθεται τότε λίγο και σκέφτεται και χαμογελάει. Ότι μετά. Θα κάνουν οι δυο τους πια την εκδρομή.
Ξανά… Οι δύο ζακέτες στην τσάντα. Το λεωφορείο. Η στάση. Η βόλτα μέχρι το παλιό τους μέρος. Εκείνο το δέντρο. Ολόκληρο. Ωραίο. Το χώμα. Ωραίο. Ίσως βροχή. Καμιά βρεγμένη αραχνούλα. Μπλε ουρανός. Η μυρωδάτη σκόνη στα ρουθούνια τους…
Αλλά τα ίδια σκέφτεται και η Φιλιώ, μόλις έρχεται η δική της σειρά για να φυλάξει το καντήλι.
_______________________________________
Από το διήγημα «Η υιοθεσία» - στον συγκεντρωτικό τόμο διηγημάτων του Βασίλη Αμανατίδη «Πλαγκτόν: οι ιστορίες» (Νεφέλη, 2019)

ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑ 3241

«Τι μάθαμε λοιπόν σήμερα;»
«Ότι δε βγαίνουμε ποτέ απ’ το σπίτι “μέχρι νεωτέρας”…»
«Γιατί;»
«Γιατί υπάρχει μόνο μέρα, γιατί καίει πολύ, γιατί υπάρχει το “ανεξέλεγκτο”…»
«Τι σημαίνει “ανεξέλεγκτο”;»
«Σημαίνει αυτό που όποιος βγει έξω παθαίνει κατάληψη απ’ αυτό».
«Γιατί;»
«Δεν ξέρουμε. “Μέχρι νεωτέρας”».
«Τι μας διδάσκει αυτό;»
«Ότι φορούμε πάντα πιτζάμες, για να συνηθίζουμε στον ύπνο και για να μη θέλουμε να βγαίνουμε έξω, και έτσι να γλιτώνουμε».
«Άρα;»
«Ο ύπνος θα μας σώζει».
«Μέχρι πότε;»
«“Μέχρι νεωτέρας”».
«Δηλαδή…»
«Μέχρι να μας το πουν από την τηλεόραση».
«Έτσι μπράβο, αγόρι μου. Είδες τι έπαθε ο πατέρας σου που βγήκε…»
«Ναι».
«Και δε θα βγάζουμε τη μάσκα ύπνου ούτε μες στο σπίτι, παρεκτός…»
«… κι αν είναι απαραίτητο».
«Τυχερά είστε εσείς που γεννηθήκατε μετά την απαγόρευση. Δεν έχετε μνήμες “κοντινότητας”. Έλα, πες την προσευχή σου τώρα…»
«Όμως τι είναι αυτό εκεί που πετάει, μαμά;»
«Α, μια πυγολαμπίδα είναι! Υπάρχουν ακόμη; Από πού μπήκε με κλειστά παράθυρα;»
«Βγήκε από το χώμα μες στη γλάστρα;…»
«Αυτό δε γίνεται… Όμως ωραίο αυτό το χώμα μες στη γλάστρα… Έλα, φτάνει τώρα, την είδες. Βάλε πάλι τη μάσκα. Και πες την προσευχή σου, αγόρι μου, ακούω…»
 Τα μέτρα πάρθηκαν προ οκταετίας. Ανακοινώθηκαν αρχικά από την τηλεόραση. Συνέστησε: παραμονή εντός των ορίων της οικίας, αποχή από συνευρέσεις σε εξωτερικούς χώρους. Αισιοδοξία, και κλειστά παντζούρια για τεχνητό βράδυ. Μαύρες κουρτίνες. Χαμηλά ή κλειστά φώτα, για αναπλήρωση νύχτας. Συχνή πόση χαμομηλιού για χαλάρωση, νυχτικό ένδυμα, μάσκες ύπνου. Προσπάθεια απομάκρυνσης από τις πόρτες. Η λέξη «πόρτα» κρίνεται ημιαπαγορευμένη. Τα νέα επίσημα λεξικά την παραλείπουν. Ο κόσμος τη χρησιμοποιεί.

Από τον συγκεντρωτικό τόμο διηγημάτων του Βασίλη Αμανατίδη (Vassilis Amanatidis) «Πλαγκτόν: οι ιστορίες»

facebook