Δεκέμβριος 1803. Ένα ανυπέρβλητο φως και μια απέραντη ζεστασιά απλώνεται στο σκοτεινό και παγωμένο Σούλι. Ένας βροντερός κρότος σπάει την αβάσταχτη σιγαλιά της σκλαβιάς. Ο ευωδιαστός ανθός της Ελευθερίας παίρνει να ανθίσει. Ο γέρο-Σαμουήλ και τα παιδιά του, αυτή η Δέσπω Σέχου και τ'αγγόνια της δεν τη νογάνε τη σκλαβιά. Σαν έτοιμοι από καιρό ανάβουν τα φυσέκια τους και φεύγουν περήφανοι σε τόπο χλοερό.
Όμως ο Αλή πασάς δεν τα σηκώνει τα ξεφτιλίκια. Πιάνει στο κατόπι τους μαχητές εκείνους που από πολύ νωρίς διδάσκουν τις έννοιες της αξιοπρέπειας και της θυσίας. Εξασθενημένοι από την πείνα και την κακουχία οι Σουλιώτες με αρχηγούς τον Κίτσο και Νότη Μπότσαρη κινάν προς την Βρεστενίτσα. Η Μονή Σέλτσου, όντας φυσικό οχυρό, περιτριγυρισμένο από κοφτερά βράχια και βαθειά φαράγγια, είναι μια καλή γραμμή άμυνας προς του σκυλάραπες και αθλίους Τουρκαλβανούς του Αλή. Μα δε λογάριασαν πως δεν υπάρχει άλλη έξοδος διαφυγής πέρα από την είσοδο. Αποκλεισμένοι όλο τον χειμώνα στο Σέλτσο, με λιγοστά τρόφιμα έχοντας να αντιμετωπίσουν τους αχρείους μισόχριστους μα και το δυσβάσταχτο ψύχος οι Σουλιώτες μετατρέπουν το Σέλτσο σε μέγα θυσιαστήριο.
Μετά από τρίμηνη πολιορκία τρεις χιλιάδες Τουρκαλβανοί και άλλοι χίλιοι διακόσιοι Αλβανοί εισβάλουν στη Μονή. Οι μόλις χίλιοι Έλληνες, άντρες γυναίκες και παιδιά βρίσκονται χωρίς εφόδια και θεονήστικοι. Η ένδοξος Ελληνική Ιστορία όμως περιλαμβάνει Θερμοπύλες, περιλαμβάνει Πλαταιές, περιλαμβάνει Λεωνίδα, Μιλτιάδη και Μέγα Αλέξανδρο. Και τώρα πια περιλαμβάνει και Σέλτσο.
21 τ' Απρίλη 1803. Με τα γιαταγάνια στα χέρια οι λιγοστοί Έλληνες σαρώνουν το παν. Χωρίς κλονισμό ρίχνονται σε μία άνιση μάχη. Όλεθρος, οδύνη, στεναγμός. Ο Νότης λαβώνεται και οπισθοχωρεί. Οι άντρες όλοι σχεδόν σφαγιάζονται από τα μιάσματα του σουλτάνου. Ο Κίτσος μαζί με τον γιό του Μάρκο Μπότσαρη ετών 13 και άλλους 10 νοματαίους γλιτώνουν μέσα σε μια σπηλιά.
Και ύστερα έρχονται οι γυναίκες. Οι γυναίκες. Μα δεν είναι γυναίκες αυτές. Είναι άγγελοι, είναι αερικά, είναι ξαφνιάσματα όντως της φύσης. Δεν είναι αυτές για να γιομίσουν το χαρέμι του Αλή. Και τα παιδιά τους δεν είναι για γενίτσαροι. Ένας ασπασμός θανάτου, το τελευταίο φιλί της μάνας. Γλυκό φιλί φρικτού αποχωρισμού. Κυνηγημένες οι διακόσιες πενήντα και πλέον μανάδες μαζί με τα σπλάχνα τους, φωνάζοντας όλες μαζί «ΘΑΝΑΤΟΣ» ορμάνε από τον Πέτακα προς το απύθμενο βάραθρο της Γκούρας πίσω από τη Μονή. Πηδάνε σχεδόν τρέχοντας, λες και θα πηδούσαν απέναντι ένα μικρό ρέμα. Αλλά ήρωας δεν είναι αυτός που βαστάει τ'άρματα. Ήρωας είναι αυτός που περιφρονεί την άβυσσο. Ανάμεσα σε αυτές τις αγγελικές μορφές των γυναικών που προτίμησαν να γκρεμίσουν στα νερά του Ασπροποτάμου ήταν και η 19χρονη κόρη του Νότη Μπότσαρη, η Λένη η οποία υμνήθηκε από την λαϊκή μούσα.
Και εκεί, στα κακοτράχαλα βουνά του Σέλτσου βγήκαν οι ήρωες Σουλιώτες με το τσουβάλι.
Στην μάχη του Σέλτσου ξεκληρίστηκαν τρεις γενιές Μποτσαραίων και Κουτσονικαίων. Από τους 1400 Σουλιώτες επέζησαν μόλις 70 ψυχές περίπου.
Λιγοστά είναι τα ονόματα που συγκρατήθηκαν. Μα τι αξία έχουν κι αυτά δίπλα στις ψυχές; Τι αξία έχουν σα συλλογιέσαι το Σέλτσο; Σφίγγουμε γοερά τα χείλη, αφήνουμε ελεύθερα τα δάκρυα να κυλήσουν και με βουρκωμένα μάτια ατενίζοντας τον ουρανό, βλέπουμε μπροστά μας το Σέλτσο, βλέπουμε εκείνα τα φαράγγια τα γιομάτα με τις κομματιασμένες σάρκες των μανάδων μας, εκείνα τα βράχια τα βαμμένα με το αίμα των πατεράδων μας και το μόνο που αναφωνούμε είναι αυτό: ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ!
Αιωνία η μνήμη αξιομακάριστοι.
Σημείωση: Οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν από την επίσκεψή μας στην Μονή Σέλτσου κατά την φιλοξενία μας στις Πηγές Άρτας από οικογένεια του Συλλόγου μας που κατάγεται από το ιστορικό χωριό.
πηγή:Μωραΐτες εν Χορώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου