Ο ῞Οσιος Συμεών ὁ Πεντάγλωσσος (1η Ιουνίου)

 Ο ῞Οσιος Συμεών ὁ Πεντάγλωσσος ἦταν ῞Ελληνας ἀπό τή Σικελία. ᾿Εσπούδασε στήν Κωνσταντινούπολη κατά τίς ἀρχές τοῦ 11ου αἰῶνος μ.Χ. καί στή συνέχεια μετέβη στήν Παλαιστίνη, ὅπου ἐμόνασε σέ διάφορα μοναστήρια. Κατόπιν ἦλθε στή μονή τοῦ Σινᾶ καί ἀσκήτεψε ἐκεῖ. 

 ῏Ηταν ἐκεῖνος πού μετέφερε περί τό 1026 λείψανα τῆς ῾Αγίας Μεγαλομάρτυρος Αἰκατερίνης στίς πόλεις Τρέβς καί Ρουένη τῆς Γαλλίας19, στήν ὁποία ἵδρυσε καί μονή ἀφιερωμένη στήν ῾Αγία Αἰκατερίνη. ᾿Εκοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό 1035.

πηγή

Όταν ακούμε το Συναξάρι των Αγίων ''Τη αυτή ημέρα μνήμη...

 

Όταν ακούμε το Συναξάρι των Αγίων ''Τη αυτή ημέρα μνήμη...'', να στεκόμαστε όρθιοι με ευλάβεια, όπως οι στρατιώτες στέκονται προσοχή όταν διαβάζονται τα ονόματα των ηρωϊκώς πεσόντων συναδέλφων τους.

Όσιος Παΐσιος Αγιορείτης

«Ἀπό ὑαλί χρωματιστό»(Κ.Καβάφη)

Το εξαιρετικό ποίημα του Κωνσταντίνου Καβάφη «Ἀπό ὑαλί χρωματιστό», βασίστηκε στη συγκινητική περιγραφή του Βυζαντινού συγγραφέα Νικηφόρου Γρηγορά της αυτοκρατορικής στέψης - αναγκαστικά με ψεύτικα στολίδια («μπιχλιμπίδια») - του Ιωάννη Καντακουζηνού και της Ειρήνης Ανδρονίκου Ασάν, στις 13 Μαΐου 1347.

 Για την απελπιστική κατάσταση των οικονομικών της Αυτοκρατορίας, η οποία περιτριγυρίζονταν από πολλούς εχθρούς που την επιβουλεύονταν, ο Γρηγοράς γράφει πως όταν μετά τον εξάχρονο εμφύλιο (1341-1347) που προηγήθηκε της στέψης κι επικράτησε ο Καντακουζηνός, στα θησαυροφυλάκια «δε βρήκε παρεκτός σκόνη, αέρα … και τα άτομα του Επικούρου!» Με ευθύνη μιας «ξένης». Της Άννας της Σαβοΐας, χήρας του αυτοκράτορα Ανδρόνικου Γ', που αφού πρώτα άδειασε τα αυτοκρατορικά ταμεία για τις ανάγκες του εμφυλίου, κατόπιν ξεπούλησε τα πολύτιμα κειμήλια και έφτασε στο σημείο να βάλει τα κοσμήματα του στέμματος ενέχυρο στη Βενετία αντί του εξευτελιστικού τιμήματος των 30.000 δουκάτων. (Έκτοτε, παρέμειναν στο θησαυρό του Αγίου Μάρκου).

 Βρισκόμαστε ήδη σε μια ιστορική περίοδο που η εν γένει κατάσταση της πάλαι ποτέ κραταιάς Αυτοκρατορίας ήταν τραγική και χαοτική και η Ιστορία είχε ήδη πάρει το καθοδικό ρεύμα για την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, αλλά και που φάνηκε «άδικη» για τον ικανότατο, σοφό, έντιμο, μεγάλο διπλωμάτη, οργανωτικό, γενναιόψυχο και μεγάλο «άτυχο» της Ιστορίας, Ιωάννη Καντακουζηνο (Ιωάννη ΣΤ'). Η «Πτώση» της Πόλης, την επέτειο της οποίας έχουμε σε λίγες μέρες, ήταν πλέον αναπότρεπτη πριν εμφανιστούν έξω από τα τείχη της οι ορδές του «Πορθητή» της, έναν αιώνα μετά.

πηγή

ΚΟΙΝΗ ΔΗΛΩΣΗ ΤΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΤΩΝ ΝΟΣΗΛΕΥΤΙΚΩΝ ΙΔΡΥΜΑΤΩΝ

 Τώρα πια που οδηγούμαστε προς μία «κανονικότητα», πιστεύουμε ότι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να τοποθετηθούμε αναφορικά με ένα άκρως σοβαρό και εξαιρέτως πνευματικό θέμα και εμείς οι κάτωθι προσυπογράφοντες κληρικοί που διακονούμε στα νοσηλευτικά ιδρύματα ανά την Ελληνική Επικράτεια. Το θέμα της συμμετοχής των ασθενών/πιστών στο Μυστήριο της Ζωής δεν είναι ορθό να αντιμετωπίζεται από τους μη μυημένους τόσο επιπόλαια· άλλωστε κανένας ανθρώπινος νους δεν ελευθερώνεται, δεν βλέπει καθαρά και δεν διακρίνει με διαύγεια τα πράγματα αν δεν έχει φῶς Χριστοῦ, όσο μεγάλη και σπουδαία και αν είναι η κατάρτισή του, γιατί ο νους του ανθρώπου όταν αποστατήσει από τον Θεό, όπως λέει και ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, «ή κτηνώδης γίνεται ή δαιμονιώδης», παραβιάζει τα φυσικά του όρια και αλλοτριώνεται παρασυρόμενος από την φιλοχρηματία, την φιλοδοξία και την φιληδονία.

 Στην εποχή που τα ανθρώπινα δικαιώματα μονοπωλούν την καθημερινότητά μας είναι θλιβερό να καταπατάται το δικαίωμα της Θρησκευτικής Ελευθερίας, το οποίο είναι και συνταγματικά κατοχυρωμένο. Σύμφωνα με το άρθρο 3 και το άρθρο 13 του Ελληνικού Συντάγματος, κάθε άνθρωπος εντός της Ελληνικής Επικράτειας έχει το δικαίωμα του θρησκεύειν.

 Μάλιστα, η θρησκευτική ελευθερία κατοχυρώνεται και σε επίπεδο υπερεθνικών διατάξεων. Το άρθρο 9 της Ευρωπαϊκής Συμβάσεως εγγυάται την ελευθερία της θρησκείας. Επίσης, στο άρθρο 10 του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης ορίζεται ότι κάθε πρόσωπο έχει δικαίωμα στην ελευθερία σκέψης, συνείδησης και θρησκείας.
  Όλοι οι ασθενείς/πιστοί που αισθάνονται την ανάγκη πνευματικής και ψυχικής στήριξης, καταφεύγουν στην επικοινωνία με τον Θεό, όχι επειδή κάποιος τους εξανάγκασε, αλλά με πλήρη συνείδηση της επιλογής τους αυτής και στο πνεύμα της ρήσης του Αποστόλου Παύλου: ὑμεῖς γάρ ἐπ’ ἐλευθερίᾳ ἐκλήθητε.

  Η σημερινή προσέγγιση της αντιμετώπισης της ασθένειας εστιάζει, όπως είναι γνωστό και παγκοίνως αβασάνιστα αποδεκτό, στην σύγχρονη ιατρική και τις εξ ολοκλήρου «κοσμικές» μεθόδους της, που επιθυμούν να θέσουν υπό διαχείριση την ζωή και τον θάνατο. Δεδομένης ωστόσο της άποψης που ολοένα κερδίζει περισσότερο έδαφος στην σύγχρονη επιστήμη σχετικά με την ψυχοσωματική προέλευση της ασθένειας –ότι δηλαδή η ανθρώπινη υγεία είναι άμεσα εξαρτώμενη από τον τρόπο διαβίωσης και πως στις περισσότερες περιπτώσεις ασθενειών η σωστή μέθοδος ίασης θα απαιτούσε από τον άρρωστο ριζικές αλλαγές στην ζωή του, ίσως ακόμη και αναθεώρηση της κοσμοθεωρίας του, και όχι απλώς μια ιατροφαρμακευτική θεραπεία– επισημαίνεται ένα έλλειμμα συνεργασίας τόσο από την πλευρά των ιατρών που φοβούνται ότι θα απωλέσουν την επιστημονικότητά τους αν μιλήσουν για πίστη, όσο και από την πλευρά των ιερέων που φοβούνται την «εκκοσμίκευση» αν αποδεχθούν τα επιτεύγματα της ιατρικής επιστήμης, λησμονώντας οι δεύτεροι μερικές φορές την Παλαιοδιαθηκική ρήση:

 ''Τίμα ἰατρόν πρός τάς χρείας αὐτοῦ τιμαῖς αὐτοῦ, καί γάρ αὐτόν ἔκτισεν Κύριος. Παρά γάρ Ὑψίστου ἐστίν ἴασις'' (…). 

 Τίθεται λοιπόν το ζήτημα, αφενός της εμπορευματοποίησης της έννοιας της

'Οπως τα βλέφαρα αγγίζουν το ένα το άλλο,έτσι και οι πειρασμοί είναι κοντά στους ανθρώπους...

«'Οπως τα βλέφαρα αγγίζουν το ένα το άλλο,έτσι και οι πειρασμοί είναι κοντά στους ανθρώπους...»

ΦΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ.

Από το βιβλίο ''Πονεμένη Ρωμιοσύνη''

Το κηρυγμα και η ζωή των αγίων δεν είναι άλλο από το κήρυγμα της Αναστάσεως του Χριστού και του κόσμου(Κυριακή των αγίων Πατέρων)

 Οι κήρυκες της Αναστάσεως

  Τις προηγούμενες Κυριακές, αδελφοί χριστιανοί, οι οποίες έπονται της Κυριακής του Πάσχα, η αγία μας Εκκλησία προέβαλε ενώπιόν μας το κήρυγμα της Αναστάσεως του Χριστού και της θεότητάς του, η οποία νικά τον θάνατο, την φθορά και την αμαρτία. 

 Είδαμε τον Θωμά να ψηλαφεί τον αναστάντα Χριστό και να διακηρύσσει «Ο Κύριός μου και ο Θεός μου!», είδαμε τις μυροφόρες, οι οποίες πρώτες κήρυξαν στους μαθητές την Ανάσταση του Χριστού, είδαμε τον Κύριο να θεραπεύει τον παραλυτο από την σωματική του ασθένεια και να χορηγεί στην Σαμαρείτιδα το ύδωρ το ζων, την εν πνεύματι και αληθεία προσκύνηση του Θεού, είδαμε τον εκ γενετής τυφλό να γίνεται κήρυκας της θεότητας του Κυρίου μας και της θαυματουργού του δυνάμεως.

  Η σημερινή περικοπή του ιερού Ευαγγελίου περιλαμβάνει τους τελευταίους στίχους από το κατά Μάρκον Ευαγγέλιο (1) και συνοψίζει τρόπον τινά όλα τα αναστάσιμα γεγονότα. 

 Αφού αναστήθηκε ο Ιησούς το πρωί της πρώτης μέρας μετά το Σάββατο, μάς λέει, φανερώθηκε πρώτα στην Μαρία την Μαγδαληνή, από την οποία είχε βγάλει επτά δαιμόνια. Εκείνη πήγε και το ανήγγειλε στους μαθητές που πενθούσαν και έκλαιγαν, κι ενώ τούς είπε ότι ζει ο Κύριος και τον είδε, δεν την πίστεψαν. Αργότερα φανερώθηκε με άλλη μορφή σε δύο από αυτούς, που πήγαιναν στο χωράφι, κι εκείνοι αφού επέστρεψαν το είπαν στους υπόλοιπους‧ αλλά ούτε εκείνους πίστεψαν.

  Έπειτα φανερώθηκε στους ένδεκα που ήταν συγκεντρωμένοι, και τούς επέπληξε για την απιστία τους και την σκληροκαρδία τους, επειδή δεν πίστεψαν εκείνους που τόν είχαν δει αναστημένο. Και τούς είπε: Να πορευθείτε σε όλον τον κόσμο και να κηρύξετε το Ευαγγέλιο σε όλη την κτίση. Αυτός που θα πιστέψει και θα βαπτιστεί θα σωθεί, ενώ όποιος δεν πιστέψει θα κατακριθεί. Σε αυτους που θα πιστέψουν, τέτοια θαυματά σημεία θα επακολουθήσουν‧ στο όνομά μου θα βγάλουν δαιμόνια, θα λαλήσουν καινούριες γλώσσες, θα σηκώσουν φίδια, κι αν ακόμα πιουν κάτι θανάσιμο, δεν θα τούς βλάψει‧ θα βάλουν τα χέρια τους πάνω στους αρρώστους, κι εκείνοι θα θεραπευτούν. 

 Και ο μεν Κύριος αφού τούς είπε αυτά ανελήφθη στους ουρανούς και κάθισε στα δεξιά του Θεού‧ εκείνοι δε αφού βγήκαν έξω κήρυξαν παντού, με την βοήθεια του Κυρίου ο οποίος και διαβεβαιώνει τον λόγο με τα θαύματα που επακολουθούν. 

 Το μεγαλύτερο θαύμα, το μυστήριο των μυστηρίων, το κήρυγμα των αποστόλων και το φως του κόσμου είναι η Ανάσταση του Χριστού. Και το χαρμόσυνο ευαγγέλιο το οποίο κήρυξαν δεν είναι άλλο από αυτό που λέει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος στον Κατηχητικό του Λόγο, τον οποίο διαβάζουμε το βράδυ της Αναστάσεως, ότι «συγγνώμη ἐκ τοῦ τάφου ἀνέτειλεν». 

 Αυτή είναι η νέα γλώσσα, αυτό είναι το καινούριο μήνυμα που εξαπλώθηκε στην

Αντάμωσαν οι Άγιοι και οι αυτοκράτορες και αυτό δεν αλλάζει!

Αυτοί όλοι είναι οικογένεια και κανένας Ερντογάν ή οποιοσδήποτε άλλος δεν μπορεί να μπει ανάμεσά τους.
Ο Κύριος μας , η Κυρά μας η Παναγιά, ο αυτοκράτορας, η αυγούστα με τα ελληνικά τους ονόματα, δίπλα ο ένας στον άλλον τόσους αιώνες τώρα, στους τοίχους της ΑγιαΣοφιάς με τις ψηφίδες τις πρώτες που χέρια Ελλήνων έβαλαν την μία δίπλα στην άλλη, περίπου όπως οι μετάνοιες των ασκητών που η μία δίπλα στην άλλη φτιάχνουν κλίμακα για τον ουρανό και όπως οι ασπασμοί κοντά-κοντά ο ένας με τον άλλον στοιχειοθετούν Αγάπη.
Δεν ξεχωρίζουν αυτοί.
Ανταμωμένοι πορεύονται με την υγρασία τόσων χειμώνων που τους έκανε να σφιχτούν ο ένας δίπλα στον άλλον τις νύχτες που δεν τους έβλεπε κανείς και να φτιάξουν προσευχές και προσευχές....
Τι να μας πουν τώρα οι βάρβαροι με τις γελοιότητές τους;
Ο μέγας ναός είναι των Ρωμιών, οι τοίχοι του μυρίζουν λιβάνι, στις γωνιές του περιπολεί αίμα του 1453, αίμα-φύλακας, αίμα-φυλαχτό, στις αθέατες κόγχες του ιερού μικρά ψίχουλα του τελευταίου αντίδωρου έχουν κρυφτεί κάτω από παλιά χιόνια της Πόλης περιμένοντας τους Έλληνες και οι άγγελοι σε ψηφίδες πάνω ή σε φτερά πραγματικού χρόνου ανυπόμονου πλέον Παραδείσου, στοιχειώνουν τις κινήσεις των βέβηλων.
Μην σκιάζεστε λοιπόν αδέλφια και μην ξοδεύετε θυμό για τους πρόστυχους!
Απλά περιμένετε να δείτε...

πηγή

Υπάρχουν άνθρωποι που ασχολούνται συνεχώς με την συντέλεια δεν νοιάζονται όμως για τις ψυχές τους

Όσιου Νεκτάριου του τελευταίου στάρετς της Όπτινα (1853-1928)

Πολλοί γνωρίζοντας το προφητικό του χάρισμα ρωτούσαν: Τι μας περιμένει;

– Μεγάλες κοινωνικές καταστροφές περιμένουν την ανθρωπότητα, απαντούσε. Τα τωρινά βάσανά μας μοιάζουν με τσιμπήματα εντόμων, συγκρινόμενα με τα βάσανα των εσχάτων χρόνων. Πολλοί το διαισθάνονται ενστικτωδώς, όπως τα μυρμήγκια την κακοκαιρία. 

Αλλά οι πιστοί χριστιανοί μπορούν να μην φοβούνται- η χάρη του Θεού τους προστατεύει πάντα. Στα τέλη θα συμβεί με τους πιστούς ότι έγινε με τους αποστόλους πριν από την κοίμηση της Θεοτόκου. Ο κάθε πιστός, οπού κι αν βρίσκεται, θα μεταφερθεί μ” ένα σύννεφο μέσα στην κιβωτό της Εκκλησίας. Μόνο αυτοί πού θα βρεθούν μέσα θα σωθούν. 

 Η εποχή μας είναι παρόμοια με την εποχή του Νώε. Ο Κύριος επί έξι αιώνες προειδοποιούσε πώς θα γίνει κατακλυσμός, αλλά δεν τον πίστεψαν και δεν μετανόησαν μέσα στο αμέτρητο πλήθος των ανθρώπων βρέθηκε μόνο ένας δίκαιος και η οικογένεια του, ο Νώε, πού πίστεψε πώς θα έρθει ο κατακλυσμός και το έλεγε σε όλους, αλλά αυτοί δεν τον άκουγαν.

  Ακόμη κι οι εργάτες πού προσέλαβε για να κατασκευάσουν την κιβωτό, δεν πίστεψαν και γι” αυτό πήραν μόνο τον μισθό της δουλείας τους, αλλά δεν σώθηκαν χάθηκαν κι αυτοί στον κατακλυσμό. Εκείνη η εποχή είναι προμήνυμα της δικής μας. Η κιβωτός είναι η Εκκλησία. Μόνο όσοι είναι μέσα θα σωθούν.
Κάποτε η Νεκταρία Κοντσέβιτς τον ρώτησε για την συντέλεια του κόσμου…Ο στάρετς Νεκτάριος μίλησε αρκετά γι” αυτό το θέμα. Τέλος χαμογέλασε με νόημα και της είπε τα παρακάτω λόγια:
– Γιατί απευθύνεστε στην μικρόνοιά μου; (πάντα υποτιμούσε τον εαυτό του

Ένα σπουδαίο μέλος για την άλωση του Μανουήλ Δούκα του Χρυσάφη(Ψάλλει ο π. Γεώργιος Τσέτσης)

Του Π.Α. Ανδριόπουλου

 Ακούω τον μέγιστο π. Γεώργιο Τσέτση, Μέγα Πρωτοπρεσβύτερο του Οικουμενικού Θρόνου να ψάλλει το Ο Θεός ήλθοσαν έθνη σε ήχο πλ. δ’ και μεταφέρομαι πραγματικά στη Βασιλεύουσα του Μανουήλ Δούκα του Χρυσάφη λίγο μετά την Άλωση. 

 Την ηχογράφηση αυτού του ειδικού και μοναδικού στην ιστορία μέλους οφείλουμε στον κράτιστο Μανόλη Χατζηγιακουμή, ο οποίος στη σειρά Σύμμεικτα Εκκλησιαστικής Μουσικής έχει εκδώσει τον Άμωμο κατά την παράδοση της Κωνσταντινούπολης (cd 6o: Άμωμος - Νεκρώσιμα και Επιμνημόσυνα, Κέντρον Ερευνών και Εκδόσεων, Αθήνα 2005). 

Ο σπουδαίος αυτός ψηφιακός δίσκος – πραγματική καταγραφή και συμβολή – κλείνει με τη σύνθεση του Χρυσάφη (ακμή περ. 1440 – 1465) «εις την ανάλωσιν της Κωνσταντινουπόλεως».
Ο π. Γεώργιος Τσέτσης ερμηνεύει εδώ την μοναδική σύγχρονη μεταγραφή του μέλους από τον πατριαρχικό μουσικό Μάρκο Βασιλείου. Η μεταγραφή δεν στοιχείται στην μεταγραφική παράδοση των Τριών Διδασκάλων, αλλά στη νεώτερη των Δυτικών εξηγητών (ας το πούμε έτσι κάπως συμβατικά).

Ο Μ. Χατζηγιακουμής σημειώνει για το μάθημα αυτό:
"Το μέλος O θεός ήλθοσαν έθνη ηχ πλ δ΄ είναι ένα ειδικό και μοναδικό στην ιστορία μέλος, το οποίο ο μεγάλος αυτός μουσικός του Βυζαντίου, και οικείος των δύο τελευταίων Βυζαντινών αυτοκρατόρων, έχει συνθέσει αποκλειστικά για την Άλωση (1453) της Κωνσταντινούπολης, «εις την ανάλωσιν της Κωνσταντινουπόλεως», όπως σημειώνεται σε μεταγενέστερο χειρόγραφο (τέλος 18ου αι.). 

 Πρόκειται για ένα θρηνώδες άσμα, επιτάφιο της Μεγάλης Πόλης (και της Μεγάλης Αυτοκρατορίας), και το οποίο θα πρέπει να θεωρηθεί ως η απαρχή των πολυάριθμων μετέπειτα λαϊκών θρήνων για τη χαμένη Βασιλεία. 

 Στην ουσία, πρόκειται για μελοποίηση των πρώτων στίχων (1-8, με μικρές τροποποιήσεις και αναδιπλώσεις λέξεων) του οη΄ (78ου) Ψαλμού, του οποίου το κείμενο έχει ιδιαίτερη συμβολική αντιστοιχία προς το συγκεκριμένο ιστορικό γεγονός:

 O Θεός, ήλθοσαν έθνη εις την κληρονομίαν σου, εμίαναν τον ναόν τον άγιόν σου [εμίαναν Κύριε]. | Έθεντο τα θνησιμαία των δούλων σου βρώματα τοις πετεινοίς του ουρανού, τας σάρκας των οσίων σου τοις θηρίοις της γης· | εξέχεαν το αίμα αυτών [εξέχεαν Κύριε] ωσεί ύδωρ κύκλω Ιερουσαλήμ, και ουκ ην ο θάπτων. | Εγενήθημεν όνειδος τοις γείτοσιν ημών, μυκτηρισμός και χλευασμός τοις κύκλω ημών. | Έως πότε, Κύριε, οργισθήση εις τέλος, εκκαυθήσεται ως πυρ ο ζήλος σου [έως πότε Κύριε]; | Έκχεον την οργήν σου [έκχεον] επί τα έθνη τα μη γινώσκοντά σε και επί βασιλείας, αί το όνομά σου ουκ επεκαλέσαντο. | Μη μνησθής ημών ανομιών αρχαίων, αλλά βοήθησον ημίν ταχύ και ελέησον ημάς 

[Θεέ, κατακτήσανε τη χώρα σου άπιστα έθνη, εμίαναν τον ναό σου τον άγιο.

Ιστορίες χαραγμένες στις πόρτες της Αγίας Σοφίας

Μια συλλογή από πόρτες με ιστορία στην Αγία Σοφία
Η κεντρική πόρτα ονομαζόταν Βασιλική Πόρτα και μόνο ο Αυτοκράτορας θα μπορούσε να περάσει μέσα από αυτήν σε ειδικές ημέρες. Στην τελετουργική είσοδο του αυτοκράτορα στην Αγία Σοφία, που κρατούσε ένα μεγάλο κερί, αυτός θα προσκυνήσει τρεις φορές πριν από αυτή την πόρτα, ενώ οι χορωδίες από το βάθος έψαλλαν . Είναι τεράστιες αυτές οι σανίδες της πόρτας λέγεται ότι είναι ξύλο από την κιβωτό του Νώε, μια ιστορία που καταγράφηκε για πρώτη φορά τον 9ο αιώνα.

Η «Πάτρια Κωνσταντινουπόλεως» μας πληροφορεί: "Στο δεύτερο νάρθηκα οι πόρτες ήταν κατασκευασμένες από ελεφαντόδοντο (τρεις δεξιά, τρεις αριστερά και μεταξύ τους) τρεις άλλες πόρτες: δύο από το μεσαίο μέγεθος, και μεταξύ τους υπήρχε το πολύ μεγάλο ένα από επιχρυσωμένο ασήμι.
Όλες οι πόρτες ήταν επιχρυσωμένες. Μέσα από αυτές τις πόρτες αντί για κανονικό ξύλο υπήρχε το ξύλο της κιβωτού "Όπως περιγράφηκε στην Πάτρια Κωνσταντινουπόλεως η πόρτα καλύφθηκε από φύλλα αργυρού και χρυσού. Ασφαλίστηκε με μια μεγάλη και εντυπωσιακή ασήμι κλειδαριά.
Κατά τους Βυζαντινούς χρόνους η πόρτα ήταν επίσης γνωστή ως Αργυρά Πύλη καθώς και Ωραία Πύλη . Από τις δύο πλευρές της πόρτας κρεμόταν μια εικόνα του Σωτήρα και μιας Μαρίας της Αιγύπτου και της Θεοτόκου, που έφερε εδώ από τον Παναγίο Τάφο στην Ιερουσαλήμ. Σημάνσεις 2 μέτρων στο το πάτωμα δείχνουν πού είχαν τοποθετηθεί τα εικονίδια.
Η πόρτα ήταν επίσης γνωστή ως πόρτα της μετανοίας, πάνω στην καμάρα είναι ένα μωσαϊκό του βυζαντινού αυτοκράτορα Λέοντα του σοφού, που νυμφεύτηκε πάρα πολλές φορές και τελευταία φορά την εκπληκτικής ομορφιάς Ζωή Καρβωνοψίνα"Μαυρομάτα", που του έφερε γιο και κληρονόμο.

Ο Λέων παρά τους πολλούς γάμους του, δεν κατόρθωσε να αποκτήσει διάδοχο κάτι που θεωρήθηκε μεγάλο σκάνδαλο. Πρώτη σύζυγος του ήταν η Θεοφανώ Μαρτινιακή την οποία ανάγκασε ο πατέρας του να νυμφευτεί με το ζόρι για πολιτικούς λόγους ενώ ο ίδιος μισούσε. Με την Θεοφανώ απέκτησε μια κόρη την Ευδοκία. Η Θεοφανώ μετά τον θάνατο της κόρης τους αποσύρθηκε σε μοναστήρι (892) και πέθανε τον επόμενο χρόνο. Ο Λέων προχώρησε στην συνέχεια σε δεύτερο γάμο με την αγαπημένη του Ζωή Ζαούτζαινα κόρη του συμβούλου του Στυλιανού Ζαούτση αλλά πέθανε και αυτή χωρίς να αποκτήσουν τον διάδοχο (899). Ο Λέων προχώρησε σε τρίτο γάμο με την Ευδοκία Βαϊανή η οποία πέθανε πάνω στην γέννα (901) ενώ ο νεογέννητος γιος τους έζησε μόνο λίγες μέρες.[....]

ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ

Ο κόσμος, η τέχνη και η «ιδεολογία» της εθνικής μας χαρμολύπης που γέννησε το θαύμα του 1821!

Στέλιος Κούκος

  Με ποιο κουράγιο ο λαός μας διά μέσου του ποιητή -που δεν σώζεται, βεβαίως, το όνομά του- έγραψε τους στίχους-προφητεία, τους στίχους-απαντοχή, τους στίχους-δύναμη, προσμονή, επιμονή, κουράγιο:
“Πάλιν με χρόνους και καιρούς πάλιν δικά μας θάναι”! Ή ακόμη η “Ρωμανία κι αν πέρασεν ανθεί και φέρει κι’ άλλο”!

 Και δεν είναι μόνον αυτό! Ο στιχουργός δεν παρηγορεί μόνον τους συνανθρώπους του και την πονεμένη, την απεγνωσμένη Ρωμιοσύνη, αλλά κάνει κάτι πολύ πιο συγκλονιστικό! Ενώνει συμπαθητικά, δηλαδή στο ίδιο πάθος, τον ουρανό και την γη, τα θεία και τα ανθρώπινα και σπεύδει να παρηγορήσει και την Υπεραγία Θεοτόκο. Έτσι αμέσως μετά τον στίχο του δημοτικού τραγουδιού που λέει η “Δέσποινα ταράζεται και κλαίει και δακρύζει”, ο ποιητής σπεύδει να την ενθαρρύνει κι’ αυτήν λέγοντάς της, “Σώπασε, κυρά Δέσποινα μη κλαίεις μη δακρύζεις” και ακολουθεί ο εμβληματικός στίχος που προαναφέραμε, “Πάλιν με χρόνους και καιρούς πάλιν δικά μας θάναι”.

 Υπάρχει όμως και ο στίχος, ο οποίος δεν είναι τόσο γνωστός, “Πάλι με χρόνους και καιρούς, πάλι δικά σου είναι”!Και σε ποιαν δίνει κουράγιο ο ποιητής; Στην Υπέρμαχο Στρατηγό, στην προστάτιδα της Πόλης, στην Αγία Σκέπη της Βασιλίδας των πόλεων. Σ’ αυτήν, που τόσα χρόνια πάσκιζε να κρατά την Κωνσταντινούπολη ελεύθερη από κάθε βαρβαρική επιδρομή, άλωση και κάθε άλλη πληγή. Και, μάλιστα, μερικές φορές Την έβλεπαν οφθαλμοφανώς πάνω στα κάστρα να την υπερασπίζεται! Και όχι μόνον οι προστάτες της αλλά και οι εχθροί της! Το ομολογούσαν οι ίδιοι!

 Παράλληλα, όμως, με την παρηγοριά που προσφέρει ο ποιητής μας στην Θεοτόκο μοιάζει να παραδέχεται έμμεσα και αυτός ότι η Βασιλεύουσα χάθηκε για τις αμαρτίες του Γένους όπως έχει επικρατήσει να λέγεται. Έτσι η Ίδια αφ’ ενός δεν φταίει, δεν φέρει ευθύνη για το κούρσεμά της και αφ’ ετέρου να μην στενοχωριέται εμείς θα την ξαναπάρουμε.

Εδώ, μάλλον, θα πρέπει να θυμηθούμε και τον στρατηγό Μακρυγιάννη που αναρωτιόταν αν έχουμε αρετή να ελευθερώσουμε την πατρίδα!

Γιατί, όμως να μην θυμηθούμε και τον ήρωα του ενωτικού αγώνα της Κύπρου (1955-1959) Κυριάκο Μάτση που όταν ο Άγγλος ύπατος αρμοστής Μεγαλονήσου του απάντησε πως “ου περί χρημάτων ποιούμαι τον αγώνα αλλά περί αρετής”!

Ας δούμε, όμως, και ποιοι στίχοι προηγούνται πριν από αυτούς που παραθέσαμε από το ποντιακό τραγούδι της Αλώσεως:
“Μοιρολογούν τα εκκλησιάς, κλαίγ ‘νε τα μονστήρια/ κι ο Γιάννες ο Χρυσόστομος κλαίει, δερνοκοπιέται”.
Εδώ ο ποιητής αναλαμβάνει να εμψυχώσει τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο αφού μετά απευθύνεται παρακλητικά σ’ αυτόν και του λέει:
“Μην κλαις, μην κλαις, Άι Γιάννε μου, και δερνοκοπισκάσαι” (δέρνεσαι και κτυπιέσαι). Και μετά την βασανιστική εξαγγελία και επανάληψη η “Ρωμανία

Ο τελευταίος αυτοκράτορας και οι πριγκίπισσες της «καθ΄ ημάς Ανατολής».

  Δυο φορές χήρος από Λατίνες πριγκίπισσες έμεινε ο «άτυχος» Κωνσταντίνος Δραγάτσης Παλαιολόγος ενόσω βρίσκονταν δεσπότης στην Πελοπόννησο. Όταν το 1449 στέφτηκε στο Μυστρά αυτοκράτορας του Βυζαντίου αναζήτησε γρήγορα τρίτη σύζυγο, αυτή τη φορά όμως στην Ανατολή. Οι δύο νεαρές υποψήφιες ήταν ορθόδοξες πριγκίπισσες, η μια από την Ιβηρία (Γεωργία) και η άλλη από την Τραπεζούντα.

 Κι ενώ ο απεσταλμένος εκεί φίλος του, ο Γεώργιος Φραντζής (ο ιστορικός της Άλωσης), προβληματίζονταν ακόμη ποια από τις δύο πριγκίπισσες να διαλέξει για σύζυγο του Κωνσταντίνου ΧΙ έμαθε ότι απεβίωσε ο σουλτάνος Μουράτ ΙΙ (1451) και ότι τον διαδέχτηκε στο θρόνο ο νεαρός και φιλόδοξος Μωάμεθ ΙΙ. Σαν έμπειρος διπλωμάτης, ο Φραντζής αντιλήφτηκε αμέσως τον κίνδυνο για την αυτοκρατορία και πρότεινε τον Κωνσταντίνο να ξεχάσει τις δύο νεαρές πριγκίπισσες και να ζητήσει την χείρα της χήρας του Μουράτ ΙΙ, της Ελληνοσέρβας μητριάς του Μωάμεθ ΙΙ και θυγατέρας του Δεσπότη της Σερβίας Γεωργίου Μπράνκοβιτς και της Ειρήνης Καντακουζηνής, της Μάρας Μπράνκοβιτς.

  Μπροστά στον κίνδυνο ο αυτοκράτορας ενθουσιάστηκε με την (ενδεχομένως) «σωτήρια» ιδέα. Οι Σέρβοι έδειξαν να ενδιαφέρονται και η εκκλησία δεν είχε καμία αντίρρηση με τον τρίτο γάμο. Δυστυχώς όμως, η 34χρονη χήρα που παρέμεινε πιστή στο ορθόδοξο δόγμα και που θεωρείται μια από τις σημαντικότερες γυναίκες του 15ου αιώνα δεν δέχτηκε, καθώς «είχε δώσει όρκο ότι αν ο Θεός τη γλίτωνε από τα χέρια των απίστων θα τελείωνε τη ζωή της σε μοναστήρι».

 Μετά από αυτήν την απρόσμενη άρνηση ο αυτοκράτορας έστρεψε πάλι τα μάτια του προς την Ανατολή και την πριγκίπισσα της Ιβηρίας. Γρήγορα δόθηκαν οι αμοιβαίες υποσχέσεις για το γάμο και ο αυτοκράτορας ήλπιζε ότι θα αποκτούσε την τελευταία στιγμή και κάποιον αξιόπιστο σύμμαχο. Ο δυστυχής Φραντζής, που δεν ήθελε να φύγει από την Πόλη μετά από δύο χρόνια περιπλάνησης σε αναζήτηση νύφης για τον αυτοκράτορα, πήρε πάλι εντολή, την άνοιξη του 1452, να φέρει από τα μακρινά ξένα τη νεαρή αρραβωνιαστικιά. Όμως, η επικείμενη πολιορκία από τους πανίσχυρους Οθωμανούς και οι μεγάλες έγνοιες του αυτοκράτορα για την παραπαίουσα Βασιλεύουσα επισκίασε το συνοικέσιο και ο ιβηρικός γάμος ξεχάστηκε.

 Όπως διαπίστωσε όμως ο επιφανής Γάλλος Βυζαντινολόγος Κάρολος Ντιλ («ΒΥΖΑΝΤΙΝΕΣ ΜΟΡΦΕΣ») το γεγονός αυτό : «Δείχνει καθαρά, σ΄ εκείνη την τελευταία ώρα της υπάρξεώς του σαν λαού, προς ποια πλευρά έκλιναν οι Βυζαντινοί, οδηγούμενοι από τις έμφυτες συμπάθειές τους. Ύστερα από τρεις αιώνες και πλέον αδιάκοπης επαφής με τους Λατίνους, η ελληνική Ανατολή, δεν είχε κατορθώσει να συνεννοηθεί μαζί τους. … Τα γεγονότα αποδείξανε ότι στην ουσία τους ήταν αταίριαστοι και απόλυτα ασυνεννόητοι.»

 Με πιο σημαντικό αυτό της βοήθειας από τη χριστιανική Δύση που δεν έφτασε ποτέ, αλλά και τη φανερή προδοσία των Γενοβέζων του Γαλατά που συνέβαλαν ουσιαστικά στην Άλωση της Πόλης.

Κάρολος Ντηλ "ΒΥΖΑΝΤΙΝΕΣ ΜΟΡΦΕΣ"

πηγή

Ο Δον Φραγκίσκος από το Τολέδο και ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος

  Εκεί που μάχονταν «Αυτός, ο τελευταίος Έλληνας»,δίπλα στον ηρωικό Λεωνίδα του Νέου Ελληνισμού,τον τελευταίο Αυτοκράτορα των Ρωμαίων Κωνσταντίνο ΙΑ Παλαιολόγο,έπεσε υπερασπιζόμενος το σκήνωμα του νεκρού Βασιλιά,μιά ξεχασμένη μορφή,ένας θηριώδης και δεινός Ισπανός ξιφομάχος,προσωπικός φίλος του Κωνσταντίνου και σωματοφύλακας του,ο Δον Φραγκίσκος από το Τολέδο που στη κυριολεξία κομμάτιαζε τους επιδρομείς γενιτσάρους στη Πύλη του Αγίου Ρωμανού.

[...]
«Εκεί που μάχονταν «Αυτός, ο τελευταίος Έλληνας!», δίπλα και στα δεξιά του τελευταίου Αυτοκράτορα, πολεμούσε μέχρις εσχάτων ο «Δον Φραγκίσκος, ο εκ Τολέδης, όστις διά του στόματος και των ονύχων τους πολεμίους κατέκοπτε».[...]

[....]Στην τελευταία μάχη που έδωσε αναφέρει πάλι ο ιστορικός Φραντζής περιγράφοντας των ηρωισμό του και το ένδοξο τέλος του… στο πλευρό του πολέμησαν εκείνη τη στιγμή ο δον Φραγκίσκος του Τολέδου και ο Θεόφιλος Παλαιολόγος .

«Ως ουν είδεν ο δυστυχής, ο βασιλεύς και αυθέντης μου, δακρυχέων επαρακάλει τον Θεόν, και τους στρατιώτας ινα μεγαλοψυχήσωσι προέτρεπε˙ και ουκ ην συνδρομής και βοηθείας ελπίς ουδεμία. Ο δε τον ίππον κεντήσας δραμών έφθασε ένθα το πλήθος των ασεβών ήρχετο, και ώσπερ ο Σαμψών επί τους αλλοφύλους εποίει, και τους ασεβείς εν τη πρώτη συμπλοκή εκι των τειχών απεκρήμνισεν, ως ιδείν θαύμα ξένον τους εντυχόντας και βλέποντας. Βρυχόμενος ως λέων και την ρομφαίαν εσπασμένην έχων εν τη δεξιά πολλούς

Τῇ ΚΘ´ σύναξις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τῆς δακρυροούσης, ἤτοι ἡ Ἄλωσις τῆς Πόλεως τῶν πόλεων.

 Ξημέρωσε ὁ Θεός τήν μέρα. Μεγάλη ἡ ὁλονυκτία στήν Παυσολύπη. Τό καντήλι της ἀναμμένο καί ἡ προσευχή ἡμάρτομεν, ἡνομήσαμεν, ἡδικήσαμεν, ἀλλά φεῖσαι ἡμῶν Θεοτόκε ταῖς πρεσβεῖαις Σου.

 Ὅταν δέν βλέπεις κάποια πράγματα, αὐτό δέν σημαίνει ὅτι δέν ὑπάρχουν! Αὐτό εἶναι πίστη.

 Δέν μεγαλώσαμε μέ παραμύθια γιά πλούσιους βασιλιάδες καί ἄλλα μέρη. Ὅλα ἦταν γιά τήν πατρίδα, γιά τόν τόπο μας, μ᾽αὐτά μεγαλώσαμε. Οἱ γιαγιάδες καί οἱ παππούδες μας αὐτά μᾶς ἔλεγαν καί μεῖς ξαναγυρίζουμε σ᾽αὐτούς τούς τόπους... καί βρίσκουμε...

 «Κωνσταντινούπολις. Παράκληση στήν Παυσολύπη», Ἱερομόναχος Ἀναστάσιος

πηγή

Ούκ εάλω η Βασιλεύουσα ψυχή των Ελλήνων...

πηγή

Μιλούν για ανεκτικότητα...Μόνο ανέχονται!.. Όταν και όσο δεν τους παίρνει αλλιώς.. Προς καιρόν..

  Μιλούσα πριν από μερικά χρόνια μ'έναν πολύπειρο εκπαιδευτικό και αναφέρθηκα με θαυμασμό στο λόγο του Βολταίρου «Διαφωνώ με ό,τι λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες», από την άλλη όμως του αντιπροέβαλλα την ερώτηση πώς συμβιβάζεται αυτό με την αντιχριστιανική μανία των αθέων Κυβερνήσεων της Ευρώπης (κυρίως Γαλλίας) καθώς και του (τότε) Σοσιαλιστικού Κομμουνισμού, που και αυτός από τον Διαφωτισμό ξεκίνησε και το περίφημο δόγμα της ελεύθερης διακίνησης ιδεών πρέσβευε, αλλά είχε διακριθεί σε Γκουλάγκ και Ψυχιατρεία για τους θρησκευομένους.
Και μου απάντησε χαρακτηριστικά.
-Θυμήσου το αυτό από μένα: ΟΥΔΕΠΟΤΕ Ο ΑΘΕΪΣΜΟΣ ΥΠΗΡΞΕ ΑΝΕΞΙΘΡΗΣΚΟΣ..
Το φιλοσόφησα.Πώς και γιατί, άραγε..

Κι έδωσα την απάντηση μέσα μου:
Αφού ξεκινούν με την αλαζονική αυτοπεποίθηση ότι «αυτοί είναι» και κανείς άλλος,
Αφού πορεύονται με την ύβρη του διανοητισμού ότι «ξέρουν» και η «Επιστήμη τους» είναι το παν, πώς είναι δυνατόν να δεχθούν κάτι επέκεινα,
και πώς είναι δυνατόν να συμπεριφερθούν με ευγένεια, διακριτικότητα και σεβασμό προς τον όποιο διαφωνούντα με αυτούς συνάνθρωπό τους, προς την όποια διαφορετική της δικής τους ιδεολογία.

 Ακόμη κι όταν η κοινή γνώμη, το πολιτιστικό επίπεδο της ανθρωπότητος και, ακόμη, και κάποια συμφεροντά τους, υποδεικνύουν να μη φερθούν κραυγαλέα επιθετικά και εχθρικά προς τους αντιπάλους τους, ακόμη και τότε, προσπαθώντας (και υπερβάλλοντας τον εαυτό τους) να δείξουν διαλλακτικότητα και ανωτερότητα, μιλούν για «ανοχή»!
«Ανεκτικότητα» στο διαφορετικό.. λένε.
Δε λένε «Σεβασμό». «Πολυφωνία». «Ποικιλία». «Ομορφιά μέσα στην ποικιλία», «αλληλοπλουτισμό» μέσα και από το διαφορετικό.
Δεν υπάρχει γι αυτούς κάτι αληθινό και σπουδαίο, διαφορετικό από τη γνώμη τους, από τον εαυτό τους.Μόνο ανέχονται!..
Όταν και όσο δεν τους παίρνει αλλιώς.. Προς καιρόν..
Το είδαμε κι αυτές τις μέρες με την αυταρχική τους συμπεριφορά (και εξαιρετικά αδιάκριτη και αγενή) ως προς την Θ.Κοινωνία, ως προς ένα θέμα θρησκευομένων συνανθρώπων τους τόσο προσωπικό και τόσο ευαίσθητο, και σε μέρες μάλιστα, που ο περίφημος «ιός» ..απέδραμε, η Επιτροπή για Προστασία της Δημόσιας Υγείας ..θεώρησε τον εαυτό της περιττή, και όλα γυρίσανε στην κανονικότητα..
Αλλά ήταν μια μεγάλη «ατυχία» για τους αθεϊστές στο θέμα της συγκυρίας και του χρόνου.
Ο διωγμός της Θ.Κοινωνίας έπρεπε να αρχίσει, μόλις ανοίξουν οι Εκκλησίες.
Αλλά το Διάταγμα για να ανοίξουν οι Εκκλησίες έπρεπε κατ'ανάγκην να βγει, μόλις θα έληγε ο κίνδυνος.
Κρίμα.. Ατυχήσανε.. Κακός προγραμματισμός..

πηγή

Ο Θεός μας δεν είναι κουτσός ! Έχει 2 πόδια ! Το ένα είναι η Αγάπη ! Το άλλο είναι η δικαιοσύνη και η Αλήθεια!

Νώντα Σκοπετέα

  Πάνε σχεδόν 40 χρόνια από τότε που για πρώτη μου φορά γνωρίστηκα με τον μακαριστό Ιεροκήρυκα του Παραδείσου τον κυρ Δημήτρη τον Παναγόπουλο. Σχεδόν δεν είχα πάει ακόμα σχολείο .Καλοκαίρι ήταν και είχαμε κατέβει στο χωρίο στην Μάνη. 
Μια νύχτα, ξύπνησα τρομαγμένος ! Γύρεψα την αγκαλιά της μάνας μου . Στο διπλανό δωμάτιο βρισκόταν ο μακαρίτης ο αδελφός του πατέρα μου !
Της προσευχής και της θείας μεταλαβιάς χαρμολυπημένος οδοιπόρος , ο μακαρίτης ο θείος μου ο Παναγιώτης.

  Εμένα τότε με ξύπνησε μια φωνή που μιλούσε έντονα, σχεδόν κραύγαζε! Θυμάμαι ακόμα τον πατέρα μου να λέει μες την νύχτα: Βρε Πότη ,χαμήλωσέ το, ξύπνησαν τα παιδιά. Kαι έπειτα …Μην φοβάσαι Νώντα μου ο θείος σου ακούει κήρυγμα …ακούει Παναγόπουλο ! 
Μεσονυχτικού η ώρα και ο θείος (που πήγαινε πολύ συχνά και στα εν Αθήναις κηρύγματα του μακαριστού) ,είχε βάλει μια από τις περίφημες κασέτες (κάπου 600 και πλέον) με ομιλία του κυρ Δημήτρη. 
Για 25 περίπου χρόνια δεν ξανάκουσα για εκείνον .Ξέχασα την τρομάρα μου, ξεχάστηκε ο …νυχτερινός Παναγόπουλος , ξεχάστηκαν οι κασέτες του, όπως και πολλά ακόμα ψυχοβλαβώς για τον γράφοντα… Κύλησαν τα χρόνια και φτάσαμε «αισίως» κάποτε στην λεγόμενη ψηφιακή εποχή , που έχει και κάποια καλά …Ένα από αυτά : Χώρεσαν οι 600 τόσες κασέτες του Παναγόπουλου σε έναν και μόνο ψηφιακό δίσκο ! Και αυτός μπήκε σε ένα πανεράκι ταπεινό με μια ταμπέλα από πάνω του που έγραφε : Πάρτε ευλογία , δωρεάν ! Πάνε πολλά χρόνια πλέον από τότε.Μονή του Φιλοθέου στο Άγιο Όρος. Εμείς πρώτη μας φορά εκεί προσκυνητές. Πήραμε στα χέρια μας το dvd. Πάνω του σημειωμένο : 
Ομιλίες μακαριστού Ιεροκήρυκος Δημητρίου Παναγοπούλου . Κάτι μου θύμισε. Εκείνο το μεσονυχτικό στην Μάνη ….

 Ποιός να μου το λεγε ( δόξα τη μακροθυμία σου Κύριε !) πως θα ακολουθούσα και εγώ «μανιωδώς» εκείνη την παράξενη ,την αλλόκοτη συνήθεια του θειού μου.Να ακούω Παναγόπουλο μες στην νύχτα ! Και να τρομάζω ακόμα! 
Τώρα από τις συνταρακτικές για την ψυχή μου αποκαλύψεις , από την ζέουσα πίστη , από τους πύρινους λόγους και απ την έντονη φωνή του που πάσχιζε να θέσει νου και να μεταδώσει Φως Χριστού.
 Με συγχωρείτε έλεγε συχνά στο τέλος των κηρυγμάτων του … Συγχωρέστε μου τον τρόπο… Αχ κυρ Δημήτρη μας, την ευχή σου να έχουμε ! Μα αν κάποιος κινδυνεύει σε γκρεμό να πέσει και στον αιώνιο βόρβορο να βυθιστεί , δεν θα πας απαλά δίπλα του, ψιθυριστά και …νανουριστικά να του πεις …αδελφέ μου ο Θεός μας σε αγαπά , έχει αγάπη για σένα ο Κύριος …μα θα κραυγάσεις κει με όλην την δύναμη της ψυχής σου θα του φωνάξεις : Πρόσεχε !!! Αυτό που κάνεις αν δεν μετανοήσεις και δεν το εξομολογηθείς …έχει κόλαση και σκοτάδι αιώνιο.

  Υπάρχουν προβεβλημένες και ενίοτε αποθεωμένες παρουσίες μέσα στον χώρο της Ορθοδόξου Εκκλησίας που χαρακτηρίζουν τις φωνές και τις διδασκαλίες τύπου Παναγόπουλου ως μια ενοχική τρομοκρατία , ως μια ρηχή Θεολογία που δεν ακολουθεί τάχα την σταυρική αγκαλιά του Ιησού, μα εύκολα επιτιμά και αφήνει στην απ έξω όλα τα «αλητόπαιδα»… Τις φοβούνται εκείνες τις φωνές όπως το μικρό παιδί στο μανιάτικο μεσονυχτικό τότε…Αυτό το τότε μικρό παιδί πλέον είναι σίγουρο ότι στην κορύφωση εκείνου του λόγου του ο κυρ Δημήτρης, έλεγε κάτι εξόχως αντιπροσωπευτικό της Θεογνωσίας του, της βιωματικής και Χριστοδίδακτης:
 -Ο Θεός μας δεν είναι κουτσός ! Έχει 2 πόδια ! Το ένα είναι η Αγάπη ! Το άλλο είναι η δικαιοσύνη και η Αλήθεια!

  Κάποιοι μιλούν και παραμιλούν για μια σχεδόν απροϋπόθετη Θεία κοινωνία –γιατί αυτή είναι η πεμπτουσία και το υπέρτατο ζητούμενο της Ορθοδόξου πίστεώς μας ,η ένωση με τον Χριστό- η οποία βασίζεται αποκλειστικά στις καλές μας πράξεις ,στην βοήθεια των φτωχών ,στην αλληλεγγύη ,στο ευσυγκίνητό μας , στο να μιμηθούμε τον Χριστό μας έστω,ο οποίος λεν δεν κατέκρινε ποτέ τους άλλους…( Ξεχνούν όμως οι αδελφοί μας , -προσπαθούμε να μην λογιστούμε ότι παρασιωπούν-, του Αγίου Χρυσοστόμου τον λόγο :Το μην κρίνετε ίνα μην

28 Μαΐου 1453-Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος μιλά στους υπερασπιστές της Κωνσταντινούπολης

Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος μιλά στους υπερασπιστές της Κωνσταντινούπολης.
Οι αρχηγοί των φρουρίων ακούν την ενθαρρυντική ομιλία του αυτοκράτορα με απόλυτη προσοχή.

Χαρακτικό από τον Γάλλο καλλιτέχνη, εικονογράφο, γλύπτη και χαράκτη Γκυστάβ Ντορέ (1832-1883).

●28 Μαΐου 1453:
Παραμονή εκείνης της αποφράδας μέρας…

Με τους Οθωμανούς να αρχίζουν σφοδρό βομβαρδισμό στις 27 Μαΐου και να μεταφέρουν σκάλες και προκαλύμματα κοντά στο τείχος, ήταν βέβαιο ότι θα ακολουθούσε και η τελική επίθεση…

Στις 28, ημέρα κατά την οποία έγινε η τελευταία χριστιανική λειτουργία στην Αγιά Σοφιά, ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ΙΑ’ Παλαιολόγος, προσφωνεί τους άνδρες του, καλώντας τους να υπερασπιστούν την πίστη τους, την πατρίδα, τις οικογένειες και τον βασιλιά τους με τη ζωή τους και εμψυχώνοντας τους Γενουάτες και Ενετούς πολεμιστές.

Ακολουθεί η ομιλία του Κωνσταντίνου ΙΑ’ Παλαιολόγου λίγο πριν από την Άλωση της Κωνσταντινούπολης, όπως τον μεταφέρει ο μεγάλος Λογοθέτης Γεώργιος Σφραντζής στο «Χρονικόν» του, εκδοθέν εν Κερκύρα το έτος 1477.

«Ὑμεῖς μέν, εὐγενέστατοι ἄρχοντες καὶ ἐκλαμπρότατοι δήμαρχοι καὶ στρατηγοὶ καὶ γενναιότατοι συστρατιώται καὶ πᾶς ὁ πιστὸς καὶ τίμιος λαός, καλῶς οἴδατε ὅτι

Τοιχογραφία,Ανάληψη του Κυρίου, 12ου αιώνα.

Καθολικό της Ι.Μ. του Στύλου της Καλαβρίας, Ανάληψη του Κυρίου, 12ου αιώνα.

πηγή

Άγιος Δημήτριος- Ο Άγνωστος Άγιος που βρέθηκε σε χωριό της Πέλλας και το θαύμα με το αγίασμα

  Η ιστορία του Κάτω Γραμματικού Πέλλας χάνεται στους αιώνες. Ιστορικά στοιχεία για το Κάτω Γραμματικό υπάρχουν από τον 11ο μ.Χ αιώνα.. Σώζεται μέχρι τις μέρες ο Ιερός Ναός του Αγ. Γεωργίου που χρονολογείται από τον 11ο μ.Χ αιώνα και ο μεταβυζαντινός πύργος. Αυτός σύμφωνα με μαρτυρίες των προπαππούδων έκτος από τη βάση η οποία σώζεται είχε και τρεις ορόφους οι οποίοι ήταν ξύλινοι και καταστράφηκαν με το πέρασμα του χρόνου. Στον πύργο αυτό έμενε κάποιος μουσουλμάνος άρχοντας με την οικογένειά του. Μάλλον ήταν ο πασάς της περιοχής .Δίπλα από τον πύργο υπήρχε ο Ι. Ν. του Αγ. Νικολάου ο οποίος καταστράφηκε πριν από μερικές 10ετίες και είχε σπάνιες τοιχογραφίες.
 Εκεί ψάλτης ήταν ένας νεαρός καλλίφωνος χριστιανός ο Δημήτριος ο οποίος ήταν γραμματιζούμενος .Όποιος ήθελε να συντάξει κάποιο έγγραφο πήγαινε σε αυτόν.
Ο πασάς που έμενε στον πύργο είχε και μια κόρη η οποία είχε αγαπήσει το νεαρό Δημήτριο. Τον αγάπησε ακούγοντας την φωνή του όταν ο νεαρός έψελνε. Ο πατέρας της κάλεσε το νεαρό και του είπε να γίνει γαμπρός του ,όπως πρώτα θα έπρεπε να αλλάξει πίστη να γίνει μουσουλμάνος. Φυσικά ο Δημήτριος δε συμφώνησε .Στην άρνηση του νεαρού ,τον κρέμασε στον πλάτανο δίπλα από τον πύργο στην μεριά του ποταμού. Ο πλάτανος ο οποίος σώζεται μέχρι σήμερα.Έτσι λοιπόν πήρε το όνομα το χωριό από το νεαρό γραμματιζούμενο που έδωσε την ζωή του για την πίστη του στο Θεό και την πατρίδα.

 Λέγεται ότι το σώμα του έμεινε κρεμασμένο στον πλάτανο για παραδειγματισμό προς τους υπόλοιπους χριστιανούς ,για μέρες .Αργότερα το πήραν και το έθαψαν δίπλα στο σημερινό εκκλησάκι της Ανάληψης του Κυρίου στην περιοχή των κατασκηνώσεων. 

Η ΕΚΣΚΑΦΗ
 Τον Σεπτέμβριο του 2014 ύστερα από ανασκαφή της Μητρόπολης Φλώρινας παρουσία Ιερέων αλλά και του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Θεόκλητου, πραγματοποιήθηκε ανακαλύφθηκαν ανθρώπινα οστά τα οποία εξέδιδαν ευωδία. 

Η Ανάληψη του Κυρίου μας και η μελλοντική Του έλευση

Άγιος Φιλάρετος Μόσχας

«Και ως ατενίζοντες ήσαν εις τον ουρανόν πορευομένου αυτού, και ιδού· άνδρες δύο παρειστήκεσαν αυτοίς εν εσθήτι λευκή, οι και είπον· άνδρες Γαλιλαίοι, τι εστήκατε εμβλέποντες εις τον ουρανόν;» (Πράξεις 1, 10-11)

  Μου φαίνεται περίεργο που εσείς, άνθρωποι του φωτός, θα έπρεπε να ρωτήσετε αυτούς τους Γαλιλαίους γιατί στάθηκαν κοιτάζοντας προς τον ουρανό. 

 Τι μπορούσαν άλλο να κάνουν από το να κοιτάζουν στον ουρανό, όπου ο Ιησούς είχε μόλις αναληφθεί, όπου είχε μεταφερθεί ο θησαυρός τους, όπου είχαν μετατεθεί η ελπίδα και η χαρά τους και όπου η ζωή τους είχε εξαφανιστεί; 

 Εάν εκείνη την ώρα κοιτούσαν στη γη, θα μπορούσαν να τους ρωτήσουν, όπως και όλους τους οπαδούς τού Ιησού Χριστού, που βλέπουν στη γη με μεροληπτικό μάτι: 

—Γιατί κοιτάτε στη γη; Τι μπορεί να ψάχνετε στη γη, από τότε που ο μόνος δικός της και δικός σας θησαυρός, βρέθηκε στη Βηθλεέμ, απλώθηκε σε ολόκληρη την Ιουδαία και την Σαμάρεια, πέρασε από τα χέρια διεστραμμένων ανθρώπων στη Γεσθημανή, την Ιερουσαλήμ και τον Γολγοθά, κρύφτηκε κάτω από μια πέτρα στον κήπο τού Ιωσήφ τού από Αριμαθαίας, και τώρα επιτέλους επάρθη και μετετέθη στο θησαυροφυλάκιο του ουρανού; Σας είπαν, και έτσι πρέπει να είναι, ότι «όπου γαρ εστιν ο θησαυρός υμών, εκεί εσται και η καρδία υμών» (Ματθ. 6, 21). 

 Έτσι εάν ο θησαυρός σας είναι στον ουρανό, τότε και η καρδιά σας πρέπει να είναι εκεί. Και προς τα εκεί πρέπει να κατευθύνονται τα βλέμματά σας, οι σκέψεις και οι επιθυμίες σας. Οι «δύο άνδρες εν εσθήτι λευκή», οι οποίοι αμέσως μετά την ανάληψη του Κυρίου εμφανίστηκαν στους Αποστόλους και τους ρώτησαν γιατί στέκονταν κοιτάζοντας στον ουρανό, ήταν οι ίδιοι αναμφίβολα κάτοικοι του ουρανού. 

 Επομένως δεν θα πρέπει να υποθέσουμε ότι αυτό τους δυσαρεστούσε ή ότι επιθυμούσαν να κατευθύνουν το βλέμμα εκείνων των ανθρώπων τής Γαλιλαίας αλλού. Όχι. Όταν είπαν: «Τι εστήκατε εμβλέποντες εις τον ουρανόν;» επιθυμούσαν μόνο να βάλουν ένα τέλος στην αδρανή κατάπληξη των Αποστόλων. Έχοντάς τους αφυπνίσει από την κατάπληξή τους, τους φέρνουν σε περισυλλογή και τους διδάσκουν, καθώς και σε μας, με τι λογής σκέψεις πρέπει να κοιτάζουμε προς τον ουρανό, ακολουθώντας τον Κύριό μας Ιησού, ο Οποίος ανήλθε εκεί. «Ούτος ο Ιησούς», πρόσθεσαν, «ο αναληφθείς αφ’ υμών εις τον ουρανόν, ούτος ελεύσεται ον τρόπον εθεάσασθε αυτόν πορευόμενον εις τον ουρανόν» (Πράξεις 1, 11). 

 Αν και ο Κύριός μας είχε φανερωθεί πολλές φορές μετά την Ανάστασή Του στους Αποστόλους, και γινόταν πάλι άφαντος, κι έτσι τους είχε συνηθίσει ως ένα βαθμό σε αυτές τις θαυμαστές φανερώσεις Του, ωστόσο, όταν χωρίστηκε από αυτούς στο όρος το καλούμενου Ελαιώνος, δεν αποσύρθηκε απλώς από αυτούς, ούτε έγινε άφαντος, αλλά ανελθών ορατός πάνω από τα σύννεφα έγινε αόρατος μόνο εξ αιτίας τής ανύψωσής Του σε άπειρο ύψος από αυτούς. Δεν υπάρχει λοιπόν αμφιβολία ότι αυτός ο νέος τρόπος αποσύρσεως φάνηκε μοναδικός στους Αποστόλους, και εξαιρετικά σημαντικός, ακόμη και μετά την προηγούμενή τους εμπειρία των θαυμάτων.

  Παρατήρησαν τότε την ακριβή εκπλήρωση των λόγων Του, που η Μαρία Μαγδαληνή τούς είχε διηγηθεί: «αναβαίνω προς τον Πατέρα μου και Πατέρα υμών, και Θεόν μου και Θεόν υμών» (Ιωάν. 20, 17). Δεν μπορούσαν παρά να συμπεράνουν ότι εκείνες οι χαρούμενες επισκέψεις Του, εκείνες οι διδακτικές συζητήσεις μαζί Του, εκείνη η απτή επικοινωνία ανάμεσα σε αυτούς και στην θεία Του ανθρωπινότητα στη διάρκεια των σαράντα ημερών, τελείωσαν εκείνη τη στιγμή. Όταν ούτε χέρι ούτε φωνή μπορούσε πλέον να Τον κρατήσουν, «ως ατενίζοντες ήσαν εις τον ουρανόν πορευομένου αυτού». Καταλαβαίνουμε το μέγεθος της απωλείας που πρέπει να ένιωσαν οι Απόστολοι μετά την ανάληψη στον ουρανό τού Ιησού, ο Οποίος ήταν το παν γι’ αυτούς επί της γης. Και είναι αυτή ταύτη η απώλεια για την οποία οι ουράνιες δυνάμεις σπεύδουν να τους παρηγορήσουν, όταν τους λένε ότι «ούτος ο Ιησούς, ο αναληφθείς αφ’ υμών εις τον ουρανόν, ούτως ελεύσεται».

 Χριστιανοί, εάν γνωρίσατε καθόλου τον Κύριο Ιησού, εάν «γεύσασθε και ίδετε ότι χρηστός ο Κύριος» (Ψαλμ 33, 9), ασφαλώς πρέπει λίγο-πολύ να έχετε καταλάβει πόσο άδειος είναι ο κόσμος χωρίς Αυτόν, και να νιώθετε πόσο άδεια είναι η καρδιά σας όταν είναι απών Εκείνος. Κι έτσι πρέπει να είναι. Διότι όλα τα εν τω κόσμω δεν είναι παρά «ματαιότης ματαιοτήτων» (Εκκλησιαστής 1, 2), και η ματαιότητα δεν μπορεί να ικανοποιήσει την καρδιά, την δημιουργημένη για την αλήθεια από την ίδια την Αλήθεια· «ότι παν το εν τω κόσμω σαρκική επιθυμία εστί», ενός αντικειμένου, η έλξη σαρκικής επιθυμίας, υπό διάφορες μορφές. 

Και καθώς «ο κόσμος παράγεται και η επιθυμία αυτού» (Ιωάν. Α’ 2, 16-17), ή με άλλα λόγια, τα πράγματα που συνεγείρουν την σαρκική επιθυμία εξαφανίζονται, έτσι όσο μεγάλος κι αν είναι ο κόσμος, όση ποικιλία κι αν έχουν τα ωραία του πράγματα, όσο άφθονες κι αν είναι οι πηγές των απολαύσεών του, δεν μπορούν να γεμίσουν το μικρό σκεύος τής ανθρώπινης καρδιάς, η οποία όντας αθάνατη, μπορεί να ικανοποιηθεί μόνο με αθάνατη ζωή. 

 Εάν, έχοντας αίσθηση αυτού του κενού των κτισμάτων, σου φαίνεται πως ο Κύριος, ο Οποίος είναι η αλήθεια σου, η ζωή, η επιθυμία σου και η εκπλήρωση όλων των επιθυμιών σου, αποσύρθηκε από σένα, έκρυψε το πρόσωπό Του και σε άφησε όχι μόνο χωρίς ανάπαυση, αλλά και σε δοκιμασία, όχι απλώς μονάχο, αλλά καταμεσής των εχθρών τής σωτηρίας σου, αν το ανήσυχο βλέμμα σου δεν μπορεί να διαπεράσει τα σύννεφα που καλύπτουν τον ουρανό, και οι ανεξιχνίαστοι οδοί τού Υψίστου δεν σου προσφέρουν παρά αβεβαιότητα, τότε λάβε από τις ουράνιες δυνάμεις τον λόγο τον πλήρη δυνάμεως, που μπορεί να πληρώσει το κενό τής καρδιάς σου, να φωτίσει τη θλίψη σου, να βάλει τέλος στη μοναξιά, να φωτίσει το σκοτάδι, να άρει κάθε αβεβαιότητα και να αφυπνίσει το πνεύμα σου με ελπίδα που δεν είναι απατηλή ή φθαρτή. Αυτός ο ίδιος Ιησούς,

Όταν κοιτάς από ψηλά(Εορτή Αναλήψεως)

  Υπάρχουν γιορτές στην παράδοση της πίστης μας που περνούν γρήγορα. Για παράδειγμα, η Ανάληψη του Χριστού για τους πολλούς είναι η επιστροφή του Χριστού στον ουρανό, το ότι μας αφήνει πλέον μόνους μας να διαχειριστούμε τα όσα μας έδωσε, το Ευαγγέλιο, την ζωή της Εκκλησίας, την πίστη. Και κοιτώντας ψηλά αναρωτιόμαστε συχνά γιατί δεν ξανακατεβαίνει για να ρυθμίσει τις ζωές μας, γιατί μας δίνει την εντύπωση και ότι μας έχει ξεχάσει, αλλά και ότι και ο Ίδιος αναμένει την Δευτέρα Παρουσία Του για να δώσει οριστική λύση στο πρόβλημα του θανάτου, στο πρόβλημα του κακού, στην ανθρώπινη αλλά και του κόσμου δυστυχία.
 Η Ανάληψη συνδέεται με την επιστροφή στο «Πάτερ ημών» και το «Δι’ ευχών» ως προσευχή, με το τέλος του «Χριστός Ανέστη», αλλά και σε μια, κατά βάθος, μελαγχολία, ότι η χαρά της Ανάστασης περατώθηκε και επιστρέφουμε στην πραγματικότητα στην οποία δεσπόζει η μοναξιά.

 Ας δοκιμάσουμε όμως να μην κοιτούμε προς τα ψηλά, αλλά, όπως λέει το τραγούδι, «όταν κοιτάς από ψηλά». Ας μη λησμονούμε ότι ο Χριστός ανέλαβε την φύση μας και την ανέβασε ψηλά, φέροντάς την ενωμένη με την θεϊκή του και βάζοντας τον άνθρωπο δίπλα στον Θεό. Όταν λοιπόν κατανοήσουμε ότι η προοπτική μας δεν πρέπει να είναι το να κοιτάμε ψηλά, αλλά από ψηλά, τότε και η γιορτή θα λάβει το αληθινό της περιεχόμενο, αλλά και η πορεία μας στον κόσμο θα γίνει αλλιώτικη!

  Κοιτώ από ψηλά δεν σημαίνει κοιτώ με υπερηφάνεια και αλαζονεία. Σημαίνει ότι δεν εξαντλώ τον εαυτό μου στα όσα μπορώ να δω στρέφοντας το βλέμμα γύρω από τον εαυτό μου, αλλά βλέπω με μάτια και νου απλωμένα. 
Βλέπω παραπέρα προς όλες τις κατευθύνσεις. 
Κάνω τον άλλο αδελφό μου. 
Νοιάζομαι με την προσευχή και την αγάπη να δω τι τον αναπαύει. 
Δεν περιορίζομαι σε όσους με αγαπούν, αλλά ανοίγομαι σε όλους. 
Δεν κλείνομαι σε μια ταυτότητα που μου λέει ότι το παν δεν είναι ο εαυτός μου, αλλά ο εαυτός μου που προσφέρεται. 
Κοιτάζω από ψηλά σημαίνει είμαι έτοιμος να τρέξω για να μοιραστώ αυτό ή Αυτόν που μου δίνει νόημα. Σημαίνει ότι δεν νικιέμαι από την μικρότητα ενός ήθους που χωρίζει, αλλά προχωρώ στον τρόπο που ενώνει. Με γενναιοδωρία και αρχοντιά. Με ετοιμότητα για συγχώρεση. Διότι Αυτός είναι ο Θεός στον οποίο πιστεύουμε. Ο ίλεως. Ο συγχωρητικός. Ο πρόθυμος. Ο υπομονετικός. Και μαζί Του κι εγώ.

 Κοιτώ από ψηλά σημαίνει ότι βλέπω τα σημαντικά και όχι τα ασήμαντα. Ακόμη κι ό,τι μας πληγώνει, καταλαβαίνουμε ότι πορεύεται στο πρόσκαιρο και αυτό θα το καταπιεί. Η μοναδικότητα όμως του προσώπου μας μένει. Η αξία της αγάπης μένει. Η απόφαση να παλέψουμε εναντίον του κακού μας κάνει να αλλάζουμε και μαζί μας να αλλάζουν κι άλλοι. Και το σημαντικότερο όλων είναι η συντροφιά του Χριστού στην ζωή μας. Ψηλά είναι Εκείνος. Και κοιτώντας από ψηλά, κοιτάμε μαζί Του. Κι Εκείνος, κι όταν ζαλιζόμαστε από τις λύπες, τους πειρασμούς, κάποτε και τον κακό και φοβικό εαυτό μας, γίνεται το στήριγμα και μας συγκρατεί από την πτώση.

Ας δοκιμάσουμε στην καθημερινότητα, στις σχέσεις μας με τους άλλους, στις όποιες έγνοιές μας να κοιτάξουμε ταπεινά από ψηλά. Για να ανεβούμε!

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»

στο φύλλο της Τετάρτης 27 Μαΐου 2020

πηγή

ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΠΙΣΩΖΟΜΕΝΗ ΑΝΑΛΗΨΙΝ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΑΣ

Άγιος Γρηγόριος Νύσσης

 Σάν γλυκύς συνοδοιπόρος τοῦ ἀνθρώπινου βίου  ὁ προφήτης Δαβίδ βρίσκεται σέ ὅλους τούς δρόμους τῆς ζωῆς  καί ἀναστρέφεται πρόσφορα μέ ὅλες τίς πνευματικές ἡλικίες  καί εἶναι κοντά σέ κάθε παράταξη πού προκόβει.
 Παίζει μέ ὅσους νηπιάζουν, ὅπως θέλει ὁ Θεός, μέ τούς ἄνδρες συναγωνίζεται,
παιδαγωγεῖ τή νεότητα, ὑποστηρίζει τά γηρατειά, γίνεται στούς πάντες τά πάντα.
Γίνεται τό ὅπλο τῶν στρατιωτῶν, ὁ προπονητής τῶν ἀθλητῶν, ἡ παλαίστρα ὅσων γυμνάζονται, τό στεφάνι τῶν νικητῶν, ἡ χαρά τοῦ τραπεζιοῦ, ἡ παρηγοριά στίς κηδεῖες.
Δέν ὑπάρχει τίποτε ἀπό τή ζωή μας πού νά εἶναι ἀμέτοχο ἀπό αὐτή τή χάρη.
Ποιά δυνατή προσευχή γίνεται, πού δέν ἔχει σχέση μ᾿ αὐτή ὁ Δαβίδ;
Ποιά εὐφροσύνη γιορτῆς δοκιμάζομε χωρίς νά τή χαροποιεῖ ὁ Δαβίδ;
Αὐτό μποροῦμε νά τό διαπιστώσομε καί τώρα· ὅτι δηλαδή, ἐνῶ καί γι᾿ ἄλλους λόγους εἶναι μεγάλη ἡ ἑορτή, ὁ προφήτης μέ τή συνεισφορά του τήν ἔκανε μεγαλύτερη, συνεισφέροντας πρόσφορα σ᾿ αὐτήν τήν εὐφροσύνη ἀπό τούς ψαλμούς.

 Στόν ἕνα ψαλμό σέ προτρέπει νά γίνεις πρόβατο πού τό ποιμαίνει ὁ Θεός καί δέ στερεῖται ἀπό κανένα ἀγαθό· καί χόρτο νά βοσκήσει καί νερό νά πιεῖ καί τροφή καί μάντρα καί δρόμος καί ὁδηγία καί τά πάντα γίνεται ὁ καλός ποιμένας (Ἰω. 10, 2-4· 11), ἐπιμερίζοντας κατάλληλα τή χάρη του σέ κάθε ἀνάγκη. Μέ ὅλα αὐτά διδάσκει τήν Ἐκκλησία, ὅτι πρέπει νά γίνεις πρῶτα πρόβατο τοῦ καλοῦ ποιμένα ὁδηγούμενο μέ τήν ὀρθή κατήχηση στίς θεῖες βοσκές καί πηγές τῶν διδαγμάτων γιά νά συνταφεῖς μαζί του μέ τό βάπτισμα στό θάνατο (Ρωμ. 6, 3-4) καί νά μή φοβηθεῖς αὐτόν τό θάνατο· γιατί αὐτός δέν εἶναι θάνατος, ἀλλά σκιά καί ἀποτύπωμα θανάτου.

Γιατί λέει· «ἄν βαδίσω μέσα ἀπό τή σκία τοῦ θανάτου δέ θά τό φοβηθῶ αὐτό ὡς κάτι κακό, γιατί ἐσύ εἶσαι μαζί μου» (Ψαλμ. 22, 4). Ἔπειτα ἀπό αὐτά, ἀφοῦ παρηγόρησε μέ τή βακτηρία τοῦ Πνεύματος (γιατί ὁ Παράκλητος εἶναι τό Πνεῦμα), παραθέτει τό μυστικό τραπέζι πού ἑτοιμάστηκε κατ᾿ ἀντίθεση μέ τό τραπέζι τῶν δαιμόνων. Γιατί ἐκεῖνοι ἦταν πού καταβασάνισαν μέ τήν εἰδωλολατρία τή ζωή τῶν ἀνθρώπων, ἐνῶ ἀντίθετή τους εἶναι ἡ τράπεζα τοῦ Πνεύματος. Ἔπειτα ἀρωματίζει τήν κεφαλή μέ τό ἔλαιο τοῦ Πνεύματος καί προσφέροντάς του κρασί πού εὐφραίνει τήν καρδιά (Ψαλμ. 103, 15), προξενεῖ στήν ψυχή τή νηφάλια ἐκείνη μέθη, προσηλώνοντας τούς λογισμούς ἀπό τά πρόσκαιρα στό ἀΐδιο.

Είναι φοβερό πράγμα το να πράττεις αίσχη και να τα διαλαλείς και να καμαρώνεις...

 

[...]Ποιος κορονοϊός; Η ασέβεια κατά των αγίων Μυστηρίων και πάντων των ιερών έχει εξαπλωθεί σε θανατηφόρο κολαστική πανδημία, για την οποία καμαρώνει κιόλας ο σημερινός Ορθόδοξος Χριστιανός. 

 Από το πιο ασήμαντο, το χαρακτηριζόμενο πλέον ακόμη και από τον εκκλησιαστικό χώρο ως «δεν πειράζει», μέχρι την απροκάλυπτη ασέβεια, την οποία καταπίνει λόγω των αισθημάτων κατωτερότητας, ενώπιον του «επολιτισθέντος ανθρώπου», της «υπερβολικής αγάπης» και των «χαμηλών τόνων». 

 Δεν υπάρχει χειρότερη πνευματική προδοτική συμπεριφορά. Λέει ο άγιος Χρυσόστομος πάλι: «Δεινόν μεν γαρ το αισχρά πράττειν το δε πράττοντα αισχύνεσθαι, εξ ημισείας έστι δεινόν όταν μέντοι τις και εγκαλλωπίζηται, υπερβολή αναισθησίας»! «Είναι φοβερό πράγμα το να πράττεις αίσχη, δηλαδή, αμαρτίες. Όταν όμως τα κάνεις και σε πιάνει ντροπή γι` αυτά, τότε η αισχρότητα της πράξης αυτής πέφτει στο μισό του βάρους της. Όταν όμως τα κάνει κάποιος και παινεύεται και τα διαλαλεί και καμαρώνει, τότε έχει φτάσει στο ύψιστο σημείο της αναισθησίας»! 

 Μήπως δεν είναι σήμερα καύχηση η αμαρτία; Και μια ακόμη φράση του αγίου: «Τον Θεό τον αγανακτεί και τον οργίζει, όχι τόσο το να αμαρτάνει κάποιος, αλλά το να αμαρτάνει και να μην αισθάνεται πόνο ψυχικό, μετάνοια, για την αμαρτία του»[....]

Σάββας Ηλιάδης

aktines

Το Πάσχα μποροῦμε να το ζοῦμε κάθε στιγμή.

Ἀπὸ τὸν Σταυρὸ στὴν Ἀνάσταση. Αὐτὸ εἶναι τὸ Πάσχα!
Τὸ Πάσχα μποροῦμε νὰ τὸ ζοῦμε κάθε στιγμή. 

Ὅταν ὅλα γύρω μας εἶναι σκοτεινά, καὶ μεῖς ἀνάβουμε τὴ λαμπάδα τῆς Πίστεως.

 Ὅταν τὸ σκοτάδι ἀπειλεῖ τὴν ψυχή μας, καὶ μεῖς δὲν ἀφήνουμε τὴ φλόγα τῆς Χάριτος, ποὺ ἄναψε ὁ Θεὸς μέσα μας, νὰ σβήσει.

 Ὅταν ὁ σκοτεινὸς διάβολος ζητεῖ νὰ σκορπίσει τὸν θάνατο παντοῦ καὶ μέσα μας, καὶ μεῖς ζητοῦμε τὴ βοήθεια τοῦ Χριστοῦ γιὰ νὰ κερδίζει ἡ δική Του ζωὴ ἔδαφος στὴν ψυχή μας.
Πάσχα μυστικό, Πάσχα ἅγιο. Πάσχα διαρκὲς καὶ αἰώνιο. «Πάσχα, Κυρίου Πάσχα»!

πηγή