Από πότε όμως για την Εκκλησία έχουν σημασία οι δημοσκοπήσεις;

Πέτρος Θωμαΐδης

  Ξέρω πολλούς. Κληρικούς. Σε όλους, όπως τους διαχωρίζουν τεχνικά, τους βαθμούς. Αρχιερείς και Ιερείς. Και εδώ και αλλού. Που δεν είχανε «στασό». Που έτρεχαν, από φυλακής πρωΐας μέχρι νυκτός. Κυκλοφορούσαν διαρκώς. Επικοινωνούσαν με όλα τα σύγχρονα και παραδοσιακά μέσα. Στήριζαν ποιμαντικά. Παρηγορούσαν. Κήρυτταν. Κρατούσαν ενεργή την αίσθηση ότι εξακολουθούμε να είμαστε εν κοινωνία και μέσα στον Χριστοκεντρικό, που τυπούται ως Επισκοποκεντρικός, κύκλο. Όλοι μαζί. 

 Αποδείκνυαν έμπρακτα πως ό,τι είναι αληθινό, ακόμη κι αν είναι χωρισμένο, παραμένει ενωμένο, ενώ ό,τι είναι ψεύτικο, ακόμη κι αν φαίνεται πως είναι ενωμένο, είναι στην πραγματικότητα χωρισμένο.

 Που μάτωναν σε μία άλλη Γεθσημανή και αναλώνονταν όχι στην άρνηση και την κριτική, αλλά στην έμπονη μέριμνα και προσευχή.

 Που πήγαιναν σπίτι -σπίτι. Που ήταν ανά πάσα στιγμή, και εδώ, και εκεί. Που λειτουργούσαν ως παράγοντες ενοποιητικοί, απορροφώντας κραδασμούς και αμβλύνοντας φυγόκεντρες, αντίρροπες, δυνάμεις. 

Που δεν έκαναν θόρυβο, ούτε προκαλούσαν βουή, αλλά ευεργετούσαν όπως κάνει στο διψασμένο χώμα η σταθερή σιγανή βροχή.

 Και πέραν από αυτούς που ξέρω, είναι και άλλοι πολλοί. Ήρωες αφανείς και για τις δημοσκοπήσεις άγνωστοι και αδιάφοροι. Από πότε όμως για την Εκκλησία έχουν σημασία οι δημοσκοπήσεις;

 Ποιό άραγε θα ήταν το δημοσκοπικό ποσοστό του Χριστού, την ημέρα του «άρον, άρον, σταύρωσον αυτόν», τότε δηλαδή που προσέφερε την υπέρτατη Θυσία; Ευτυχώς, υπό το μηδέν. Και ευτυχώς για εμάς που δεν κατέβηκε από το Σταυρό για να σώσει τα ποσοστά της δημοσκόπησης…

 Σε όλους αυτούς τους σταυρωθέντες Κληρικούς οφείλουμε ένα ευχαριστώ και μία συγγνώμη. Συγγνώμη γιατί κάποιες φορές σταθήκαμε κάτω από το σταυρό τους κουνώντας το κεφάλι και φωνάζοντας «κατεβείτε προδότες από το σταυρό»…