Τρίτη 30 Ιουνίου 2020

Εμείς που γνωρίσαμε περισσότερα, μπορεί να είμαστε πολύ πιο αμαρτωλοί και τιποτένιοι και εφθαρμένοι και υποκριτές

Αρχ. Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

 Στον κόσμο οι Εκκλησίες γεμίζουν από ανθρώπους, οι οποίοι όμως δεν πιστεύουν στην καθημερινή τους ζωή. Στον κόσμο οι άνθρωποι επαγγέλλονται Χριστόν και όμως δεν θυμούνται τον Χριστόν. Πρέπει κάτι να γίνει, κάποιος θάνατος, κάποιο αυτοκίνητο να τους χτυπήσει, κάποια αρρώστια να τους έλθει, κάποια αποτυχία ή κάτι άλλο, για να θυμηθούν τον Χριστόν...

 Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι χριστιανοί; Είναι. Τα του κόσμου μεν μεριμνώσιν, αλλά είναι χριστιανοί, τέκνα του Θεού. Αυτοί οι χαμένοι, οι απολωλότες, οι κοσμικοί, οι αμαρτωλοί, που δεν θυμούνται τον Χριστόν, που δεν αγαπούν την Εκκλησία, που την αρνούνται ενίοτε, αυτοί που κάνουν τους φόνους, τα εγκλήματα, τις πορνείες, όλοι αυτοί είναι τέκνα του Θεού.

 Ό,τι αξία έχομε εμείς ενώπιον του Θεού, έχουν και αυτοί. Ό,τι δικαιώματα έχομε εμείς, έχουν και αυτοί. Ό,τι πόθους έχομε εμείς, έχουν και αυτοί. Ο λόγος για τον οποίο μια κοπέλλα πιθανόν ακολούθησε τον δρόμο της αμαρτίας και της πορνείας, ο ίδιος ο λόγος κάνει εμένα να πάω στο μοναστήρι. Η ανθρώπινη ψυχή είναι ίδια. Επομένως, όλοι αυτοί είναι τέκνα του Θεού. Είναι ο κόσμος που τον έπλασε ο Θεός, και αυτοί είναι πλάσματα του ουρανίου Πατρός. Εμείς δεν διαφέρομε σε τίποτε από τους κοσμικούς ανθρώπους. Αν μάλιστα το σκεφτούμε σωστά, εμείς που γνωρίσαμε περισσότερα, μπορεί να είμαστε πολύ πιο αμαρτωλοί και τιποτένιοι και εφθαρμένοι και υποκριτές. Τουλάχιστον αυτοί δεν είναι υποκριτές.

ΛΟΓΟΣ ΕΓΚΩΜΙΑΣΤΙΚΟΣ ΣΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥΣ. Αγίου Νεοφύτου του Εγκλείστου.

Η εικόνα ίσως περιέχει: 9 άτομα, περιλαμβάνεται η Δημητρα Καλλιστη Καλλιστη
Αδελφοί και πατέρες, ιδού τα εμφορώτατα κλήματα της αγίας και αθάνατης και αποτελούσης την αρχή της ζωής αμπέλου, που είναι ο ίδιος ο Χριστός) «Εγώ είμαι», λέγει, «η άμπε­λος, εσείς τα κλήματα». Ιδού (ποίοι, κατά τους λόγους του Κυρίου, μπορούν να γίνουν και να είναι) οι φίλοι του Θεού Λόγου και Σωτήρα μας . «Εσείς είστε φίλοι μου», λέγει, «εάν πράττετε όσα εγώ σας παραγγέλλω. Δεν σας λέγω πλέον δούλους, διότι ο δούλος δεν γνωρίζει τι πράττει ο Κύριός του».
Εγώ όμως «έχω ονομάσει εσάς φίλους, διότι εκείνα τα οποία άκουσα από τον Πατέρα μου, σας τα γνωστοποίησα». Ιδού (ποίοι, κατά τους λόγους του Κυρίου, μπορούν να γίνουν και να είναι) οι Απόστο­λοι και οι κήρυκες της αλήθειας. «Εγώ είμαι», λέγει, «η (απόλυτη) αλή­θεια» και καθώς «με έχει αποστείλει» ο Πατήρ «να κηρύξω την άφεση (συγχώρηση) σε εκείνους που είναι αιχμάλωτοι (της αμαρτίας) και (να χαρίσω) την ανάβλεψη (το φως) σε εκείνους που είναι τυφλοί (από το σκοτισμό των παθών και των αδυναμιών τους)», κατά τον ίδιο τρόπο και εγώ αποστέλλω εσάς με σκοπό να θερα­πεύετε «κάθε ασθένεια και κάθε αδιαθεσία», και (όλα) εκείνα τα οποία ακούσατε (κατ’ ιδίαν) στους ιδιαίτερους χώρους προσευχής από εμένα, «να τα κηρύξετε από τα δώματα (ώστε να τα ακούσουν και να τα μάθουν όλοι)».Ιδού (ποίοι, κατά τους λόγους του Κυρίου, μπορούν να γίνουν και να είναι) οι αλιείς των ανθρώπων».
«Ακολουθήστε με», λέγει, «και θα σας κάνω αλιείς ανθρώπων (δηλαδή ικανούς να ψαρεύετε με τα δίκτυα του ευαγγελικού λόγου ανθρώπους και να τους προσελκύετε στη Βασιλεία του Θεού)». Ιδού (ποίοι, κατά τους λόγους του Κυρίου, μπορούν να γίνουν και να είναι) οι σωτήρες του κόσμου και ξένοι (προς τον υλιστικό και αμαρτωλό τρόπο ζωής) του κόσμου (αυτού). Δεν είναι, λέγει, από τον κόσμο τούτον, όπως (και) εγώ δεν είμαι από τον κόσμο αυτόν, και «φύλαξε αυτούς, Πάτερ, (ώστε να παραμείνουν ενωμένοι με­ταξύ τους) στο όνομά μου».
Ιδού (ποίοι, κατά τους λόγους του Κυρίου, μπορούν να γίνουν και να είναι) τα ευπειθέστατα (πάρα πολύ υπάκουα) πρόβατα που φέρουν τη σφραγίδα του παναγίου ποιμένος (δηλαδή του Χριστού). «Ιδού», λέγει, «εγώ (ο Χριστός) σας αποστέλλω ως (ήμερα) πρόβατα μέσα σε (αιμοβόρους) λύκους».

Δευτέρα 29 Ιουνίου 2020

Τι λένε οι άγιοι Πατέρες για τον απόστολο Παύλο;

Επιμέλεια: Σοφία Ντρέκου

«….ούτος είναι σκεύος εκλογής εις εμέ, διά να βαστάση το όνομά μου ενώπιον εθνών και βασιλέων και των υιών Ισραήλ· επειδή εγώ θέλω δείξει εις αυτόν όσα πρέπει να πάθη υπέρ του ονόματός μου…» (Πράξεις αγίων Αποστόλων, θ 15-16).
Η εικόνα ίσως περιέχει: 2 άτομα
Ας δούμε επιγραμματικά την άποψη ορισμένων από τους αγίους μας, για τον απόστολο Παύλο, τον απόστολο των εθνών:

Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων
 Ο πατρολόγος Στ. Παπαδόπουλος χαρακτηρίζει τον άγιο Κύριλλο ως «κατηχητή» (Β’ τόμος της πατρολογίας, σελ. 482), του οποίου το έργο και η δράση «ερμηνεύονται από το έντονο ενδιαφέρον του για την κατήχηση των πιστών και την ανάγκη επιβιώσεως στον εκκλησιαστικό χώρο» (ίδιο έργο, σελ. 482).
 Ο πατρολόγος Π. Χρήστου, αναφέρει για τον άγιο Κύριλλο Ιεροσολύμων· «Ο Κύριλλος υπήρξε ο πλέον διακεκριμένος επίσκοπος Ιεροσολύμων κατ’ αυτήν την περίοδον, τα δε συγγράμματα του τον τοποθετούν εις την πρώτην σειράν των οικουμενικών διδασκάλων» (Δ’ τόμος της πατρολογίας, σελ. 480).
«Και δεν πρέπει να εκπληττόμαστε με ένα τόσο θαυμαστό γεγονός, γιατί ο Πέτρος ήταν αυτός που κρατούσε τα κλειδιά της Βασιλείας των ουρανών και ο Παύλος ήταν αυτός που είχε αρπαγεί μέχρι τον τρίτο ουρανό και στον Παράδεισο και «άκουσε ανέκφραστα λόγια που δεν επιτρέπεται να τα επαναλάβει άνθρωπος» (6η Κατήχηση, Μαυρομάτης Γ., Α΄ Τόμος, σελ. 167).

«…με την ευσεβή διδασκαλία, ο Παύλος ονομάζονταν πατέρας των Κορινθίων…» (7η Κατήχηση, Γ. Μαυρομάτης, Α’ Τόμος, σελ. 201).

«…θαύμασα πραγματικά την οικονομία του Αγίου Πνεύματος. Πώς δηλαδή οικονόμησε και οι μεν άλλοι απόστολοι έγραψαν λίγες επιστολές, ο δε Παύλος, που ήταν προηγουμένως διώκτης, του δόθηκε το χάρισμα να γράψει δεκατέσσερις επιστολές» (10η Κατήχηση, Γ. Μαυρομάτης, Α’ Τόμος, σελ. 246).

«…αφού έζησε εκεί, όσα είναι επάνω από την ανθρώπινη δύναμη, κατέβηκε με τέτοια τιμή, ώστε αφού κηρύξει τον Χριστό και πεθάνει γι’ Αυτόν, να λάβει και το στεφάνι του μαρτυρίου» (14η Κατήχηση, Γ. Μαυρομάτης, Β’ Τόμος, σελ. 374).

«…μετέστρεψε τον άλλοτε διώκτη σε κήρυκα και δούλο αγαθό, ώστε να εξαπλώσει το κήρυγμα του Ευαγγελίου από τα Ιεροσόλυμα μέχρι τον Ιλλυρικό, κατήχησε ακόμη και την πρωτεύουσα Ρώμη, έφτασε η προθυμία του για το κήρυγμα και μέχρι την Ισπανία, και υπέμεινε μύρια βάσανα, ενώ έκανε τέρατα και σημεία» (17η Κατήχηση, Γ. Μαυρομάτης, Β’ Τόμος, σελ. 472).

«Πώς άλλωστε θα μπορούσα να μιλήσω αντάξια για τις θαυμαστές πράξεις, που έγιναν από τον Παύλο στο όνομα του Χριστού, με την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος; … Τόσο μεγάλη ήταν η πνευματική χάρη που είχε επάνω του ο Παύλος, ώστε όχι μόνο να θεραπεύεται κάποιος αν τον άγγιζε, αλλά και τα ρούχα που έβγαζε από το σώμα του, τα σουδάρια και τα σημικίθια, να θεραπεύουν αρρώστειες και να βγάζουν πονηρά πνεύματα…» (17η Κατήχηση, Γ. Μαυρομάτης, Β’ Τόμος, σελ. 475).

«Είναι βέβαιο ότι ο χρόνος δεν θα μου έφτανε, αν ήθελα να αναφέρω για το Α΄ γιο Πνεύμα, όλα όσα δεν ανέφερα, από εκείνα που περιέρχονται στις δεκατέσσερις επιστολές του Παύλου, μέσα στις οποίες με πολλούς τρόπους και με ευλάβεια και πληρότητα έχει διδάξει» (17η Κατήχηση, Γ. Μαυρομάτης, Β’ Τόμος, σελ. 478).

«…η διδασκαλία του μακαρίου Παύλου είναι αρκετή να σας πληροφορήσει για τα θεία μυστήρια, τα οποία σας αξίωσε η χάρη του Θεού να λάβετε…» (Δ’ Μυσταγωγική Κατήχηση, Γ. Μαυρομάτης, Β’ Τόμος, σελ. 549).

Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος
 Κατά τον πατρολόγο Στ. Παπαδόπουλο, «ο θεοφόρος Ιγνάτιος είναι ο πρώτος Πατήρ και Διδάσκαλος της Εκκλησίας, όπως είναι και ο πρώτος μεγάλος θεολόγος μετά τους αποστόλους» (Α’ τόμος Πατρολογίας, σελ. 173).

Ενώ, «η θεολογία του Ιγνατίου, που φέρει τη σφραγίδα του μεγάλου έργου, είναι γνήσια κι έγινε φρόνημα, ήθος και Παράδοση της Εκκλησίας» (ίδιο έργο, σελ. 174).

«…έχετε μυηθεί μαζί με τον Παύλο, τον αγιασμένο, τον επιβεβαιωμένο, τον αξιομακάριστο, στα ίχνη του οποίου μακάρι να βρεθώ…» (Προς Εφεσίους, ΧΙ 2, Αποστολικοί Πατέρες Α΄ παντα τα έργα, 4ος τόμος, Π. Παπαευαγγέλου, σελ. 85).

Δεν υπάρχει διαθέσιμη περιγραφή για τη φωτογραφία.
Άγιος Πολύκαρπος
 Ο Στ. Παπαδόπουλος αναφέρει σχετικά: «..υπήρξε η κατ’ εξοχήν ορθόδοξος φυσιογνωμία στην Εκκλησία της Μ. Ασίας…υπήρξε ο κατ’ εξοχήν φορέας της γνήσιας αποστολικής παραδόσεως…» (Α΄ τόμος Πατρολογίας, σελ. 181).

«Διότι ούτε εγώ, ούτε άλλος όμοιος με μένα μπορεί να συναγωνισθεί τη σοφία

Κυριακή 28 Ιουνίου 2020

Απόστολος Παύλος : Ο αληθινά Μεγάλος

Τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Μάνης κ. Χρυσοστόμου 

Canon de rugăciune către Sfântul Apostol Pavel | Doxologia
 Ὁ Ἀπ. Παῦλος δέν ἦταν μία συνηθισμένη περίπτωση ἀνθρώπου. Ὑπῆρξε, πράγματι, ἕνας ἐπίγειος ἄγγελος καί ἕνας ἐπουράνιος ἄνθρωπος. Ἀληθινά μεγάλος. Μεγάλος Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν.
 Γεμᾶτος θαυμασμό ὁ Ἱ. Χρυσόστομος γράφει: «Μέ ποιόν θά μπορούσαμε νά συγκρίνουμε αὐτόν πού κάθε μέρα πονοῦσε γιά ὁλόκληρη τήν οἰκουμένη καί γιά ὅλους ἀνεξαιρέτως τούς ἀνθρώπους καί γιά τόν καθένα χωριστά;».

Ὁ ἴδιος, λέγει γιά τόν ἑαυτό του, ὅτι εἶναι «δοῦλος Ἰησοῦ Χριστοῦ». Ἔτσι ἀρχίζει πολλές Ἐπιστολές του. «Παῦλος, δοῦλος Ἰησοῦ Χριστοῦ». Δέν διστάζει νά πεῖ ὅτι εἶναι δοῦλος, τόν ὁποῖον ἐξηγόρασε ὁ Χριστός καί στόν ὁποῖο ἀνήκει. Καί ἡ ἔννοια τοῦ δούλου τήν ἐποχή του εἶχε σκληρό περιεχόμενο.
 Ἔπειτα στήν πρώτη του Ἐπιστολή πρός τούς Κορινθίους ὅταν ἔρχεται ἡ στιγμή νά συγκρίνει τόν ἑαυτό του πρός τούς ἄλλους Ἀποστόλους τότε χρησιμοποιεῖ μία ὑποτιμητική γιά τόν ἑαυτό του φράση: 
«Ἔσχατον δέ πάντων, ὡσπερεί τῷ ἐκτρώματι, ὤφθη (ὁ Κύριος) κἀμοί» (Α’ Κορ. 15,8). 
Τελευταῖα, λέγει, ὡς σέ ἀπόβλητο, εὐτελέστατον ἀπό ὅλους τούς Ἀποστόλους φανερώθηκε ὁ Χριστός καί σέ μένα. Καί δίδει καί τήν ἐξήγηση: «Ἐγώ γάρ εἰμι ὁ ἐλάχιστος τῶν ἀποστόλων, ὅς οὐκ εἰμί ἱκανός καλεῖσθαι ἀπόστολος, διότι ἐδίωξα τήν ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ» (Α’ Κορ.15,9).
Δέν ὑπολογίζει καθόλου ὅτι μέ αὐτά τά λόγια του μπορεῖ νά ὑποβιβάσει τό κῦρος του. Ὁ ἴδιος ταπεινώνεται. Θεωρεῖ τόν ἑαυτό του ἀνάξιο γιά τό ἔργο τοῦ ἀποστόλου.
 Δέν λησμονεῖ ὅτι κάποτε «ἐδίωξε τήν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ», ὅτι ὑπῆρξε «βλάσφημος καί ὑβριστής» (Α’ Τιμ. 1,13).
 Φράσεις πού δείχνουν τό μέγεθος τῆς ταπεινοφροσύνης του. Ἔπειτα στήν ἐπιστολή του πρός Ρωμαίους δέν διστάζει νά κάμει τήν διακήρυξη: «Οἶδα ὅτι οὐκ οἰκεῖ ἐν ἐμοί, τοὐτέστιν τῇ σαρκί μου, ἀγαθόν» (Ρωμ.7,18). Γνωρίζω δηλ. ὅτι δέν κατοικεῖ μέσα μου ἀγαθόν. Ἡ ἀδυναμία τῆς ἀνθρώπινης φύσης μετά τήν πτώση τοῦ γενάρχου Ἀδάμ εἶναι τό ἴδιον γνώρισμα ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Ὅμως, παρά τό γεγονός ὅτι ὁ Παῦλος ἔχει ἀναγεννηθεῖ καί μέ τήν χάρι τοῦ Θεοῦ προάγεται εἰς ἀρετήν συνεχῶς, ἐν τούτοις, ἀπό βαθειά αἴσθηση αὐτογνωσίας καί ταπείνωσης

Όταν η καρδιά μας δεν έχει το Χριστό, τότε θα βάλουμε μέσα ή χρήματα ή κτήματα ή ανθρώπους

Η εικόνα ίσως περιέχει: 1 άτομο
Όταν η καρδιά μας δεν έχει το Χριστό, τότε θα βάλουμε μέσα ή χρήματα ή κτήματα ή ανθρώπους.
Όσιος Αμφιλόχιος Μακρής

Σάββατο 27 Ιουνίου 2020

ΤΟ ΚΟΜΠΟΣΚΟΙΝΑΚΙ ΤΩΝ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΩΝ!

Η εικόνα ίσως περιέχει: ένα ή περισσότερα άτομα και εσωτερικός χώρος
 Υπάρχουν ακόμη αληθινοί καθηγητες! Αληθινοί Έλληνες πρώτα Παιδαγωγοί και μετά εκπαιδευτικοι!

  Πριν λίγες ημέρες, μια τέτοια Καθηγήτρια, βρέθηκε Επιτηρήτρια σε μια αίθουσα Πανελλαδικών σε κάποια πόλη της Ελλάδας. Ούτε ήξερε τα παιδιά, ούτε την ήξεραν. Η αγωνία τους ήταν μεγάλη. Το άγχος τρομερό. Μα η παλιά εικόνα του Χριστού δέσποζε στην Αίθουσα, ξεχασμένη και ταπεινή, μα και δυνατή για όποιον ήθελε να πάρει δύναμη από Εκείνον.

   Η Καθηγήτρια βλέποντας τα σκορπισμένα και αγχωμένα "προβατάκια", αθόρυβα, ταπεινά, μα θερμά, πήρε τα μικρά τους ονόματα και άρχισε για ένα ένα παιδί να κάνει κομποσχοίνι μέσα στην αίθουσα, προσευχόμενη στον Χριστό για κάθε ένα από αυτά, συνεχώς, επαναλαμβανόμενα για τρεις ολόκληρες ώρες! "Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον τον/την..."...

   Ούτε η μάνα, ούτε ο πατέρας τους προσευχήθηκαν ποτέ τόσο γι΄ αυτά! Και όμως εκείνη, η ξένη, η άγνωστη, το έκανε για τρεις ώρες! Για εκείνα! Για να βοηθηθούν στις απαντήσεις, στα θέματα, στην ζωή τους.

  Εκείνη η ευσεβής Καθηγήτρια... Η ανώνυμη, η άγνωστη στους ανθρώπους και γνωστή μόνον στον Θεό.
πηγή NOIAZOMAI

Αν σε πολεμεί ό εχθρός με βλάσφημους και αισχρούς και πονηρούς λογισμούς...

Η εικόνα ίσως περιέχει: 1 άτομο, στέκεται, γένι και υπαίθριες δραστηριότητες
ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΓΑΒΡΙΗΛ

Αν σέ πολεμεί ό εχθρός με βλάσφημους και αισχρούς και πονηρούς λογισμούς, έπικαλού το φοβερό όνομα του Ιησού Χριστού και αυτό θέλει διασκορπίσει όλες τις προσβολές του διαβόλου. Ονόματι Ιησού«Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησόν με..»: μάστιζε πολεμίους.«Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησόν με..»:«Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησόν με..»

Τέτοια είναι ή φύση της προσευχής, ανεβάζει τον άνθρωπο από την γη στον ουρανό, και, αφού υπερβεί κάθε εμπόδιο, παρευρίσκεται εις αυτόν των επί όλων Θεόν.
 Όταν μελετάς το όνομα του Ιησού συχνά«Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησόν με..»:,
λυτρώνεσαι από τους αισχρούς λογισμούς και συνηθίζεις να αγαπάς τον Ιησού και να κάνεις τις εντολές Του.«Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησόν με..»

Το φως του κόσμου (Γ’ Ματθαίου)

  Crucea omului în lumina Crucii lui Hristos | Maria Mihaela Stan
Τις δύο προηγούμενες Κυριακές, αδελφοί χριστιανοί, μάς δίδαξε ο Χριστός την ιεράρχηση των πραγμάτων και των προσώπων στην ζωή μας, με πρωταρχική την αγάπη προς τον ίδιο, και είδαμε πώς οι πρώτοι από τους αγίους αποστόλους έκαναν πράξη αυτή την προτροπή, αφού εγκατέλειψαν τα πάντα στο κάλεσμά του και τον ακολούθησαν. Με την σημερινή περικοπη του ιερού Ευαγγελίου, η οποία αποτελεί μέρος της επί του όρους ομιλίας, ο Χριστός μάς διδάσκει ότι ο άνθρωπος που είναι προσκολλημένος στα επίγεια αγαθά δεν δύναται να έχει στην ψυχή του τον φωτισμό του Θεού.

 «Το λυχνάρι του σώματος, είπε ο Κύριος, είναι ο οφθαλμός. Όταν λοιπόν ο οφθαλμός σου είναι απλός, όλο σου το σώμα είναι φωτεινό‧ όταν όμως είναι πονηρός, όλο το σώμα σου θα είναι σκοτεινό. Αν λοιπόν το εντός σου φως είναι σκοτάδι, το σκοτάδι πόσο είναι; 
Ουδείς δύναται να δουλεύει σε δύο κυρίους‧ γιατί ή θα μισήσει τον ένα και τον άλλο θα αγαπήσει, ή θα υπομείνει τον ένα και τον άλλο θα καταφρονήσει. Δεν δύνασθε να δουλεύετε και για τον Θεό και για τον πλούτο. Γι αυτό σάς λέω μην μεριμνάτε με την ψυχή σας τί θα φάτε και τί θα πιείτε, ούτε με τί θα ενδύσετε το σώμα σας‧ η ψυχή δεν είναι παραπάνω από την τροφή και το σώμα από το ένδυμα; ρίξτε το βλέμμα σας στα πτηνά του ουρανού, ότι δεν σπέρνουν ούτε θερίζουν ούτε συνάγουν σε αποθήκες, και ο πατέρας σας ο επουράνιος τα τρέφει‧ εσείς δεν διαφέρετε πολύ από αυτά; και ποιός από εσάς δύναται να προσθέσει στο μπόι του έναν πήχυ; και για τα ενδύματα γιατί μεριμνάτε; μάθετε καλά πώς αυξάνουν τα κρίνα του αγρού‧ δεν κοπιάζουν ούτε γνέθουν, κι όμως σάς λέω ότι ούτε ο Σολομώντας στην μεγάλη του δόξα δεν ντυνόταν τόσο περίλαμπρα όπως ένα από αυτά. Αν λοιπόν το χορτάρι του αγρού, το οποίο σήμερα είναι και αύριο ρίχνεται στον κλίβανο, ο Θεός το ενδύει με τέτοιο τρόπο, πολύ περισσότερο δεν θα φροντίσει για σάς, ολιγόπιστοι; Μη λοιπόν μεριμνήσετε αναλογιζόμενοι τί θα φάμε και τί θα πιούμε ή τί θα ντυθούμε, γιατί όλα αυτά τα αναζητούν οι εθνικοί και γιατί γνωρίζει ο πατέρας σας ο ουράνιος ότι όλα αυτά τα έχετε ανάγκη. Αλλά να ζητάτε πρώτα την βασιλεία του Θεού και την δικαιοσύνη αυτού, και όλα αυτά θα σάς δοθούν επιπροσθέτως». [1]

  Ο Χριστός χρησιμοποιεί το παράδειγμα του σώματος για να μιλήσει για τον εντός μας φωτισμό‧ όπως δηλαδή το φως του σώματος προέρχεται από τα μάτια, γιατί χωρίς αυτά όλη η ζωή του ανθρώπου και οι δραστηριότητές του βρίσκονται μέσα στο αισθητό σκοτάδι, κατά τον ίδιο τρόπο ο νους είναι ο λύχνος της ψυχής, ο οποίος την φωτίζει και την καθοδηγεί ώστε να λαμβάνει τις σωστές αποφάσεις.

Ο υπερήφανος δεν αναζητεί το θέλημα του Θεού αλλά προτιμά να κατευθύνει ο ίδιος τη ζωή του

Άγιος Σιλουανός Αθωνίτης

  Ο υπερήφανος δεν αναζητεί το θέλημα του Θεού αλλά προτιμά να κατευθύνει ο ίδιος τη ζωή του. Και δεν καταλαβαίνει πώς, χωρίς τον Θεό, δεν επαρκεί το λογικό του ανθρώπου για να τον καθοδηγεί. Κι εγώ ,όταν εζούσα στον κόσμο προτού να γνωρίσω τον Κύριο και το Άγιο Πνεύμα, εστηριζόμουν στο λογικό μου.  Όταν όμως εγνώρισα με το Άγιο Πνεύμα τον Κύριο μας Ιησού Χριστό, τον Υιό του Θεού, τότε παραδόθηκε η ψυχή μου στον Θεό και δέχομαι οτιδήποτε θλιβερό μου συμβεί και λέω: «Ο Κύριος με βλέπει … Τι να φοβηθώ;» Προηγουμένως όμως δεν μπορούσα να ζω κατ’ αυτό τον τρόπο.


Παρασκευή 26 Ιουνίου 2020

«Δεύτε προσκυνήσωμεν και προσπέσωμεν Χριστώ»

Arătarea Mântuitorului la doi copii, in Ucraina. Poruncile și ...
Ο λαός του Θεού ο άγιος καλεί, αιώνες τώρα, προς προσκύνηση του μόνου αληθινού Θεού.
Δεν πρόκειται για κίνηση δουλείας, αλλά έκφραση πληρότητας καρδίας, ευγνώμονης, ευεργετημένων παιδιών.
Οι κάθε διάφοροι «διδάσκαλοι» και «σωτήρες» του κόσμου τούτου, εκμεταλλευόμενοι την αναζήτηση του ανθρώπου, για γνώση και ηρεμία, του προσφέρουν νοθευμένη σωτηρία, υποκατάστατα σωτηρίας.
Η αυτολατρεία και η ετερο-λατρεία, χωρίς τη μόνη λατρεία του μόνου Θεού, οδηγούν σταδιακά στην ανελευθερία, στην ανήσυχη εσωτερική ηρεμία, στην ανέλπιδη πορεία.
Στη θεία Λειτουργία καλούμαστε να προσκυνήσουμε και να προσπέσουμε στο Χριστό, αναγνωρίζοντας ουσιαστικά τη μοναδικότητά Του και την κηδεμονία Του.
Κι ενώ προσερχόμαστε, έρχεται. Κι ενώ Τον λατρεύουμε, μας προσφέρεται.
Η όντως χαρά, η αληθινή ελευθερία, η ουσιαστική ελπίδα, γεμίζουν τον καρδιακό χώρο ως βεβαιότητα της εγγύτητας Του και της αγαπητικής διακονίας Του.

Από το βιβλίο ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ, έκδοση Ιερού Ησυχαστηρίου Αγίας Τριάδος – Μετόχι Ι. Μονής Μαχαιρά
.

Η ομορφιά που χαρίζει στην ψυχή η καλλιέργεια ενός κήπου

π. Κ.Ν. Καλλιανός
(Προσωπικές διαπιστώσεις)
Bătrânul şi leopardul ascultător | Doxologia
  Ἄν καὶ σὲ ἄλλο κείμενό μου ἀναφερόμουν στὴν ὀμορφιὰ ποὺ χαρίζει στὴν ψυχὴ ἡ καλλιέργεια ἑνὸς κήπου, ἐδῶ θὰ προσπαθήσω, μὲ ὅσο γίνεται λιτὸ τρόπο, νὰ ἐκφράσω τὰ βιώματά μου. Βιώματα, ποὺ ἐξάπαντος ἀποτελοῦν καὶ εἶναι ἀποτέλεσματα μιᾶς μακρᾶς ἐνασχόλησής μου μὲ τὴ καλλιέργεια τῆς γῆς. Γιατὶ στὸ περιθώριο τῶν ποιμαντικῶν καθηκόντων τὸ διακόνημα αὐτὸ τῆς καλλιέργειας τοῦ κήπου γίνεται αὐτόματα γιὰ τὸν ποιμένα ποὺ ἐπιθυμεῖ νὰ τὸ διακονήσει, ἕνα ἄλλο σχολεῖο, ὅπου μαθητεύει: τὶ ἄλλο ἀπὸ τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ, καθὼς παρατηρεῖ μὲ ὑπομονὴ καὶ καρτερία, ἐργασία καὶ κόπο νὰ μεταποιεῖται τὸ χέρσο ἔδαφος σὲ μιὰ σιωπηλὴ κοινωνία φυτῶν ποὺ μέρα τὴ μέρα, στιγμὴ τὴ στιγμὴ αὐξάνονται, ἀνθοφοροῦν, καρποφοροῦν, ἀλλὰ καὶ φθίνουν, χλομιάζουν, μαραίνονται καὶ στὸ τέλος ξηραίνονται. Ἕνα μεγαλεῖο εἶναι ἡ ὅλη αὐτὴ διαδικασία ποὺ δὲν περιγράφεται μὲ λόγια, ὡστόσο ὁμολογεῖται, γιατὶ καταννοεῖ ὁ κάθε πιστός -πόσο μᾶλλον ὁ ποιμένας- τὸ χέρι τοῦ Δημιουργοῦ νὰ στεφανώνει τὶς πράξεις αὐτὲς καὶ ἀσχολίες του. Ὅντως, «ὡς ἐμεγαλύνθη τὰ ἔργα Σου, Κύριε...» (Ψαλμ. 103, 24).

 Ὡστόσο, δὲν θὰ πρέπει νὰ λησμονηθεῖ καὶ ἡ ἄλλη παράμετρος τῆς κηπουρικῆς ἐνασχόλησης. Αὐτῆς δηλαδὴ ποὺ σχετίζεται μὲ τὴν θεραπεία τῆς ψυχῆς, τὴν ἀποφόρτωσή της καί, κυρίως, τὴν εἰρήνευσή της. Γιατὶ ἡ καλλιέργεια ὅταν συνοδεύεται ἀπὸ τὴν προσευχή, τότε γίνεται δοξολογία φωτεινή, ποὺ διανοίγει τοὺς κλειστοὺς τοὺς πόρους τῆς ψυχῆς καὶ τῆς χαρίζεται ἀφειδώλευτα τὸ ὀξυγόνο τῆς θείας εὐλογίας.
Ieromonahul Alexandru: Amintiri din Sfântul Munte Athos | Doxologia
 Θυμᾶμαι ἐδῶ μὲ συγκίνηση τὸν Γέροντα Μωυσῆ ποὺ μᾶς διηγεῖτο κάποτε γιὰ ἕνα ἐνάρετο ἀγιορείτη μοναχό, ποὺ ζοῦσε στὴ Σκήτη τους κι ὁ ὁποῖος, ὅταν καλλιεργοῦσε τὴν κῆπο του, φοροῦσε πάντα τὸ κουκούλι του, γιὰ νὰ αύτοσυγκεντρώνεται καὶ νὰ μὴν περισπᾶται.

  Αὐτὴ τὴν αὐτοσυγκέντρωση βιώνει κι ὁ κάθε πιστὸς καλλιεργητής - κηπουρὸς μέσα στὴ σιωπηλὴ κοινωνία τοῦ κήπου του. Γιατὶ ἀφοσιώνεται στὸ ἀντικείμενό του καὶ μὲ σπουδή, φιλοτιμία κι έργατικότητα προσπαθεῖ νὰ καλλιεργήσει καὶ φροντίσει τὰ φυτά

Ο Δημιουργός σε τοιχογραφία του 12ου αιώνα

Η εικόνα ίσως περιέχει: υπαίθριες δραστηριότητες
Ο Δημιουργός σε τοιχογραφία της βυζαντινής βασιλικής στο χωριό Anglona στην Βασιλικάτα Ν. Ιταλίας. 12ου αιώνα.

Πέμπτη 25 Ιουνίου 2020

Ο Άγιος Γεώργιος Καρσλίδης προσευχόμενος στον Προφήτη Ηλία

Άγιος Γεώργιος Καρσλίδης
Η εικόνα ίσως περιέχει: 1 άτομο
Στα χρόνια της βουλγαρικής κατοχής η μάνα Αργυρώ έμενε στο μοναστηράκι κοντά στον Γέροντα και τον φρόντιζε. Μια βραδιά γύρω στις 2.20 π.μ., ακούστηκε ένας δυνατός θόρυβος σαν να έπεσε ο τοίχος της Εκκλησίας. Φοβήθηκε μήπως ήρθαν οι Βούλγαροι να σκοτώσουν τον Γέροντα, αλλά είδε ότι η Εκκλησία ήταν κλειδωμένη.
Βγήκε στην αυλή, όμως πουθενά ο Γέροντας. Προχώρησε στην γωνιά του φράχτη και βλέπει τότε να έρχεται πετώντας κάτι μαύρο. Όταν πλησίασε και κατέβηκε στην αυλή, κατάλαβε ότι ήταν ο Γέροντας. Ήταν λουσμένος στο φως και είχε μια έντονη γλυκιά ευωδία πάνω του.
Μόλις την είδε, τη μάλωσε που ήταν έξω μέσα στη νύχτα.
«Μα φοβήθηκα μην έπαθες τίποτα κακό» του απάντησε.
«Όχι, όχι, ήρθε ο Προφήτης Ηλίας μαζί με τον Τίμιο Πρόδρομο και με πήραν να λειτουργήσουμε πάνω στον Προφήτη Ηλία» της είπε με απλότητα.
Την επιτίμησε όμως να μη φανερώσει μέχρι τον θάνατό του σε κανέναν όσα είδε εκείνο το βράδυ. Αυτό το θαυμαστό γεγονός διασώθηκε, γιατί η μάνα Αργυρώ το διηγήθηκε στην μητέρα της Κυριακής Κωνσταντινίδου.

Πηνελόπη Νοταρά: Η κόρη του Καραϊσκάκη που έζησε και πέθανε στο Ξυλόκαστρο

Τετάρτη 5 Ιουνίου 1874. Βράδυ, ώρα 10 μ.μ., στο αρχοντικό της στο Ξυλόκαστρο η Πηνελόπη Καραϊσκάκη-Νοταρά αφήνει την τελευταία της πνοή «άγουσα το 57ο έτος της ηλικίας της», όπως γράφει η εφημερίδα «Κορινθιακός Αστήρ». Η Πηνελόπη ήταν η μία από τις κόρες του αρχιστράτηγου Γεώργιου Καραϊσκάκη, σύζυγος του Ανδρέα Νοταρά και «πεπροικισμένη με πολλάς αρετάς», όπως σημειώνει στο ίδιο άρθρο ο «Κορινθιακός Αστήρ».

Ορφάνια και φτώχεια

Η Πηνελόπη γεννήθηκε κατά πάσα πιθανότητα, το 1817 (ή το 1822) και ήταν η μία από τις δύο κόρες του Γεώργιου Καραϊσκάκη. Η αδελφή της ονομαζόταν Ελένη (Νίτσα) και είχαν δύο αδελφούς: τον Δημήτριο που ήταν ο πρωτότοκος και τον Σπύρο που ήταν το στερνοπούλι του Αρχιστράτηγου της Ρούμελης.
Στις 22 Απριλίου 1827 ο Καραϊσκάκης λαβώθηκε θανάσιμα στη μάχη του Φαλήρου και την επόμενη μέρα εξέπνευσε αφήνοντας ένα τεράστιο κενό στον Αγώνα για την ελευθερία των Ελλήνων αλλά και τα τέσσερα παιδιά του πεντάρφανα.
Ο θάνατος του Καραϊσκάκη.
«Σαράντα τέσσαρες χιλ. γρόσια εις το κεμέρι του Μητρ Αγραφιώτη» γράφει ο ετοιμοθάνατος Καραϊσκάκης στη διαθήκη του, «από αυτά αι τριάντα χιλιάδες να δοθούν εις ταις τζούπρες (σ.σ. κόρες) μου  να ταις περιλάβουν οι δυο Μήτρηδες του Σκυλοδήμου και του Αγραφιώτη». Την ώρα που παρέδιδε την ψυχή του ο μεγάλος Έλληνας στρατηγός όρισε την τύχη των κοριτσιών του, ποιος θα τις αναθρέψει ποιος θα τις φροντίσει και τι μερτικό θα πάρουν από την περιουσία του.
Η διαθήκη του Καραϊσκάκη. Στην τέταρτη σειρά της αριστερής σελίδας γράφει «να δοθούν εις ταις τζούπρες μου».
Δυστυχώς όμως, από ό,τι δεν φαίνεται, δεν πρέπει να έφτασε στα χέρια των κοριτσιών του Καραϊσκάκη το ορισθέν από τον πατέρα τους ποσό. Στο νησί του Κάλαμου, απέναντι από την Αιτωλοακαρνανία όπου είχαν καταφύγει, η φτώχεια τυραννούσε τα παιδικά τους χρόνια. Ισχυρό τεκμήριο για την κακή οικονομική

Η Τράπεζα της Κυριακής….

Διήγημα: Οι γιορτές στο Τετράδιο | πόλη Κ
Δεν ξέρω εάν θα μπορέσεις να αφουγκραστείς την ανησυχία μου….
Μπορείς να φανταστείς πως είναι μια Εκκλησία-ενορία την Κυριακή με λίγους πιστούς;
Δεν είναι ο κορονοιός….Δεν είναι η υποχρέωση της παρουσίας σε κάποιο μνημόσυνο….Δεν είναι η κούραση της εβδομάδας…
Νομίζω ο καθένας γνωρίζει βαθιά μέσα του την απάντηση…..
Θα σου κάνω το προβληματισμό μου εικόνα(βλ. παραβολή Δείπνου):
Για σκέψου υπάρχει μια οικογένεια(γιατί αυτό είναι η ενορία όσο και εάν μας ξενίζει…)η εβδομάδα κυλάει με το κάθε μέλος να είναι στον κόσμο του,τους γονείς δουλεύοντας να συναντώνται στον ύπνο,τα παιδιά με δραστηριότητες
και φροντιστήρια να μεγαλώνουν όχι ωριμάζοντας αλλά χάνοντας τα της παιδικής ηλικίας…...
Οπότε έρχεται το τραπέζι της Κυριακής που συναντιέται όλη η οικογένεια μαζί.
Oi παλαιοί κουβαλούσανπαρακαταθήκη πολύτιμη την Ιερή στιγμή του φαγητο.Δεν είναι το ότι θα φας aλλά ότι θα χορτάσεις με την παρουσία, τα χαμόγελα,τα πειράγματα του ανθρώπου σου….
Όσοι έχουν γευτεί τέτοια ‘’τράπεζα’’μπορούν να καταλάβουν τι εννοώ..
Για φαντάσου λοιπόν να είναι στρωμένο το τραπέζι,να είναι όλα έτοιμα,μα οι καρέκλες να είναι άδειες,γιατί απλά οι άνθρωποι σουβρήκαν κάτι καλύτερο να κάνουν….
Οικουμενικό Πατριαρχείο: Παρέμβαση για τη Θεία Κοινωνία | Κοινωνία ...
Έτσι νοιώθει και ένας ποιμένας όταν αντιλαμβάνεται ότι λείπουν από κοντά του
κάποια προβατάκια…Έχει την έγνοια τους,τα νοιάζεται.....
Βλέπεις τα μάτια του ποιμένα(όχι του δημόσιου υπάλληλου)στα στασίδια θωρούν ψυχούλες και όχι πελάτες…..

Υ.Γ Σχόλιο φωτογραφιών:
Υπάρχει η μία τράπεζα και η ''άλλη'' Τράπεζα.....

Ὁ Όσιος Ἀδελβέρτος ο αρχιδιάκονος(+25 Ιουνίου)

Άγιοι και Εκκλησία: Την 25ην του μηνός Ιουνίου, Ὅσιος Ἀδελβέρτος ὁ ...
 Ὁ Ὅσιος Ἀδελβέρτος ἐγεννήθηκε στὴν πόλη Νορθούμπερλαντ τῆς Ἀγγλίας. Ἀπὸ ἀγάπη πρὸς τὸ μοναχικὸ βίο ἀκολούθησε τὸν Ὅσιο Ἔγκμπερτ († 24 Ἀπριλίου) στὴν Ἰρλανδία. Ἔγινε μοναχὸς πιθανῶς στὸ ἀββαεῖο τοῦ Μέλιφορντ καί, τὸ 690, ἐχειροτονήθηκε διάκονος. Στὴ συνέχεια ἔγινε ὑποτακτικὸς τοῦ Ἁγίου Οὐϊλλιβρόρδου († 7 Νοεμβρίου) καὶ ἐργάσθηκε ἱεραποστολικὰ μαζί του.
 Θεωρεῖται ὅτι ἐκήρυξε τὸ Εὐαγγέλιο στὴν περιοχὴ τῆς Οὐτρέχτης ὡς ἀρχιδιάκονος καὶ ἐκοιμήθηκε μὲ εἰρήνη, τὸ 710 

Τετάρτη 24 Ιουνίου 2020

Μια σπάνια εικόνα του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου

Η εικόνα ίσως περιέχει: 1 άτομο, στέκεται και εσωτερικός χώρος
Μια σπάνια εικόνα του Αγίου Ιωάννη Προδρόμου που δεν κρατάει "την κεφαλή του επι πίνακι", αλλά το Άγιο Δισκοπότηρο, όπου μέσα εικονίζεται ο μικρός Χριστός.
Η εικόνα αυτή είναι 200 και πλέον ετών και βρίσκεται στο ναό Αγίου Γεωργίου στο Κουτσό Ξάνθης.
Την βρήκε ο ιερέας του ναού π. Ιωάννης το 2007 , κρυμμένη στην κόγχη του ανατολικού τοίχου του ναού, κατά τη διάρκεια μιας ανακαίνισης.

Η εικόνα ίσως περιέχει: 1 άτομο
Την εικόνα αυτή τη μετέφεραν ο ιερομόναχος π. Αθανάσιος και η πρωτοψάλτις Λαμπρινή μαζί με άλλους πρόσφυγες από το Σομπασκιόϊ της Ανατολικής Θράκης στο Κουτσό όπου εγκαταστάθηκαν μετά από πολλές περιπέτειες.

Η Γέννηση του Προδρόμου, 1693

Δεν υπάρχει διαθέσιμη περιγραφή για τη φωτογραφία.
Η Γέννηση του Προδρόμου, 1693

Ιερός Ναός Παναγίας Πυθίου-Ελασσόνα

Η φωτεινή εικόνα της ταπεινώσεως: ο άγιος Ιωάννης, ο Τίμιος Πρόδρομος και Βαπτιστής



ΠΑΥΛΟΣ ΕΥΔΟΚΙΜΩΦ
A DEISIS | NORTHERN GREEK, CIRCA 1600 | late 15th Century ...
  Αν οι άνθρωποι του κόσμου τούτου επιθυμούν σφοδρά την αμετρία, την υπερβολή, αν επιθυμούν να είναι «Κύριοι» και «Νυμφίοι», το Ευαγγέλιο μάς αφήνει τη φωτεινή εικόνα της ταπεινώσεως: ο άγιος Ιωάννης, ο Τίμιος Πρόδρομος και Βαπτιστής, βρίσκει όλη τη χαρά του να είναι Φίλος του Νυμφίου και η Παρθένος να είναι Δούλη του Κυρίου (πρβλ. Λουκ. 1, 38 και 48).  Ελαττώνονται, ώστε ο Άλλος, ο αληθινός Νυμφίος και Κύριος, να αυξάνει. Το ένα σε σχέση με το άλλο. Ο Θεός παίρνει την ακριβή θέση Του ανάμεσα στους ανθρώπους, διότι βρίσκει μια τέλεια ομοιότητα. 
«Ήλθε στον τόπο το δικό Του» (Ιωάν. 1, 11) και τον υποδέχθηκαν η Δούλη και ο Φίλος. Η ταπείνωσή Του, είναι ένα ακριβές αντίγραφο της θείας ταπεινώσεως, της κενώσεως του Δούλου του Ιαχβέ, του «Ἀνδρός ὀδυνῶν». Αντανακλά και ακολουθεί την «ανατροπή των ουρανίων αξιών»· ο Παντοκράτωρ γίνεται ο Φιλάνθρωπος και ο Βασιλεύς γίνεται ο εσταυρωμένος Δούλος.

 «Σας βεβαιώνω πως μάνα δεν γέννησε ως τώρα άνθρωπο πιο μεγάλο από τον Ιωάννη το Βαπτιστή» (Ματθ. 11, 11). Ο λόγος είναι αντιθετικός, διότι καταργεί τα όρια των Διαθηκών. Στο «πιο μεγάλο» ανταποκρίνεται το αινιγματικό: «ο πιο μικρός όμως στη Βασιλεία των Ουρανών είναι μεγαλύτερός του». 
Ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος είναι ταυτόχρονα ο μεγαλύτερος και ο μικρότερος· και είναι ο μεγαλύτερος, διότι είναι ο μικρότερος.
 «Ο φίλος όμως του Γαμπρού, που στέκεται κοντά και Τον ακούει, είναι γεμάτος χαρά ακούγοντας τη φωνή του Γαμπρού. Αυτή είναι η χαρά η δική Μου και τώρα έχει ολοκληρωθεί» (Ιωάν. 3, 29-30). 
Αυτή η χαρούμενη εξαφάνιση είναι τόσο βαθιά, που σ’ αυτό το επίπεδο ο Νυμφίος και ο Φίλος του Νυμφίου συγκλίνουν μέχρι το ανέκφραστο μεγαλείο που τους ενώνει: ο Θεός έγινε άνθρωπος και ο άνθρωπος έγινε Θεός, σε βαθμό που να διερωτώνται οι άνθρωποι «για τον Ιωάννη, μήπως αυτός είναι ο Χριστός;» (Λουκ. 3, 15). Τώρα, για όλους, φανερά ο Θεός προτάσσει τον άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο και την Παναγία στην κορυφή της καθολικής Ιερωσύνης, ως «οδηγητική εικόνα» της υπηρεσίας της Εκκλησίας Του. Και η εικονογραφική σύνθεση της «Δεήσεως» μάς το δείχνει καθαρά αυτό…

Προφητών σε σφραγίδα γινώσκομεν, ως τη Παλαιά και Καινή μεσιτεύσαντα...(Π.Β.Πάσχου)

Sânzienele sau Drăgaica! Ce este interzis să faci astăzi de Nașterea Sfântului Ioan Botezătorul
Σε ένα τροπάρι του στην έκτη ωδή, ο εμπνευσμένος υμνογράφος που έγραψε τον κανόνα για τη Σύναξη του αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, προσφέρει έναν καίριο χαρακτηρισμό του:
Προφητών σε σφραγίδα γινώσκομεν,
ως τη Παλαιά και Καινή μεσιτεύσαντα
και Βαπτιστήν και Πρόδρομον,
του Σωτήρος Χριστού καταγγέλλομεν.

Δηλαδή: «σε γνωρίζουμε σαν επισφράγισμα και τελείωμα όλων των Προφητών, σαν ένα σύνδεσμο και μια γέφυρα, που μας φέρνει από την Παλαιά στην Καινή Διαθήκη, από το Νόμο στη Χάρη· και το κηρύχνουμε φανερά, πως είσαι ο Βαπτιστής και Πρόδρομος του Σωτήρα μας, του Χριστού»

Γι’ αυτό η Εκκλησία μας τελεί, μια μέρα ύστερ’ από τ’ άγια Θεοφάνεια, τη Σύναξη του αγίου προδρόμου, «ως τω μυστηρίω του θείου Βαπτίσματος υπουργήσαντος» - όπως ακριβώς, μια μέρα ύστερ’ απ’ τη θεία Γέννηση του Χριστού, τελεί τη Σύναξη της Υπεραγίας Θεοτόκου, «ως υπουργησάσης εις το μυστήριον της γεννήσεως του Χριστού».
* * *
 Ο Ιωάννης ο Πρόδρομος στάθηκε πάντα μια θαυμαστή για τον κάθε πιστό μορφή αγίου, αλλά και μια τραγική προφητική φυσιογνωμία. Η γέννησή του έγινε με τη χάρη του Θεού, κ’ η σύλληψή του ευαγγελίστηκε, όπως μας αναφέρει ο Ευαγγελιστής Λουκάς (α΄ 5-25), στον πατέρα του Ζαχαρία, μέσα στην εκκλησία, την ώρα που εθυμίαζε. 
Είπεν εκεί ο αρχάγγελος Γαβριήλ στο Ζαχαρία, πως η στείρα και μεγάλη πια στα χρόνια γυναίκα του Ελισάβετ, θα γεννήσει υιόν: «και καλέσεις το όνομα αυτού Ιωάννην· και έσται χαρά σοι και αγαλλίασις και πολλοί επί τη γεννήσει αυτού χαρήσονται. Έσται γαρ μέγας ενώπιον του Κυρίου». Κι αλήθεψεν ο λόγος τούτος του αγγέλου. 
Γεννήθηκεν ο Πρόδρομος «εκ των στειρωτικών λαγόνων» της Ελισάβετ, λύνοντας ταυτόχρονα την αφωνία του πατέρα του Ζαχαρία. Ακόμα, όταν ήταν στην κοιλιά της Ελισάβετ και σκίρτησε, προφήτεψε τη σάρκωση του θείου Λόγου, στην παρθενική μήτρα της Παναγίας. Χωρίς να γνωρίσει την αμαρτία του κόσμου ο Πρόδρομος φεύγει νεώτατος στην έρημο, όπου ζει με άσκηση φοβερή, τρεφόμενος με ακρίδες και άγριο μέλι, σα να ’τανε πουλί.
 (Σε πολλές εικόνες της βυζαντινής αγιογραφίας, ο άγιος Πρόδρομος βρίσκεται ιστορημένος πράγματι με δύο φτερά, φυτρωμένα στους ώμους του, και με την επιγραφή «το πτηνόν της ερήμου»).
 Εκεί στην έρημο, μέσα στο μεγάλο καμίνι που δοκιμάζονται και ωριμάζουν οι

Τρίτη 23 Ιουνίου 2020

Η Θεοτόκος Βρεφοκρατούσα και ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος σε παιδική ηλικία

Η εικόνα ίσως περιέχει: 2 άτομα
Βενετοκριτική σχολή, η Θεοτόκος Βρεφοκρατούσα και ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος σε παιδική ηλικία.

Μόνη της η οργή δεν έχει δύναμη, αν δεν υπάρχει κάποιος άλλος να την τρέφει.

Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου
All at sea (keeping your ship afloat) | Marine painting, Painting ...
Αν δεις ότι κάποιος αγριεύει, τότε να υποχωρείς περισσότερο. Γιατί όταν ο άνθρωπος βρίσκεται σε αυτήν την κατάσταση της μανίας, χρειάζεται και περισσότερη παρηγοριά. Όσο χειρότερα φέρεται, τόσο μεγαλύτερη καλοσύνη θέλει.
 Η υποχωρητικότητα απέναντι σε κάποιον που έχει θυμό είναι απαραίτητη, όσο είναι και απέναντι σε κάποιον που έχει υψηλό πυρετό. Όταν είναι αγριεμένο το θηρίο, τότε το αποφεύγουμε όλοι. Έτσι κι αυτόν που οργίζεται.
 Δε βλέπεις τι κάνουν οι ναύτες; Όταν πιάσει δυνατός άνεμος, κατεβάζουν τα πανιά για να μη βουλιάξει το σκάφος.
Κι ο αναβάτης, όταν τον παρασύρουν τα άλογα, δεν τραβάει τα χαλινάρια αλλά τα χαλαρώνει, για να μην εξουδετερώσει τη δύναμή του με μια δική του κίνηση. Αυτό να κάνεις και συ.
Είναι φωτιά ο θυμός, είναι φλόγα δυνατή που χρειάζεται καύσιμη ύλη. Μη δώσεις τροφή στη φωτιά και γρήγορα θα σβήσεις το κακό. Μόνη της η οργή δεν έχει δύναμη, αν δεν υπάρχει κάποιος άλλος να την τρέφει.

Τη νύχτα, τα μεσάνυχτα που ανοίγουν οι ουρανοί...(Oρφέας Περίδης)

Τη νύχτα, τα μεσάνυχτα που ανοίγουν οι ουρανοί, λένε ένα φως πως βλέπουνε οι άνθρωποι οι αγνοί..
Στο φως που αναλήβεται ψηλά στον ουρανό, τ' αγνά τους μάτια βλέπουνε τον ίδιο τον Χριστό[...]

Ορφέας Περίδης, Μάϊος

Η κατάθλιψη(Στάρετς Ζαχαρίας)

Στάρετς Ζαχαρίας

«Τὰ πάθη σας ὑπερδυναμώνουν,ἡ προσευχὴ ἀσθενεῖ καὶ οὔτε κἂν θέλει κανεὶς
νὰ προσεύχεται.
Ἡ προσοχή μας καταναλώνεται ἀπὸ διάφορες ἐπιθυμίες καὶ πάθη.
Ἀκριβῶς τότε, σὰν ἐπὶ σκοποῦ,συναντῶνται τέτοιες ἐσωτερικὲς καὶ ἐξωτερικὲς ἀποτυχίες,ποὺ κάνουν ἕνα ἀδύνατο ἄνθρωπο νὰ πέση στὴν κατάθλιψη.
Αὐτὸ τὸ πάθος, ἡ κατάθλιψη,σκοτώνει κάθε τι τὸ ἅγιο,κάθε τί τὸ ζωντανὸ καὶ ἀνθρώπινο».

Πόσα δάκρυα μού χρειάζονται, όταν λίγο κοιτάξω τον εαυτό μου!

Οσίου Πέτρου του Δαμασκηνού.

 Πόσα δάκρυα μού χρειάζονται, όταν λίγο κοιτάξω τον εαυτό μου!
  Γιατί αν δεν αμαρτήσω, υπερηφανεύομαι από αλαζονεία· 
αν αμαρτήσω και μπορέσω να δω την αμαρτία μου, μικροψυχώ από αμηχανία και απελπίζομαι.
 Αν καταφύγω στην ελπίδα, πάλι έρχεται η αλαζονεία. 
Αν κλάψω, αυτό μου φέρνει οίηση· αν δεν κλάψω, ξαναέρχονται τα πάθη.
 Η ζωή μου είναι θάνατος, και ο θάνατος χειρότερος, για το φόβο της κολάσεως. Η προσευχή μου μού γίνεται πειρασμός και η απροσεξία, καταστροφή.
 «Όποιος προσθέτει γνώση, προσθέτει πόνο»(Εκκλ. 1, 18), λέει ο Σολομών. Απορώ και εξίσταμαι και δεν ξέρω τι να κάνω. Αν ίσως γνωρίζω και δεν κάνω, η γνώση συντελεί στην καταδίκη μου. Αλοίμονο, τι να διαλέξω; 
Από την άγνοιά μου, τα βλέπω όλα αντίθετα και δεν μπορώ να τα ταιριάσω.

Δε βρίσκω την αρετή και τη σοφία που κρύβονται στους πειρασμούς, γιατί δεν έχω υπομονή. Φεύγοντας από την ησυχία για τους λογισμούς, βρίσκω έξω τα πάθη στον πειρασμό μέσω των αισθήσεων. Αν θελήσω να ασκήσω νηστεία και αγρυπνία, βρίσκω εμπόδιο την οίηση και την ατονία.

 Όταν τρώω και κοιμάμαι αφειδώς, έρχομαι στην αμαρτία χωρίς να θέλω. Απ' όλα αποσύρομαι και φεύγω για το φόβο της αμαρτίας, και η ακηδία πάλι με καταπονεί, αν και βλέπω πολλούς να στεφανώνονται από τέτοιους πολέμους και πειρασμούς, γιατί έχουν βέβαιη πίστη, με την οποία απέκτησαν το θείο φόβο, και με το φόβο έφτασαν στην εργασία των λοιπών αρετών.

 Αν είχα και εγώ την πίστη όπως εκείνοι, θα αποκτούσα το φόβο, μέσω του οποίου έλαβαν την ευσέβεια και τη γνώση, κατά τον Προφήτη, από την οποία προέρχονται η ισχύς, η βουλή, η σύνεση και η σοφία του Πνεύματος(Ησ. 11, 2) για εκείνους που μένουν κοντά στο Θεό με αμεριμνία και μελέτη των θείων Γραφών με υπομονή, με την οποία εξισώνονται τα άνω και τα κάτω.

Όταν δηλαδή κάποιο πάθος παίρνει σχήμα αρετής, ο χρόνος και η πείρα το ξεσκεπάζουν. Όταν πάλι η αρετή παρεκκλίνει σε πάθος, ο χρόνος και η πείρα συνήθως την ξεχωρίζουν από αυτό με την υπομονή.

Γιατί αν η υπομονή δε γεννηθεί στην ψυχή από την πίστη, αυτή διόλου δεν μπορεί να έχει αρετή. «Με την υπομονή σας σώστε τις ψυχές σας»(Λουκ. 21, 19), λέει ο Κύριος, ο Οποίος μόνος Του έκτισε τις καρδιές των ανθρώπων(Ψαλμ. 32, 15), όπως λέει ο Ψαλμωδός.

Και από αυτό γίνεται φανερό ότι μόνη της κτίζεται η καρδιά, δηλαδή ο νους, με την υπομονή στις θλίψεις.

Δευτέρα 22 Ιουνίου 2020

Κύριε αξίωσέ με,να αγαπώ τους ανθρώπους,όπως Συ τους αγαπάς. (Γέροντας Εφραίμ ΑΡΙΖΟΝΑΣ)


 Περιμένουμε χρόνια δύσκολα, χρόνια επικίνδυνα και γι 'αυτήν την ζωή μας.
Λύσσαξε ο διάβολος κι άνοιξε το στόμα του σαν άδης να μας καταπιή όλους μέσα. Μακάριος ο άνθρωπος, που θα ξεφύγη από τα δόντια του και θα πετάξη στον ουρανό και θα σωθή.

 Κάθε χρόνο και χειρότερη γίνεται η κατάστασις. Η αμαρτωλότητα και η γυμνότητα έχει φθάσει σε τέτοιο σημείο, που φωνάζει από μόνο του το πράγμα, ότι θα επέμβη η Θεία δικαιοσύνη.

Γι’ αυτό πρέπει, τόσο εμείς να βιαζώμεθα, όσο και να νοιώθουμε
συμπάθεια για τους αδελφούς μας,
όχι μόνο τους οικείους μας, αλλά και τους εν Χριστώ οικείους αδελφούς, που έχουμε χρέος να τους πονούμε.

 Διότι εάν εμείς κινδυνεύουμε, που είμαστε μέσα στο λιμάνι της Παναγίας πόσο μάλλον αυτοί οι άνθρωποι, που βρίσκονται συνεχώς εκτεθειμένοι μπροστά στην πρόκληση της αμαρτίας!
Αν εμείς καιώμεθα μακρυά από την φωτιά, αυτοί οι άνθρωποι τι γίνονται, που οι φλόγες τους περικυκλώνουν;

 Όταν εξομολογούσα στον Καναδά, λυπόμουν τους ανθρώπους κι έκανα νοερώς με δάκρυα αυτήν την προσευχή κατά την ώρα της εξομολογήσεως.
«Κύριε αξίωσέ με, να αγαπώ τους ανθρώπους, όπως Συ τους αγαπάς.Να τους συγχωρώ, όπως Συ τους συγχωρείς.
Δώσε μου απ το πνεύμα Σου, με το οποίο μακροθυμείς και αγαπάς και ανέχεσαι, κι εγώ να ανέχωμαι, να αγαπώ, να μακροθυμώ, ώστε η αγάπη να με βοηθήση να βοηθήσω, με τα λίγα πράγματα, που μπορώ να τους προσφέρω με την Χάρι σου».


Κι έτσι με την προσευχή αυτή ένοιωσα πολλή αγάπη και στοργή για τους ανθρώπους.

Ιωάννης Πολέμης - Στην Πίστη πάνω την Ελπίδα

Τα δέντρα ως στοιχεία πολιτισμού - Typos-i.gr
Μη φοβηθείς το σπίτι, που άνοιξε

Βαθιά στη γη τα θέμελα του,
κι ας έλθουν χίλιοι ανεμοστρόβιλοι
και τη σκεπή του ας ρίξουν κάτου.

Μη φοβηθείς το δέντρο , που άπλωσε
τις ρίζες του βαθιά στο χώμα,
κι ας σπάσει την κορφή του ο άνεμος
και τα πυκνά κλαδιά του ακόμα.

Μη φοβηθείς αυτόν, που στήριξε
στην Πίστη επάνω την ελπίδα.
Τον είδα στη ζωή να μάχεται
μα πάντα ανίκητο τον είδα.

«Μεταλαμβάνει ο δούλος του Θεού…Το σώμα και το αίμα του Χριστού»

Η εικόνα ίσως περιέχει: ένα ή περισσότερα άτομα, άτομα στέκονται και εσωτερικός χώρος
«Μεταλαμβάνει ο δούλος του Θεού…Το σώμα και το αίμα του Χριστού»
Η Εκκλησία, ως κοινωνία προσώπων, μας αναπτύσσει τη δυναμική του προσώπου μας μέσα στη Λειτουργική πορεία.
Ο πληθυντικός των λειτουργικών ευχών δεν οδηγεί στη μαζοποίηση αλλά στη σχέση,στην ενότητα, στην κοινωνία. Τώρα είναι η ώρα της προσωπικής κοινωνίας με τον Κύριο.
Κανείς δεν μπορεί να Τον κοινωνήσει εκ μέρους μας. Όλοι μαζί, αλλά και προσωπικά, όχι ατομικά, μοναχικά, εγωιστικά, με μια ιδιωτική ευσέβεια.
«Νουν, ψυχή και καρδίαν αγίασον Σώτερ», για να βρεις χώρο κατάλληλο να ενοικήσεις ως Κύριος και Θεός που σώζει και ολοκληρώνει την ύπαρξη».
Η σιωπή συνοδεύει το γεγονός. Τι να σκεφτείς, τι να πεις, την ώρα της θείας μετάληψης; Είσαι πια όχι κοντά αλλά μέσα στον Κύριο κι Αυτός μέσα σου. «Ο τρώγων μου τη σάρκα και πίνων μου το αίμα, εν εμοί μένει καγώ εν αυτώ» (Ιω.6, 56).
 Όλα τα μεγάλα γίνονται απλά, ανεπαίσθητα, σιωπηλά. Μόνο ο μέσα κόσμος βιώνει το «ετέρως ζειν» και πορεύεται προς την αιώνια ύπαρξη αγαλλώμενος για την ανεκλάλητη χαρά που ήδη έχει γευτεί και δυσκολεύεται πολύ να εκφράσει.

Απόσπασμα από το βιβλίο «Λειτουργική πορεία»

Αντιρατσισμός α λα ελληνικά

Τάκης Θεοδωρόπουλος

 Ας το πάρουμε επιτέλους απόφαση. Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι δεν ήσαν τόσο αθώοι όσο θέλουν να μας τους παρουσιάσουν. Η δουλοκτησία έδινε κι έπαιρνε, διατηρούσαν αποικίες, η δε περίφημη αθηναϊκή συμμαχία ενώ δημιουργήθηκε για να αντιμετωπίσει τους Πέρσες, μετασχηματίστηκε σε Αρχή της Αθήνας απέναντι στις υπόλοιπες πόλεις. Ο Αριστοτέλης ισχυρίζεται ότι υπάρχουν άνθρωποι που γεννιούνται δούλοι, τους δε Αιθίοπες τους έλεγαν έτσι επειδή ήσαν μαύροι – αιθίωψ εκ του αίθων, καμένος, άρα μελανόχρους. Αυτό βέβαια δεν εμποδίζει τον Ομηρο να μας λέει στην αρχή της «Οδύσσειας» ότι ενώ οι υπόλοιποι θεοί συνεδριάζουν στον Ολυμπο, ο Ποσειδών βρίσκεται στην Αιθιοπία επειδή εκεί τον σέβονται και περνάει καλά. Οσο για τις αποικίες τους δεν είχαν καμία σχέση με αυτές της σύγχρονης εποχής. Ησαν πόλεις που τις ίδρυαν από την αρχή, σε κάποια από τις έρημες ακτές της Μεσογείου ή του Εύξεινου. Οι δε δούλοι δεν είχαν φυλετικά χαρακτηριστικά. Ησαν ηττημένοι των πολέμων οι οποίοι μπορούσαν και να πουληθούν ή να αγορασθούν. Δεν υπήρχε διάκριση βάσει του χρώματος. Η διάκριση στην οποία στηρίζεται και ο Αριστοτέλης είναι ανάμεσα στον «ελεύθερο» και τον «δούλο». Για να την καταλάβουμε δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τη σημασία της λέξης ελευθερία.

 Το καθεστώς του πολιτικώς ορθού που απομονώνει τις λέξεις από τη σημασία τους, κοινώς από τη σχέση τους με την πραγματικότητα του κόσμου τους, τις διαφορές αυτές τις αντιμετωπίζει ως ασήμαντες λεπτομέρειες. Αν έχεις δούλους είσαι ρατσιστής, αν έχεις αποικίες αποικιοκράτης.
 Η αρχαία Ελλάδα δεν περνάει τις εξετάσεις της πολιτικής ορθότητας. Ανήκει στο ημίφως της ανθρώπινης ιστορίας μαζί με το «Οσα παίρνει ο άνεμος» και το ρύζι Μπάρμπα-Μπεν. Το φωτεινό παρόν δεν μπορεί να ανεχθεί τέτοιες σκιές. Ως εκ τούτου ο κληρονόμος της, ο Δυτικός Πολιτισμός, προσπαθεί να την απομακρύνει όσο γίνεται από τον ορίζοντα της παιδείας του. Είναι ακατάλληλοι για την οικοδόμηση της πολυπολιτισμικής κοινωνίας που γεννήθηκε μετά το τέλος της αποικιοκρατίας. Θυμίζουν μια Δύση αλαζονική που έπασχε από σύμπλεγμα ανωτερότητας. Μια Δύση που δεν έχει καιρό, ούτε και διάθεση να αναρωτηθεί μήπως τα δικαιώματα που έχει κατακτήσει δημιουργήθηκαν μέσα από αλλεπάλληλες υπερβάσεις των ορίων που εκείνοι είχαν θέσει.

Ενδεχομένως, δε, αν δεν υπήρχαν τα όρια δεν θα ήσαν δυνατές και οι υπερβάσεις.
 Κι αν αυτά ισχύουν για τους αρχαίους ημών προγόνους τι ισχύει για μας τους νέους Ελληνες; Εμείς ούτε αποικίες διατηρούσαμε, ούτε δούλους είχαμε για να δουλεύουν στις βαμβακοκαλλιέργειες. Δεν λέω ότι είμαστε καλύτεροι άνθρωποι από τους Αγγλους, τους Γάλλους ή τους Ισπανούς. Η σύγχρονη Ιστορία μας, μας στέρησε την ευκαιρία. 
Αναγέννηση δεν ζήσαμε, οπότε δεν μας αφορά ο Κολόμβος – εξαιρούνται οι διαδηλωτές στην αμερικανική πρεσβεία. Οσο για τον Διαφωτισμό εμείς τον ζήσαμε ως υπόδουλοι των Οθωμανών. Και γι’ αυτό δεν δημιουργήσαμε Διαφωτισμό. Εισαγάγαμε τον Διαφωτισμό που είχε παραχθεί αλλού και προσπαθήσαμε να τον μεταφράσουμε στα καθ’ ημάς με τα γνωστά ολέθρια αποτελέσματα. Χωρίς αποικίες και χωρίς έγχρωμους να δουλεύουν στα χωράφια μας ούτε τον πραγματικό ρατσισμό έχουμε ζήσει. Με αποτέλεσμα να εισάγουμε τον αντιρατσισμό με τον ίδιο τρόπο που εισάγουμε γερμανικά αυτοκίνητα, ως εύσημο πολιτιστικής ανόδου. Κοινώς ως νεόπλουτοι που επιδεικνύουν τον πλούτο τους. Θα μου πείτε ούτε τον φασισμό ζήσαμε όπως τον έζησαν οι Ιταλοί ή οι Γερμανοί, όμως ο τόπος είναι γεμάτος αντιφασίστες που ψάχνουν φασίστες για να τους πολεμήσουν.

  Ο αντιρατσισμός είναι η ατμομηχανή μιας ολόκληρης αντίληψης που αναδεικνύει τη «διαφορά» σε αυταξία. Είναι το στήριγμα της πολιτικής ορθότητας. Επειδή, δε, η πολιτική ορθότητα δεν διακρίνει σύνορα –φιλοδοξεί να γίνει η οικουμενική θρησκεία στον άθεο κόσμο μας– οι εγχώριοι πιστοί της ψάχνουν εναγωνίως να βρουν τους δικούς μας «μαύρους» για να αισθανθούν αντιρατσιστές. Μετά την απάνθρωπη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ κάποιοι συνέκριναν την περίπτωσή του με τον άτυχο Ζακ Κωστόπουλο. Οι περισσότεροι όμως έχουν ανακηρύξει σε δικούς μας «μαύρους» τους μετανάστες που έφτασαν στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια. Με τη συνδρομή της ευρωπαϊκής πολιτικής ορθότητας έχουν ενοχοποιήσει οποιαδήποτε αντίδραση της ελληνικής κοινωνίας στα προβλήματα που προκαλεί η συνύπαρξη. Ρατσιστής χρίζεται ο κάτοικος της Μυτιλήνης, της Χίου, της Μαλακάσας ή της πλατείας Βικτωρίας που εμποδίζει τους ταλαίπωρους να στήσουν τον καταυλισμό τους γύρω απ’ το άγαλμα του Θησέα με την Ιπποδάμεια. Και συγκρίνει τον επιδοτούμενο μετανάστη με τον μπαρμπα-Θωμά.

Εισαγόμενα αγαθά, ο αντιρατσισμός και η πολιτική ορθότητα, χωρίς πραγματικές ρίζες στην ελληνική κοινωνία λειτουργούν περισσότερο ως μέσα κοινωνικής προβολής. Και το πιθανότερο είναι να έχουν την τύχη που είχαν τον 19ο αιώνα οι δικοί μας διαφωτιστές – χωρίς τη σκέψη του Κοραή και τον ηρωισμό του Ρήγα εννοείται. Θα μείνουν κενό γράμμα αντάξιο της τυπολατρίας που ταιριάζει στην υποκρισία μας.