Συγκλονιστικό τέλος. Σκληρό και γλυκό...
Η ανθρωπιά κάποιων έσωσε τη θεϊκότητα της ύπαρξής μας...
Κύριε Μανούσο Μανουσάκη, η τελευταία σκηνή με τα διασταυρωμένα κορμιά των αδερφικών φίλων, του Τούρκου Κερέμ και του Ρωμιού Μιλτιάδη, νεκρά να κείτονται, ήταν η αποθέωση του συγκλονισμού.
Κι οι τελευταίες κουβέντες της Ιφιγένειας πάνω στο πλοίο, με πλημμύρισαν δάκρυα.
Κύριε Μανούσο Μανουσάκη, η τελευταία σκηνή με τα διασταυρωμένα κορμιά των αδερφικών φίλων, του Τούρκου Κερέμ και του Ρωμιού Μιλτιάδη, νεκρά να κείτονται, ήταν η αποθέωση του συγκλονισμού.
Κι οι τελευταίες κουβέντες της Ιφιγένειας πάνω στο πλοίο, με πλημμύρισαν δάκρυα.
"Αφήνουμε για πάντα τον τόπο μας.
Φεύγουμε. Μακριά από την πατρίδα.
Εδώ γεννηθήκαμε, περπατήσαμε, αγαπήσαμε, ονειρευτήκαμε...
Κυνηγηθήκαμε γιε μου. Μας μίσησαν. Μας σκότωσαν. Η γη μας ποτίστηκε με το αίμα και τα δάκρυά μας.
Όπου και να βρεθούμε όμως, θα νιώθουμε πάντα πίσω μας τα βήματα του αμείλικτου διώκτη μας...
Πάντα θα είμαστε έτοιμοι να υπερασπιστούμε την πατρίδα μας. Την πίστη μας.
Ποτέ δεν θα στερέψουν τα δάκρυά μας. Πάντα θα κλαίμε για τους ανθρώπους μας,που αγαπήσαμε. Γιατί χωρίς αυτούς δεν υπάρχουμε. Είναι η ζωή μας. Η ψυχή μας.
Θα κλαίμε ακούραστα πάνω από τον τάφο του λαού μας. Ενός λαού όλο δύναμη, ελπίδα, χαρά... Έχει για φίλο του τον Θεό, τ’ αδέρφια και τους εχθρούς του.
Θα θυμόμαστε για πάντα τους αγγέλους μας. Κάθε τους λέξη. Κάθε τους βλέμμα. Κάθε τους χαμόγελο.
Θα ζουν στη σκέψη μας και στην καρδιά μας.
Και με την ευλογία τους θα πορευόμαστε.
Ο Θάνατος είν’ μικρός, μπροστά σην θύμηση και σην αγάπην..."
Φεύγουμε. Μακριά από την πατρίδα.
Εδώ γεννηθήκαμε, περπατήσαμε, αγαπήσαμε, ονειρευτήκαμε...
Κυνηγηθήκαμε γιε μου. Μας μίσησαν. Μας σκότωσαν. Η γη μας ποτίστηκε με το αίμα και τα δάκρυά μας.
Όπου και να βρεθούμε όμως, θα νιώθουμε πάντα πίσω μας τα βήματα του αμείλικτου διώκτη μας...
Πάντα θα είμαστε έτοιμοι να υπερασπιστούμε την πατρίδα μας. Την πίστη μας.
Ποτέ δεν θα στερέψουν τα δάκρυά μας. Πάντα θα κλαίμε για τους ανθρώπους μας,που αγαπήσαμε. Γιατί χωρίς αυτούς δεν υπάρχουμε. Είναι η ζωή μας. Η ψυχή μας.
Θα κλαίμε ακούραστα πάνω από τον τάφο του λαού μας. Ενός λαού όλο δύναμη, ελπίδα, χαρά... Έχει για φίλο του τον Θεό, τ’ αδέρφια και τους εχθρούς του.
Θα θυμόμαστε για πάντα τους αγγέλους μας. Κάθε τους λέξη. Κάθε τους βλέμμα. Κάθε τους χαμόγελο.
Θα ζουν στη σκέψη μας και στην καρδιά μας.
Και με την ευλογία τους θα πορευόμαστε.
Ο Θάνατος είν’ μικρός, μπροστά σην θύμηση και σην αγάπην..."
Κύριε Ιβάν Σαββίδη, κύριε Μανούσο Μανουσάκη... Σας το χρωστάμε... Ευχαριστούμε για τα 32 διαμαντένια επεισόδια.
Δεν συμφωνώ καθόλου με τη σκηνή της Θείας Μεταλήψεως και αμέσως μετά τα φονικά. Η ζωή είναι δώρο του Θεού. Για κανέναν λόγο και με κανέναν τρόπο δεν πρέπει να αφαιρείται. Όσο κι αν κινδυνεύει ή ζωή κάποιο,ύ δεν έχει το δικαίωμα να αυτοκτονεί ή να βάζει κάποιον άλλον να τον σκοτώνει. Γιατί όλα τα επιτρέπει ΕΚΕΙΝΟΣ, για λόγους που μόνο ΕΚΕΙΝΟΣ ξέρει. Ο Άγιος Παίσιος, όταν πήγε στο στρατό, προσεύχονταν να τον βοηθήσει ο Θεός να μην αφαιρέσει ανθρώπινη ζωή,
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα επρεπε να συμφωνησης απολυτα αφου το ειδεςολο το σιριαλ και τι επαθαν αυτοι που επεσαν στα χερια των τουρκων.Ειναι πολυ ευκολο να κρινης χωρις καν να περασης εστω απο διπλα απο τετοιες καταστασεις.Ας το αφησουμε λοιπον συην κριση του Θεου και ας το σεβαστουμε γιατι αυτο συνεβη πολλες φορες τοτε.Δεν υπηρχε καμια αλλη επιλογη...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι εγώ ένιωσα κάπως άβολα με αυτή τη σκηνή, είναι η αλήθεια,
ΑπάντησηΔιαγραφήαλλά σκέφτηκα ότι φοβήθηκαν την αιχμαλωσία, τα βασανιστήρια και την ατιμωση για άλλη μια φορά των γυναικών, και γι αυτό συμφώνησαν με την ιδέα της μάνας του βασικού ήρωα. Όντως, δύσκολο να κρίνουμε από τον καναπέ του σπιτιού μας, τι να πω, ο Θεός ξέρει. Εξαιρετική δουλειά.