Γεώργιος Καραλής
Αλλά δεν είναι λιγότερο σπουδαία και η μητρική αναμέτρηση με τον έσχατο εχθρό της ανθρωπότητος. Όχι μόνο γιατί προσδίδει συγκλονιστικές διαστάσεις στο μυστήριον της σωτηρίας του κόσμου, που έφερε σε πέρας ο Χριστός κατά μοναδικό και ανυπέρβλητο τρόπο, αλλά και γιατί η Θεοτόκος αντιμετωπίζει την πρόκληση του θανάτου με άκρα ταπείνωση, εγκαρτέρηση και αυτοεγκατάληψη στον Θεό, παρότι δικαιούται να μην πεθάνη αφού υπάρχει Μήτηρ της Ζωής.
Πράγματι κατά την χριστιανική θεώρηση ο θάνατος είναι η έσχατη συνέπεια της αμαρτωλότητος του ανθρώπου της αδυναμίας του να διατηρηθή στην τροχιά στην οποία εξ᾽αρχής ο Θεός τον έθεσε.
Και ο μεν Θεάνθρωπος Υιός της Παρθένου ενήργησε τον θάνατο στην ανθρώπινη φύση Του εκούσια και θαυματουργικά προς χάριν μας, η δε μητέρα του τον υπέστη αδιαμαρτύρητα και ειρηνικά για να καταστήσει αναμβισβήτητη τόσο την πετωκυΐα ανθρωπίνη της προέλευση, όσο και την οικονομική μετάδοση της θνητότητας στον Θεάνθρωπο Υιόν Της. Αλλά ο θάνατος και η θνητότητα που χαρακτηρίζουν τόσο αποφασιστικά την ανθρώπινη ταυτότητα δεν είναι, απλώς και μόνο στιγμιαίες διαδικασίες με τις οποίες τελειώνει η επίγεια ζωή μας ή καταστρέφεται ανεπανόρθωτα το σώμα μας παράχοντας έτσι την δυνατότητα να απομακρυνθή απ᾽αυτό η ψυχή μας.
Είναι στίγματα μόνιμα αρρώστια θεμελιακή που προσβάλλει το είναι μας από την ίδια την πρώτη στιγμή της σύστασής του και μας παρακολουθεί αναπόδραστα μέχρι την τελική φάση φθοράς και αποσύνθεσης.
Και εδώ ακριβώς έγκειται το μεγαλείο της Παναγίας. Μολονότι είχε κάθε δικαίωμα – λόγω της μοναδικής μετοχής Της στην ενανθρώπιση του αθανάτου Λόγου του Θεού και στην ζωηφόρο επαφή Του μαζί Της- να υπερβή έγκαιρα την θνητότητα και τις φρικτές συνέπειές της, θέλησε να υποστή κατά φύσιν την κοινή μοίρα, παρά να την αποφύγει. Και ήταν εξαίσια σοφή και απόλυτα ορθή αυτή η στάση της. Γιατί πώς θα γινόταν ποτέ πιστευτό , ότι μετέδωσε πράγματι θνητότητα στον Θεό, αν παρουσιαζόταν η ίδια απροσμάχητη από αυτήν; Έμεινε όμως, παρ᾽όλα αυτά, εντελώς ανέγγιχτη από όλες εκείνες τις εκδηλώσεις της θνητότητος, που όλοι οι άνθρωποι έχουν την δυνατότητα να αποφύγουν και, εν τούτοις, ελάχιστοι μόνο τολμούν να αποποιηθούν.
Αν δηλαδή η θνητότητα είναι σύμφυτη με την βιολογική μας σύσταση, τότε, εντελώς φυσιολογικά η καταλυτική παρουσία της δεν μπορεί παρά να διαφαίνεται σε όλες τις φάσεις της ζωής μας και όχι μόνο στην τελική. Με αυτή την έννοια ακριβώς και το σκίρτισμα του βρέφους και το παχνίδι του παιδιού και το όνειρο του εφήβου και το επάγγελμα του ώριμου και το επίτευγμα του κάθε καλλιτέχνη και κάθε πτυχή κρυφή ή φανερή απ᾽όσα συνιστούν τον πολιτισμό μας δεν είναι τίποτ᾽άλλο παρά φανέρωση αυτής της αρρώστιάς μας, αποκάλυψη της πρωταρχικής και ανίατης πληγής μας.
Γι᾽αυτό ακριβώς η Παναγία μητέρα έζησε τόσο αναιπαίσθητο και αθόρυβο βίο επί γής, επειδή ήταν αμέτοχη και απρόσβητη από τα πάθη μας. Και πέθανε χωρίς την παραμικρή αντίσταση στον θάνατο γιατή ήξερε ότι θα μείνει για πάντα ζωντανή και μητέρα της Ζωής. Δεν έγιναν ποτέ γνωστά τα βρεφικά σκιρτήματά Της, ούτε ακουστά τα παιδικά παιγνίδια Της. Κανείς δεν έμαθε τα εφηβικά όνειρά της - αφού η άκτιστη πραγματικότητα της παρουσίας του Θεού που την κατέκλυζε από πολύ ενωρίς στον βίο τούτο, τα καθιστούν όλα αυτά αχρείαστα και ανύπαρκτα.
Δεν ανεδείχθηκε ποτέ σε κάποιο επάγγελμα, σε κάποια επίδοση στα γράμματα ή στις τέχνες. Και απ᾽όλα αυτά απέχοντας, φανέρωσε περίτρανα με πειστικό και άφατο τρόπο πόσο απρόσιτη παρέμεινε από από την δική μας την ανίατη ανθρώπινη αρρώστια...
Γι᾽αυτό και φεύγοντας από τον κόσμο τούτο διακριτικά με την μυστική και άρρητη, αλλά πραγματική Κοιμησή της, ολοκλήρωσε το μέγα μάθημα, που η σιωπή ολόκληρης της επίγειας ζωής της απάρτισε για χάρι μας. Η α φ ά ν ε ι α είνα φάρμακο για την δική μας την ασθένεια. Αφάνεια όχι κενή και άλογη αλλά με μεστή από πίστη στον Αναστάντα Λόγο της ζωής στον Υιό και Θεό Της που παρέλαβε μαζί Του όχι μόνο το πνεύμα, μα και το σώμα της Μητέρας και δούλης Του, Εκείνης που δεν εντέστη ποτἐ στο θέλημά Του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου