Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2020

Να μια απάντηση που θα μπορούσε να σταθεί στους γενικευμένους φόβους και τις αγωνίες

π.Εφραίμ Παναούση 


 Πριν λίγες μέρες ξαναδιάβαζα ένα βιβλίο γεμάτο γλυκασμό που σημάδεψε τα χρόνια της νιότης μας.Το υπέροχο:"Νοσταλγικές αναμνήσεις από το περιβόλι της Παναγίας"του μακαριστού καθηγουμένου Χερουβείμ Καράμπελα κτήτορος της Μονής του Παρακλήτου.
Λοιπόν λένε αλήθεια, όσοι λένε πως τις απαντήσεις του Θεού θα βρεις μέσα στα Πατερικά.

 Έλεγε λοιπόν ο γέροντας πως σαν νέος μοναχός στο Αγιον Όρος γύρω στα 1942 με τον πόλεμο να μαίνεται στην Ελλάδα και τον κόσμο,εκείνος βρισκόταν στην ασφάλεια του Όρους.Και ενώ έβλεπε από μακριά πλοία να περνούν και να πολεμάνε μακάριζε τον εαυτό του που ήτο ασφαλής μέσα στο περιβόλι της Παναγίας.
 Και ξάφνου ένα σφύριγμα παρατεταμένο ακούστηκε δίπλα του και είδε μιαν οχιά έτοιμη να του επιτεθεί.
Αφού την απέφυγε επιδέξια κάθισε να σκεφτεί όλο αυτό που έγινε κατά πως είχε μάθει από τους γέροντές του.Και αφού συλλογίσθηκε αρκετά,κατέληξε.Παντού ο άνθρωπος μπορεί να αισθάνεται ασφαλής, φτάνει να είναι κάτω από την σκέπη του Θεού.
Να μια απάντηση που θα μπορούσε να σταθεί στους γενικευμένους φόβους και τις αγωνίες .Η χάρη του Θεού είναι αυτή που μας σκεπάζει και εκείνη μπορεί να απλωθεί και να προστατεύσει.Και εκεί που είσαι.Εκεί που βρίσκεσαι.

Αλλά ό,τι έχει τον Υιό, ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ να έχει ιό!



 Δεν σε ήθελα ποτέ ήρωα. Ούτε φαντάστηκα πως ήσουν αλλιώτικος από μένα που σέρνομαι σε αμφιβολίες, φόβους, ανησυχίες και... αποχωρίζομαι το έδαφος μόνον όταν η χάρις του Κυρίου μας περνάει από την... γειτονιά μου.
 Ξέρω πως το δικό σου υπέροχο, αυτό που με κάνει περήφανη για σένα, συμβαίνει όταν κρατάς στα χέρια σου το Σώμα Του και το Αίμα Του στο δισκοπότηρο.
Τότε είναι που ετοιμάζονται -ως αγιασμένα- τα χέρια που ασπάζομαι στο αντίδωρο, στην εξομολόγηση, στην κάθε μας συνάντηση.
 Ο Θεός σε έστειλε σε μας όχι για να σε καμαρώσουμε αλλά για να σε αγαπήσουμε ως δικό Του, ως πατέρα και ποιμένα μας και να Τον νιώσουμε λίγο πιο κάτω από τον ουρανό όταν ευλογείς τους δρόμους μας, όταν κλαίς στα δάκρυά μας, όταν στις επιστροφές μας το βλέμμα σου μας αναζητά κι' εμείς κορδωνόμαστε (σαν γύφτικα σκεπάρνια) καθώς ξέρουμε πως έχεις κι' εσύ έχεις αφήσει 99 αδελφούς, για να βγεις να μας ψάξεις...

 Μας αγαπάς και σε αγαπούμε, με την δική Του δανεισμένη αγάπη.
Αυτός μας ενώνει, Αυτός μας ευλογεί, Αυτός μας νοιάζεται και συ αναστενάζεις την δική Του έγνοια, τα βράδια που λες τα ονόματά μας στις προσευχές σου.
Τίποτε δικό σου, τίποτε δικό μας. Όλα δικά Του και προς δόξαν Του.
Όπου και να σε βρω θα τρέξω να φιλήσω το χέρι σου.
Μην το τραβάς επειδή φοβάσαι μήπως έχω την αρρώστια. Με πληγώνεις και σε φοβάμαι, σαν έναν ξένο που ξαφνικά ανακαλύπτεις πως δεν είναι αυτός που νόμιζες και τραβιέσαι πίσω.
Τον ιό όλοι τον φοβόμαστε και προσέχουμε.
Αλλά ό,τι έχει τον Υιό, ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ να έχει ιό!
Τα χέρια σου που κρατάνε Χριστό δεν μολύνουν και το ξέρω.

Στο ναό όπου βρισκόμαστε ανάμεσα σε Αγίους, αγγέλους, και την Κυρά μας την Παναγιά να ικετεύει το Παιδί Της για μας, δεν τρέχει τίποτε! Να είσαι σίγουρος γιατί αν δεν είσαι, μπορεί και να σου συμβεί ως παιδαγωγία (αυτό αυθαίρετο και δικό μου αλλά μήπως αυθαιρεσίες δεν έκαμνα πάντα;).
Άνθρωπος είσαι κι' εσύ και μπορεί να κιοτέψεις. Θα το δεχθώ αν μου το πεις με ειλικρίνεια.Όχι όμως να μου λες "ενότητα" και να εννοείς να ενωθούμε στον δικό σου φόβο ή (ακόμη χειρότερα) στην δική επιθυμία να ευαρεστήσεις τον Δεσπότη (σκέτο) αντί του Δεσπότου Χριστού!
Μην μου λες για υπακοή και εννοείς στην διοικούσα Εκκλησία που είναι σε σχέση (για να μην πω συζυγία) με εγκόσμιες εξουσίες, την ίδια ώρα που οι άρχοντες του κόσμου επιχειρούν να ακυρώσουν την θεόσδοτη ελευθερία του ανθρώπου.
Αν υπάρχει κάτι κακό στον κλήρο δεν με αφορά, γιατί είναι ανθρώπινο, και ο Κύριος δεν διάλεξε υπερανθρώπους να Τον υπηρετήσουν αλλά αγωνιζόμενους έως αιμάτων ανθρώπους.

Και είναι αιματοβαμμένο αλλά μεγαλειώδες να πει κάποιος "Κύριε πρόσθες ημίν πίστη" ή "πιστεύω Κύριε! Βοήθει μοι τη απιστία".
Θα έκλαιγα μαζί σου αν το έλεγες και θα σου "έβγαζα το καπέλο".
Όμως το να με καλείς στο λάθος σου και στο τρέμουλό σου όταν είσαι χωρίς μάσκα στο ναό, με χωρίζει από σένα γιατί δεν θέλω να χωριστώ από τον Θεό!
Σου είπα από την αρχή πως δεν σε θέλω ήρωα.
Σε θέλω όμως παπά
και σε παρακαλώ να μείνεις γιατί εγώ γι' αυτό σ' αγάπησα -με την εν Χριστώ αγάπη- και σου εμπιστεύτηκα την ψυχή μου.

Η Γερόντισσα Μαρία- Μαγδαληνή του Σινά και η συνάντησή της με τον άγιο Πορφύριο!

Μια μέρα μπήκε στο κελί του μια Γαλλίδα. Και η ίδια και η οικογένειά της είχαν ζήσει ως άθεοι.
Άκουσε από κασέτες ομιλίες για την Ορθόδοξη πίστη και άρχισε η αναζήτηση μέσα στην καρδιά της. Έτσι βρέθηκε στο κελί του Αγίου.
«Συνομίλησαν.» Πώς, εκείνοι ξέρουν. Στο τέλος της φίλησε το χέρι.
«Για τότε που θα γίνεις αγία», της είπε.


 Η Μαρία-Μαγδαληνή ασκήτεψε ολομόναχη στην έρημο του Σινά, στο ίδιο μέρος που είχε ασκητέψει ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακας, σε μια σπηλιά. Κάθε Κυριακή πήγαινε στο μοναστήρι της Αγίας Αικατερίνης να εκκλησιαστεί και να κοινωνήσει.
Εκεί ήταν και ο πνευματικός της, που μια μέρα της εμπιστεύθηκε ένα χελιδονάκι νεοσσό με την εντολή να το μεγαλώσει.
Ήταν συμπαραστάτης της κατά τις νυχτερινές ώρες που έκανε τον «κανόνα» της, και στη συνέχεια δεν την άφηνε να κοιμηθεί, καθώς φώλιαζε δίπλα στο αυτί της.
Η ζωή της εκεί δεν πέρασε χωρίς περιπέτειες.
Ένας βεδουίνος πήγε να την απαγάγει, αλλά ανέλαβε η αγαπημένη του καμήλα να τον τιμωρήσει.
Τον δάγκωσε άσχημα στον ώμο κι έφυγε τρομαγμένος.
Στη σπηλιά έβγαιναν τεράστιοι σκορπιοί που δεν την πείραξαν ποτέ.
Οι βεδουίνοι της περιοχής, που τους γιάτρευε τις πληγές, τη σεβάστηκαν τελικά και αφού ο γυναικείος μοναχισμός είναι άγνωστος στους μουσουλμάνους εκεί την φώναζαν Αμπούνα Μαρία, δηλαδή Γέροντα–Μαρία!… 



  Ήταν ένα πανευώδη άνθος που άνθισε στην αγιοτόκο Σιναϊτική έρημο και αρωματίζει τις ζωές μας με την απαλή αύρα των προσευχών της, της ταπείνωσης, της απλότητας, της σιωπής και ειρήνης που εκπέμπει ο άγιος βίος της.Η οσιότατη αδελφή Μαρία Μαγδαληνή ερημίτισσα του Σινά
Εκοιμήθη εν Κυρίω την 12ην Δεκεμβρίου 2013, ημέρα Πέμπτη και ώρα 13:00 μ.μ. στην εορτή του αγίου Σπυρίδωνος Τριμυθούντος στο ερημητήριό της πλησίον του σπηλαίου του Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος στο όρος Σινά. Απώλεσε την επαφή με το περιβάλλον λίγες ώρες προ της τελευτής της και είχε ένα ειρηνικό τέλος στα χέρια του γέροντός της π. Παύλου Σιναΐτου που έσπευσε να της δώσει την τελευταία Θεία Μετάληψη.
Η ψυχή, που έχει γευθή τη γλύκα της ησυχίας, τη γυρεύει παντού και πάντοτε. Όχι από μίσος ή περιφρόνησι προς τους ανθρώπους, αλλά από έρωτα γι’ αυτή, λέγει ο Αββάς Θεόδωρος της Φέρμης.
Είθε οι άγιες ευχές της να μας στηρίζουν και σκεπάζουν! Αιωνία της η μνήμη!
(Απόσπασμα από το βιβλίο “Η δύναμη της μετανοίας”, εκδ. Μεταμόρφωσις του Σωτήρος, Μήλεσι)

Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2020

Πιστέψτε και μή φοβάστε!(Στ.Σπανουδάκης)




 Σ. Σπανουδάκης
Πιστέψτε καὶ μὴ φοβάστε! Ἔρχονται δύσκολοι καιροί, ἀπ’ ὅλες τὶς μεριὲς θὰ μᾶς χτυπᾶνε. Καὶ θὰ ἀντέξουν μόνο αὐτοί, ποῦ μάθανε νωρὶς νὰ ἀγαπᾶνε. Θέτω, ἕνα δικό μου προσωπικὸ δίλημμα. Ἡ στάση μου στὴν σημερινὴ πραγματικότητα, ὡς Ἕλληνα καὶ Χριστιανοῦ ὀρθόδοξου, ποιὰ πρέπει νὰ ‘ναι;
Ἡ προσευχὴ ἡ τὸ μαχαίρι; Μέσα μου, δυὸ πρόσωπα παλεύουν. Τὸ ἕνα, μοῦ ζητάει νὰ πολεμήσω, ὅλους αὐτοὺς ποὺ χρόνια τώρα καταστρέφουν, ὅτι καὶ ὅσους ἀγαπάω. Τὸ ἄλλο μου ζητάει νὰ τοὺς ἀγαπήσω, ἀκόμα κι ἂν μὲ σταυρώνουν.
Ἡ εὐτυχής, “δυστυχία” τοῦ Χριστιανοῦ, εἶναι ὅτι πρέπει πάντα καὶ σὲ κάθε τοῦ δίλημμα, νὰ σκέφτεται: Τί θὰ ‘κανε ὁ Χριστὸς στὴ θέση μου;

 Λίγο ἂν Τὸν πιστεύεις καὶ ξέρεις τὰ ὅσα εἶπε καὶ κυρίως ὅσα εἶναι, τὸ δίλημμα ἀπαντιέται. Θέλει πολὺ περισσότερη δύναμη, τὸ νὰ ἀγαπᾶς, ἀπὸ τὸ νὰ μισεῖς. Τὸ νὰ ὑπομένεις τὴν ἀδικία, ἀπὸ τὸ νὰ ἐκδικεῖσαι. Τὸ νὰ συγχωρεῖς καὶ νὰ συμπονᾶς, τὸν ἐκτελεστή σου. Ἀλλὰ κυρίως θέλει ἀκλόνητη πίστη στὸν Χριστὸ καὶ τοὺς ἀρχαγγέλους Του, ποῦ εἶναι καθημερινὰ δίπλα μας καὶ δίνουν, τὶς δικές μας μάχες.
Πιστέψτε μὲ καὶ μὴν φοβάστε. Εἶναι πολὺ περισσότεροι καὶ….
δυνατότεροι οἱ φωτεινοὶ ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ, ἀπὸ τοὺς ἤδη ἡττημένους καὶ πανικόβλητους, ἄγγελους τοῦ σκότους καὶ τοὺς γήινους ἐκπροσώπους τους.

Τελικὰ ἀπαντάω ὡς ἑξῆς στὸ δίλημμα: Μαζί σου Χριστέ μου. Μόνο δυνάμωσε τὴν φτωχή μου πίστη καὶ δεῖξε μου γιὰ λίγο τὶς οὐράνιες δυνάμεις Σου, νὰ παρηγορηθῶ καὶ νὰ πάρω τὸ κουράγιο καὶ τὴν δύναμη ποὺ χρειάζομαι γιὰ νὰ συνεχίσω.
Ἀμήν!
(2013)

Τα ζωγραφισμένα μοναστήρια της Μπουκοβίνας!


Η Μπουκοβίνα είναι μια ιστορική περιοχή της Ρουμανίας.
Το όνομά της σημαίνει "Γη της οξιάς". Βρίσκεται στη βορειοανατολική Ρουμανία, ανάμεσα στους λόφους της βόρειας Μολδαβίας. Εδώ βρίσκεται ένας από τους μεγαλύτερους θησαυρούς θρησκευτικής τέχνης, παγκοσμίως.
Πρόκειται για τα "Ζωγραφισμένα Μοναστήρια της Μπουκοβίνα". 
Οκτώ ορθόδοξες εκκλησίες μοναδικές στην Ευρώπη, οι οποίες χτίστηκαν από τα τέλη του 15ου αιώνα μέχρι τα τέλη του 16ου αιώνα και αποτελούν αριστουργήματα εμπνευσμένα από τη βυζαντινή τέχνη.


  Οι εξωτερικοί τοίχοι τους είναι διακοσμημένοι με περίτεχνες τοιχογραφίες, με πορτρέτα αγίων και προφητών, σκηνές από τη ζωή του Ιησού, εικόνες των αγγέλων και των δαιμόνων, του ουρανού και της κόλασης. Οι τοιχογραφίες δεν είναι απλές διακοσμήσεις τοίχων. Αναπαριστούν ολοκληρωμένους κύκλους θρησκευτικών θεμάτων και σκοπός της δημιουργίας τους ήταν να κάνουν γνωστή στους χωρικούς την ιστορία της Βίβλου και τη ζωή σημαντικών αγίων της Ορθοδοξίας, απλώς με τη χρήση της εικόνας.

Η εξαιρετική σύνθεσή τους, η κομψότητα των χαρακτήρων και η αρμονία των χρωμάτων συνδυάζονται τέλεια με τη γύρω περιοχή και το περιβάλλον. Είναι αυθεντικές, δεδομένου ότι έχουν υποστεί την ελάχιστη δυνατή παρέμβαση και καλά διατηρημένες. Οι εκκλησίες αυτές, λόγω της μοναδικότητας και της καλλιτεχνικής τους αξίας, έχουν συμπεριληφθεί στον κατάλογο της Ουνέσκο με τα πολιτιστικά μνημεία.


 1)Η Εκκλησία του Αγίου Τιμίου Σταυρού, στο Patrauti, χτίστηκε το 1487 από τον Στέφανο τον Μεγάλο. Λεηλατήθηκε το 1653 και το 1684 και αναστηλώθηκε από τον πρίγκιπα Νικόλαο Μαυροκορδάτο στις αρχές του 18ου αιώνα. Είναι μια μικρή τρίκλιτη εκκλησία, η οποία στο εσωτερικό της έχει μια μνημειώδη τοιχογραφία, που αναπαριστά τον Κύκλο των Παθών.

Οι τοιχογραφίες στο εσωτερικό του ναού Patrauti ζωγραφίστηκαν κατά τη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας του 15ου αιώνα. Δεν έχουν αποκατασταθεί, είναι σκοτεινές και καλύπτονται από την κάπνα των κεριών. Αυτό που είναι ορατό όμως, σε αυτές τις τοιχογραφίες, κυριαρχείται από ένα χρυσό φως.


2)Η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στη Μονή Voroneţ είναι ίσως η πιο διάσημη εκκλησία στη Ρουμανία. Είναι γνωστή σε όλο τον κόσμο για τα φωτεινά και έντονα χρώματα των εξωτερικών της τοιχογραφιών. Οι τοίχοι και η καμάρα του εξωνάρθηκα καλύπτονται από τις 365 σκηνές του Ημερολογίου των Αγίων. Οι εξωτερικές τοιχογραφίες απεικονίζουν παραδοσιακές σκηνές και την περίφημη Τελική Κρίση, στον δυτικό τοίχο.


Η Μονή Voronet χτίστηκε το 1488 και είναι γνωστή ως "Καπέλα Σιξτίνα της Ανατολής", λόγω των εσωτερικών και εξωτερικών τοιχογραφιών της. Χαρακτηρίζονται από μια έντονη απόχρωση του μπλε, που δεν έχει ξεθωριάσει με το πέρασμα των χρόνων και είναι γνωστή ως "μπλε του Voronet". Οι καλλιτέχνες εργάστηκαν απομονωμένοι, διαφύλαξαν τα μυστικά τους και μέχρι σήμερα η σύνθεση της βαφής παραμένει μυστήριο. Πορτρέτα των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων, όπως ο Αριστοτέλης και ο Πλάτων, παρουσιάζονται στην τοιχογραφία "Το δέντρο του Ιησού".

3)Η Εκκλησία του Αποκεφαλισμού του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου χτίστηκε ως κατοικία του διοικητή της Suceava, Luca Arbore, το 1503. Υψηλής ποιότητας τοιχογραφίες υπάρχουν στο εσωτερικό και το εξωτερικό της εκκλησίας, η οποίαδιακοσμήθηκε υπό τις εντολές της εγγονής του διοικητή, το 1541. Στις τοιχογραφίες της εκκλησίας κυριαρχούν πράσινες αποχρώσεις.



Η νότια πρόσοψη της εκκλησίας Arbore είναι πολύ καλά διατηρημένη. Στην αριστερή πλευρά της πόρτας απεικονίζεται οΑκάθιστος Ύμνος με τις 24 στροφές του, ενώ παρακάτω υπάρχει ένα θέμα, κοινό σε πολλές από τις ζωγραφιστές εκκλησίες, "Η Πολιορκία της Κωνσταντινούπολης".




4)Η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, σήμερα είναι το καθολικό της Μονής του Αγίου Ιωάννη της Suceava. Οι εξωτερικές τοιχογραφίες επιβιώνουν από το 1534, όμως μόνο στη δυτική και νότια όψη της. Οι κομψές σιλουέτες, τα αρμονικά χρώματα και οι Κυριλλικές επιγραφές είναι τα στοιχεία που κάνουν τις τοιχογραφίες αυτές εξαιρετικές.


5)Η Εκκλησία του Αγίου Νικολάου και το Καθολικό της Μονής Probota χτίστηκε από τον πρίγκιπα Petru Rares το 1531 ως οικογενειακό μαυσωλείο. Οι τοιχογραφίες χρονολογούνται από τότε, με εξαίρεση αυτών του ιερού, που είναι του 19ου αιώνα. Οιεξωτερικές, αν και σε κακή κατάσταση, μαρτυρούν την δεξιοτεχνία του δημιουργού τους με την εξαιρετική τους σύνθεση και τα εκπληκτικά χρώματά τους. Οι εσωτερικές, είναι από τις καλύτερες στη Μολδαβία. Η Μονή Probota ήταν η πρώτη που απόκτησε εξωτερικές τοιχογραφίες. Περιβάλλεται από ψηλά τείχη με γωνιακούς αμυντικούς πύργους.


6)Η Εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στη Μονή Humor χρονολογείται πριν από 1415, αλλά η σημερινή δομή χτίστηκε το 1530. Η Μονή Humor είναι αφιερωμένη στην Παναγία και είναι από τις πρώτες που απόκτησαν εξωτερικές τοιχογραφίες. Το κυρίαρχο χρώμα των καλοδιατηρημένων τοιχογραφιών είναι το καφεκόκκινο.


Τα θέματα των τοιχογραφιών περιλαμβάνουν: την πολιορκία της Κωνσταντινούπολης και την Τελική Κρίση,
αλλά και έναν Ύμνο προς την Παναγία, εμπνευσμένο από το ποίημα του Πατριάρχη Σέργιου της Κωνσταντινουπόλεως, σχετικά με τη θαυματουργή επέμβαση της Θεοτόκου στη διάσωση της πόλης από την περσική κατάκτηση το 626.



 7)Η Εκκλησία του Ευαγγελισμού της Μονής Moldovita, η οποία χτίστηκε στις αρχές του 15ου αιώνα, είναι παρόμοια στο σχήμα και τη διακόσμηση με αυτήν της Μονής Humor. Για το λόγο αυτό, πιστεύεται ότι δημιουργός είναι το ίδιο πρόσωπο και στις δύο εκκλησίες. Στις καλοδιατηρημένες τοιχογραφίες της μονής Moldovita κυριαρχούν οι κίτρινες αποχρώσεις, αλλά και τομπλε χρώμα. Μερικά από τα θέματα των τοιχογραφιών είναι: η Τελική Κρίση, το Δένδρο του Ιεσσαί, η Πολιορκία της Κωνσταντινούπολης.


8)Η Εκκλησία της Αναστάσεως στη Μονή Suceviţa κτίστηκε το 1532 από τον πρίγκιπα Petru Rares. Οι εξωτερικές τοιχογραφίες απεικονίζουν το Δέντρο του Ιεσσαί, τη γνωστή συμβολική αγιογραφική παράσταση, στην οποία εικονογραφείται το γενεαλογικό δένδρο της ενσάρκωσης του Ιησού Χριστού.

Φωτογραφία DSLEWIS
Η Μονή Suceviţa είναι ένα από τα καλύτερα διατηρημένα ζωγραφισμένα μοναστήρια και μια από τις πιο γοητευτικέςθρησκευτικές τοποθεσίες στην Μπουκοβίνα. Οι εσωτερικοί και εξωτερικοί τοίχοι της καλύπτονται από τοιχογραφίες μεγάληςκαλλιτεχνικής αξίας.


Απεικονίζουν βιβλικές σκηνές από την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη, όπως "Η ζωή του Μωυσή" στο εσωτερικό και "Η Κλίμακα των Αρετών" στο εξωτερικό. Τα έργα χρονολογούνται από το 1601 περίπου, γεγονός που καθιστά τη Suceviţa ένα από τα τελευταία μοναστήρια, που είναι διακοσμημένα με το διάσημο Μολδαβικό στυλ των εξωτερικών τοιχογραφιών.

Ο ΟΣΙΟΣ ΧΑΡΙΤΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟ ΤΟΥ(+28 Σεπτεμβρίου)


28η Σεπτεμβρίου Οσίου Χαρίτωνος Ομολογητού
 


 Τῆς γῆς πατήσας τάς τρυφάς ὁ Χαρίτων,
Κατατρυφᾷ νῦν οὐρανοῦ τῶν χαρίτων.
Εἰκάδι ὀγδοάτῃ Χαρίτων θάνε γήραϊ μακρῷ.

Ένας ντόπιος της Μικράς Ασίας στη πόλη του Ικονίου τη Σύλλη γενέτειρα και της Αγίας Θέκλας , ο οποίος έγινε γνωστός ως Άγιος είναι ο Άγιος Χαρίτων ο Ομολογητής που υπέφερε κατά τη δίωξη των Χριστιανών υπό τους αυτοκράτορες Γαλέριου (305 - 311) και Λικίνιο (311 - 324). Αμέσως μετά την απελευθέρωσή του από τη φυλακή, έφτασε στους Αγίους Τόπους.
Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Παλαιστίνη, ο ιερός ερημίτης ίδρυσε τρία μοναστήρια, το παλαιότερο από αυτά είν η Λαύρα της Φαράν που ιδρύθηκε από τον 330. Το μοναστήρι αυτό βρίσκεται κοντά στην Ιερουσαλήμ , στη μέση της ερήμου της Ιουδαίας σε μια από τις πλαγιές της κοιλάδας Wadi Kelt στην έρημο .
Ανατράφηκε με καλή εκπαίδευση και όταν μεγάλωσε κατείχε μεγάλη κοινωνική θέση στο Ικόνιο κι έγινε γνωστός για την αρετή του.


Η σύλληψη του Οσίου .
Κατά την εποχή εκείνη 270 – 275 μΧ βασίλευε στη Ρώμη ο Αυτοκράτωρ Αυρηλιανός. Όταν εξεδώθηκε διάταγμα κατά των Χριστιανών, ο Όσιος Χαρίτων ήταν από τους πρώτους που συνέλαβε ο Έπαρχος του Ικονίου. Οι στρατιώτες τον οδήγησαν μπροστά στον Ύπατο δηλ. τον δεύτερο μετά τον Αυτοκράτορα. Αυτός άρχισε να τον ρωτά πως ονομάζεται, τί πιστεύει, και ο Χαρίτων απήντησε: «Ονομάζομαι Χαρίτων και πιστεύω στο Χριστό τον μόνο αληθινό Θεό». Ο Ύπατος με ηρεμία και αποφασιστικότητα προσπάθησε να αλλάξει τον Χαρίτωνα και να τον πείσει να θυσιάσει στα είδωλα. Όμως ο Χαρίτων με ευσέβεια και χωρίς να αρνηθεί τον μόνον Αληθινό Θεό ομολογούσε την πίστη του και χλεύαζε τα άψυχα ξόανα.

Αρχίζουν τα βασανιστήρια
Αφού είδε ο Ύπατος ότι ο Χαρίτων δεν αλλάζει έδωσε εντολή να τον βασανίζουν με το βασανιστήριο του τανύσματος. Τόσο πολύ τον έδειραν με βούνευρα, πού χάθηκαν οι σάρκες του και φάνηκαν τα σπλάχνα του. Τότε έδωσε εντολή να σταματήσουν το βασανιστήριο και να τον ρίξουν στην φυλακή. Εκεί τον άφησαν για λίγο διάστημα, και τον έφεραν πάλι στον Ύπατο αφού είχε γιατρευθεί το ξεσχισμένο του σώμα παραδόξως. Περιγελώντας τις μωρωλογίες του Υπάτου δέχθηκε σκληρότερα βασανιστήρια. Του κατέκαυσαν τις σάρκες με μεγάλες αναμμένες λαμπάδες, και τον έριξαν στη φυλακή. Το 275μΧ ο Αυρηλιανός δολοφονήθηκε και τον διαδέχτηκε ο Τάκιτος, ο οποίος κατέπαυσε τον διωγμό των Χριστιανών.

Ο Όσιος στα Ιεροσόλυμα
Αποφάσισε να πάει στα Ιεροσόλυμα. Καθώς ταξίδευε, τον έπιασαν ληστές. Του έδεσαν πίσω τα χέρια, τού έβαλαν αλυσίδες στο λαιμό, και δέρνοντας τον έφεραν

Ο Όσιος Σιλουανός και ο μεγάλος σεισμός του 1932 στο Άγιον Όρος

Ένας σημαδιακός σεισμός έγινε χθες στο Άγιον Όρος.
Γιατί λέμε σημαδιακός;
Επειδή ακριβώς 88 χρόνια πριν, στις 14 Σεπτεμβρίου 1932, και ακριβώς την ίδια ώρα, έγινε στο Άγιο Όρος ένας ακόμη δυνατός σεισμός, 7 Ρίχτερ.
Έγινε την τετάρτη ώρα της νύχτας (10 μ.μ.), κατά το μέσο της αγρυπνίας της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, ακριβώς δηλαδή την ίδια ώρα που έγινε και ο πρώτος δυνατός χθεσινός σεισμός.
Στον σεισμό αυτόν του 1932 ισοπεδώθηκε η Ιερισσός και τα κοντινά χωριά, ενώ υπήρξαν σε αυτά γύρω στους 100 συνολικά νεκροί.

Παράλληλα τον γύρο του διαδικτύου κάνουν τις τελευταίες ώρες δύο βίντεο μέσα από τον Ναό του Πρωτάτου στις Καρυές, με την ψυχραιμία των μοναχών να προκαλεί εντύπωση στον απλό κόσμο.
Ο ισχυρός σεισμός βρήκε τους μοναχούς την ώρα της Αγρυπνίας του Τιμίου Σταυρού.
Στο βίντεο, που φαίνεται να προέρχονται από κάμερες ασφαλείας, διακρίνονται σοβάδες να πέφτουν με τον ιερέα να συνεχίζει να ψέλνει και τον μοναχό να τρώει αντίδωρο, αφού μόλις έχει μεταλάβει.
Ήρεμος παραμένει και ο εφημέριος του Ναού.
Σημειώνεται ότι σύμφωνα με το Γεωδυναμικό Ινστιτούτο ο σεισμός ήταν 5.2 Ρίχτερ.
Τόσο στον σεισμό αυτόν, που έγινε στις 1.50 μετά τα μεσάνυκτα, όσο και στον άλλο ισχυρό σεισμό, που έγινε λίγες ώρες πριν, στις 21.39, μεγέθους 4,9 Ρίχτερ, κανένας από τους μοναχούς δεν βγήκε από τον ναό.
Αντίθετα, σύμφωνα με πληροφορίες του Βηματος Ορθοδοξίας, όλοι οι αστυνομικοί που βρίσκονταν μέσα στο Αστυνομικό Τμήμα Καρυών πετάχθηκαν έντρομοι έξω.
Στο Άγιον Όρος εξακολουθούν να γίνονται συνεχείς μετασεισμοί.
Οι δύο σεισμοί έγιναν περισσότερο αισθητοί στις Μονές που βρίσκονται πιο κοντά στο ακρωτήριο του Άθω, την Μονή Αγίου Παύλου, τις Σκήτες της Αγίας Άννας, Καυσοκαλυβίων, Νέα Σκήτη, στα Κατουνάκια, και στη Μονή Μεγίστης Λαύρας.

Πώς εξηγείται η αταραξία αυτή των μοναχών;
Την απάντηση μας δίνει ο όσιος Σιλουανός, που γιόρταζε την περασμένη Πέμπτη, περιγράφοντάς μας τον μεγάλο σεισμό του 1932:
«Βρισκόμουν στους χορούς [που είναι στο αντίστοιχο μέρος του γυναικωνίτη των κοσμικών εκκλησίων], κοντά στο εξομολογητήριο του πάτερ Υφηγουμένου, ο οποίος εκείνη την ώρα βρισκόταν δίπλα μου, έξω από το εξομολογητήριο. Απο το εξομολογητήριο έπεσε ένα τούβλο με ασβέστη.
Στην αρχή φοβήθηκα λίγο, αλλά γρήγορα ησύχασα και λέω στο Γέροντα Υφηγούμενο:
Να, ο ελεήμων Κύριος θέλει να μετανοήσωμε.
Και βλέπαμε τους μοναχούς και κάτω στο ναό και στους χορούς, κι ελάχιστοι απ’ αυτούς φοβήθηκαν. Περίπου έξι βγήκαν από την εκκλησία, οι άλλοι όμως παρέμειναν στα στασίδια τους κι η αγρυπνία συνεχίστηκε με την καθορισμένη τάξη και τόσο ήρεμα σαν να μην συνέβαινε τίποτε.
Και σκέφτηκα: Πόσο μεγάλη χάρη Αγίου Πνεύματος έχουν οι μοναχοί, ώστε να μένουν ήσυχοι σε τέτοιο σεισμό· γιατί έτρεμαν όλες οι τεράστιες οικοδομές της Μονής [Μονή Αγίου Παντελεήμονος (Ρωσικό)], έπεφταν οι σοβάδες, κουνιόνταν οι πολυέλαιοι, τα καντήλια και τα μανουάλια και χτυπούσαν στο καμπαναριό οι καμπάνες, χτύπησε ακόμα κι η μεγαλύτερη καμπάνα (σχεδόν δώδεκα τόνοι).
Και σκεφτόμουν: Ψυχή που γνώρισε τον Κύριο δεν φοβάται τίποτε, εκτός από την αμαρτία και προπαντός την αμαρτία της υπερηφάνειας. Γνωρίζει πως ο Κύριος μας αγαπά· κι αν Αυτός μας αγαπά, τότε τι να φοβηθούμε;
Ο ελεήμων Κύριος μας νουθετεί:
– Παιδιά μου, μετανοείτε και ζήτε με αγάπη, γίνετε υπάκουοι και εγκρατείς και μάθετε από μένα την πραότητα και την ταπείνωση, και οι ψυχές σας θα βρουν ανάπαυση». 
(από το βιβλίο του Αρχιμανδρίτη Σωφρονίου ο “Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης”. έκδοση Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας).
Του Γιώργου Θεοχάρη-ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2020

Τα μαθηματικά του Θεού είναι αλλιώτικα...

 

Άλλος είπε το να θεωρείς τον εαυτό σου πιο τελευταίο και πιο αμαρτωλό από τους άλλους. Αυτή είναι γνωστή φράση, αλλά πώς γίνεται;
Για σταθείτε! Άλλο να το λες και να λες: «εγώ είμαι πολύ αμαρτωλός» -είναι πάρα πολύ εύκολο- κι άλλο να το ζεις, όχι να το αισθάνεσαι, το αισθάνομαι είναι μια κατάσταση ψυχολογική. Εδώ οι Πατέρες λένε να το ζεις, «ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δέ ἐν ἐμοί ὁ Χριστός», προσέξτε άλλο το αισθάνομαι, γιατί το αισθάνομαι είναι μια φράση: το φαντάζομαι, το φτιάχνω κι επάνω μου, πάω να απωθήσω τα υπόλοιπα· ενώ η θεραπευτική είναι να το ζεις. 

 Μα πώς θα γίνει αυτό το πράγμα; Να θεωρείς τον εαυτό σου πιο αμαρτωλό. Όχι σε σχέση μόνο με αυτούς που έχεις μπροστά σου, σίγουρα κι οι άλλοι αμαρτωλοί είναι, ποιος μετράει την αμαρτία; Σε σχέση με το αναμάρτητο του Θεού, προσέξτε, γιατί «τῷ Θεῷ» αμαρτάνουμε, αυτό είναι το κλειδί αυτής της ισορροπίας των Πατέρων, ότι είσαι πιο αμαρτωλός από τους άλλους, ποιο είναι το μέτρο; Το μέτρο είναι ο Θεός. Εφόσον λοιπόν αμαρτάνουμε, λίγο ή πολύ, θα πω, κοίταξε αυτό το πράγμα εγώ το έκανα μία φορά, ο άλλος το έκανε δέκα φορές, αυτό είναι μαθηματικό μέγεθος, αλλά ενώπιον του Θεού και το μία και το μισό και το ένα δευτερόλεπτο…., για ένα δευτερόλεπτο κάμφθηκε ο Μωυσής και με το πρώτο κτύπημα της πέτρας δεν βγήκε το νερό, για ένα δευτερόλεπτο.
Λοιπόν τα μαθηματικά του Θεού είναι αλλιώτικα. Αν μπούμε σε αυτά τα μαθηματικά, ότι εγώ είμαι πιο αμαρτωλός από τους άλλους θα το λέμε, είναι όμως έτσι;
 Είναι εάν αμάρτησα ενώπιον του Θεού, βλέπετε καταλυτική σύγκριση στην ιστορία του ασώτου, ο άσωτος αναμετριέται με την αγαθότητα του πατέρα, «ἥμαρτον εἰς τόν οὐρανόν καί ἐνώπιόν σου» (Λουκ. 15:21), ο άλλος ο γιος όμως

«Ποια από τις 2 γυναίκες μου ν' απαρνηθώ για να βαφτιστώ Χριστιανός; Μου είναι αδύνατο ν' αποφασίσω».

«Ποια από τις 2 γυναίκες μου ν' απαρνηθώ για να βαφτιστώ Χριστιανός; Μου είναι αδύνατο ν' αποφασίσω».
Μια αληθινή ιστορία από τα χρόνια του
μακαριστού ιεραποστόλου π. Κοσμά Γρηγοριάτη



Συγκλονιστικό περιστατικό!
Με μια πτυχή-προϋπόθεση, που δεν περνάει από το φτωχότατο μυαλουδάκι μας...
Ούτε καν...Βρισκόμαστε σε κάποιο γραφικό χωριουδάκι του Ζαΐρ (σημερινό Κονγκό). Η τροπική βλάστηση γύρω βρίσκεται σε έξαρση. Οι μπανανιές πιο κει, κατάμεστες από καρπούς, γέρνουν τα κλαδιά τους κι ο φοίνικας δίπλα στη χορταρένια καλύβα καμαρώνει περήφανος για τη λεβεντιά του!
Συλλογισμένος και πικραμένος ένας γέροντας Ζαϊρινός κάθεται έξω από το αρχοντικό του (καλύβα), μασουλώντας ζαχαροκάλαμο.
«Μα, γιατί δεν με θέλει εμένα ο Χριστός;» ψελλίζει με παράπονο. «Τι κι αν έχω δύο γυναίκες και είκοσι παιδιά μαζί τους; Εγώ θέλω να γίνω Χριστιανός! Να βαπτιστώ Ορθόδοξος! Όχι, είπε όμως ο ιεραπόστολος, ο πατήρ Κοσμάς. Όχι! Ο Χριστός αυτό δεν το θέλει!».
Το βράδυ, γύρω απ’ τη φωτιά, κάλεσε σε οικογενειακό συμβούλιο τις δύο γυναίκες κι όλα του τα παιδιά.
Τους μίλησε για τις σκέψεις του, τον ιερό πόθο του, την επιθυμία του να βαπτιστεί Χριστιανός Ορθόδοξος και το φοβερό κώλυμα, που τον εμπόδιζε να φτάσει στην πραγματοποίηση αυτού του σκοπού.
Οπωσδήποτε θέλει να ασπαστεί τον Χριστιανισμό, την Ορθοδοξία. Διακαής ο πόθος του. Τα δάκρυα κυλούν στο μελαψό, χαρακωμένο από ρυτίδες, πρόσωπό του.

Πάλη και αγώνας μεγάλος μέσα του. Φοβερό το δίλημμα! Ύστερα απ’ όσα είδε και άκουσε για τούτη την αληθινή θρησκεία. Από την άλλη μεριά, όμως, αγαπά και τις δύο γυναίκες του πολύ και του είναι αδύνατο ν' αποφασίσει ποια απ’ τις δύο ν' απαρνηθεί.
Έλεγε συγκρατώντας με κόπο τα δάκρυα του:
«Ποια ν' απαρνηθώ; Μου είναι αδύνατο ν' αποφασίσω».

... τόσος θάνατος γύρω μας και εμείς ακόμα να Ζήσουμε βρε παιδάκι μου...



Παρότι ως Ιερέας για τον θάνατο είμαι σχεδόν το καθημερινό ραντεβού
της προσωπικής του ''ατζέντας'',δεν έχουν όλοι οι θάνατοι την ίδια γεύση.
  Πάντως το μοναχοπαίδι του θανάτου είναι το ‘’γιατί’’…
Και το οποίο επώδυνα γεννάται πολλές φορές και στην δική μου καρδιά
όσο κι αν Τον εμπιστεύομαι,υπάρχουν στιγμές που οι προσευχές που Του ακουμπώ στα πόδια είναι γεμάτες ερωτηματικά ,όχι απιστίας, αλλά αγωνίας,
(και για εκείνον που φεύγει και για εκείνον που μένει).

  Ακούω να εύχονται ο ένας στον άλλον ''ζωή σε σας''…
Μα εάν το σκεφτείς λιγάκι τόσος θάνατος γύρω μας και εμείς ακόμα να Ζήσουμε βρε παιδάκι μου(με ‘’Ζ’’ κεφαλαίο από το ‘’Ζωή’’ που’ ναι ο Χριστός μας)…

 Τόσοι άνθρωποι δίπλα μας ''Κοιμούνται''και εμείς ακόμα να ‘’ξυπνήσουμε’’…

  ‘’Να είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει’’ακούω από την άλλη να λέγεται και δεν βρίσκω παρηγοριά σε τούτα τα λόγια παρά μονάχα σε μια ευχή:''να’ χει Καλό Παράδεισο''!
 Να θυμάσαι σε τούτες τις δύσκολες στιγμές τα λόγια δεν αντέχουν, εξατμίζονται
στον καύσωνα απ’ τα χνώτα του θανάτου όσο θεολογικά κι εάν είναι καλοστολισμένα.
 Ο άλλος έχει ανάγκη από την προσευχητική σιωπή μας,από ένα στοργικό άγγιγμα στην πλάτη σαν του λες του άλλου απλά‘’φίλε μου, είμαι για σένα εδώ’’!
(όχι ‘’Επιδαύριες’’ τραγωδίες……)
Απλά πράγματα γιατί η Αγάπη είναι Απλή!

Το μόνο πράγμα που χρειάζεται να κάνεις στους ανθρώπους, είναι να τους φοβίσεις.



O Hermann Wilhelm Göring στην δίκη της Νυρεμβέργης , ερωτήθηκε:
”Πως καταφέρατε τον γερμανικό λαό να το αποδεχθεί όλο αυτό;”
Απάντησε:
"Ήταν εύκολο και δεν έχει να κάνει με τον ναζισμό, αλλά με την... ανθρώπινη φύση.
Μπορείτε να το κάνετε σε ένα σοσιαλιστικό, ναζιστικό, κουμμουνιστικό καθεστώς, σε μια μοναρχία, ή και σε μια δημοκρατία.
Το μόνο πράγμα που χρειάζεται να κάνεις στους ανθρώπους, είναι να τους φοβίσεις.
Εάν μπορείς να βρεις ένα τρόπο να φοβίσεις τους ανθρώπους, τότε μπορείς να τους κάνεις,να κάνουν,ότι θέλεις."

Η Εικόνα της Παναγίας της «Γλυκοφιλούσας» του Ιωάννου Καποδίστρια.


Η λαϊκής τεχνοτροπίας εικόνα της Θεοτόκου (διαστ. 0,40 Χ 0,54), με αδρή την επτανησιακή επίδραση ανήκε στον πρώτο Κυβερνήτη της Ελλάδας, Ιωάννη Καποδίστρια

 Την εικόνα αυτή, ο πλήρης πίστεως στο Θεό και την Παναγία Μητέρα Του Κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας είχε στο δωμάτιο του και όπως φαίνεται από την ιδιόχειρη επιγραφή, που σώζεται όπισθεν της εικόνας, στην Υπεραγία Θεοτόκο απευθυνόταν προσευχόμενος ο μαρτυρικός εθνικός ηγέτης κατά τις ώρες των περιστάσεων και κινδύνων, που συναντούσε στην προσπάθειά του να συστήση και να συγκρότηση, συν Θεώ, εκ θεμελίων το καινούργιο Ελληνικό Κράτος.

«Ο Καποδίστριας είχε έναν Κορίνθιο αξιωματικό, υπασπιστή, ο οποίος πήρε την εικόνα μετά τη δολοφονία του Κυβερνήτη και την δώρησε αργότερα στον Iερό Ναό του Πολιούχου Κορίνθου, Αποστόλου Παύλου. Εκεί υπήρχε η εικόνα μέχρις ότου παρελήφθη από τό Εκκλησιαστικό Μουσείο Κορίνθου και τοποθετήθηκε σε ειδική θέση σ’ αυτό».

Συντηρημένη μόλις, από ειδικό συντηρητή έργων τέχνης και αρχαιοτήτων, τυπώθηκε για πρώτη φορά και κυκλοφορεί πρός «διδαχήν» της πίστεως της αρετής και της ευσέβειας.

Στο πίσω μέρος της εικόνας υπάρχει ιδιόχειρο ικετευτικό επίγραμμα του Ιωάννη Καποδίστρια: «Γλυκοφιλούσα Μαριάμ τον Υιόν σου αίτησαι υπέρ εμού του δούλου σου Ιωάννου, βραβεύσαι, μετά σοφίας κυβερνάν τον ευσεβή λαόν σου και βασιλείας με Αυτού τυχείν δι’ έλεός Του. 1829»

Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2020

Η τελευταία φωτογραφία του Αγίου γέροντα Δανιήλ Κατουνακιώτη

Όσιος Δανιήλ Κατουνακιώτης.


Ο γέροντας, αποστεωμένος, κοιτά τον φωτογράφο με αυστηρό, καρτερικό βλέμμα κάτω από το ρυτιδωμένο μέτωπο. Το κοντό μανίκι του ρούχου του αποκαλύπτει ένα σκελεθρωμένο καρπό που καταλήγει σε μία σφιγμένη παλάμη. Ίσως να κρατά κάποιο μαντήλι στο δεξί του χέρι. Στο βάθος της εικόνας, στα αριστερά, το αμπέλι έχει αγκαλιάσει τα δοκάρια του μπαλκονιού του κελιού.
Η αξία αυτής της φωτογραφίας επισημάνθηκε από τον ιερομόναχο Ιουστίνο Σιμωνοπετρίτη. Είναι η τελευταία εικόνα του γέροντα Δανιήλ που κοιμήθηκε λίγους μήνες αργότερα σε ηλικία 83 ετών, στις 8 Σεπτεμβρίου 1929.
Φέτος τον Μάρτιο, η Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου αποφάσισε την αγιοκατάταξη του Οσίου Δανιήλ του Κατουνακιώτη. Αναγράφηκε στο Αγιολόγιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας και θα εορτάζεται στις 7 Σεπτεμβρίου.

Κυριακή Α' Λουκά - Βρες ζυγαριά για να ζυγίζεις τι αξίζει και τι δεν αξίζει στη ζωή σου



  Τώρα μέχρι τα Χριστούγεννα θα διαβάζουμε από το Ευαγγέλιο του Λουκά. Αυτό ας το κάνουμε εναρκτήρια ένδειξη να αρχίσουμε και στο σπίτι μας να διαβάζουμε ολόκληρο το κατά Λουκάν, όχι μόνον αυτά τα μικρά κομματάκια που, σ’ αυτές τις δεκαπέντε Κυριακές που παρεμβάλλονται, θα διαβάσουμε στον Ναό από το κατά Λουκάν!
 Η έναρξη των ευαγγελικών αναγνωσμάτων από το κατά Λουκάν ξεκινάει με το περιστατικό, στο οποίο είναι, ο Πέτρος, ο αδελφός του Ανδρέας και ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης (επίσης αδέλφια) και ψαρεύουν στη λίμνη. Και εμφανίζεται ο Χριστός και τους γυρεύει να χρησιμοποιήσει τη βάρκα τους για άμβωνα, δηλαδή να μπει στη βάρκα τους, και να ’ναι στην παραλία οι άνθρωποι, ώστε να μπορούν να Τον ακούνε, επειδή προφανώς ο τόπος ήταν επίπεδος.
Μέσα στην καθημερινότητα και την ρουτίνα της ζωής αυτών των τεσσάρων ανθρώπων ξαφνικά εμφανίζεται ο Χριστός. Το Ευαγγέλιο ξεκινάει μ’ αυτό το περιστατικό για να πει και σε μας ότι μες στην καθημερινότητά μας, όποια κι αν είναι αυτή (την εργασιακή, την οικογενειακή, την προσωπική, την ψυχολογική) ξαφνικά εμφανίζεται ο Χριστός και μας λέει: 
«Τι ψαρεύεις;» (το ’πε σ’ εκείνους αυτό, επειδή ήταν ψαράδες). 
Σε μας ρωτάει: «Τι κάνεις; Ποια είναι τα κριτήρια με τα οποία ενεργείς; Πως ζυγιάζεις τα πράγματα; Τι κρατάς και τι πετάς; Έχεις μια ζυγαριά για να ζυγιάσεις τι αξίζει και τι δεν αξίζει; Τι θα κρατήσεις και τι θα πετάξεις;»

 Στη διήγηση του κομματιού που διαβάσαμε, στο τέλος βλέπουμε ότι, ο Πέτρος, ο Ανδρέας, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης τράβηξαν στην ξηρά τα καΐκια τους, άφησαν και τα δίχτυα τους εκεί και Τον ακολούθησαν.
Η διήγηση απ’ αυτό το συμβάν της ζωής των Αποστόλων αφορά σ’ εμάς, όχι για την ίδια αντιστοιχία ενέργειας, αλλά για την ίδια αναλογία. Εκείνοι μπόρεσαν και άφησαν ολόκληρη τη ζωή τους ακολουθώντας τον Χριστό. Σ’ εμάς ο Χριστός δεν λέει κάτι τέτοιο. Μας λέει να αφήσουμε αυτά που δεν έχουν αξία στη ζωή μας. Σε μας λέει: «Άφησε αυτά που σου είναι επιζήμια. Άφησε αυτά που σου είναι άχρηστα. Άφησε αυτά τα οποία, απλώς, σου κατατρώνε το χρόνο της ζωής σου».

 Έχουμε τρία πράγματα, από τα οποία πρέπει να ελευθερωθούμε και να εγκαταλείψουμε:
 Τα επιζήμια της ζωής μας.
Τα άχρηστα της ζωής μας. 
Κι αυτά τα οποία τρώνε το χρόνο της ζωής μας. 
Σ’ αυτό μας καλεί ο Χριστός.
Τα επιζήμια της ζωής μας, είναι αυτά για τα οποία ο Χριστός σε πολλές

Αὐτή εἶναι η εὐλογημένη ὥρα τῆς κάθε ψυχῆς.


 

Ὁ Πέτρος ψάρευε ὅλη τή νύχτα καί δέν ἔπιασε τίποτε. Ἦταν ἐντελῶς ἀποτυχημένος. Μόλις ὅμως τοῦ εἶπε ὁ Κύριος νά ξαναβάλει τά δίχτυα, σάν νά μή συνέβη τίποτε ὥς ἐκείνη τή στιγμή, τά ἔβαλε ἀπό τήν ἀρχή καί ἔπιασε. Αὐτή εἶναι ἡ εὐλογημένη ὥρα τῆς κάθε ψυχῆς. Εἶναι φοβερά παγιδευμένος ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος μέ τά δικά του μέτρα, μέ τίς δικές του κρίσεις, ἐκτιμήσεις, ἐνέργειες πασχίζει νά τακτοποιήσει τά τῆς ψυχῆς του. Γιά νά καταλάβουμε: Εἶναι μερικοί πού κάνουν κάποια πράγματα φοβερά, καί περιμένουν, λένε, νά βελτιωθοῦν γιά νά ἐπιστρέψουν στόν Θεό ἀσπροπρόσωποι. Λάθος! Ἀλλά αὐτή εἶναι γενικότερα ἡ νοοτροπία τοῦ κάθε ἀνθρώπου. Ἐμφανίσου, ἄνθρωπέ μου, ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ἀποτυχημένος, ἀπεγνωσμένος, ἀπελπισμένος, σάν αὐτός πού τά ἔχει κάνει θάλασσα καί δέν ἔχει καμιά ἐλπίδα. Αὐτό περιμένει ὁ Θεός. Καί εἶναι ἡ πιό κατάλληλη μέρα σήμερα γιά νά τό κάνεις, ὅ,τι κι ἄν συνέβη στή ζωή σου.
 π. Συμεών Κραγιόπουλος

Όταν σπανίως έβγαινε στον κόσμο, ύστερα έκανε τρεις και τέσσερις μήνες να βρη ξανά την κατάσταση που είχε...


 Είχε μεγάλη ακρίβεια στην ζωή του. Τις ευλογίες που του πήγαιναν, τις υπολόγιζε σε χρήματα και τις ξεχρέωνε τραβώντας κομποσχοίνι. Είχε κανονίσει το 300άρι για 25 δραχμές κατά το 1985 περίπου. Αν π.χ. κάτι κόστιζε 250 δραχμές έκανε δέκα τριακοσάρια κομποσχοίνια και τους μνημόνευε στις θείες Λειτουργίες που έκανε κάθε μέρα.
 Διηγείτο ο παπα-Διονύσιος ο Μικραγιαννανίτης ότι ο παπα-Εφραίμ, όταν σπανίως έβγαινε στον κόσμο, ύστερα έκανε τρεις και τέσσερις μήνες να βρη ξανά την κατάσταση που είχε. Κάποια φορά είχε στενοχωρηθή πολύ που έχασε την προτέρα κατάστασή του, και ζήτησε από τον παπα-Διονύσιο να του δώση στο κελλί του για λίγο καιρό το Λείψανο του αγίου Νεκταρίου, για να τον παρακαλέση να τον βοηθήση.
Ο παπα-Εφραίμ ο Κατουνακιώτης κάποτε πήγαινε στο Κελλί τού γέροντος Γερασίμου του Υμνογράφου. Οι πατέρες τον είδαν ξαφνικά να γυρίζη πίσω και να κατευθύνεται προς το Εκκλησάκι των αγίων Διονυσίου και Μητροφάνους. Μόλις ανέβηκε στο κελλί διηγήθηκε δακρυσμένος: «Ερχόμενος προς τα εδώ ξαφνικά άρρητος ευωδία με κτύπησε ερχόμενη από την σπηλιά και το Εκκλησάκι των Αγίων. Γι’ αυτό επέστρεψα πίσω για να πάω να προσκυνήσω τους Αγίους στην σπηλιά».
Είχε πολλά δάκρυα. Τον συνάντησε κάποιος μοναχός στον δρόμο να επιστρέφη από την Αγία Άννα και τα μάτια του έτρεχαν δάκρυα συνέχεια. Είχε ένα μαντηλάκι και τα σκούπιζε....

Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2020

“Βασιλιά, εμείς δεν ήρθαμε εδώ για σε προσκυνήσουμε,εμείς ήρθαμε εδώ για εκτέλεση”!



 Όταν οι Σπαρτιάτες επάνω στην οργή τους θανάτωσαν τους δυο Πέρσες αγγελιοφόρους που τους είχαν φέρει μήνυμα από τον μεγάλο Θεό και Βασιλιά της Περσίας,ζητώντας από τους Σπαρτιάτες(Γη και ύδωρ)…πετώντας τους μέσα στο βαθύ πηγάδι, λέγοντάς τους, πάρτε και τα δυο,και Γη και Ύδωρ.
Μετά που συνειδητοποίησαν και τους έφυγε ο θύμος,καταλάβαν ότι παραβιάσανε τον νόμο…γιατί τους αγγελιοφόρους δεν πρέπει να τους σκοτώνουν.
Τότε ζήτησε ο βασιλιάς της Σπάρτης δυο εθελοντές να πάνε για ανταλλαγή των δυο αγγελιοφόρων,για να τους εκτελέσει ο Ξέρξης.
Και όλοι στρατιώτες του τριγύρω σηκώσανε το χέρι!
Διάλεξε ο Λεωνίδας δυο όμορφα παληκάρια
και τα έστειλε να πάνε μπροστά στον μέγα βασιλιά και να του εξηγήσουν ότι ήρθανε εθελοντικά για εκτέλεση, και για αντάλλαγμα των δυο νεκρών αγγελιοφόρων.
Όταν παρουσιάστηκαν μπροστά στον βασιλιά,οι φρουροί του Ξέρξη,
διατάζουν τους δυο Σπαρτιάτες να πέσουν στα γόνατα τους και να προσκυνήσουνε τον βασιλιά…
Οι δυο σπαρτιάτες χαμογελαστοί,ατρόμητοι, αγέρωχοι
κι όρθιοι σαν κολόνες,κοιτούσανε τους Πέρσες παράξενα και τους θωρούσαν σαν τρελούς,ψυχοπαθείς και αρρώστους…
Οι φρουροί επέμεναν και διατάζαν τους Σπαρτιάτες να προσκυνήσουνε τον βασιλιά τους…
Οι δυο Σπαρτιάτες δεν γνώριζαντην λέξη προσκύνημα,ουτε το νόημα,μα ουτε και την μέθοδο το πως πρέπει να προσκυνούνε…
Ο διερμηνέας τους έδειξε τον τρόποτο πως πρέπει να προσκυνήσουνε τον βασιλιά...Οι δυο Σπαρτιάτες ξεκαρδιστήκανε στα γέλια!
Κι απαντώντας στον Ξέρξη λέγοντάς του;
“Βασιλιά, εμείς δεν ήρθαμε εδώ για σε προσκυνήσουμε,εμείς ήρθαμε εδώ για εκτέλεση”!
Είδε ο Ξέρξης την συμπεριφορά,το θάρρος, την τόλμη,και την παληκαριά των δυο Σπαρτιατών και τρόμαξε…
Κι όλο το σώμα του και τα γόνατα του,αρχίσαν να τρέμουνε από φόβο,από οργή κι από ντροπή.Όλο το Περσικό συμβούλιο και το στρατόπεδό πάγωσε…
Γιατί όλοι τους, περιμένανε από τους Σπαρτιάτεςνα πέσουν στα ποδιά του βασιλειά
με δάκρια, και κλάματα,ικετεύοντας να τους χαρίσει την ζωή τους...
Αυτή η φάση, ήταν ο πρώτος και ο μεγαλύτερος Θρίαμβος από τους δυο Σπαρτιάτες εναντίον των Περσών…
Ήτανε η ισχυρότερη ήττα των Περσών…Τους σκότωσε, τους σμπαράλιασε

ΚΥΡΙΑΚΗ Α΄ΛΟΥΚΑ-«Μή φοβᾶσαι! Ἀπό τώρα καί στό ἑξῆς θά πιάνεις ἀνθρώπους μέ τά δίχτυα τοῦ κηρύγματός σου!»

(Λουκ. ε΄ 1 - 11)

  Τὴν κλήση τῶν ἀποστόλων Πέτρου, Ἰακώβου καὶ Ἰωάννη διηγεῖται ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή. Ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς βρίσκεται στὴν ὄχθη τῆς λίμνης Γεννησαρὲτ καὶ πάρα πολὺς λαὸς ἔχει ἔρθει, γιὰ νὰ ἀκούσει τὸν λόγο Του. Ὁ Χριστὸς βλέπει ἐκεῖ κοντὰ δύο ψαρόβαρκες καὶ τοὺς ψαράδες νὰ πλένουν τὰ δίχτυα τους μετὰ ἀπὸ μία κουραστικὴ νύχτα μέσα στὴ λίμνη. Μπαίνει στὴν βάρκα τοῦ Σίμωνα, τὸν παρακαλεῖ νὰ ξανοιχτεῖ λίγο, γιὰ νὰ τὸν ἀκοῦνε ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἀπὸ τὴν παραλία, κι ἀρχίζει τὸ κήρυγμά Του. Ὅταν σταμάτησε νὰ ὁμιλεῖ, προτρέπει τὸν Σίμωνα νὰ ξαναπάει στὰ ἀνοιχτά τῆς λίμνης καὶ νὰ ρίξει τὰ δίχτυά του. Ἐκεῖνος ἀπαντᾶ ὅτι ὅλη τὴν νύχτα παλεύανε καὶ δὲν ἔπιασαν τίποτε. Ὅμως, ἀφοῦ τὸ διατάσσει ὁ Διδάσκαλος, θὰ τὸ κάνει.

 Ἔτσι, λοιπὸν, ρίχνουν ξανὰ τὰ δίχτυα καὶ πιάνουν ἕνα τόσο μεγάλο πλῆθος ψαριῶν, ποὺ τὰ δίχτυα ἀρχίζουν νὰ σπάζουν! Γι’ αὐτὸ φωνάζουν τοὺς συνεταίρους τους ἀπὸ τὴν ἄλλη βάρκα νὰ τοὺς βοηθήσουν καὶ γεμίζουν τόσο πολὺ καὶ τὰ δύο πλοιάρια, ὥστε νὰ κινδυνεύουν νὰ βυθιστοῦν. Τὰ βλέπει αὐτὰ ὁ Σίμων καὶ πέφτει στὰ γόνατα τοῦ Ἰησοῦ λέγοντάς Του: «Κύριε, βγὲς ἀπὸ τὸ πλοῖο μου, γιατί εἶμαι ἄνθρωπος ἁμαρτωλός!» Μεγάλη ἔκπληξη τὸν κατέλαβε καὶ αὐτὸν καὶ τοὺς ἄλλους ψαράδες ἀπὸ τὴν ἀνέλπιστη καὶ πλούσια ψαριά, ὅπως, ἐπίσης ἔμειναν ἔκπληκτοι καὶ οἱ δύο γιοὶ τοῦ Ζεβεδαίου, ὁ Ἰάκωβος καὶ ὁ Ἰωάννης, οἱ συνέταιροι τοῦ Σίμωνα. Τότε ὁ Χριστὸς λέγει στὸν Σίμωνα: «Μὴ φοβᾶσαι! Ἀπὸ τώρα καὶ στὸ ἑξῆς θὰ πιάνεις ἀνθρώπους μὲ τὰ δίχτυα τοῦ κηρύγματός σου!» Καὶ ἀφοῦ ἐπανέφεραν τὰ πλοῖα στὴν ξηρά, ἄφησαν τὰ πάντα καὶ ἀκολούθησαν τὸν Χριστό.

 Στὴν διήγηση αὐτὴ διαπιστώνουμε ποιὲς εἶναι οἱ ἀρετὲς τῶν ψαράδων τῆς Γαλιλαίας, τὶς ὁποῖες ἐκτίμησε ὁ Χριστός μας καὶ ἐξ αἰτίας τῶν ὁποίων κρίθηκαν ἄξιοι νὰ κληθοῦν καὶ νὰ γίνουν Ἀπόστολοί Του. Αὐτὰ μάλιστα τὰ θετικὰ χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς τους εἶναι ἐπιθυμητὰ ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ἀπαιτούμενα ἀπὸ κάθε Χριστιανό, γιὰ νὰ ζεῖ καὶ νὰ πολιτεύεται ἀντάξια τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ.

 Ἡ πρώτη ἀρετὴ ποὺ ἀγάπησε πολὺ ὁ Χριστός μας στοὺς ἀποστόλους Του εἶναι ἡ ἁπλότητα. Ὁ Σίμων, ὁ Ἰάκωβος καὶ ὁ Ἰωάννης ἦταν ὥριμοι ἄνδρες, ὁ Ἰωάννης ἦταν ἠλικιακὰ μικρότερος, οἱ ψυχὲς τους ὅμως ἦταν σὰν μικροῦ παιδιοῦ! Δὲν εἶχαν ἴχνος κακίας, ἰδιοτέλειας, ἐγωισμοῦ ἢ κατάκρισης. Σὲ κοίταζαν στὰ μάτια καὶ καταλάβαινες ὅτι δὲν εἶχαν τίποτε πονηρὸ νὰ κρύψουν. Ἔτσι δὲν συμβαίνει μὲ τὰ μικρὰ παιδιά, ποὺ διαθέτουν τὴν φυσικὴ ἁπλότητα καὶ ἀθωότητα; Τὰ κοιτᾶς στὰ μάτια καὶ χαίρεσαι,

Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΠΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ ΧΑΡΑ (σχόλιο στο βίο του Αγίου Καλλιστράτου)


«Μάρτυς Θεόφρον Καλλίστρατε, λόγον πλουτήσας ζωῆς πρός ζωήν καθωδήγησας, τούς ἀγνοίᾳ πρότερον ἐν νεκρώσει ὑπάρχοντας. Οἵ καί θανόντες προθύμως ἔνδοξε, διά τήν πάντων ἡμῶν ἀνάστασιν, ζῆν ἀληθέστατα ἐν Χριστῷ πιστεύονται. Μεθ’ ὧν ἡμῶν μέμνησο πρός Κύριον τόν ὑπεράγαθον» (στιχηρό του Εσπερινού της εορτής του Αγίου)

«Μάρτυρα Καλλίστρατε που είχες θεϊκό φρόνημα, αφού πλούτησες με τον λόγο της όντως Ζωής, καθοδήγησες προς την ζωή εκείνους που προηγουμένως υπήρχαν σαν νεκροί. Κι αυτοί αφού πέθαναν με προθυμία μαρτυρικά για χάρη της ανάστασης όλων των ανθρώπων, πιστεύουμε ότι ζούνε την πιο αληθινή ζωή κατά Χριστόν. Μαζί τους θυμήσου μας στον υπεράγαθο Κύριο».


 «Στην ακμή της νεότητάς του ο Καλλίστρατος κατατάχθηκε στο ρωμαϊκό τάγμα των Καλλανδών, το οποίο έλαβε διαταγή να πορευθεί από την Καρχηδόνα στη Ρώμη. Ένας πρόγονός του έτυχε να παροικεί στα Ιεροσόλυμα επί Ποντίου Πιλάτου και υπήρξε αυτόπτης των παθημάτων του Κυρίου και αυτήκοος της αναστάσεώς του. Ο Καλλίστρατος έλαμπε μεταξύ των ειδωλολατρών συστρατιωτών του σαν φαεινός αστέρας σε ασέληνη νύκτα με την ευγένεια των τρόπων του και την χριστιανική του πίστη. Η αποστροφή του προς τις αταξίες που συνηθίζουν οι στρατιώτες και η αποχή του από την προσκύνηση των ειδώλων προκάλεσαν τις υποψίες των υπόλοιπων στρατιωτών, οι οποίοι άρχισαν να τον παρακολουθούν» (από το συναξάρι του Αγίου).

Το συναξάρι του Αγίου Καλλιστράτου που εορτάζει στις 27 Σεπτεμβρίου κάθε χρόνο, ημέρα του μαρτυρίου του στα χρόνια του αυτοκράτορα Διοκλητιανού και του ειδωλολάτρη στρατηλάτη Περσεντίου, ο οποίος διέταξε την θανάτωση του αγίου, μαζί με άλλους 49 συστρατιώτες του, οι οποίο βλέποντας την καρτερία του, την βαθιά του πίστη, τον ηγετικό του τρόπο, τον ακολούθησαν στη δόξα της Βασιλείας του Θεού, είναι μία ευκαιρία να κάνουμε τρεις διαπιστώσεις που μας χρειάζονται και στην δική μας ζωή και πραγματικότητα.


 Η πρώτη έχει να κάνει με την μοναξιά της πίστης. Η πίστη είναι μία κλήση που έρχεται απ’ ουρανού. Δεν έχει σημασία αν οι περισσότεροι από εμάς γεννηθήκαμε σε ένα περιβάλλον χριστιανικό. Βαφτιστήκαμε, μεγαλώσαμε μαθαίνοντας για την πίστη και προσπαθούμε να την κρατάμε είτε από συνήθεια είτε από επιλογή. Η κλήση είναι από τον ίδιο τον Χριστό. Κλήθηκαν οι πριν από εμάς. Κληθήκαμε κι εμείς να συνεχίσουμε αυτή την κλήση και να την διατηρήσουμε αναλλοίωτη. Η κλήση όμως αυτή είναι μία πρόσκληση μοναξιάς. Δεν μπορούμε να ταυτιστούμε με