... τόσος θάνατος γύρω μας και εμείς ακόμα να Ζήσουμε βρε παιδάκι μου...

Παρότι ως Ιερέας για τον θάνατο είμαι σχεδόν το καθημερινό ραντεβού

της προσωπικής του ''ατζέντας'',δεν έχουν όλοι οι θάνατοι την ίδια γεύση.
  Πάντως το μοναχοπαίδι του θανάτου είναι το ‘’γιατί’’…
Και το οποίο επώδυνα γεννάται πολλές φορές και στην δική μου καρδιά
όσο κι αν Τον εμπιστεύομαι,υπάρχουν στιγμές που οι προσευχές που Του ακουμπώ στα πόδια είναι γεμάτες ερωτηματικά ,όχι απιστίας, αλλά αγωνίας,
(και για εκείνον που φεύγει και για εκείνον που μένει).

  Ακούω να εύχονται ο ένας στον άλλον ''ζωή σε σας''…

Μα εάν το σκεφτείς λιγάκι τόσος θάνατος γύρω μας και εμείς ακόμα να Ζήσουμε βρε παιδάκι μου(με ‘’Ζ’’ κεφαλαίο από το ‘’Ζωή’’ που’ ναι ο Χριστός μας)…

 Τόσοι άνθρωποι δίπλα μας ''Κοιμούνται''και εμείς ακόμα να ‘’ξυπνήσουμε’’…

  ‘’Να είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει’’ακούω από την άλλη να λέγεται και δεν βρίσκω παρηγοριά σε τούτα τα λόγια παρά μονάχα σε μια ευχή:''να’ χει Καλό Παράδεισο''!

 Να θυμάσαι σε τούτες τις δύσκολες στιγμές τα λόγια δεν αντέχουν, εξατμίζονται
στον καύσωνα απ’ τα χνώτα του θανάτου όσο θεολογικά κι εάν είναι καλοστολισμένα.

 Ο άλλος έχει ανάγκη από την προσευχητική σιωπή μας,από ένα στοργικό άγγιγμα στην πλάτη σαν του λες του άλλου απλά‘’φίλε μου, είμαι για σένα εδώ’’!
(όχι ‘’Επιδαύριες’’ τραγωδίες……)
Απλά πράγματα γιατί η Αγάπη είναι Απλή!

π.Ioannis Papadimitriou