Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2020

Ο γέροντας Ευμένιος και ο γύφτος με το Ντάτσουν



 Μιά μέρα ήλθε μπροστά στο κελί του Γέροντα Ευμενίου, ένας γύφτος με ένα Ντάτσουν γεμάτο καρπούζια, μαζί με τα τρία-τέσσερα παιδόπουλά του. Του λέει: «Παπά, θέλεις καρπούζια»;
Ο Γέροντας αναπαυόταν κάτω από το δένδρο, ήταν μεσημέρι προς απόγευμα και του απαντάει; «Θέλω, θέλω».
«Πόσα θέλεις;».
«Βγάλε εσύ και θα σου πω».

 Άρχισε να βγάζει ο άνθρωπος καρπούζια, τα έδινε στα παιδιά του, τα έπαιρνε ο Γέροντας και τα έβαζε στην αποθήκη. Έδινε ο άνθρωπος, έπαιρνε ο Γέροντας, και συγχρόνως εχαμογελούσε!! Απορούσε και ο γύφτος, αλλά τί να κάνε, επουλούσε... Έχασε το μέτρημα ο άνθρωπος. 
Λέει ο Γέροντας: «Πάμε να τα μετρήσουμε». Βουνό μέσα στην αποθήκη τα καρπούζια, που να μετρηθούν! 
Του λέει ο Γέροντας, «Πόσο κάνουν;». 
Τα ζυγιάζει ο γύφτος με το μάτι και λέει τόσα… 
Του λέει ο Γέροντας «Καλά, καθήστε να φάτε κάτι». 
Τους βάζει φαγητό, χαρά ο άνθρωπος, χαρά τα παιδόπουλα. Πήγαινε ο Γέροντας, τους έφερνε νερά, ψωμί, κρασί, τυροπιττάκια, ό,τι είχε. Χαρά. Όλοι γέλαγαν!
Πέρασε η ώρα, του έδωσε τα χρήματα όσα του είχε ζητήσει και κάτι παραπάνω. Μπαίνουν μέσα στο αυτοκίνητο ο γύφτος και τα παιδιά του να φύγουν, ξεκινάνε, πάνε πιο πέρα και ο Γέροντας άρχισε να φωνάζει:
 «Ελάτε πίσω. Ελάτε πίσω». Τι να κάνε ο άνθρωπος; Γυρίζει πίσω και ρωτάει τον Παππούλη τι θέλεις;
«Πόσα παιδιά έχεις;», ρωτάει ο πατήρ Ευμένιος.
«Τέσσερα», του απαντά ο γύφτος.
«Κατέβα από το αυτοκίνητο, πήγαινε στην αποθήκη, διάλεξε έξι καρπούζια, τα καλύτερα και πάρε τα γιά τα παιδιά σου και γιά σένα».
Απόμεινε ο γύφτος να τον κοιτάζει απορημένος.
 «Πάρε τα να τα φας με τα γυφτόπουλα, μην τα πουλήσεις, τα κερνάω εγώ», του λέει ο Γέροντας, γελώντας.
Εκοίταζε ο άνθρωπος, έσκυψε και του εφίλησε το χέρι. Αυτός τον ευλογούσε. Άνοιξε ο γύφτος την πόρτα του αυτοκινήτου, έβγαλε τα γυφτόπουλα, του εφίλησαν και αυτά το χέρι και ο Γέροντας τα ευλόγησε. Έφυγαν χαρούμενοι και ο Παππούλης γελούσε.
Ο πατήρ Ευμένιος ήταν σαν μιά κινητή Τράπεζα. Του έδινε ο κόσμος χρήματα, του έβαζε κάτω από τα μαξιλάρια, στις τσέπες του, κι αυτός όλο έδινε απλόχερα σε όποιον του ζήταγε κι έστελνε όπου υπήρχε ανάγκη. Δεν τον ενδιέφερε αν τον κατέκριναν που έπαιρνε χρήματα ή αν τον επαινούσαν που έδινε. Εκείνος εγελούσε και συνέχιζε... το έργο του!

Από το βιβλίο π. Ευμένιος - Ο Ποιμήν ο Καλός και Θαυματουργός.

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε'ΛΟΥΚΑ-Μνήμη των Αγίων Αναργύρων



«Ὕλην ἐβδελύξαντο τήν ἐπί γῆς φθειρομένην, οὐρανοπολῖται δέ ἐν σαρκί ὡς Ἄγγελοι ἐχρημάτισαν ἡ ὁμόφρων σύσκηνος, ξυνωρίς ὁμότροπος τῶν Ἁγίων καί ὁμόψυχος» 
(ἀπό τά στιχηρά τοῦ Ἑσπερινοῦ τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων, 1η Νοεμβρίου) «Ἀποστράφηκε τήν ὕλη, ἡ ὁποία πάνω στή γῆ φθείρεται καί ἔγιναν πολῖτες τοῦ οὐρανοῦ, ζῶντας βίο ἀγγελικό ὡς πρός τίς ἀνάγκες τῆς σαρκός, ἡ δυάδα τῶν Ἁγίων πού ἔζησαν μέ ὁμοφροσύνη, ἀκολούθησαν τόν ἴδιο τρόπο ζωῆς, εἶχαν τήν ψυχική ἑνότητα καί τήν Ἐκκλησία σπίτι τους».

  Αν μας έλεγε κάποιος σήμερα ότι θα έπρεπε να εργαζόμαστε δωρεάν, χωρίς πληρωμή, χωρίς ανταμοιβή για τον κόπο μας, χωρίς να νοιαστούμε για την επιβίωσή μας, θα τον περιγελούσαμε. Σε έναν πολιτισμό ο οποίος αποθεώνει την ύλη όχι ως υλικό και μέσο για να μπορέσουμε οι άνθρωποι να επιβιώσουμε, αλλά ως ιδιοκτησία, αφορμή πλουτισμού, ως εξάρτηση και νόημα ζωής, το να προσφέρει κάποιος τον εαυτό του χωρίς να λειτουργεί στην προοπτική της ανταποδοτικότητας, μόνο από αγάπη, είναι αδιανόητο.


  Υπάρχουν στην παράδοση της Εκκλησίας μας άνθρωποι που αφιέρωσαν όλη τους την ζωή στην αγάπη για τους συνανθρώπους τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι Άγιοι Ανάργυροι Κοσμάς και Δαμιανός, τους οποίους γιορτάζουμε την 1η Νοεμβρίου κάθε χρόνο. 
 Γεννημένοι στην Έφεσο της Μικράς Ασίας, έμειναν από νωρίς ορφανοί από πατέρα, ο οποίος πρόλαβε να βαπτιστεί πριν πεθάνει. Τους μεγάλωσε η μητέρα τους Θεοδότη που ήταν χριστιανοί. Σπουδάζουν τις επιστήμες της εποχής, αφοσιώνονται όμως στην Ιατρική, την οποία δεν θα την ασκήσουν με τις παραδοσιακές μεθόδους, αλλά με την δύναμη της προσευχής και της πίστης. Δωρεάν έλαβαν οι νέοι απόστολοι του Χριστού, δωρεάν έδιδαν, σε πλούσιους και φτωχούς, ξένους και οικείους, ακόμη και στα άλογα ζώα, την ιατρική θεραπεία.   Δεν ζητούσαν χρήματα, αλλά όλα γίνονταν με την επίκληση του ονόματος του Χριστού. Κοιμήθηκαν ειρηνικά. Στον ναό που ανεγέρθηκε επάνω από τους τάφους τους στην τοποθεσία Φερεμάν συνέρρεε πλήθος ασθενών ανθρώπων, οι οποίοι έμεναν επί μέρες στον ναό, μέχρις ότου η χάρις του Θεού, διά πρεσβειών των Αγίων Αναργύρων, τους θεραπεύσει («Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας», εκδόσεις ΙΝΔΙΚΤΟΣ, τόμος 3).

 Η ύλη είναι απορριπτέα από την χριστιανική πίστη και παράδοση; Η απάντηση

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΛΟΥΚΑ- Πόσοι άνθρωποι σε κάθε εποχή ζουν με τον ίδιο τρόπο που ζούσε ο πλούσιος της παραβολής;


 Οι παραβολές του Χριστού αναφέρουν στιγμιότυπα παρμένα από την καθημερινή ζωή. Στην σημερνή ευαγγελική περικοπή βλέπουμε να περιγράφεται αρχικά, ο εντελώς διαφορετικός τρόπος ζωής δύο ανθρώπων, που βρίσκονται στον ίδιο τόπο. 

 Ένας πλούσιος καλοπερνάει, «εὐφραινόμενος καθ᾿ ἡμέραν λαμπρῶς» και ένας ζητιάνος γεμάτος πληγές, προσπαθεί να τραφεί από τα αποφάγια του πλουσίου. Ο πλούσιος δεν κατηγορείται για κάτι άλλο, εκτός του ότι ντυνόταν με πανάκριβα ρούχα, «πορφύρα και βύσσο», και γλεντούσε καθημερινά. Προφανώς δεν έδινε και καμία σημασία στο φτωχό ζητιάνο που τριγύριζε έξω από το αρχοντικό του. Επεδίωκε μόνο την καλοπέρασή του και αδιαφορούσε αν υπάρχει άλλη ζωή και τι γίνεται μετά το θάνατο. Φαίνεται πως είχε έντονη κοινωνική ζωή και πολλούς φίλους, αν κρίνουμε από τα γλέντια που έκανε και όταν πέθανε, κηδεύτηκε με μεγαλοπρέπεια.
 Αντίθετα για το φτωχό, που αναφέρεται και το όνομά του, τον Λάζαρο, δεν πληροφορούμαστε τι έγινε το σώμα του μετά το θάνατό του. Την ψυχή του όμως, την οδήγησαν οι άγγελοι στην αγκαλιά του πατριάρχη Αβραάμ.

 Στη συνέχεια της παραβολής το σκηνικό αλλάζει.Ο Χριστός περιγράφει την κατάσταση των δύο αυτών ανθρώπων στην αιωνιότητα. 
 Ο πλούσιος στον Άδη μέσα σε φοβερά βάσανα, βλέπει τον Λάζαρο να είναι ευτυχισμένος και παρακαλεί τον Αβραάμ να τον στείλει, να του προσφέρει μία μικρή ανακούφιση στην οδύνη που βρίσκεται. 
Ο Αβραάμ του απαντάει ότι εδώ οι όροι αναστρέφονται: «παιδί μου, θυμήσου ότι εσύ απόλαυσες τα αγαθά σου στη ζωή σου, όπως και ο Λάζαρος τα κακά, τώρα όμως εδώ έχει παρηγοριά ενώ εσύ βασανίζεσαι». Του ξεκαθαρίζει επίσης, ότι στην

Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2020

Σοφία. Ὀρθοί


Κατὰ τὴ Μικρὰ Εἴσοδο στὴ Λειτουργία, εἰκονίζεται ὁ ἐρχομὸς τοῦ Χριστοῦ στὸν κόσμο. Λέμε δύο λέξεις: Σοφία. Ὀρθοί.

ΣΟΦΙΑ: Ἦρθε ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς στὸν κόσμο καὶ ἡ ἱστορία ἀπέκτησε νέο νόημα καὶ στόχο καὶ στὸ Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ "δικαιώνεται". Ὁ χρόνος ἐκβάλλει πιὰ στὴ Βασιλεία Του.
ΟΡΘΟΙ: Ὄχι νὰ σηκωθοῦμε ἂν εἴμαστε καθιστοί, ἀλλὰ νὰ ἀνορθωθοῦμε ἀπὸ πεπτωκότες (πεσμένοι). (Δ.Μ)
Αὐτὰ ἀκριβῶς σκεπτόμουν σήμερα, καθὼς ἀντίκρυσα στὸ μυστήριο τῆς μετανοίας μιὰ ψυχὴ νὰ δίνει τέτοιο σκαμπίλι στὸν διάβολο, ποὺ παραδειγματίστηκα πρῶτος καὶ καλύτερος ἐγὼ ὁ ἴδιος....

Όταν μείνεις αλειτουργητος πολύ καιρό... δε θα πιάνεις σήμα!



Μητροπολίτης Μόρφου σε συζήτηση με Νεαρό :
- Παιδάκι μου mobile έχεις ;
- Έχω, γιατί είναι κανείς στις μέρες μας που δεν έχει ;Και εσείς έχετε !
- Έχω και εγώ... Δε μου λες, αν το αφήσεις 3 μέρες αφορτιστο, τι θα πάθει το mobile;
- Δεν θα πιάνει σήμα!
-Ε.. και εσύ παιδί μου.. όταν μείνεις αλειτουργητος πολύ καιρό... δε θα πιάνεις σήμα!

Το πρωτεύον είναι η φιλία μας μαζί Του και όχι η λύση των προβλημάτων που μας απασχολούν



«Ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους καὶ πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν, Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα»,
ὁμολογοῦμε σὲ κάθε θεία Λειτουργία.
Τοῦ ἐμπιστευόμαστε τὰ πάντα.
Δὲν ἀνησυχοῦμε γιὰ τὸ πῶς καὶ τὸ πότε θὰ τακτοποιηθοῦν οἱ ὑποθέσεις μας.
Τὸ πρωτεῦον εἶναι ἡ φιλία μας μαζί Του καὶ ὄχι ἡ λύση τῶν προβλημάτων ποὺ μᾶς ἀπασχολοῦν.Εἴμαστε πεπεισμένοι πὼς ἀκόμα καὶ οἱ δοκιμασίες, οἱ ἀδικίες
καὶ οἱ ἀναποδιὲς ποὺ μᾶς συμβαίνουν θὰ ἔχουν ἀγαθὸ τέλος.
Πιστεύουμε ἀκράδαντα ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι φίλος μας καὶ γνωρίζουμε ὅτι «τοῖς ἀγαπῶσι τὸν Θεὸν πάντα συνεργεῖ εἰς ἀγαθόν»
Ἀρχιμανδρίτου Βαρνάβα Γιάγκου
Θεραπεύεται τὸ ἄγχος;
Πειραίκή ΕκκλησίαΤεῦχος 328, Σεπτέμβριος 2020

Η...βαθμολογία του Θεού...




 Τὸ ἄριστα τὸ βάζει ὁ Θεὸς σὲ ἐκείνους ποὺ κάνουν τὸ καλό, μόνο καὶ μόνο, γιατί ἐπιθυμοῦν νὰ ἐκτελοῦν τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Σὲ ἐκείνους ποὺ κάνουν τὸ καλό, γιὰ νὰ ἀπολαύσουν τὸν παράδεισο, βάζει μικρότερο βαθμό. Σὲ ἐκείνους ποὺ κάνουν τὸ καλό, γιὰ νὰ ἀποφύγουν τὴν κόλαση, βάζει ἀκόμα μικρότερο βαθμό. 
Καὶ οἱ τρεῖς ὅμως βαθμοὶ εἶναι πάνω ἀπὸ τὸ δέκα καὶ συνεπῶς προβιβάσιμοι.
✞ π. Ιωήλ Γιαννακόπουλος

Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2020

Φέτος το μύρο που αναβλύζει ξεπερνά κάθε άλλη φορά!



Η Λάρνακα του Αγίου μας ανοιχτή! (Μια φορά το χρόνο μονο! )
 Βλέπουμε τα άγια λείψανα και το μύρο το οποίο κυλά κάτω απο αυτήν αλλά ακόμη και απο το προστατευτικό τζάμι (γι αυτο ειναι και θολό) και καταλήγει εκτός της λάρνακας !


 Στη δεύτερη φωτογραφία , το βελούδο απο το πλαινό άνοιγμα της λάρνακας ποτισμένο με το άγιο μύρο να συλλέγεται απο τα ανάξια χέρια μας! 
Άγιε Δημήτριε σκέπε την πολη σου, γίνε θεραπεία στους ασθενείς μας, οδηγός μας στην ομολογία της πίστεως!
Φέτος το μύρο που αναβλύζει ξεπερνά κάθε άλλη φορά! Ζαλίζεσαι απο την ευωδία μέσα στο ναό η οποία σκεπάζει όλη την πόλη απ' άκρη σ άκρη!

Μια σταγόνα από αίμα ήρωα…


…αξίζει χίλιες φορές περισσότερο από το μελάνι που έχουν χαλάσει όλοι οι σοφοί του κόσμου για τα βιβλία τους


Από τον Παναγιώτη Λιάκο

  Με το χαμόγελο στα χείλη πάει κάποιος στο μέτωπο γνωρίζοντας ότι εκεί θα αφήσει -σαν τάμα για την ελευθερία του Γένους και την τιμή της πατρίδας- την υγεία του, την αρτιμέλειά του, τα λογικά του, τα νιάτα του και τη ζωή του. Ενα έθνος σύσσωμο τινάζεται σαν μαστίγιο στα καπούλια του -όσο αλαζόνα άλλο τόσο ανθέλληνα και γελοίου- εχθρού. Ένας λαός ευλαβής με εικονίσματα στα χέρια σταυρώνει τα παλικάρια που φεύγουν παρακαλώντας την Παναγιά να τα προστατεύει.

 Αληθινό αίμα, σε αληθινό πόλεμο, από έναν αληθινό ελληνικό κόσμο. Το 1940 τα καταφέραμε γιατί ήμασταν ο εαυτός μας. Δεν υποκρινόμασταν κάτι που δεν είμαστε. Δεν είπαμε ότι είμαστε Ευρωπαίοι, σύγχρονοι, φιλελεύθεροι, ιδεοπλανεμένοι από το ένα ή το άλλο τοξικό νέφος, που εισαγάγαμε από Ανατολή ή Δύση. Δεν ήταν η πίστη σε ένα σύστημα εξουσίας που μας φτέρωσε τα πόδια στον πόλεμο εναντίον της Ιταλίας – γιατί τη χώρα και τους στρατιώτες της πολεμήσαμε, όχι τον φασισμό. Και δημοκράτες να ήταν οι Ιταλοί, ποσώς μας ενδιέφερε. Παραβίασαν τα σύνορα κι έφαγαν κατάμουτρα ελληνικό μολύβι και κατάσαρκα το ατσάλι από τις λόγχες μας. Αυτό ήταν όλο.

 Πρέπει να είναι κάποιος παλικάρι αλλά και να έχει ήθος στη ζωή του. Ο γενναίος* πρέπει να έχει και ήθος, αλλιώς θα γίνει εγκληματίας άσπλαχνος, άδικος. Από την άλλη, ο δειλός δεν μπορεί να είναι ενάρετος – ακόμα και αν το επιδιώκει. Κάποια στιγμή στη ζωή του η αντίπερα όχθη του σωστού θα θέσει στον δειλό το διαχρονικό δίλημμα: ξεστράτισμα και ασφάλεια ή ορθοπραξία και κίνδυνος, φτώχεια, βάσανα, θάνατος;

Σ’ αυτά, λοιπόν, τα παλικάρια, τους στρατιωτικούς ηγέτες τους, τον Μεταξά, τον βασιλέα, τον λαό μας και -πάνω απ’ όλους και όλα- τον Θεό κάθε δόξα και τιμή πρέπει.

ΥΓ.: Καλά κάνει και δεν πάει η κυβέρνηση στη δοξολογία για το ’40. Έτσι που πολιτεύεται, είναι αταίριαστη με το μήνυμα του ΟΧΙ.

* Γενναίος δεν είναι αυτός που δεν νιώθει φόβο, αλλά εκείνος που νιώθει, αλλά επιλέγει να αγνοήσει τον φόβο και να επιδείξει γενναία συμπεριφορά, επειδή αυτό θεωρεί σωστό.
Πηγή

Το "ΟΧΙ" του Μεταξά και η παραποίηση της ιστορίας από την αριστερά!!!

 Τάκης Θεοδωρόπουλος


 Το «Οχι» δεν το είπε ο Ιωάννης Μεταξάς. Το είπε ολόκληρος ο ελληνικός λαός, διότι ο Μεταξάς ήταν δικτάτορας, οπότε καλόν θα ήτο να μην αναφέρεται το όνομά του ή, και αν αναφέρεται, να μην προβάλλεται υπέρ το δέον. 

 Ο εχθρός δεν ήταν η Ιταλία, αλλά ο φασισμός. Στην Πίνδο δεν πολέμησαν Ελληνες εναντίον Ιταλών, αλλά αντιφασίστες εναντίον φασιστών.

 Ο Ελληνοϊταλικός Πόλεμος ήταν ένας αντιιμπεριαλιστικός πόλεμος, όπως η επανάσταση των Ελλήνων κατά των Οθωμανών ήταν ταξική επανάσταση. Αφού το «Οχι» το είπε ο λαός, ο οποίος είναι εξ ορισμού αριστερός, το μεγάλο βάρος του πολέμου το ανέλαβαν οι δυνάμεις του ΕΑΜ, το οποίο μπορεί να ιδρύθηκε στη διάρκεια της Κατοχής, όμως ως ιδέα προϋπήρχε της ιδρύσεώς του. Με μπροστάρηδες εννοείται τους κομμουνιστές, τους πιο αντιφασίστες από τους αντιφασίστες. Οσοι δεν ήσαν αριστεροί παρίσταναν πως αντιστέκονται, γιατί τέτοια κουμάσια είναι. Ευτυχώς, τους έπαιρναν είδηση οι κομμουνιστές και τους έβγαζαν από τη μέση. 

 Και επειδή η 28η Οκτωβρίου εντάσσεται στο κεφάλαιο «Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος», να μην παραλείψετε να πείτε ότι τον κέρδισε η μεγάλη σοβιετική πατρίδα. Οι Αμερικανοί πετάχτηκαν στη μέση για να πατήσουν πόδι στην Ευρώπη, όχι για να νικήσουν τον Χίτλερ. Εξάλλου, μετά πήγαν στην Κορέα και στο Βιετνάμ. Οσο για τους Αγγλους, αυτοί από το 1940 είχαν αρχίσει να σχεδιάζουν τον Εμφύλιο για να μην έρθει η λαοκρατία.

 Ολ’ αυτά μπορεί να σας φαίνονται κάπως τραβηγμένα, όμως, πριν αποφανθείτε, θα ήθελα να αναρωτηθείτε σε πόσες σχολικές αίθουσες της επικρατείας χθες ακούστηκαν τέτοια ή παρόμοια. 
 Θα ήθελα επίσης να αναρωτηθείτε πόσοι από τους εν ενεργεία εκπαιδευτικούς όχι μόνον δεν τα βρίσκουν τραβηγμένα, αλλά πιστεύουν πως αυτή είναι η ιστορική αλήθεια. Πόσοι πιστεύουν πως, όταν αναφέρεσαι στον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο και λες πως οι πατεράδες μας πολέμησαν στην Αλβανία για να υπερασπιστούν την πατρίδα τους και όχι γιατί ήσαν αντιφασίστες, απλώς κάνεις εθνικιστική προπαγάνδα; Για να μην πω για την αναφορά στον Μεταξά, η οποία συνιστά ιδιώνυμο αδίκημα.

 Πότε και πώς θα απαλλαγούμε από τους ιστορικούς μύθους που οργάνωσε η ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς στα χρόνια της μεταπολίτευσης; Στην εκπαίδευση και όχι μόνον. Δεν αρκεί η σημαντική δουλειά των ιστορικών που γίνεται τα τελευταία χρόνια. Απαιτούνται και πολιτικό θάρρος και αποφασιστικότητα, διότι η υπόθεση δεν αφορά μόνον την ιστορική έρευνα. Αφορά τη συλλογική μας νοοτροπία και συμπεριφορά. Κι όσο κυριαρχούν αυτού του τύπου τα μυθικά στερεότυπα, αυτή δεν πρόκειται να αλλάξει. Φτάνει να αναρωτηθούμε πόσο αυτοί οι μύθοι επηρεάζουν ακόμη και σήμερα την ιστορική αδράνεια της ελληνικής κοινωνίας.

Η εικόνα της ημέρας!



Η εικόνα της ημέρας!


Το δέος, το πρότυπο, το μέλλον, το θάρρος, ο θαυμασμός, ο ήρωας, η αγάπη, η συγκίνηση, η περηφάνεια, η χαρά, η ελπίδα, η πατρίδα... 

Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2020

Ο Όσιος Παΐσιος στρατιώτης...

Ο Όσιος Παΐσιος στρατιώτης

Ευλογημένοι, στον πόλεμο του 1940 στο Μέτωπο, οι Έλληνες μάλωναν μεταξύ τους για το ποιός θα πάει μπροστά στην Πρώτη Γραμμή.
Οι νέοι τότε τραβούσαν τους μεσήλικες πίσω και τους έλεγαν:”Πηγαίνετε εσείς πίσω, γιατί έχετε οικογένεια και παιδιά και αφήστε εμάς μπροστά”…
Εσείς λέτε πως δυσκολεύεστε και δεν θέλετε να πάτε να υπηρετήσετε ! …


Γέροντα, κινδυνεύσατε καμμιά φορά στον πόλεμο;
– Ώ, μια και δυό; Τα σκέφτομαι τώρα πώς βοηθούσε ο Θεός και συγκλονίζομαι. Τότε δεν τα σκεφτόμουν. Ειδικά τον θάνατο δεν τον σκεφτόμουν καθόλου. Όταν είσαι αποφασισμένος για τον θάνατο, δεν φοβάσαι τίποτε.
Η απόφαση για τον θάνατο ισοδυναμεί με χίλιους φύλακες.
Ο θάνατος είναι ασφάλεια. Στον πόλεμο οι ιεροί λόχοι έχουν την νεκροκεφαλή· είναι αποφασισμένοι να πεθάνουν. Όποιος δεν υπολογίζει τον εαυτό του για το καλό του άλλου ή για το κοινό καλό, δέχεται μέσα του θεϊκή δύναμη.
Και να δήτε, αν κινηθή κανείς με θυσία, ο Θεός τον σκεπάζει. Θυμάμαι, μια φορά είχαμε οχυρωθή πίσω από έναν βράχο. Εγώ είχα σκάψει ένα λακκάκι και είχα κρυφτή λίγο. Έρχεται ο ένας και μου λέει «νά μπώ κι εγώ»· έρχεται ο άλλος, μου λέει «νά μπώ κι εγώ».
Τους άφησα να μπούν, αφού μου το ζητούσαν και έμεινα εγώ έξω. Το βράδυ, όταν έπεφταν τα πολλά βλήματα, με παίρνει ένα βλήμα ξυστά στο κεφάλι. Φορούσα κουκούλα· δεν φορούσα κράνος.
«Παιδιά, φωνάζω, με χτύπησε βλήμα!». Πιάνω με το χέρι μου το κεφάλι, δεν βλέπω αίματα· το ξαναπιάνω, τίποτε. Το βλήμα είχε περάσει ξυστά από το κεφάλι μου και είχε κουρέψει μόνον από μπρός προς τα πίσω τα μαλλιά μου και είχε σχηματισθή μια λωρίδα έξι πόντους φάρδος χωρίς μαλλιά!
Εσείς δεν περάσατε δύσκολα χρόνια, κατοχές, δεν είδατε πόλεμο, εχθρούς κ.λπ. – εύχομαι να μη δήτε – και ούτε καταλαβαίνετε από αυτά. Τα χρόνια όμως αυτά είναι σαν μια χύτρα που βράζει και σφυρίζει.
Θέλει μια σκληραγωγία, μια παλληκαριά και έναν ανδρισμό. Αν τυχόν γίνη κάτι, κοιτάξτε μη βρεθήτε τελείως απροετοίμαστες.
Να ετοιμασθήτε από τώρα, για να μπορέσετε να αντιμετωπίσετε μια δυσκολία.
Και ο Χριστός τί είπε; «Γίνεσθε έτοιμοι» δεν είπε; Σήμερα που ζούμε σε τέτοια δύσκολα χρόνια, για έναν λόγο παραπάνω, τρεις φορές πρέπει να είμαστε έτοιμοι.
Δεν είναι μόνον ο αιφνίδιος θάνατος που μπορεί να αντιμετωπίσουμε, είναι και άλλοι κίνδυνοι.
Να φύγη λοιπόν το βόλεμα του εαυτού μας. Να δουλεύη το φιλότιμο. Να υπάρχη το πνεύμα της θυσίας.
Όσιος Παΐσιος Αγιορείτης

Τῆς Κρήτης γεννήματα και Λάμπῃς θρέμματα, τους τετραρίθμους Νεομάρτυρας ἀνευφημήσωμεν, Γεώργιον, Ἀγγελήν, Μανουήλ και Νικόλαον


 Τῆς Κρήτης γεννήματα καὶ Λάμπῃς θρέμματα, τοὺς τετραρίθμους Νεομάρτυρας ἀνευφημήσωμεν, Γεώργιον, Ἀγγελήν, Μανουὴλ καὶ Νικόλαον, οὗτοι γὰρ διὰ πίστιν τοῦ Κυρίου σφαγέντες, τὸ αἷμα αὐτῶν ἐθελουσίως ἐν τὴ Ρεθύμνη ἐξέχεαν, διὸ καὶ παρρησίαν ἔχοντες πρὸς Χριστόν, πρεσβεύουσιν ἀεί, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἠμῶν.


Αυτήν την ιερή εικόνα της Παναγίας μας κρατούσαν φυλακτό οι στρατιώτες μας στο Μέτωπο



Η Παναγία σώζει την Ελλάδα! Αυτήν την ιερή εικόνα της Παναγίας μας κρατούσαν φυλακτό οι στρατιώτες μας στο Μέτωπο ,τους την προσέφεραν εκ μέρους του Αρχιεπισκόπου Χρυσάνθου, οι στρατιωτικοί Ιερείς που ήταν πάντα κοντά τους.
Στο άκρο δεξιά διακρίνουμε το μονόγραμμα του Αρχιεπισκόπου .
[Από τα προσωπικά ενθύμια του μακαριστού Μητροπολίτου Τίτου Ματθαιάκη(στρατιωτικός ιερέας τότε) που την είχε μαζί του καθ όλη την διάρκεια του πολέμου]

Μάνα, όταν δεις τα παιδιά μου, να τους πεις ότι τελευταία φορά με είδες να φιλάω την εικόνα της Παναγίας... Μην κλαις ρε μάνα. Είσαι η Ελλάδα ρε μάνα. Γι' αυτήν πάω να πολεμήσω. Και θα νικήσω ρε μάνα. Ναι, θα νικήσω..."
(Στρατιώτης Πεζικού, Kωνσταντίνος Νικολάου ετών 35. Σκοτώθηκε σε μάχη 27 μέρες μετά... Αναφορές λένε ότι σκότωσε 400 Ιταλούς)

Μην ακούτε που λένε ότι δεν έγινε παρέλαση σήμερα...




  Μην ακούτε που λένε ότι δεν έγινε παρέλαση σήμερα. Αφήστε τους να λένε. Έγινε και παραέγινε, καλύτερη από κάθε άλλη φορά, με όλους τους επισήμους παρόντες.   Με μπροστάρισσα την Υπέρμαχο Στρατηγό και μια μυροβλύζουσα κάρα, παρέλασαν με το μυρωμένο κεφάλι ψηλά οι ψυχές των ηρώων (που οι σοφοί του κόσμου τούτου τούς έχουν για “νεκρούς”), μέσα σε απαλή βροχή από δάκρυα αγγέλων... 

 Με το χαμόγελο στα χείλη, έψαλλαν το «Άξιον εστί» σε ποίηση ενός συμπολεμιστή τους, του Οδυσσέα Ελύτη. Στα χέρια κρατούσαν για θυμίαμα άλλοτε ένα χαμένο πόδι, άλλοτε ένα χαμένο χέρι, άλλοτε τις σφαίρες που χτύπησαν κατάστηθα τους νέους Λεωνίδες, άλλοτε τις τελευταίες ανάσες που απέθεσαν στη χιονισμένη χλαίνη οι απόγονοι του Διάκου, άλλοτε τη γλώσσα που ύμνησε την Ελευθερία μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα… 

Στον χώρο των επισήμων, που για στέγαστρο είχε την Αγία Σκέπη, χαιρετούσαν με πάθος, ολόρθα και ακατάβλητα, αγέραστα στον χρόνο, τα κρυοπαγήματά τους, δεμένα γερά με το πυρωμένο νήμα που φλέγει αιώνια τις καρδιές τους…


 Μόνο που, αφού χόρτασε η ψυχή τους να παρελαύνει στους άδειους δρόμους --χωρίς να σκοτισθούν στο ελάχιστο οι στίλβουσες ψυχές από την απουσία ενός τόσο δα ψιχίου θνησιγενών χειροκροτημάτων, χωρίς να καταποντιστούν στον πελιδνό Άδη της υπερχειλίζουσας κενότητας, αίφνης χλώμιασαν, έδειχναν σαν χαμένες. Τις λυπήθηκε η ψυχή μου (αυτές, που δεν λυπήθηκαν τον εαυτό τους). Ήταν ολοφάνερο ότι η πατρίδα για την οποία θυσιάστηκαν τούς φαινόταν αγνώριστη πια – ακόμα χειρότερα: άγνωστη, σαν τον Άγνωστο Στρατιώτη… Ψάχνοντας εναγώνια τον μίτο της επιστροφής στον τόπο της ανάπαυσής τους (γιατί δεύτερος θάνατος, ακόμα κι αν υπήρχε, δεν αντέχεται…), βλέπουν το μητρικό χέρι της Στρατηγού να τους γνέφει όπως τότε, που έδειχνε τη νίκη, και να τις οδηγεί και τώρα στη λυτρωτική πορεία εξόδου από τον λαβύρινθο της ανθρώπινης αγνωμοσύνης…
 Περίλυπες έως θανάτου οι ψυχές, κούνησαν το ματωμένο τους μαντήλι στα ζωντανά πτώματα που λούφαζαν σιδηροδέσμια στα αεροστεγή καταφύγιά τους, τα προστατευμένα από τον θάνατο και γεμάτα από τον φόβο του, και αναχώρησαν από αυτή την «αφιλόξενη γης», που δεν διαθέτει από καιρό «δυο λόγια στοργής», καταπώς λέει και το νοτισμένο τραγούδι…


Οι πολεμιστές του '40 ήταν τόσο βέβαιοι για την προστασία της Παναγίας ώστε να αισθάνωνται χαράν και αίσθημα ασφαλείας, παρά τις φοβερές κακοπάθειές των

ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ-Στρατιωτικός ιερέας στην Αλβανία

Οι μαρτυρίες του αναφέρονται στο ''ΘΑΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ'', 
Έκδοση της Ιεράς Μονής Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής, 2005.

''...9 Μαρτίου 1941. Ημέρα Κυριακή. Κυριακή της Ορθοδοξίας και μνήμη των αγίων Σαράντα. Στο μέτωπο της Αλβανίας είναι παρών ο ίδιος ο Μουσολίνι και καταυθύνει προσωπικά την περίφημη εαρινή επίθεση. Νιώθω μια ψυχική αγαλλίαση, συνδυασμένη με έντονη νευρικότητα.
Ενώ δηλαδή νωρίς το πρωί ετοιμαζόμασταν να τελέσουμε, στο σπίτι που μέναμε, τη θεία λειτουργία, ξαφνικά άρχισε -καταιγισμός πυρός από όλμους του αντιπάλου πυροβολικού.
- Παππούλη μου, μου λέει ο διοικητής, πως να κάνουμε σήμερα λειτουργία; -Σήμερα ακριβώς επιβάλλεται να λειτουργήσουμε, απάντησα εγώ, για να μπούμε κάτω από την προστασία του Θεού.
 Ο διοικητής τελικά υποχώρησε, κι έτσι απολαύσαμε τη θεία μυσταγωγία με μια ωραία χορωδία από τους στρατιώτες, ενώ ο γύρω χώρος είχε μεταβληθεί σε κόλαση φωτιάς. Στη λειτουργία αυτή ζήσαμε τη θαυμαστή παρουσία του Χριστού.
Δυο φορές στη διάρκειά της, οβίδες πυροβολικού έγλειψαν την άκρη του τοίχου του σπιτιού μας, έπεσαν στον απέναντι χώρο και βυθίστηκαν στο χώμα χωρίς να εκραγούν. Αν έσκαγαν, θα σκοτωνώμασταν όλοι μέσα στο σπίτι... Τη μέρα αυτή κοινώνησαν ο υποδιοικητής, ο υπασπιστής και πολλοί στρατιώτες του συντάγματος...''.



π. ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΗΣ
Αγιορείτης λόγιος
Στο ''ΑΘΩΝΙΚΑ ΑΝΘΗ'', Τόμος 9ος, Εκδόσεις Σπηλιώτη.


''...Την εποχήν εκείνην υπηρετούσα ως έφεδρος στα οχυρά των ελληνοβουλγαρικών συνόρων. Μου είχε ανατεθή η διαφώτιση της Μονάδος επί των πολεμικών γεγονότων. Καθημερινά έπαιρνα ειδήσεις από το Μέτωπον, διά του μοναδικού ραδιοφώνου του Τάγματος.
 Στις ειδήσεις δεν έλειπαν οι ομολογίες των πολεμιστών, ότι έβλεπαν την Παναγίαν, τόσον ως άτομα όσον και ως ομάδες, να υπερίπταται των μαχών. Αυτό πλέον είχεν τόσον εξοικειώσει τους στρατιώτες, ώστε να φωνάζουν εν χορώ: 
''Η Παναγία, η Παναγία''.
 Οπότε από σεβασμόν φρόντιζαν να είναι πάντοτε καθαροί, για να βλέπουν την Παναγίαν, όχι σαν μια Αθηνά με το δόρυ της, αλλά σαν Βασίλισσα των ουρανών, που τους προστάτευε θαυματουργικώς από τους κινδύνους, ως Υπέρμαχος Στρατηγός του Έθνους.
 Ήταν τόσο βέβαιοι για την προστασία της Κυρίας Θεοτόκου και για την ορατήν Σκέπην Της, ώστε να αισθάνωνται χαράν και αίσθημα ασφαλείας, παρά τις φοβερές κακοπάθειές των, μέσα στα χιόνια και μέσα στις οδύνες των κρυοπαγημάτων και άλλων στερήσεων, κάτι που και σήμερα ακόμη διηγούνται στους νεωτέρους, ως κάτι υπερφυσικόν...''.

Αποσπάσματα εκ του βιβλίου της Μερόπης Σπυροπούλου, 
 ’Στην Εποποιϊα του 1940-41 με Πίστη’’ Αποσπάσματα από γραπτές μαρτυρίες, 
εκδόσεις Αρχονταρίκι, 
Αθήνα 2009, δ’ έκδοση 2018, σελ. 74-80.

ΗΛΙΑΣ ΒΕΝΕΖΗΣ-ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΟΥ 1940


 


 ''...Ανήμερα της Παναγίας, Αυγούστου 15, ο λαός των βουνών και των ψαράδων της Ελλάδας, πήρε με πολλά καράβια να προσκυνήσει τη μητέρα του Θεού σ' ένα νησί στο Αρχιπέλαγο. Ήταν συνήθεια σαν τέτοια μέρα να πηγαίνει στο νησί μαζί με τα καράβια κι ένα πολεμικό. Έφτασε στο νησί το πολεμικό καράβι, έριξε άγκυρα και στάρισε τις παντιέρες του. Τότε ο κακός γείτονας που ήθελε να βάλει σε μπελά τους Έλληνες, κρυμμένος μες στη θάλασσα, έριξε τορπίλα και βούλιαξε το πολεμικό, σκότωσε κάμποσους και απ' αυτούς ναύτες.

 Έριξε και στα καράβια των προσκυνητάδων, και πολύς θρήνος θα γινόταν ανάμεσα σε γυναίκες και παιδιά, αν δεν τύχαινε ένας μώλος του λιμανιού, όπου πήγαν και σκάσανε οι τορπίλες. Τότες ο λαός των Ελλήνων θύμωσε, θύμωσε κι η Παναγία, όμως είπαν, ''Ας κάμουμε πως δεν βλέπουμε, να μείνουμε σε ειρήνη''. [...] 
-Ε! λέγανε οι ξένοι άνθρωποι που βλέπανε τα γινόμενα, τι θα κάμη τόσο μικρός λαός με τόσον μεγάλο γείτονα; Θα γονατίση σε μια μέρα!
Μα ο λαός πίστευε πως θα τον βοηθήση η προσβλημένη Παναγία. 
-Καλά, περιμένετε να δήτε. Περιμένετε ύστερα από ένα μήνα, τα Εισόδια της

Η στάση που σχηματίζουν κατά το προσκύνημα στον άγνωστο στρατιώτη οι εύζωνες ανά μια ώρα σχηματίζει το “ΟΧΙ”

 


Η στάση που σχηματίζουν κατά το προσκύνημα στον άγνωστο στρατιώτη οι εύζωνες ανά μια ώρα σχηματίζει το “ΟΧΙ”, το κεφάλι του πρώτου εύζωνα είναι το “Ο”, τα διασταυρωμένα τουφέκια είναι το “Χ” και το λεγόμενο μαύρο δάκρυ που κρέμεται από το φέσι του δεύτερου είναι το “Ι”

Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2020

Ο ''Εκδικητής της Έλλης''


Γνωστές και άγνωστες ιστορίες από το Ελληνοϊταλικό Μέτωπο


  Ο Ελληνικός στρατός φτωχός. Οι φαντάροι πολεμούν με όπλα που ξέμειναν από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και από την μικρασιατική εκστρατεία. Τα άρματα μάχης του ελληνικού στρατού είναι λιγοστά και ξεπερασμένα.
Μόλις αντικρίζουν οι Φαντάροι μας για πρώτη φορά τα σύγχρονα άρματα μάχης των Ιταλών σάστισαν. Τρομοκρατήθηκαν. Όμως δεν έκαναν βήμα πίσω. Κανένας ''μακαρονάς'', καμία πολεμική μηχανή δεν θα πατήσει Ελληνικό Χώμα. Οι αξιωματικοί μας μπαρουτοκαπνισμένοι.
Πως όμως τα χιλιοδοξασμένα ''Παιδιά της Ελλάδος'' αφόπλισαν τις μηχανοκίνητες μεραρχίες του Μουσολίνι;
Η ''πατέντα΄΄ μπορεί να είναι λέξη Ιταλικής προέλευσης όμως οι Έλληνες διαχρονικά είναι οι μόνοι που έχουν το μυαλό και την πονηριά να την εφαρμόσουν.
Ορμώντας μαζικά πάνω στα άρματα των φασιστών με τις κουβέρτες τους και άλλα χαλιά (!) μπουκώνουν τις ελπίστριες των αρμάτων και τα ακινητοποιούν!
Στα παγωμένα βουνά της Ηπείρου και με το χιόνι να έχει καλύψει κάθε πιθαμί γης η πορεία των τεθωρακισμένων ήταν καταδικασμένη αφού δυσκολεύοταν η πορεία τους.
Οι Ήρωες νικούν και τρέπουν σε φυγή την ''Τζούλια'' και τους ''Κένταυρους'', τα καμάρια του Μουσολίνι, οι οποίοι αφήνουν πίσω τους άρματα και όπλα που τα παίρνουν οι φαντάροι μας.
Στο πρώτο άρμα-λάφυρο οι μυθικοί Φαντάροι μας ζωγράφισαν πάνω το καταδρομικό ''Έλλη'' και το ονόμασαν ο ''Εκδικητής της Έλλης''.
Οι μνήμες ήταν ακόμα νωπές και οι Έλληνες δεν ξέχασαν τον άνανδρο τορπιλισμό της από τους Ιταλούς τον Δεκαπενταύγουστο του 1940.
Εκεί στα αιματοβαμμένα βουνά της Ηπείρου οι Έλληνες πήραν την εκδίκησή τους!

Τῇ ΚΖ' τοῦ αὐτοῦ μηνος, Μνήμη τῆς Ἁγίας Πρόκλης, συζύγου τοῦ Πιλάτου

Τῇ ΚΖ' τοῦ αὐτοῦ μηνος, Μνήμη τῆς Ἁγίας Πρόκλης, συζύγου τοῦ Πιλάτου.
Ενώ ο σύζυγός της δεν ανέλαβε την ευθύνη να ελευθερώσει τον Χριστό, φοβούμενος τους Ιουδαίους, η σύζυγος του Πρόκλα, μετά τον φρικτό θάνατο του Πιλάτου, προσήλθε στη Χριστιανική πίστη και αφού έζησε με αγαθότητα και ευσέβεια, παρέδωσε το πνεύμα της ειρηνικά.

Ο Χριστός ενώπιον του Πιλάτου. Ψηφιδωτό στο Μονρεάλε της Σικελίας.



 Η Κρίση του Πιλάτου, 1736, Παναγία Βαλτεσινή (αποτειχισμένη τοιχογραφία από το κατεστραμμένο ναό του Αγ. Δημητρίου στα Καβάσιλα), Βέροια.

28η Οκτωβρίου-Μία κωμωδία προ της τραγωδίας-Η επίδοση του τελεσιγράφου

Σαράντος Ι. Καργάκος



  Η ΦΑΙΝΟΜΕΝΙΚΗ παθητική ἀποδοχή τοῦ κτυπήµατος στήν Τήνο, δημιούργησε τήν ἐντύπωση στοὺς Ἰταλοὺς πώς ὁ ἑλληνικός λαός καί ἡ ἡγεσία του θά δεχθοῦν παθητικά, χωρίς οὐσιαστική ἀντίσταση, τήν ὑποταγή. Χρειαζόταν, ὅμως, ἕνα ἀκόμη ξεγέλασµα, ἕνα προπαγανδιστικό τέχνασμα γιά νά φανεῖ πώς ὁ ἐχθρός εἶναι ἕνας ἄκακος ἀμνός κι ἔρχεται στόν τόπο µας µέ ἀγαθό σκοπὀ, ὡς φορέας ἑνός μεγάλου πολιτισμοῦ.

 Ἔτσι τό Σάββατο τῆς 26ης Ὀκτωβρίου στήν ἰταλική πρεσβεία δινόταν µεγάλη δεξίωση στήν ὁποία παρίστατο ἡ ἀφρόκρεμα τῆς ἀθηναϊκῆς κοινωνίας, τῆς ἰταλικῆς παροικίας καὶ µερικοί δεύτερης γραμμῆς Ἕλληνες ὑπουργοί καί διπλωμάτες. Περί τίνος γεγονότος, ὅμως, ἐπρόκειτο; Πρός τί ἡ δεξίωση τῆς ἰταλικῆς πρεσβείας τήν προπαραµονή τῆς ἐπιδόσεως τοῦ ἰταλικοῦ τελεσιγράφου; Ἡ Ἰταλία ἐφάρμοζε, παράλληλα πρὸς τὴ μέθοδο τοῦ «μαστιγίου», καί τήν τακτική τοῦ «καρότου». Στή Λευκὴ Βίβλο πού ἔβγαλε ἡ Ἑλλάς τό 1940 καί περιελάμβανε µόνον ἐπίσημα κείµενα, ὑπάρχει µία χαρακτηριστική φράση: «Όπως εἰς ὅλας τάς τραγωδίας, ἔπρεπε νά ἐμφιλοχωρήσῃ, πρὀ τοῦ φρικτοῦ τέλους, καί µία φαιδρά σκηνή. Ἐπωφελής ἐννοεῖται διά τούς Ἰταλούς. Καὶ, διά τό ἐνδεχόμενον ἑλληνικῆς ἀντιστάσεως, ἔπρεπε ἡ στιγµή τῆς ἰταλικῆς ἐπιθέσεως νά εὕρῃ τήν Ἑλλάδα τελείως ἀνύποπτον». Τὸ «ἀνύποπτον» αὐτό προσπαθοῦσε, ἴσως καί ἐν ἀγνοίᾳ του, πάντως µέ ἐντολή τῆς κυβερνήσεώς του, νά καλλιεργήσει ὁ Ἰταλός πρεσβευτής Γκράτσι, ἐπωφελούμενος ἀπό τό γεγονός ὅτι τό µελοδραματικό τμῆμα τοῦ Βασιλικοῦ Θεάτρου ἐπρόκειτο νά ἀνεβάσει τήν «Μαντάμ Μπαττερφλάυ» τοῦ Ἰταλοῦ μουσουργοῦ Πουτσίνι.

 Ὁπωσδήποτε καί ὁ τότε διευθυντής τοῦ Βασιλικοῦ Θεάτρου Κωστῆς Μπαστιᾶς ἐργαζόταν συστηματικά γιά τή σύσφιξη τῶν ἑλληνοϊταλικῶν πολιτιστικῶν σχέσεων. Στό ἀρχαῖο θέατρο τῶν Συρακουσῶν εἶχαν ἀρχίσει, ὑπό τήν καθοδήγηση τοῦ Ἑτόρε Ῥομανιόλι, νά παίζονται ἀρχαῖες τραγωδίες. Τήν πολιτιστική αὐτή προσἑγγιση προωθοῦσε καί ὁ Γκράτσι πού ἤθελε γιά τή συγκεκριμένη παράσταση νά δελεάσει τόν πρωθυπουργό, πού, ὡς Ἑπτανήσιος, ἦταν φίλος τῆς ὅπερας. Ὁ πρεσβευτής ὑποσχόταν στὀν Μεταξᾶ ὅτι µετά τήν ἐπίσημη πρώτη θά ὀργάνωνε ἑορταστική δεξίωση τήν ὁποία θά τιμοῦσε ὁ γυιός τοῦ μεγάλου συνθέτη πού θά ἐρχόταν εἰδικά ἀπό τήν Ἰταλία.
 Ὁ Μεταξᾶς συγκατένευσε στό νά γίνει ἡ ἑορτή, ἐφόσον θά
παρἰστατο ἕνας Πουτσίνι, ὄχι ὅμως στό νά παραβρεθεῖ στἡ δεξίωση ὁ ἴδιος.

Ἡ παράσταση ἐδόθη, ἦταν ἐξαιρετικά ἐπιτυχής καί ἀκολούθησε ἡ δεξίωση στήν πρεσβεία, ὅπου προσκλήθηκαν καί οἱ καλλιτέχνες. Ἡ ἑορτή, γράφει αὐτόπτης µάρτυς, ἦταν περίλαμπρη. Δέν εἶχε, ὅμως, τή συνήθη αἴγλη, διότι ἐλάχιστοι Ἕλληνες εἶχαν τή δύναμη νά ὑπερνικήσουν τήν ἀηδία τους καὶ νά προσέλθουν. «Εἰς δέ τόν διάκοσµον, τόν φωτισµόν, τό κυλικεῖον, εἶχε δοθεῖ εἰδικός τόνος φασιστικῆς µεγαλοπρεπείας». Κι ἀκόμη: «Εἰς τό κέντρον μιᾶς τεραστίας τραπέζης καταφόρτου ἀπό τά κρύσταλλα καί τὰ ἀσημικά μέ τά ποτά καί τά ἐδέσματα, ἕνα πελώριον γλύκισμα εἶχε ἐπάνω του σακχαροπήκτους ἀδελφωμένας, τήν ἑλληνικήν καὶ τήν ἰταλικήν σηµαίαν. Ἕνα ἀφελές, δῆθεν, τοπικόν χρῶμα ἐδίδετο ἀπό ὁμάδα µαγείρων µέ τούς λευκούς των σκούφους πού ἐμοίραζαν, ἀπό παμµεγέθεις χύτρας εὐγευστότατα μακαρόνια»! Καί µία φράση ἀκόμη: «Όλοι ἤθελαν νά φύγουν ἀπό τό περιβάλλον αὐτό τό ὄζον ( =μυρίζον) θεάτρου, φάρσας µαζί καί τραγωδίας...».

 Καί τήν ὥρα πού ὁ Γκράτσι, φιλομειδής καὶ κοµψολόγος, περιφερόταν μεταξύ τῶν συνδαιτηµόνων, ἔφθανε στὸ πάνω πάτωμα κατά τμήματα, μέ κρυπτογραφικό κώδικα, τό ἰταμό ἰταλικό τελεσίγραφο, πού θά ὁλοκληρωνόταν σὲ ὅλη τή διάρκεια τῆς ἑπόμενης ἡμέρας (Κυριακή 27ης Ὀκτωβρίου). Ὁ Γκράτσι τό εἶχε καταλάβει ἀπό νωρίς· ἔπαιζε θέατρο καί πάντα φιλομειδής ἀποχαιρέτησε τοὺς Ἕλληνες καλεσμένους, Σέ λίγο ἡ Ἰταλία θά ἔδειχνε τά δόντια της. Ἀνάμεσα στούς προσκεκλημένους στή δεξίωση τῆς ἰταλικῆς πρεσβείας µετά τήν παράσταση τῆς «Μαντάμ Μπαττερφλάυ» τὸ Σάββατο τῆς 26ης Ὀκτωβρίου, ἦταν καί ὁ ὑφυπουργός Ἐξωτερικῶν Θ. Νικολούδης. Κατά τήν 1η µετά τά µεσάνυκτα, ὁ ὑφυπουργός κλήθηκε ξαφνικά στό τηλέφωνο. Ἐπέστρεψε µετά ἀπό λίγο γελαστός. Ὁ Γκράτσι τόν πλησίασε ἀνήσυχος, φοβούμενος µήπως εἶχε ἀντιληφθεῖ κάτι τό ὕποπτο. Ἀλλά ὁ Ἕλληνας ὑπουργός παρίστανε τόν ἀμέριμνο. Κι ὅμως εἶχε πληροφορηθεῖ ὅτι τό ἐπεισόδιο πού τόσο ἤθελε ὁ Μουσσολίνι εἶχε σκηνοθετηθεῖ καὶ ἀνεβεῖ στό θέατρο τῆς ἱστορίας. Τό πρακτορεῖο «Στέφανι» μόλις εἶχε προβεῖ σὲ δύο ἀνακοινώσεις πού εἶχε συλλάβει τὸ Ἀθηναϊκό Πρακτορεῖο. 
Ἡ µία ἀνακοίνωση ἔλεγε:
«Ένοπλος ἑλληνική συμμορία ἐπετέθη σήµερον τήν πρωίαν διά πυροβολισμῶν καί

Ικετευτικό τροπάριο προς τιμήν του Αγ.Δημητρίου των Γραπτών αδελφών Ομολογητών




Όταν οι Γραπτοί αδελφοί Ομολογηταί(Θεόδωρος και Θεοφάνης) έφθασαν (επί Εικονομαχίας) εξόριστοι, αιχμάλωτοι και καταταλαιπωρημένοι στη Θεσσαλονίκη, το πρώτο που ρώτησαν ήταν "ποιός είναι ο Άρχοντας εδώ;"
Τους είπαν το όνομα του διοικητή.
Μην ακούγοντας το πρόθεμα Άγιος, ξαναρώτησαν:
- Όχι τον προσωρινό Διοικητή, για τον Πολιούχο ρωτάμε.
Τους απαντούν:
- Ο Άγιος Μεγαλομάρτυς Δημήτριος ο Μυροβλύτης.
- Αυτό, ναι.
Και κάθησαν και έγραψαν ικετευτικό τροπάριο, που το ψάλλουμε στους αιώνες, και είναι τόσο επίκαιρο σήμερα..


Ἦχος πλ. α´. Χαίροις ἀσκητικῶν.
Δεῦρο Μάρτυς Χριστοῦ πρὸς ἡμᾶς, σοῦ δεομένους συμπαθοῦς ἐπισκέψεως·
καὶ ῥῦσαι κεκακωμένους, τυραννικαῖς ἀπειλαῖς, καὶ δεινῇ μανίᾳ τῆς αἱρέσεως·
ὑφ᾿ ἧς ὡς αἰχμάλωτοι, καὶ γυμνοὶ διωκόμεθα,
τόπον ἐκ τόπου, συνεχῶς διαμείβοντες,
καὶ πλανώμενοι, ἐν σπηλαίοις καὶ ὄρεσιν.
Οἴκτειρον οὖν πανεύφημε, καὶ δὸς ἡμῖν ἄνεσιν·
παῦσον τὴν ζάλην καὶ σβέσον, τὴν καθ᾿ ἡμῶν ἀγανάκτησιν,
Θεὸν ἱκετεύων, τὸν παρέχοντα τῷ κόσμῳ τὸ μέγα ἔλεος.

Βροχή και σήμερα




Βροχή και σήμερα, βροχή στη στέγη μας,
βροχή στην πόρτα μας, ατέλειωτη βροχή.
Και συ στα σύνορα, σ' ένα χαράκωμα
και γύρω ο θάνατος, ατέλειωτη βροχή.

Εγώ στα σύνορα, σε κάποιο γράμμα μου,
βαθιά στη χλαίνη σου, γλυκά να σε πονώ.
Και συ στο σπίτι μας, παντού τα χνάρια σου,
παντού τα μάτια σου, πληγές στο δειλινό.

Βροχή και σήμερα κι ούτε ένα γράμμα σου
κι ούτε ένα μήνυμα στον μαύρο ουρανό.
Φυλάξου αγέρα μου, φυλάξου αγρύπνια μου,
φυλάξου αγόρι μου, από τον κεραυνό.


Καλλιτέχνης: Γαλάνη Δήμητρα
Άλμπουμ: Μέρες αγάπης
Συνθέτης: Σπανός Γιάννης
Στιχουργός: Παπαδόπουλος Λευτέρης

Η Παναγία η Επίσκεψις,ψηφιδωτή εικόνα,τέλη 13ου αιώνα

 Παναγία η Γλυκοφιλούσα, η «Επίσκεψις»,Τέλη 13ου αιώνα.



 Σπάνιο δείγμα ψηφιδωτής εικόνας. Το μέγεθος και το είδος των ψηφίδων της υποδηλώνουν τη στενή σχέση της με τα σύγχρονά της επιτοίχια ψηφιδωτά.

 Προέρχεται από την Τρίγλεια της Βιθυνίας και εισήχθη στο
Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο το 1925, μαζί με άλλα «Κειμήλια Προσφύγων», λατρευτικά δηλαδή αντικείμενα από τις κοινότητες των Ρωμιών στην Ανατολική Θράκη και τη Μ. Ασία που ήλθαν στην Ελλάδα μετά τη Μικρασιατική καταστροφή και την ανταλλαγή των πληθυσμών (1923).

Διαβάζουμε στο mnimes.org:''Εκτός από την εκκλησία του Αγ. Δημητρίου, υπήρχε και η εκκλησία της Αγίας Επισκέψεως, η οποία ανεγέρθηκε τον 17ο αιώνα και περιγράφεται, από τους πληροφορητές του ΚΜΣ, ως εξής: “Η Αγία Επίσκεψις ήταν στη συνοικία του Επάνω Άϊ Γιώργη. Πριν ήταν εκκλησία και λειτουργούσε και κάηκε το 1895. Έμεινε η εικόνα και κάτι άλλα, και κτίσαν ένα παρεκκλήσι πέτρινο και τάβαλαν μέσα. Την εικόνα τη φέραμε εδώ (σ.σ. εννοούν στην Ελλάδα), την πήραν στο Βυζαντινό Μουσείο και δεν μας τη δίνουν”.

Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2020

Το κορίτσι- άγγελος της Μονής Οσίου Δαυίδ



 Η Δαυιδούλα, για την οποία η κατηχήτριά της κ. Μπέτη Μπιζά , έγραψε το παρακάτω υπέροχο κείμενο ,δεν είναι μόνο το "πιο γελαστό κορίτσι της ενορίας της", αλλά , προσθέτουμε εμείς, και το κορίτσι- άγγελος της Μονής Οσίου Δαυίδ.
 Ειναι και το βαπτιστήρι της Μονής Οσίου Δαυίδ, καθόσον ο Ιερέας που τέλεσε το μυστήριο της Βάπτισης ήταν ο μακαριστός άγιος Γέροντας Κύριλλος και ανάδοχοι ήταν ο π. Γαβριήλ (σημερινός Ηγούμενος της Μονής) και ο μοναχός π.Νικόδημος.

Η μητέρα της Δαυιδούλας κ.Καλλιόπη διηγείται:
"Ο Γέροντας Κύριλλος με προετοίμαζε για τη Δαυιδούλα από το 2000 με διάφορες παραβολές που μου έλεγε.
Στις αρχές του 2007 μου ευχόταν να έχω μια ευλογημένη εγκυμοσύνη και να τον πάρω τηλέφωνο, όταν το μάθω.
Όταν του ανακοίνωσα αρχές Μαρτίου για την εγκυμοσύνη μου έλεγε ...μην ακούσεις τους γιατρούς.Το καλύτερο σου παιδί θα είναι...".
Ο άγιος Γέροντας γνώριζε ( όπως,άλλωστε και σε πολλές άλλες περιπτώσεις), ότι οι γιατροί θα μιλάνε για ένα πλάσμα με κεφάλι σαν μπανάνα,που δεν θα καταλαβαίνει,δεν θα μιλάει κλπ κλπ.
Εκείνος όμως, μιλούσε για "μεγάλη ευλογία της οικογένειας", και αυτή την μεγάλη ευλογία την ζουν και αισθάνονται έντονα,τόσο οι γονείς,όσο και άλλα δύο παιδιά τους.

(Ευχαριστούμε την κ.Καλλιόπη για τις φωτογραφίες που μας εμπιστεύθηκε για αυτή την ανάρτηση).


Ακολουθεί το κείμενο της κατηχήτριας κ.Μπέτης Μπιζά.
Το πιο γελαστό παιδί της ενορίας μας.
Η Δαυιδούλα.Που σύμφωνα με τους γιατρούς και τους προγεννητικούς ελέγχους, δεν έπρεπε να έχει γεννηθεί. Έπρεπε οπωσδήποτε να "διακοπεί η κύηση" (έτσι λέγεται ο φόνος του αγέννητου παιδιού...) διότι το παιδί αυτό "θα είχε σύνδρομο down, δεν θα μιλούσε, δεν θα καταλάβαινε, θα είχε δυσμορφία, θα είχε σοβαρά σωματικά προβλήματα, θα...θα...θα... ".
Η πίεση που ασκήθηκε στη μητέρα της, τεράστια.
"Εντέλει, έχετε αλλά δύο παιδιά, δεν είναι και το πρώτο σας! Γιατί να φέρετε στη ζωή ένα άρρωστο παιδί; ", της είπαν.
Εκείνη, χριστιανή συνειδητή, δεν άκουγε κουβέντα. Χαμογελούσε και έλεγε:
" Ό,τι μου στείλει ο Θεός, είναι ευλογημένο. Θα το δεχτώ με δοξολογία! ".
Και το δέχτηκε. Πραγματικά ένα δώρο Θεού για τους γονείς, τα αδέλφια της, και για όλους εμάς που γνωρίζουμε αυτό το υπέροχο κορίτσι! 

 Κανένα σύνδρομο down δεν είχε. Καμία δυσμορφία. Γεννήθηκε πανέμορφο και ευφυέστατο. Δεν έχει σημασία που δεν περπατάει. Κινείται μια χαρά με το αμαξίδιό της. Ποτέ δεν παραπονέθηκε στον Θεό ή στους γονείς της, γι' αυτό. Είναι ένα παιδί πάντα χαρούμενο, με πίστη στον Θεό και πολλή αγάπη. Πραγματικά, δεν έχω ξαναδεί πιο γελαστό, πιο χαρούμενο παιδί. Δεν θα το δεις ποτέ "συννεφιασμένο", "κατσούφικο" , μελαγχολικό, παραπονούμενο. Είναι πάντα γελαστό, ομιλητικό, χαρίεν. Και αυτή την ευτυχία την σκορπίζει σε όλους γύρω της.


 Η φωτογραφία είναι σημερινή. Μετά την εκκλησία. Η μοναδική "απαίτηση" που έχει, είναι να τη φέρνουν οι γονείς της στην εκκλησία και μετά στο Κατηχητικό. Θέλει να ακούει και να μιλάει για τον Θεό, που τόσο Τον αγαπάει. Βέβαια, τι να πει η Κατηχήτριά της για τον Θεό, που να μην το έχει νιώσει η Δαυιδούλα μέσα της... Το πιο ζωντανό κήρυγμα για την παρουσία του Θεού στη ζωή μας, και για τα θεία δώρα Του, είναι η ίδια η Δαυιδούλα, για μας που την γνωρίζουμε. Που μας διδάσκει όλους, όλες τις αρετές. Την υπομονή, την πίστη, την ελπίδα, την αγάπη, την δύναμη, την αισιοδοξία, την ευχαριστία, την δοξολογία του ονόματος του Θεού...


Αγαπημένη μας Δαυιδούλα
σε ευχαριστούμε για όλα αυτά που μας χαρίζει η παρουσία σου, και ευχόμαστε να σου χαρίσει ο Θεός χρόνια πολλά, για να είσαι κοντά μας, να μας δίνεις δύναμη να αντιμετωπίζουμε όλα τα δυσάρεστα αυτής της ζωής, που εσύ ξέρεις να τα κάνεις όλα ευχάριστα, με την εμπιστοσύνη και την ελπίδα σου στον Θεό.

Ένα υπέροχο ψηφιδωτό, όπως διασώθηκε ένα τμήμα του, από τη φωτιά του 1917 στον Αϊ-Δημήτρη

 

Ένα υπέροχο ψηφιδωτό, όπως διασώθηκε ένα τμήμα του, από τη φωτιά του 1917, στο Β. εσωτερικό κλίτος του Ναού του Αγίου Δημητρίου της Θεσσαλονίκης.
 Εικονίζεται άγγελος που σαλπίζει μέσα σέ πολύχρωμο ουρανό με σύννεφα.
Βλέπει τόν Άγιο Δημήτριο που στέκεται κάτω όρθιος ντυμένος με χλαμύδα υπάτου. Δεξιά σώζονται τα φτερά άλλου αγγέλου.
Και πιο κάτω, κάποια βραχώδη βουνά. 5ος αιώνας

Στα Γάδαρα της Παλαιστίνης,στον τόπο που έγινε το θαύμα του Ιησού

Η θεραπεία του δαιμονισμένου Γερασηνού.
Όταν λοιπόν αυτός εξήλθε στη ξηρά, τον συνάντησε κάποιος άντρας από την πόλη που είχε δαιμόνια. Και για αρκετό χρόνο δεν ντύθηκε ρούχο και δεν έμενε σε οικία αλλά στα μνήματα.


Σκέφτηκα να ταξιδέψουμε νοερά στο τόπο που έγινε το  Θαύμα του  Χριστού με τον άρρωστο δηλ. στα Γάδαρα της Παλαιστίνης προς Βορράν στο Γκολάν , σύνορα με την Συρία .




Θα δούμε το σημείο ψηλά στο λοφίσκο που θεωρείται Ιερός όταν το 1980, πραγματοποιήθηκε ανασκαφή γύρω από την πλαγιά του λόφου στα ανατολικά της εκκλησίας και βρέθηκε ένα μικρό εκκλησάκι, η αψίδα του ενσωματωμενη σε μια σπηλιά.


 Η Χριστιανική παράδοση συνδέει το σπήλαιο με τον τόπο όπου ο Ιησούς συνάντησε τον άνδρα που κατέλαβαν οι διάβολοι που ο Κύριός μας συνάντησε τον νέο και που οι Βυζαντινοί είχαν χτίσει ένα μικρό παρεκκκλήσι. Κάτω στη πεδιάδα είχαν χτίσει ένα τεράστιο Μοναστήρι που μέχρι σήμερα σώζονται τα δάπεδα με τα Βυζαντινά σχέδια , το βαπτιστήριο , ελαιοτριβείο η τρίκλητη Βασιλική που ο μακαριστός Έλληνας αρχαιολόγος Β. Τζαφέρης αποκάλυψε τα ερείπια του μοναστηριού από τη Βυζαντινή περίοδο, ένα από τα μεγαλύτερα μοναστήρια του Ισραήλ .


Η Εκκλησία (45 x 23 μ.) , μια βασιλική, με δύο σειρές από έξι κίονες που χωρίζουν τον κεντρικό χώρο της εκκλησίας στο σηκό και δύο κλίτη. Οι πέτρινες κολώνες και οι μαρμάρινες Κορινθιακού Ρυθμού ήσαν διακοσμημένες με σκαλιστούς Σταυρούς. Οι ανασκαφές αποκάλυψαν ένα μικρό πέτρινο δοχείο κάτω από τη θέση του Ιερού , που προοριζόταν για τα λείψανα των Αγίων .
Η εκκλησία είχε μια ενιαία αψίδα, με δωμάτια και στις δύο πλευρές. Στο κατώφλι του νότιου δωματίου, βρέθηκε μια επιγραφή μωσαϊκού, που δηλώνει ότι το ψηφιδωτό δάπεδο τοποθετήθηκε στις ημέρες του Αυτοκράτορα Μαυρίκιου, το έτος 585. Το παρεκκλήσιο ήταν για το βάπτισμα μωρών παιδιών. Κάτω από ένα από τα δωμάτια στο πλάι του ναού, βρέθηκε ένα ταφικό σπήλαιο, που περιείχε 30 αρσενικούς σκελετούς.


Όπως μπορείτε να δείτε και στις φωτογραφίες, υπάρχουν πολλά ψηφιδωτά στην εκκλησία ( ειδικά στα κλίτη ) .
Τα ψηφιδωτά δεν απεικονίζουν ούτε υπαινίσσονται την ιστορία του Θαύματος των Χοίρων, αν και ένα τέτοιο μωσαϊκό μπορεί να υπήρχε και να καταστράφηκε , ή να μην έχει βρεθεί ακόμη. Τα ψηφιδωτά απεικονίζουν εκπληκτικά όμορφες ζωικές και φυτικές διακοσμήσεις: χήνες, περιστέρια, κορμοράνους και όλα τα είδη ψαριών. 

Πολλές από τις φιγούρες των ζώων έχουν παραμορφωθεί από το χρόνο . Τα φυτά έχουν καλές επιδόσεις και είναι εύκολο να αναγνωρίσουμε οπωροφόρα δέντρα όπως εσπεριδοειδή, σύκα , ρόδια και τσαμπιά σταφυλιών. Ένα από τα ψηφιδωτά δείχνει ένα ζευγάρι περιστέρια με ένα καλάθι μεταξύ τους. Το περιστέρι στον Χριστιανισμό είναι σύμβολο του Αγίου Πνεύματος και την Αειπάρθενο Υπεραγία Θεοτόκο .


Στο δρόμο μας προς το παρεκκλήσι όπως σας προανέφερα , περνάμε κοντά στην άμμο και παρατηρούμε ένα αποτύπωμα μέσα σε πλαίσιο επάνω στην άμμο και μαντέψατε τι γράφει .Αποτυπώνει στην άμμο την ιστορία του Θαύματος των χοίρων, όπως εμφανίζεται στη Νέα Διαθήκη, σε πολλές διαφορετικές γλώσσες 


  Το μοναστήρι, που πιστεύεται ότι χτίστηκε τον 5ο αιώνα, καταστράφηκε από τους Πέρσες το 614 και τελικά καταστράφηκε από πυρκαγιά στις αρχές του όγδοου αιώνα. Τον ένατο αιώνα, οι Άραβες χρησιμοποίησαν τα ερείπια ως κατοικία. Είναι λογικό να υποθέσουμε ότι το μοναστήρι δεν είναι χτισμένο στην πρώτη θέση. Αν προσθέσουμε ότι λίγο προς τα νότια στην ακτή της Τιβεριάδος , μπορείτε να δείτε ένα γκρεμό, και ότι το αραβικό όνομα του καθορισμένου τόπου των Γαδάρων ή Γέρασα , ονομάζεται στα Αραβικά "kursi" ( "καρέκλα" )
.

Sophia G.Kouna