Ανθρώπων και σκύλων...

Του Κωνσταντίνου Μπλάθρα

[.....]Ο φόβος –αυτό ειδικά απευθύνεται στους επιδημιολόγους και τον πρύτανή των– από πότε έγινε καλός σύμβουλος των ανθρώπων, αγαθός σύμμαχος της κοινωνικής ζωής; Εγώ ήξερα ότι ο φόβος θολώνει την κρίση του ανθρώπου, αίρει –προ πάντων αυτό την ελευθερία τού να σκέφτεται και να λειτουργεί ως άνθρωπος και τον κάνει να μοιάζει «τοις κτήνεσι τοις ανοήτοις», όπως λέει η Γραφή. Αν, άρα, παγιωθεί –να μια από τις παραμόνιμες συνέπειες της προπαγάνδας του ιού– στην κοινωνία, μέσω του φόβου, πως ο άλλος, ο γείτονας, ο συνάδελφος, ο συνάνθρωπος είναι κίνδυνος και η συναναστροφή είναι περίπου «έγκλημα κατά της ανθρωπότητος», ο ιός θα έχει μεν πάρει από τη ζωή εκατοντάδες ή χιλιάδες συμπολίτες μας αλλά θα έχει αφήσει πίσω του μερικά εκατομμύρια ή δισεκατομμύρια τρομαγμένων. Από τί τάχα;

  Αν κάτι, εκτός της θεϊκής ελευθερίας, ξεχωρίζει τον άνθρωπο από τα ζώα είναι πως μόνον αυτός έχει συνείδηση πως θα πεθάνει. Αν ο θάνατος όμως σταματούσε τη ζωή, τότε θα έπρεπε μετά από έναν πόλεμο, από έναν σεισμό, από μια πανδημία η γη να ερημώνονταν και να σταματούσε κάθε ζωή πάνω στον πλανήτη. Κι όμως, εγώ που δεν είμαι επιστήμων κι έχω ως φαίνεται μια δόση
ψεκασμού, βλέπω αυτό να μην συμβαίνει. Τί τρέχει συνεπώς και η ανθρωπότητα κέρωσε από τον κορωνοϊό; Πώς είναι δυνατόν, για να μην πεθάνουμε, λέει, να μας ζητούν να σταματήσουμε να ζούμε; Βγάζεις άκρη, γιατρέ μου;

 Επίλογος: Από το παράθυρό μου βλέπω καθημερινά, ζώντας δεύτερη καραντίνα σε ένα χρόνο, ανθρώπους να τραβάνε με λουρί τον σκύλο τους ή σκύλους να σέρνουν τον άνθρωπό τους. Αυτή, λέω, είναι συμπεριφορά «ορθή», δεν βάζει σε κίνδυνο την ανθρωπότητα, είναι μια πράξη «ανθρωπισμού». Μπορεί να είναι φωτογραφία του μέλλοντος, λέω. Ο σκύλος είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου; Όχι πια! Ο άνθρωπος είναι φίλος του σκύλου, ο άνθρωπος έχει τώρα για μόνον οικείο του τον σκύλο «βοηθόν κατ’ αυτόν». Κι όπως λένε ότι συμβαίνει, τα κατοικίδια μοιάζουν πάντα στα αφεντικά τους. Ανθρώπων και σκύλων η ομοιότης είναι το
μέλλον μας, σκέφτομαι. Ώσπου να μας πετάξουν στο δρόμο μ’ ένα κομμάτι ψωμί και μια κλωτσιά στα πλευρά, λέω.
Μα με τί σ’ έχουν ψεκάσει, χριστιανέ μου; Ανθρώπους και κτήνη σώζοις, Κύριε!

Χριστιανική - 12.11.2020

Η συνέχεια ΕΔΩ