Μάλιστα. Finito la musica, passato la festa. The party is over. Γκέγκε; Σε πόσες γλώσσες πρέπει να μας το πει κανείς για να χωνέψουμε το GAME OVER που έχει στρογγυλοκαθίσει αυτοκρατορικά σε όλες τις οθόνες; Μας το κραυγάζουν με αμετροέπεια τα κανάλια από τα ξημερώματα της μιας μέρας μέχρι τα χαράματα της άλλης. Εμείς, που εξακολουθούμε να κυλάμε ανέμελα τις χαριτόβρυτες γόνδολές μας στα ίδια αυτά κανάλια χρόνια τώρα, γιατί κάνουμε πως δεν το ακούμε; Τι γίνεται, δεν τα εμπιστευόμαστε πια τα “έγκυρα ΜΜΕ”; Ξελαρυγγιάζονται καθημερινά οι εύσπλαχνες δημοσιογραφικές φωνές τους να μας επαναλαμβάνουν ότι ο δυτικός πολιτισμός, το ανώτατο στάδιο του (εξ)ανθρωπισμού, τετέλεσται – ή, επί το λαϊκότερον, …πάπαλα! Ό,τι επί δεκαετίες και αιώνες (υποτίθεται πως) είχε θεμελιώσει γερά και έκτιζε με κόπους και θυσίες αυτός ο πολιτισμός (δημοκρατία, ελευθερία λόγου, κοινωνική ειρήνη, ευημερία, ασφάλεια, υγεία – ιδίως αυτή η τελευταία εσχάτως) είναι πλέον… στην Εντατική, με τα στοιχήματα να ποντάρουν ενορχηστρωμένα και με αγαστή συμφωνία στον θάνατό του, διαφοροποιούμενα μόνο στον ακριβή χρόνο σύνταξης του σχετικού πιστοποιητικού. Ο ίδιος πολιτισμός που διατυμπάνιζε με κομπορρημοσύνη ότι έχει επιμηκύνει κατά πολύ το όριο ζωής του ανθρώπου, σου λέει τώρα κατάμουτρα στις ειδήσεις του, που στάζουν αίμα: «Φυλάξου, μεγάλε! Πεθαίνουν νέοι άνθρωποι, χωρίς η αποθεωμένη και χρυσοπληρωμένη επιστήμη μου να μπορεί να εξηγήσει το γιατί. Δεν μπορώ να κάνω κάτι για σένα. Έχω σηκώσει τα χέρια ψηλά, σαν αιχμάλωτος Παγκοσμίου Πολέμου. Κοινή μας μοίρα πια το μοιρολόι…». Κατάμουτρα επίσης σου λέει ότι όλες οι κρατήσεις που έχωναν το μακρύ-μακρύ τους χέρι στην τσέπη σου χρόόόόνια ολόκληρα για «περίθαλψη και υγεία» είναι γραμμάτια (ε)ξοφλημένα εν τη γενέσει τους – το ίδιο (ε)ξοφλημένα σαν τις πομπώδεις δεσμεύσεις των προεκλογικών μπαλκονιών… Κοινώς, σύστημα υγείας… γιοκ! Και εις άλλα με… υγεία, λοιπόν!
Α, για να μην το ξεχάσω: Αν καμιά φορά τύχαινε παλιά να πέσει στα χέρια σου κανα “θεούσικο” κείμενο που περιείχε την περίεργη και α(κατα)νόητη για σένα φράση «μνήμη θανάτου», πεταγόσουν επάνω αμέσως σαν ξεχαρβαλωμένο ελατήριο και ούρλιαζες πανικόβλητος «φτου - φτου - φτου - μακριά από μένα - φτου κακά!», σκορπίζοντας την ίδια στιγμή με χαρακτηριστική αστική ευγένεια στον περιβάλλοντα χώρο ό,τι υγρό φιλοξενούσε μέχρι εκείνη τη στιγμή η παμφάγα στοματική σου κοιλότητα, ενώ ταυτόχρονα χτυπούσες με αφιονισμένη μανία το χέρι σου στο πρώτο ξύλο που είχε την ατυχία να βρίσκεται μπροστά σου, για να ξορκίσεις το κακό που ακάλεστο τολμούσε να θέσει εν αμφιβόλω την ατσαλάκωτη εικόνα της αθανασίας σου … (Κάτι τέτοιες αντιδράσεις, by the way, είχα δει ουκ ολίγες φορές και από ανθρώπους που όμνυαν στον ορθό λόγο και αράδιαζαν στο πλούσιο κατά τα άλλα βιογραφικό τους πτυχία και διδακτορικά με το τσουβάλι…). Τώρα που ρουφάς τον θάνατο ολημερίς κι ολονυχτίς απ’ το γυαλί της τηλεόρασης γιατί έτσι αποφάσισαν κάποιοι, χωρίς να βρίσκεται ούτε ένα όργανο της… οργανωμένης κατά τα άλλα Πολιτείας να τους κόψει τον… (κορωνοϊο)βήχα, «δεν τρέχει μία», έτσι; Τώρα, όλα καλά κι ωραία, αρκεί να μένει βέβαιο το ευτελές σαρκίο σου ότι εξακολουθεί στοιχειωδώς να ανασαίνει, ότι διατηρεί την ελάχιστη επίφαση ζωής – σαν τις αμοιβάδες ένα πράμα... Εσύ, ο μέχρι χθες αμετανόητος οπαδός της ζωής, τώρα βυθίζεσαι οσημέραι και περισσότερο στη θανατολαγνεία και την αποφορά που τη συνοδεύει...
Αλλά δεν σου αρκεί που έχεις ταυτιστεί με τη μαυρίλα που με λαγνεία σε αγκαλιάζει έως στραγγαλισμού. Όόόόχι, δεν σου φτάνει αυτό. Απαιτείς από πάνω να είναι κι όλοι οι άλλοι βυθισμένοι σαν και σένα στην ίδια θανατίλα – ίσως για να μη νοιώθεις για μία ακόμη φορά μόνος, όπως τότε που κατά δική σου υπερφίαλη δήλωση ξεχείλιζες από ζωή...
Α, για να μην το ξεχάσω: Αν καμιά φορά τύχαινε παλιά να πέσει στα χέρια σου κανα “θεούσικο” κείμενο που περιείχε την περίεργη και α(κατα)νόητη για σένα φράση «μνήμη θανάτου», πεταγόσουν επάνω αμέσως σαν ξεχαρβαλωμένο ελατήριο και ούρλιαζες πανικόβλητος «φτου - φτου - φτου - μακριά από μένα - φτου κακά!», σκορπίζοντας την ίδια στιγμή με χαρακτηριστική αστική ευγένεια στον περιβάλλοντα χώρο ό,τι υγρό φιλοξενούσε μέχρι εκείνη τη στιγμή η παμφάγα στοματική σου κοιλότητα, ενώ ταυτόχρονα χτυπούσες με αφιονισμένη μανία το χέρι σου στο πρώτο ξύλο που είχε την ατυχία να βρίσκεται μπροστά σου, για να ξορκίσεις το κακό που ακάλεστο τολμούσε να θέσει εν αμφιβόλω την ατσαλάκωτη εικόνα της αθανασίας σου … (Κάτι τέτοιες αντιδράσεις, by the way, είχα δει ουκ ολίγες φορές και από ανθρώπους που όμνυαν στον ορθό λόγο και αράδιαζαν στο πλούσιο κατά τα άλλα βιογραφικό τους πτυχία και διδακτορικά με το τσουβάλι…). Τώρα που ρουφάς τον θάνατο ολημερίς κι ολονυχτίς απ’ το γυαλί της τηλεόρασης γιατί έτσι αποφάσισαν κάποιοι, χωρίς να βρίσκεται ούτε ένα όργανο της… οργανωμένης κατά τα άλλα Πολιτείας να τους κόψει τον… (κορωνοϊο)βήχα, «δεν τρέχει μία», έτσι; Τώρα, όλα καλά κι ωραία, αρκεί να μένει βέβαιο το ευτελές σαρκίο σου ότι εξακολουθεί στοιχειωδώς να ανασαίνει, ότι διατηρεί την ελάχιστη επίφαση ζωής – σαν τις αμοιβάδες ένα πράμα... Εσύ, ο μέχρι χθες αμετανόητος οπαδός της ζωής, τώρα βυθίζεσαι οσημέραι και περισσότερο στη θανατολαγνεία και την αποφορά που τη συνοδεύει...
Αλλά δεν σου αρκεί που έχεις ταυτιστεί με τη μαυρίλα που με λαγνεία σε αγκαλιάζει έως στραγγαλισμού. Όόόόχι, δεν σου φτάνει αυτό. Απαιτείς από πάνω να είναι κι όλοι οι άλλοι βυθισμένοι σαν και σένα στην ίδια θανατίλα – ίσως για να μη νοιώθεις για μία ακόμη φορά μόνος, όπως τότε που κατά δική σου υπερφίαλη δήλωση ξεχείλιζες από ζωή...
Ζηλεύεις όσους εξακολουθούν να είναι προσηλωμένοι σαν κανονικοί άνθρωποι στη ζωή αντί να καταπίνουν αμάσητο τον θάνατο που τους σερβίρουν. Αν μπορούσες, θα τους εξαφάνιζες… δημοκρατικότατα από προσώπου γης, αλλά έλα που χρειάζονται για να πληρώνουν φόρους (ενίοτε και τους δικούς σου), οπότε –τι να κάνεις;– τους ανέχεσαι θέλοντας και μη.
Ε, όσο τους δίνεις ακόμα την άδεια να αναπνέουν, άσ’ τους τουλάχιστον να κοιμούνται και να ξυπνούν με το (εξοργιστικό για σένα, το ξέρω) «Πάσα πνοή αινεσάτω τον Κύριον» και μη ζητάς να τραυλίζουν στη θέση του, σαν σε προθανάτιο κώμα, τη δική σου… επιτυχία «Πάσα πνοή αινεσάτω τον θάνατον», όπως διακαώς θα επιθυμούσες…
Α, και κάτι τελευταίο: Ασχολήσου με τίποτα σοβαρότερο από ρουφιανιλίκια τύπου “Δήμου Σταρένιου”. Η Κατοχή πέρασε, χώνεψέ το… Μη μπερδεύεις τις μάσκες με τις κουκούλες... Το μόνο που κάνουν τέτοια ρουφιανιλίκια είναι να σου μαυρίζουν την ψυχή ακόμα περισσότερο. Στο κάτω-κάτω, πού ξέρεις; Μπορεί οι (ανα)πνοές αυτές να προσεύχονται (και) για σένα, οπότε ίσως βρεθείς, χωρίς καν να το περιμένεις, κερδισμένος με ουρανοκατέβατο γκολ που θα τρυπήσει τον ουρανό των δικτύων μέσα σε ουρανομήκεις ζητωκραυγές, μια ανάσα πριν την εκπνοή του αγώνα…
facebook/Andreas Moratos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου