Όταν ὁ Ἡρώδης διέταξε τὴ σφαγὴν τῶν νηπίων κάτω τῶν δύο ἐτῶν στὴν περιοχὴ τῆς Βηθλεέμ, ἡ Ἐλισάβετ πῆρε στὴν ἀγκαλιὰ της τὸν Ἰωάννη καὶ ἔφυγε στὸ βουνὸ ὅπου τὴν κυνήγησαν οἱ στρατιῶτες τοῦ Ἡρώδη.
Φθάνοντας στὴ ρίζα τοῦ βουνοῦ, καὶ μὴ μπορώντας νὰ προχωρήσει περαιτέρω γιὰ νὰ σωθεῖ, παρακάλεσε τὸν Θεὸ νὰ τὴν σώσει καὶ φώναξε:
«Ὂρος Θεοῦ, δέξαι μητέρα μετὰ τέκνου» (βλ. πρωτοευαγγέλιο τοῦ Ἰακώβου ΧΧΙΙ στίχ. 2-3) καὶ ὤ! τοῦ θαύματος, ἄνοιξε τὸ βουνὸ καὶ βρέθηκε ἡ Ἐλισάβετ πίσω ἀπὸ τὸ βουνό. Οἱ στρατιῶτες ποὺ τὴν κυνηγοῦσαν τὴν ἔχασαν.
Κατὰ τὸν ἃγιο Νικόδημο τὸν Ἁγιορείτη, ἡ Ἐλισάβετ κρύφτηκε μέσα σὲ σπήλαιο. Ὁ Ἡρώδης ἀπὸ τὸν θυμό του, διότι ὁ υἱὸς τοῦ Ζαχαρία Ἰωάννης διέφυγε τὴ σφαγή, διέταξε νὰ βροῦν καὶ νὰ σκοτώσουν τὸν Ζαχαρία μέσα στὸν Ναό, πράγμα ποὺ ἔγινε. Γιὰ ἕναν ἐπὶ πλέον λόγο ὁ Ζαχαρίας τιμωρήθηκε μὲ θάνατο, διότι ἐνέγραψε τὴ Μαριὰμ μεταξὺ τῶν Παρθένων, ποὺ ὑπηρετοῦσαν στὸν Ναὸ καὶ μετὰ τὴ γέννηση τοῦ υἱοῦ της.
Αὐτὸ διασώζεται ἀπὸ τὴν Παράδοση καὶ εἶναι μιὰ ἐπὶ πλέον μαρτυρία τῆς «ἀειπαρθενίας» τῆς Θεοτόκου, ἐκτὸς ἀπὸ τὴ θεία Λειτουργία ποὺ ἀποδίδεται στὸν Ἰάκωβο τὸν Ἀδελφόθεο, πρῶτο Ἐπίσκοπο Ἱεροσολύμων, στὴν ὁποία ἡ Παρθένος Μαρία ἀναφέρεται ὡς «ἀειπάρθενος».
Εἶναι προφανὲς ὅτι ὁ Ἰάκωβος, ὡς μέλος τῆς οἰκογενείας τοῦ «μνήστορος» Ἰωσήφ, ἦταν ὁ πλέον ἁρμόδιος νὰ γνωρίζει τὶς ἐνδοοικογενειακὲς σχέσεις Ἰωσὴφ καὶ Μαρίας. Ὁ Ζαχαρίας, υἱὸς Βαραχίου, ἦταν ὁ τελευταῖος τῶν προφητῶν τῆς Παλ. Διαθήκης, ποὺ ἐσφαγιάσθη ἀπὸ τοὺς Ἑβραίους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου