Πιστή γραικιά μην τον θρηνείς!

 Πιστή γραικιά μην τον θρηνείς! ΄Εχει σαν ήρωας πέσει 

βόλι πικρό του χώρισε τα στήθια μεσ' τη μέση... 

 Μην τον θρηνείς... Τάχατε συ δεν τού 'δειξες το δρόμο

 σαν κίνησε περήφανος μ' όπλο βαρύ στον ώμο 

 και τού 'πες με μελωδική φωνή: «Μπροστά σου νάτος

 ανοίγει ο δρόμος της τιμής από θυσίες γιομάτος»;

  Σ' αποχαιρέτησε σεμνά κι αμίλητα ο καλός σου

 ξέροντας πως παντοτεινός θαν' ο αποχωρισμός σου... 

 Αλαφροχάιδεψε μ' ευχή το τρυφερό βλαστάρι 

 των σπλάγχνων του, που κράταγες στον κόρφο με καμάρι!...
  Κι όταν στητή μαστίγωσε τον άνεμο η παντιέρα

 της λευτεριάς η ολόμαυρη κι έφτασε η τίμια μέρα

 καθώς ο Αριστογείτονας μυρτιάς κλαδί είχε δέσει

 στην ατσαλένια σπάθα του, που κρέμασε στη μέση. 

 ΄Ετσι κι αυτός, απόμεινε στη μάχη: 

Ένας γενναίος γι' αυτό που δεν ορίζεται και δε μετριέται χρέος!...

ΠΟΥΣΚΙΝ (1799-1837). Απόδοσις: Κ. Βάρναλης