«Δέν θα ἀργήσει να παρουσιασθεῖ στον καθένα μας κάποια «παιδίσκη ! »

 

«Μέσα στόν αὐλόγυρο τῆς σύγχρονης ζωῆς, μέ τά ποικίλα ρεύματά της, δέν θά ἀργήσει νά παρουσιασθεῖ στόν καθένα μας κάποια «παιδίσκη», πού θά ὑψώσει τό δάκτυλο γιά νά μᾶς δείξει καί νά φωνάξει: «Καί σύ μετά τοῦ Ἰησοῦ τοῦ Ναζωραίου ἦσθα». 

   Πρόκειται γιά τήν ἀνα-πότρεπτη στιγμή τῆς δοκιμασίας· γιά τήν κρίσιμη ὥρα «πρίν ἀλέκτορα φωνῆσαι»· γιά τήν ὥρα, κατά τήν ὁποία ὁ Ἰησοῦς θά κρίνεται μπροστά μας, ἐνῶ θά ἐξετάζεται καί θά ἐλέγχεται συγχρόνως ἡ ἀντοχή τῆς πίστεώς μας. Ἀλήθεια! Πόσοι δέν τρομοκρατοῦνται μπροστά σ’ αὐτήν τήν «παιδίσκη» καί ὑποστέλλουν τή σημαία τους; Καί ἀρνοῦνται «μεθ’ ὅρκου» τούς δεσμούς τους μέ τόν Κύριο; Καί ἑνώνουν τήν προδοσία τους μέ τούς ἁμαρτωλούς χλευασμούς τοῦ περιβάλλοντος; Θά βρεθοῦν, ἄραγε, γι’ αὐτούς δάκρυα συντριβῆς, ὅταν «ἀλέκτωρ φωνήσῃ»; »

Κωνσταντίνου Κούρκουλα,από τό βιβλίο του «Σκηνές ἀπ’ τό Θεῖον Πάθος»,

Συνέχισε να προχωράς,ο Θεός θα σε αναστήσει!

 

Πάντα τη Μεγάλη Παρασκευή νά'ναι κανείς μόνος σαν τον Χριστό

Πάντα τη Μεγάλη Παρασκευή νά'ναι κανείς μόνος σαν τον Χριστό
προσμένοντας το τελευταίο καρφί, το ξίδι, τη λόγχη
τις ζαριές ν’ ακούει ατάραχα
στο μοίρασμα των υπαρχόντων του
τις βλαστήμιες, τις προκλήσεις, την αδιαφορία.
Οι μπόρες τ’ ουρανού δεν στερεύουν
μη ξαφνιαστείς στ’ απρόσμενο σουρούπωμα
η ξαστεριά θάλθει στο Σαββατόβραδο
με ιδρώτα πλάθεται το χώμα
για να πλάσεις το κανάτι που θα σε ξεδιψάσει
πριν την Παρασκευή δεν έρχεται η Κυριακή
τότε λησμονάς τα μαρτύρια των δρόμων
της Μεγάλης Παρασκευής της ζωής μας.

Μωυσέως του Αγιορείτου Μοναχού, «Αθωνικά Ποιήματα»

Επιτάφιος χρυσοκέντητος-14ος αιώνας

   Ο Επιτάφιος της Θεσσαλονίκης είναι ένα λειτουργικό ύφασμα, χρυσοκέντητο, το οποίο χρονολογείται στις αρχές του 14ου αιώνα. Βρέθηκε το 1900 στον ναό της Παναγούδας και το 1914 μεταφέρθηκε στο νεοϊδρυθέν Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο της Αθήνας, για να επιστρέψει πάλι στη Θεσσαλονίκη μετά την κατασκευή του μουσείου Βυζαντινού Πολιτισμού Θεσσαλονίκης
 Ο επιτάφιος αποτελείται από τρία τμήματα.
Αριστερά βρίσκεται η παράσταση της Θείας Μετάληψης. Έξι μαθητές του Ιησού μεταλαμβάνουν τον οίνο σ’ ένα υπαίθριο περιτοιχισμένο χώρο. Ο Ιησούς βρίσκεται πίσω από την Αγία Τράπεζα, ενώ εκατέρωθέν του στέκονται δύο άγγελοι.
 Κεντρικά του Επιταφίου αναπαρίσταται ο Επιτάφιος Θρήνος. Το σώμα του Ιησού κείτεται σε υπόστρωμα, ενώ άγγελοι στ διάφορες παραστάσεις περιβάλλουν το νεκρό Ιησού.
 Δεξιά απεικονίζει τη Θεία Μετάδοση, με έξι αποστόλους να λαμβάνουν τον άρτο απ’ το χέρι του Χριστού. Και πάλι, δυο άγγελοι στέκονται εκατέρωθεν του Κυρίου.
Ο επιτάφιος ήταν τοποθετημένος πάνω στην Αγία Τράπεζα και μεταφερόταν τη Μεγάλη Παρασκευή και το Μεγάλο Σάββατο ως μέρος της πομπής της Μεγάλης Εισόδου.

πηγή

«Εγώ Τούρκος δεν είμαι να φάω λάδι την Μεγάλη Πέμπτη...,» έλεγε ο Οσιος Ιάκωβος...

«...Μεγάλοι ήταν οι ασκητικοί του αγώνες.Ακόμη και στην περίοδο που ήταν ασθενής.Είχε βηματοδότη στην καρδιά, είχε κάνει διάφορα χειρουργεία, έπαιρνε πολλά φάρμακα, τα οποία επιβάρυναν πολύ το στομάχι του.

 Και όταν κάποτε Μεγάλη Πέμπτη, ο π. Κύριλλος, επειδή ήταν σε φοβερή κατάσταση ο Γέροντας Ιάκωβος, του έβαλε ελάχιστο λαδάκι στο φαγητό του, στενοχωρήθηκε και είπε: " εγώ Τούρκος δεν είμαι να φάω λάδι Μεγάλη Πέμπτη". 

Ολα αυτά, νομίζω, είναι διδάγματα για εμάς , γιατί, βλέπουμε αδελφούς μας, ακόμη και Μεγάλη Παρασκευή να καταλύουν τα πάντα.Αλλ' έτσι αχρηστεύουμε αυτό το όπλο που μας έχει δώσει ο Θεός κατά του Διαβόλου, την νηστεία, παράλληλα με την προσευχή, αφού ο ίδιος μας είπε ότι αυτό το γένος δεν φεύγει από κοντά μας, παρά μονάχα με προσευχή και νηστεία».

Απόσπ. από ομιλία του Γέροντος Γαβριήλ ,Ηγουμένου της Μονής Οσίου Δαβίδ, για τον Οσιο Ιάκωβο.

πηγή

...και ένιωσε την ψυχή της να βουρκώνει τη Μεγάλη Παρασκευή μπροστά στο ξόδι του νεκρού Θεανθρώπου...

Ερώτηση προς τον Γιώργο Σεφέρη
"Μα πιστεύετε σοβαρά ότι είστε απόγονοι του Λεωνίδα και του Θεμιστοκλή;"
Η απάντηση του νομπελίστα ποιητή μας:
"Όχι, είμαστε απόγονοι μονάχα της μάνας μας, που μας μίλησε ελληνικά, που προσευχήθηκε ελληνικά, που μας νανούρισε με παραμύθια για τον Οδυσσέα, τον Ηρακλή, τον Λεωνίδα και τον Παπαφλέσσα, και ένιωσε την ψυχή της να βουρκώνει τη Μεγάλη Παρασκευή μπροστά στο ξόδι του νεκρού Θεανθρώπου".

ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΗ ΕΚΛΕΙΨΗ ΗΛΙΟΥ.

''Ην δε ωσεί ώρα έκτη και Σκότος εγένετο εφ΄όλην την γην έως ώρας ενάτης, του ηλίου εκλείποντος''
  Τις ώρες που ο Χριστός κρέμεται γυμνός και υποφέρει πάνω στο Σταυρό ένα Θαυμαστό Παγκόσμιο Σημείο συμβαίνει το οποίο προσπερνούμε και δεν το εμβαθύνουμε να δούμε, τί ήταν αυτό το Σκότος; 

 Όλοι λέμε μια φυσιολογική Έκλειψη Ηλίου και ίσως οι άπιστοι να την αποδώσουν όπως πάντα στη Θεά Τύχη. Τυχαία συνέβει θα πουν την συγκεκριμένη χρονική στιγμή η Σελήνη να συναντηθεί και να μπει μπροστά στον Ήλιο. Είναι έτσι όμως;

 

 Ο Χριστός σταυρώθηκε μία ημέρα πριν το Ιουδαϊκό Πάσχα, το οποίο γιορτάζεται στην Πανσέληνο της Εαρινής Ισημερίας, όταν δηλαδή η ημέρα και η νύχτα έχουν από 12 ώρες. Γνωρίζουμε όλοι ότι σε Πανσέληνο ο Ήλιος και η Σελήνη είναι διαμετρικά αντίθετα, όταν ανατέλλει ο Ήλιος δύει η Σελήνη και αντίστροφα. Άρα από την έκτη ώρα της ημέρας μέχρι και την ενάτη ( 12 μέχρι 3 το μεσημέρι) η Σελήνη βρισκόταν στο κάτω μέρος της γης, σε απόσταση 12 ωρών από τον Ήλιο. Πώς να το εξηγήσουμε και τί να πούμε!

Μήπως είναι μια υπερβολή των Χριστιανών; Όχι. Έχουμε μαρτυρίες και μη Χριστιανών γιαυτό το θαυμαστό σημείο. Έγινε ορατό και στην Ελλάδα, ο Έλληνας Φλέγων το αναφέρει στο ΙΓ' των χρονογραφιών του ''Ως ξεχωριστό και παράδοξο σκότος''.

   Άλλοι δύο Έλληνες περιηγητές τότε ''εν Ηλιοπόλει της Αιγύπτου, Απολλοφάνης και Διονύσιος'' ένιωσαν τέτοιο Δέος και Φόβο σε αυτή την πρωτόγνωρη Ολική επί τρίωρο σκίαση του Ηλίου, που φώναξαν '' Άγνωστος σαρκί πάσχει Θεός, δι΄ον το παν εζόφωταί τε και σεσάλευται΄'' Δηλαδή κάποιος Άγνωστος Θεός υποφέρει, για τον Οποίον σκοτείνιασαν τα πάντα και σαλεύτηκαν''. 

Ὁμιλία εἰς τήν Μεγάλην Παρασκευήν – Φοβερά καταδίκη του Θεοῦ

Ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς

 Ποτέ, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, δέν εἶχε λιγώτερο Θεό μέσα του ὁ ἄνθρωπος ἀπό σήμερα. Ποτέ λιγώτερος Θεός ἀπό σήμερα. Σήμερα ὁ διάβολος “σαρκώθηκε” μέσα στόν ἄνθρωπο, γιά νά ἀποσαρκώσῃ τόν Θεάνθρωπο. Σήμερα ὅλο τό κακό μπῆκε στό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου, γιά νά ἀποδιώξῃ τόν Θεό ἀπό τό σῶμα. Σήμερα ὅλος ὁ Ἅδης μεταφέρθηκε στήν γῆ. Ποιός νά θυμᾶται ὅτι ἡ γῆ κάποτε ἦταν παράδεισος; Ἡ σημερινή πτῶσις τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἀσυγκρίτως μεγαλύτερη ἀπό τήν πρώτη πτῶσι [τοῦ Ἀδάμ]. Τότε ὁ ἄνθρωπος ἀποστάτησε ἀπό τόν Θεό, ἀλλά σήμερα ἐσταύρωσε τόν Θεό, σκότωσε τόν Θεό. Ἄνθρωπε, πῶς ἀλλοιῶς νά σέ ὀνομάσω παρά διάβολο; Μά καί αὐτό εἶναι ὕβρις γιά τόν διάβολο. Ὁ διάβολος ποτέ δέν ὑπῆρξε τόσο κακός, τόσο ἔντεχνα κακός ὅπως ὁ ἄνθρωπος. Ὁ Κύριος κατέβηκε καί στόν Ἅδη, μά ἐκεῖ δέν τόν ἐσταύρωσαν. Ἐμεῖς ὅμως τόν ἐσταυρώσαμε! Δέν εἶναι λοιπόν οἱ ἄνθρωποι χειρότεροι ἀπό τόν διάβολο; Δέν εἶναι ἡ γῆ χειρότερος Ἅδης ἀπό τόν Ἅδη; Ἀπό τόν Ἅδη δέν ἔδιωξαν τόν Χριστό, ἐνῶ οἱ ἄνθρωποι σήμερα τόν ἔδιωξαν ἀπό τήν γῆ, τόν ἔδιωξαν ἀπό τό σῶμα τους, ἀπό τήν ψυχή, ἀπό τήν πόλι τους…
Στά κατάβαθα τῆς ψυχῆς μου, ἀδελφοί, κουλουριάσθηκε σάν φίδι ἕνα πονηρό ἐρώτημα καί χαιρέκακα μέ ἐρωτᾶ: Ὑπῆρξε ἄραγε ποτέ καλός ὁ ἄνθρωπος, ἀφοῦ μπόρεσε νά...σταυρώσῃ τόν Χριστό;

 Ἐσύ [ὁ οὐμανιστής] πιστεύεις στόν ἄνθρωπο. Καυχιέσαι γι’ αὐτόν. Τοῦ δίνεις μεγάλη ἀξία; Ὤ…! κοίταξε τόν ἄνθρωπο, κοίταξέ τον τήν Μεγάλη Παρασκευή, κοίταξέ τον πῶς σκοτώνει τόν Θεάνθρωπο καί πές μου, ἀκόμη τοῦ δίνεις μεγάλη ἀξία; Δέν αἰσθάνεσαι ντροπή πού εἶσαι ἄνθρωπος; Δέν βλέπεις ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι χειρότερος ἀπό τόν διάβολο;

 Ξεχᾶστε ὅλες τίς ἡμέρες πρίν καί μετά τήν Μεγάλη Παρασκευή, δεῖτε τόν ἄνθρωπο στό πλαίσιο τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς. Δέν σᾶς φαίνεται ὁ ἄνθρωπος ἡ συμπύκνωσις ὅλων τῶν κακῶν, ὅλων τῶν πειρασμῶν, ὄλων τῶν ἀθλιοτήτων; Δέν δείχνει σήμερα ὁ ἄνθρωπος ὅτι ἡ γῆ ἀποτρελάθηκε; Δέν ἀπέδειξε σήμερα ὁ ἄνθρωπος ὅτι, σκοτώνοντας τόν Θεάνθρωπο εἶναι στ’ ἀλήθεια ἡ παραφροσύνη τῆς γῆς;

Και όταν φτάσει ο κατάλληλος καιρός, τότε από το θάνατο γεννιέται ζωή(Αγ.Κύριλλος)

«Το χειμώνα τα δέντρα εμφανίζονται σαν νεκρά. Πού είναι τα φύλλα της συκιάς; Πού είναι τα σταφύλια στο αμπέλι; Το χειμώνα φαίνονται όλα νεκρά. Την άνοιξη όμως, όλα εμφανίζονται χλοερά. Και όταν φτάσει ο κατάλληλος φύκαιρός, τότε από το θάνατο γεννιέται ζωή. Γνωρίζοντας ο Θεός την απιστία σου, σου εμφανίζει κάθε χρόνο την ανάσταση με τα φαινόμενα αυτά. Έτσι βλέποντας στα άψυχα, να πειστείς για όσα συμβαίνουν στα έμψυχα. Και πράγματι μια μέρα, όλοι οι νεκροί θα αναστηθούνε»

(Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων)

πηγή

Γιατί ὁ ἐξ ἀριστερῶν ληστής δέν εἶπε καί αὐτός στόν Χριστό τό ''Μνήσθητι'', ὅπως ἔκανε ὁ ἐκ δεξιῶν ληστής;

Βρισκόταν υπό την επήρεια του διαβόλου, διότι είχε δώσει τόσα πολλά δικαιώματα στον διάβολο, που του απαγόρευε να το πει, δεν τον άφηνε δηλ. ο διάβολος να μετανοήσει.
Όταν ο άνθρωπος θεληματικά αμαρτάνει και εξακολουθεί να επιμένει στην αμαρτία πολλά χρόνια, σκληρύνεται η καρδιά του και παρόλο που βλέπει το χάος, δεν μπορεί να μετανοήσει...
Όσοι λοιπόν αναβάλλουν την μετάνοιά τους, κινδυνεύουν να πάθουν, ό,τι έπαθε ο εξ αριστερών ληστής... να σκληρυνθεί η καρδιά τους και μη μπορώντας να μετανοήσουν, να πεθάνουν αμετανόητοι...

Δημήτριος Παναγόπουλος, Ιεροκήρυκας 

Τμήμα από τον Λίθο που οι Ρωμαίοι είχαν σφραγίσει τον Τάφο του Κυρίου μας

Τμήμα από τον Λίθο που οι Ρωμαίοι είχαν σφραγίσει τον Τάφο του Κυρίου μας. Ευρίσκεται στον προθάλαμο του Παναγίου Τάφου.

πηγή

Ο Χριστός υπέστη ακριβώς τις αντίστροφες ενέργειες, που έκαναν οι Πρωτόπλαστοι στην πτώση τους, προκειμένου να θεραπεύσει την παρακοή και τα αποτελέσματα που επέφερε αυτή

 Άπλωσε η Έυα τα χέρια της στον απαγορευμένο καρπό, άπλωσε και ο Χριστός τα χέρια Του πάνω στο Σταυρό.
Παρέβει την εντολή ο Αδάμ και παρήκουσε, έγινε ο Χριστός υπήκουος μέχρι θανάτου, για να θεραπεύσει την αμαρτία. Ήταν το δέντρο (ξύλο), από όπου ο καρπός της παρακοής, επί του ξύλου κρεμάστηκε ο Χριστός!

  Κήπος και παράδεισος ήταν εκεί που έπεσε ο Αδάμ και από όπου εξορίστηκε, κήπος ήταν και στην Γεσθημανή, όπου ο Χριστός προδώθηκε.

  Ισοθεϊα και δόξα φαντάστηκε ο Αδάμ, ατιμία και φτυσίματα δέχθηκε ο Κύριος! Βλέπουμε λοιπόν, ότι ο Χριστός υπέστη ακριβώς τις αντίστροφες ενέργειες, που έκαναν οι Πρωτόπλαστοι στην πτώση τους, προκειμένου να θεραπεύσει την παρακοή και τα αποτελέσματα που επέφερε αυτή.

Δημήτριος Παναγόπουλος, Ιεροκήρυκας

Σταυρώθηκε γιατί ήταν αληθινός.Πέθανε γιατί ήταν θνητός.Αναστήθηκε γιατί τελικά είναι και Θεός

Ας πουμε οτι δεν θεραπευσε τον λεπρο.
Ας πουμε οτι δεν γεμισε με ψαρια τα διχτυα των ψαραδων.
Ας πουμε οτι δεν εκανε το νερο κρασι.
Ας πουμε οτι δεν εδωσε φως στον τυφλο.
Ας πουμε οτι δεν ανεστησε τον Λαζαρο.
Ας πουμε οτι δεν περπατησε πανω στο νερο.
Ας πουμε οτι δεν ηταν καν ο γιος του Ανθρωπου.
Ας πουμε οτι ηταν απλα ο Ιησους, ο γιος της Μαριας και του Ιωσηφ του ξυλουργου.
Χλευαστηκε γιατι ειπε αληθειες που δεν συμφερε να ακουστουν.
Χτυπηθηκε γιατι διδαξε αγαπη σε εναν κοσμο ματαιο.
Πονεσε γιατι προδωθηκε απο τον ανθρωπο.
Ματωσε γιατι ηταν ανθρωπος.Σταυρωθηκε γιατι ηταν αληθινος.Πεθανε γιατι ηταν θνητος.Αναστηθηκε γιατι τελικα ειναι και Θεος.
Το αιμα Του χυθηκε για να ξεπλυνει τις αμαρτιες του ανθρωπου.
Μα οι αμαρτιες του ανθρωπου συνεχως γεννοβολουν αμαρτια.
Ολα τα μαρτυρια που περασε ηταν φρικιαστικα.Ηταν ασηκωτα ακομα και για εναν Θεο.Κι ομως, Εκεινος την ιδια στιγμη συγχωρουσε.
Ο Χριστος ηταν ο μεγαλυτερος επαναστατης που περπατησε πανω σ' αυτη τη γη.
Διδαξε εννοιες επαναστατικες.
Η αγαπη ειναι επανασταση.
Η αληθεια ειναι επανασταση.
Η ανιδιοτελεια ειναι επανασταση.
Δεν Τον αφησαμε να ζησει.
Δεν ημασταν αξιοι να Τον πιστεψουμε.
Γιατι ηταν ο τελειος εχθρος της πραγματικοτητας.
Εαν ξαναρχοταν θα παθαινε τα ιδια και χειροτερα.
Ισως να τον πιστευαμε μονο οσοι τον εχουμε αισθανθει να περπαταει στους διαδρομους και τους θαλαμους ογκολογικων ή αλλων κλινικων καποιο βραδυ ως προσκεκλημενος απο προσευχες μαναδων, αδερφων, φιλων.
Ο Χριστος θα αναστηθει ξανα.
Φροντιζουμε γι' αυτο, οσοι πιστευουμε σ' Αυτον.
Σήμερον κρεμᾶται ἐπί ξύλου, ὁ ἐν ὕδασι τήν γῆν κρεμάσας.

Λάμπρος Λιάπης

Το όραμα του αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ την Μεγάλη Πέμπτη..!

Ο όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ (1759-1833), ενισχυόταν στους αγώνες του από τη θεία πρόνοια με πνευματικά οράματα, πού πλημμύριζαν την ψυχή του με θεϊκή παρηγοριά. Ιδιαιτέρως κάποτε, την Μεγάλη Εβδομάδα και μάλιστα την Μεγάλη Πέμπτη, αξιώθηκε κατά την διάρκεια της θείας λειτουργίας να δει μία υπέροχη οπτασία.

Διηγείται ο ίδιος:

-Λειτουργούσα κάποτε τη Μ. Πέμπτη μαζί με τον ηγούμενο Παχώμιο και τον πατέρα Ιωσήφ. Η θεία Λειτουργία είχε αρχίσει στις δύο το μεσημέρι μαζί με τον εσπερινό. Μετά τη μικρά είσοδο και τα αναγνώσματα είπα ο ταπεινός μπροστά στο άγιο θυσιαστήριο την εκφώνηση: «Κύριε, σώσον τους ευσεβείς και επάκουσον ημών». Ύστερα βγήκα στην ωραία πύλη και υψώνοντας το οράριο προς το εκκλησίασμα συμπλήρωσα: «Και εις τους αιώνας των αιώνων».

Τη στιγμή εκείνη έλαμψε ένα φως μπροστά μου σαν ηλιακή ακτίνα. Κοιτάζω προς τα εκεί και βλέπω εν δόξη τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, ο οποίος με τη μορφή του Υιού του ανθρώπου έλαμπε πιο πολύ από τον ήλιο μέσα σε άπλετο και ανέκφραστο φώς. Βλέπω επίσης τριγύρω να τον περιβάλλουν σαν σμήνος από μέλισσες οι Ουράνιες Δυνάμεις των Αγγέλων, Αρχαγγέλων, Χερουβείμ και Σεραφείμ. Είχε μπει από τη δυτική πύλη και βαδίζοντας ανάερα στάθηκε εμπρός στον άμβωνα. Υψώνοντας μάλιστα το χέρι ευλόγησε τους λειτουργούς και τους προσευχομένους. Τέλος μπαίνοντας στην εικόνα Του, που βρίσκεται πλάι στην ωραία Πύλη μεταμορφώθηκε, περικυκλουμενος από χορούς Αγγέλων που έλαμπαν και φώτιζαν ολόκληρη την εκκλησία. Κι εγώ, που είμαι γη και σποδός, αξιώθηκα μια ιδιαίτερη ευλογία από Αυτόν. Η καρδιά μου σκίρτησε από ιερή αγαλλίαση, πλημμύρισε από άρρητη χαρά μέσα σ’ ένα αίσθημα γλυκειάς, φλογερής αγάπης προς τον Κύριο».

Με το όραμα αυτό η όψη του οσίου αλλοιώθηκε. Δεν μπορούσε ούτε να κινηθεί από τη θέση του ούτε να μιλήσει. Πολλοί πρόσεξαν τη στάση του, χωρίς όμως να καταλάβουν την αληθινή αιτία. Αμέσως τον πλησίασαν δύο διάκονοι, και τον

Μία πιστή δεν μεταλάμβανε γιατί δεν ένιωθε τον εαυτό της άξιο...

Μία πιστή δεν μεταλάμβανε γιατί δεν ένιωθε τον εαυτό της άξιο. Ο Άγιος Γαβριήλ την απάλλαξε από την πλάνη, λέγοντας:
- Και για σένα δεν σταυρώθηκε ο Χριστός;

(Από το βιβλίο της Νάνα Μερκβιλάτζε: ''Ο Άγιος Γαβριήλ, ο δια Χριστόν Σαλός και Ομολογητής'').

πηγή

Το Θαβώρ συνδέεται στενά μέ τόν Γολγοθᾶ.

Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι ὁ Κύριός μας μιλᾶ γιὰ τὸ Πάθος Του καὶ γιὰ τὴν πανανθρώπινη κλήση νὰ αἴρουμε τὸν Σταυρό μας ἀμέσως πρὶν ἀπὸ τὴν ἀποκάλυψη τῆς θείας δόξας Του πάνω στὸ Θαβώρ.
Ἀντίθετα, αὐτὸ συμβαίνει γιὰ νὰ ὑπογραμμιστεῖ ὁ οὐσιαστικὸς σύνδεσμος δόξας-ὀδύνης στὰ πλαίσια τῆς λυτρωτικῆς Του οἰκονομίας.

Τὸ πλαίσιο τῆς Μεταμορφώσεως μᾶς προτείνει τὸν δρόμο μέσα ἀπὸ τὸν ὁποῖο μποροῦμε νὰ προσεγγίσουμε τὴν ὀδύνη τῶν ἀθώων.

Στὸ ἀπολυτρωτικὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ ἡ δόξα πορεύεται μαζὶ μὲ τὴν ὀδύνη.Τὸ Θαβὼρ συνδέεται στενὰ μὲ τὸν Γολγοθᾶ.Ἡ Μεταμόρφωση δὲν μπορεῖ νὰ γίνει ἀληθινὰ κατανοητὴ παρὰ μόνο στὸ φῶς τοῦ Σταυροῦ ἀλλὰ καὶ ὁ Σταυρὸς δὲν μπορεῖ νὰ γίνει ἀληθινὰ κατανοητὸς παρὰ μόνο στὸ φῶς τῆς Μεταμορφώσεως καὶ τῆς Ἀναστάσεως.

Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Διοκλείας κ. Καλλίστου Ware

Ἡ Μεταμόρφωση τοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ ὀδύνη τοῦ Κόσμου

Πειραίκή Εκκλησία ,Τεῦχος 335, Ἀπρίλιος 2021

Μεγάλη Εβδομάδα: Ένα δώρο αιωνιότητας που δεν μπορεί να το επηρεάσει καμία τεχνητή «κανονικότητα»

Ελευθέριος Ανδρώνης

Καθώς διανύουμε την ευλογημένη περίοδο της Μεγάλης Εβδομάδας, συνειδητοποιούμε τι ανεκτίμητη αξία έχουν οι πνευματικές περίοδοι που έχουν θεσπιστεί από τη σοφία της Εκκλησίας.

Σε έναν κόσμο που τα τελευταία δυο έτη μοιάζει να τρέχει με σπασμένα φρένα και να παλινδρομεί συνεχώς μεταξύ χάους και… επανεκκίνησης, μια Μεγάλη Εβδομάδα έρχεται για να μας υπενθυμίσει πως τα θεϊκά και τα αιώνια δεν επηρεάζονται από καμία επίπλαστη «κανονικότητα». Κανένας επίδοξος διαφθορέας δεν μπορεί να της αφαιρέσει ούτε ίχνος από τη δόξα της, ούτε να προσβάλει στο ελάχιστο τη διαχρονικότητα της.

Η Μεγάλη Εβδομάδα στέκει αγέρωχη και θα στέκει πάντα. Πνευματικό όρος και σημείο αναφοράς για κάθε έκφανση της ζωής που περιστρέφεται γύρω από τα ύψιστα νοήματά της. Δεν χωράει σε κανένα κοσμικό καλούπι, πολύ απλά γιατί είναι πάντοτε προσανατολισμένη στα υπερκόσμια. Προπορεύεται πάντα πέρα και πάνω από τις μικρότητες μας, σήμερα πιο πολύτιμη από ποτέ, σε μια εποχή που οι άνθρωποι υποφέρουν από τις χαλασμένες τους πυξίδες.

Όσα παρανοϊκά μέτρα και αν επιβληθούν, όση αντιχριστιανική προπαγάνδα και αν επιστρατευτεί, όσα σκοτεινά σχέδια και αν εφαρμοστούν, τίποτα δεν μπορεί να επισκιάσει την ασύγκριτη δόξα μιας Μεγάλης Εβδομάδας. Οι ευλογημένες ρίζες της είναι τόσο βαθιά απλωμένες στο θυμικό του Χριστεπώνυμου λαού, που καμία επιβουλή, καμία απολυταρχία, κανένας νεωτερισμός, κανένα νεοεποχίτικο τέχνασμα, δεν θα μπορέσει να τις ξηράνει.

Πανδημίες και επιδημίες ήρθαν και παρήλθαν, καταστροφές, πόλεμοι, κατοχές, χρεωκοπίες, εθνικές κρίσεις, εκκλησιαστικές αναταραχές. Ο χρόνος μπορεί να παρουσίαζε τις προκλήσεις του, άλλα η Μεγάλη Εβδομάδα έστεκε πάντα εκεί, ομφαλός των αιώνων, φροντίζοντας να φέρει το ανθρώπινο γένος αντιμέτωπο με την ύψιστη πρόκληση, τη μόνη αληθινή πρόκληση, τη σωτηρία της ψυχής μέσα από την πόρτα που άνοιξε πανηγυρικά ο Θεάνθρωπος.

Μέσα στη φρενίτιδα, τον φόβο, την απόγνωση των ημερών της εποχής μας-άλλα και κάθε εποχής, η σαρακοστή άλλα ιδιαιτέρως η Εβδομάδα των Αγίων Παθών αναλαμβάνουν να μας οδηγούν σε μία γνήσια επανεκκίνηση. Την μόνη αληθινή επανεκκίνηση, την πνευματική. Όχι τις κίβδηλες επανεκκινήσεις που ευαγγελίζονται οι γραβατοφόροι «Καίσαρες» του κόσμου.

Κάθε Μεγάλη Εβδομάδα που μας χαρίζει η σύντομη ζωή μας, είναι ένας αμύθητος θησαυρός, ένα δώρο αιωνιότητας, μια πρόγευση του αιώνιου Πάσχα που αποκαλύπτεται στις αγωνιζόμενες ψυχές. Σκληρά αγωνιζόμενες, λιγότερο αγωνιζόμενες, δεν είναι κάτι που έχει σημασία μέσα στο εκτυφλωτικό φως της Ανάστασης. Αρκεί να ευγνωμονείς τον Θεό για αυτή την αφάνταστη ευεργεσία. «Εἴ τις εὐγνώμων, εἰσελθέτω χαίρων», φωνάζει ο Άγιος Χρυσόστομος μέσα από τους αιώνες.

Η παραφροσύνη και το σκοτάδι που κατακλύζουν τον πλανήτη, δεν έχουν δύναμη να εισχωρήσουν στο διαχρονικό άσυλο της Μεγάλης Εβδομάδας. Ούτε στο άσυλο της ψυχής κάθε ανθρώπου που κουβαλά τη Μεγάλη Εβδομάδα μέσα στην καρδιά του. Η εξουσία των ισχυρών της γης ξεθωριάζει μπροστά στο μεγαλείο του Νυμφίου. Αυτός είναι το κέντρο των γεγονότων, το σημείο μηδέν της ιστορίας.

Ένα ευλογημένο στασίδι στο ημίφως, κάπου στη γωνιά ενός ναού, θα αποδεικνύεται πάντα πιο σοφό και πιο επίκαιρο από κάθε βαβούρα του κόσμου.

sportime.gr

Για τους χιτῶνες τοῦ Κυρίου

Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Μὲ ῥωτᾶς, σεβαστὴ ἀδελφή, γιά τοὺς τρεῖς χιτῶνες μὲ τοὺς ὁποίους ἦταν ντυμένος καὶ σκεπασμένος ὁ Κύριος κατά τὸ διάστημα ἀρκετῶν ὡρῶν τή Μεγάλη Παρασκευή. Γιατὶ ὁ Πιλᾶτος τὸν ἔντυσε μὲ πορφυρὸ χρῶμα; Γιατὶ ὁ Ἡρώδης τὸν ἔντυσε μὲ λευκὸ χρῶμα; Καὶ γιατὶ οἱ ἐκτελεστὲς ἐπίσης λίγο πρὶν Τὸν θανατώσουν Τὸν ἔντυσαν πάλι μὲ τὸν δικὸ Του χιτῶνα;
.....Δέν βλέπεις σ’ ὅλα αὐτὰ ἕνα μεγάλο δίδαγμα γιά μᾶς; Οἱ ἄνθρωποι συχνὰ ἀποφαίνονται γιά τὸ ἂν εἴμαστε καλοὶ ἢ κακοί. Ἀνάλογα μὲ τὴν ἀπόφασή τους μᾶς ἐκτιμοῦν, μᾶς θαυμάζουν ἢ μᾶς κατακρίνουν. Οἱ διάφορες κρίσεις τῶν ἀνθρώπων δέν μοιάζουν γιά μᾶς μὲ χιτῶνες; τή μία μᾶς ντύνουν μὲ τὸν χιτῶνα τοῦ σοφοῦ, τὴν ἄλλη μὲ τὸν μανδύα τοῦ τρελλοῦ.
Τή μία μᾶς περιβάλλουν μὲ τὸν μανδύα τῆς ἀνδρείας, τὴν ἄλλη μᾶς σκεπάζουν μὲ τὰ κουρέλια τῆς ἀπαξίωσης. Ἀλλὰ ὅλοι οἱ χιτῶνες γρήγορα βγαίνουν κι ἀλλάζουν, ἀνάλογα μὲ τὶς ἀσταθεῖς καί συχνὰ ἐναλλασσόμενες κρίσεις τῶν ἀνθρώπων. Ὅμως, ἐν τέλει, τὴν ὥρα τοῦ θανάτου ὁ καθένας ἀπὸ μᾶς θὰ φανεῖ μὲ τὸ δικὸ του χρῶμα, μὲ τὸν δικὸ του χιτῶνα.

πηγή

Τα Άγια Πάθη στη Βυζαντινή τέχνη

 Μαρίνας Αθ. Μαραγκού-Texnografia 

(Από το προσωπικό της ιστολόγιο)

Λόγω των ημερών που πλησιάζουν πραγματοποιούμε μια αδρομερή περιήγηση στην αναπαράσταση των Παθών του Χριστού από τη βυζαντινή τέχνη. 

Η τέχνη αυτή κατέχει μια μοναδική θέση στον μεσαιωνικό κόσμο. Μετασχηματίζοντας τα πρότυπα της αρχαιότητας και με κατεύθυνση την αφαίρεση, ενστάλαξε μέσα σε αυτά το πνεύμα του χριστιανισμού, δημιουργώντας νέες αισθητικές αξίες. Είναι μια τέχνη συντηρητική με αναλλοίωτες γενικές συνθετικές αρχές που αναπτύχθηκαν σε διάστημα 11 αιώνων, και που αποσκοπούσε στη δημιουργία ευανάγνωστων παραστάσεων, υποταγμένων σε μια ιεραρχία αξιών, προβάλλοντας ένα πνευματικό θρησκευτικό νόημα. Μολαταύτα, έζησε αναγεννησιακά κινήματα με έντονες τάσεις επιστροφής στα αισθητικά ιδεώδη της κλασικής αρχαίας τέχνης, σημαντικότερα από αυτά την Αναγέννηση των Μακεδόνων (9ος -11ος αι.), των Κομνηνών (12ος αι.) και την Παλαιολόγεια Αναγέννηση (13ος αι.).

Ο γεωγραφικός χώρος της βυζαντινής τέχνης δεν περιορίστηκε στα όρια της βυζαντινής επικράτειας, η οποία φυσικά είχε ως σπουδαιότερο καλλιτεχνικό κέντρο την Κωνσταντινούπολη. Εξακολούθησε να καλλιεργείται και σε περιοχές που κατά καιρούς αποσπάσθηκαν από τον πολιτικό έλεγχο της αυτοκρατορίας.

 

Κατά την υστεροβυζαντινή περίοδο η βυζαντινή τέχνη ανθούσε σε περιοχές υπό ξένη κυριαρχία, αλλά και στη σφαίρα της πολιτιστικής επιρροής του Βυζαντίου όπου περιλαμβάνονται λαοί που εκχριστιανίσθηκαν (Ρώσοι, Βούλγαροι, Σέρβοι κ.ά.).

 

Η μεταβυζαντινή τέχνη που αποτελεί εξέλιξη της τέχνης του Βυζαντίου,  στο τελευταίο τέταρτο του 15ου  αι. και στις αρχές του 16ου  παρουσιάζει μια καλλιτεχνική ανάκαμψη με αφετηρία την Καστοριά που εξαπλώθηκε και δημιούργησε  τη Σχολή της Βορειοδυτικής Ελλάδας. Παράλληλα, μέσα σε άλλες συνθήκες που διαμορφώθηκαν με την ξένη κατοχή του ελληνικού χώρου (Τουρκοκρατία, Βενετοκρατία) στις βενετοκρατούμενες περιοχές γεννήθηκε η Κρητική Σχολή από Κωνσταντινουπολίτες καλλιτέχνες που είχαν καταφύγει εκεί και που εξαπλώθηκε πέρα από τα όρια του νησιού.

 

Το εικονογραφικό πρόγραμμα των βυζαντινών ναών με κύριο στόχο τη συμπλήρωση του κατηχητικού έργου της Εκκλησίας, περιλαμβάνει την απεικόνιση επεισοδίων από θρησκευτικά θέματα. Επιλέξαμε τον κύκλο των Παθών που απεικονίζεται σε ψηφιδωτά, τοιχογραφίες και εικόνες, σε διαφορετικές τεχνοτροπίες και εποχές που διήνυσε η βυζαντινή τέχνη. Υπό την επίδραση του τελετουργικού των ακολουθιών της Μεγάλης Εβδομάδας εκτίθενται οι κύριες φάσεις του θείου δράματος.

 

Εικόνα.  1ο μισό του 12ου αι. Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο

 

Η εικόνα αναπαριστά  την Έγερση του Λαζάρου.  Στο κέντρο της παράστασης ο Χριστός με φωτοστέφανο, που κρατεί ειλητάριο, απλώνει το δεξί του χέρι σε χειρονομία ευλογίας. Στα πόδια του οι αδελφές του Λαζάρου Μαρία και Μάρθα. Στα δεξιά ξεπροβάλλει όρθιος ο Λάζαρος από το ανοιχτό μνήμα τυλιγμένος σε κειρίες (σάβανο). Αριστερά εικονίζονται δύο απόστολοι πίσω από τον Χριστό. Το πιθανότερο η εικόνα να είναι

επιστυλίου τέμπλου

 

 

Τοιχογραφία. Βαϊοφόρος. Μετέωρα, μονή Αγίου Νικολάου Αναπαυσά, καθολικό

 

Πρόδρομο έργο της Κρητικής Σχολής στη μνημειακή ζωγραφική του 1527, από τον σπουδαίο Κρητικό μοναχό ζωγράφο Θεοφάνη Στερλίτζα, τον επιλεγόμενο Μπαθά. Τον Χριστό που είναι πάνω σε λευκό πώλο όνου ακολουθούν οι μαθητές του με πρώτο τον

Περί τής τριημέρου προθεσμίας της Αναστάσεως τού Κυρίου ημών Ιησού Χριστού(Αγ.Γρηγορίου Νύσσης)

Αν οποιαδήποτε πατριαρχική ευλογία έχει τη βεβαίωση από το θείο Πνεύμα, αν οποιοδήποτε αγαθό της πνευματικής νομοθεσίας οι αγωνιστές ελπίζουν να το λάβουν πιστεύοντας στην υπόσχεση, αν πιστεύομε ότι με τους υπαινιγμούς της ιστορίας γίνεται κάποια προδιατύπωση της αλήθειας, αν κάποια φωνή προφητική ευαγγελίζεται τα υπερφυσικά, όλα αυτά μαζί αποτελούν την παρούσα χάρη.

Και όπως σύμφωνα μ’ αυτό το θέαμα που απλώνεται μπροστά στα μάτια μας περιαστράφτει την όρασή μας ένα φως συγκεντρωμένο από μύριες λαμπάδες, έτσι όλη η ευλογία του Χριστού που λάμπει όπως ένας πυρσός δημιουργεί για μας αυτό το μέγα φως, που αποτελείται από πολλές και διάφορες ακτίνες της Γραφής. Γιατί μπορεί να πάρει κανένας από καθένα από τα θεόπνευστα παραδείγματα το κατάλληλο για τη σημερινή ημέρα. Ζητείς την ευλογία του Αβραάμ. Έχεις αυτό που ζητείς βλέποντας αυτά που έχεις. Βλέπεις τα άστρα του ουρανού;

    Εννοώ αυτά τα άστρα που έκανε το Πνεύμα ν’ ανατείλουν για χάρη μας και μετέβαλαν ξαφνικά την Εκκλησία σε ουρανό και των οποίων η απαστράπτουσα χάρη της ψυχής δηλώνεται με τις ακτίνες των λαμπάδων. Και αν κάποιος πει ότι αυτά είναι πράγματι τέκνα του Αβραάμ που απόχτησε από την υπόσχεση του Θεού, αυτά που μοιάζουν με τα άστρα του ουρανού της αλήθειας, δε θα κάνει λάθος. Θαυμάζεις τον ουράνιο Μωυσή που περιέγραψε με λεπτομέρεια όλη την κτίση του Θεού με τη δύναμη της γνώσης. Να, έχεις μπροστά σου το ευλογημένο Σάββατο της πρώτης γένεσης του κόσμου˙ κατανόησε από εκείνο το Σάββατο αυτό το Σάββατο, την ημέρα της κατάπαυσης, που ο Θεός την ευλόγησε περισσότερο από τις άλλες ημέρες. Γιατί την ημέρα αυτή αναπαύθηκε αληθινά από όλα τα έργα του ο μονογενής Θεός με την οικονομία του θανάτου του κατά την οποία αναπαύθηκε με τη σάρκα του. Κι αφού πάλι με την ανάσταση επανήλθε σ’ αυτό που ήταν, ανάστησε μαζί του όλους τους νεκρούς, έγινε ζωή και ανάσταση και ανατολή και αυγή και ημέρα για όσους ζούσαν στο σκότος και στη σκιά του θανάτου.

    Και η ιερή ιστορία είναι γεμάτη από την οικεία ευλογία˙ ο πατέρας εκείνου του Ισαάκ που δεν λυπήθηκε τον αγαπημένο του γιο και ο μονογενής έγινε προσφορά και θυσία και το αρνί που σφαγιάστηκε στη θέση του. Στην ιερή ιστορία δηλαδή μπορεί να δει κανένας όλο το μυστήριο της πίστης μας. Το αρνί το κρέμασαν από τα κέρατα στο ξύλο, ενώ ο μονογενής σηκώνει στον ώμο τα ξύλα της θυσίας του. Βλέπεις πώς αυτός που σηκώνει τα πάντα με το δυνατό του λόγο, ο ίδιος σηκώνει και το φορτίο από τα δικά μας ξύλα και υψώνεται πάνω στο ξύλο σηκώνοντάς το ως Θεός, και που πάλι το ξύλο τον σήκωσε ως αρνί, αφού επιμέρισε έτσι το άγιο Πνεύμα το μεγάλο μυστήριο και στους δύο και στον αγαπημένο γιο και στο πρόβατο που έχει δείξει ο Θεός, ώστε με το πρόβατο να δηλωθεί το μυστήριο του θανάτου και με τον Μονογενή η ζωή που δε διακόπτεται από το θάνατο; Αν θέλεις ν’ αναφερθώ και στον ίδιο το Μωυσή που με την έκταση των χεριών του διέγραψε το σχήμα του σταυρού, και με το σχήμα αυτό έτρεψε σε φυγή τον Αμαληκίτη, μπορείς να δεις στην αλήθεια τον τύπο και τον Αμαλήκ να υποτάσσεται στο σταυρό.

Μην κλαίς για τον Χριστό!

Μην κλαις για τον Χριστό. Αυτός είναι Άρχοντας, Αθάνατος, Υπέροχος, Αιώνιος, Ανεξίκακος, Αληθινός, Αγαπών.
Καθώς Τον βλέπεις να ανεβαίνει τον Γολγοθά, καθώς Τον βλέπεις να απλώνει τα Πανάχραντα χέρια Του πάνω στον Σταυρό, καθώς Τον βλέπεις να υψώνεται πάνω στο Ξύλο ως κακούργος…μην Τον κλάψεις.

Κλάψε για σένα και για μένα που αρνούμαστε να αλλάξουμε, που προδίδουμε την Αγάπη Του, που εμμένουμε στην αμαρτία μας και στον εγωισμό μας.
Μην κλαις για τον Χριστό, διότι ο Χριστός δεν θέλει να Τον λυπηθείς, αλλά θέλει να Τον δεις κατάματα και να μετανοήσεις. Ο Χριστός δεν θέλει την συμπάθειά μας για τα πάθη Του αλλά τα δάκρυα της προσωπικής μας μετάνοιας.

Όσο κι αν συγκινούμαστε από τον Σταυρό Του εάν δεν μετανοήσουμε, εάν δεν ταπεινωθούμε, εάν δεν μπούμε στην διαδικασία να ζήσουμε πλέον με υπακοή στην Εκκλησία Του τότε μάταια είναι η συγκίνησή μας, στείρο το δάκρυ μας, κούφια η κατάνυξή μας.

Ο Χριστός δεν θέλει την λύπησή μας. Ανεβαίνει στον Σταυρό όχι επειδή θέλει να

(Πρακτική άσκηση ορθής οικονομίας)...οἱ περισσότεροι χωρικοί περίμεναν ξημερώματα τόν παπᾶ νά ψάλει τό ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! καί μετά ἒτρωγαν-ἀπονήστευαν...

π.Ανάστασιος Γκοτσόπουλος

 Ἀξίζει ὅμως νὰ ἀναφέρω μία πρακτικὴ ἄσκησης ὀρθῆς οἰκονομίας, ἐνδεικτικὴ λειτουργικοῦ καὶ κανονικοῦ ἤθους:

  Ὅταν τὸ 1967 νέος κληρικὸς ὁ ἀείμνηστος πατέρας μου π. Κωνσταντῖνος Γκοτσόπουλος, διορίστηκε Ἐφημέριος στὸ χωριὸ Σανταμέριο Ἀχαΐας ἐξυπηρετοῦσε ἄλλα δύο χωριὰ καὶ τὴν ἱστορικὴ Ἱ. Μ. Μαρίτσης. Τὸ πρῶτο Πάσχα τῆς ἱερωσύνης του ξεκίνησε ἀπὸ νωρὶς τὸ μεσημέρι (διότι οἱ μετακινήσεις γίνονταν μὲ τὰ ζῶα…) τὶς Τελετὲς τῆς Ἀναστάσεως καὶ κατέληξε στὸ χωριὸ τὰ μεσάνυκτα γιὰ νὰ ψάλλει τὸ ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! καὶ νὰ τελέσει τὴ Θ. Λειτουργία. 

  Ὅταν ἀργότερα τὸ εἶπε στὸν πνευματικὸ του ἀείμνηστο π. Θεοφάνη Τερζή -ἐκ τῶν στενῶν μαθητῶν τοῦ πιστοῦ τηρητοῦ τῶν ἱερῶν κανόνων Ἁγίου Γέροντος π. Γερβασίου Παρασκευοπούλου- αὐτὸς τὸν ἐπέπληξε λέγοντας του ὅτι αὐτὸ δὲν ἐπιτρέπεται. 

Ἔτσι, τὶς ἑπόμενες χρονιὲς καθ’ ὑπόδειξη τοῦ π. Θεοφάνους τελοῦσε στὸ κεντρικὸ χωριὸ κανονικὰ τὰ μεσάνυκτα τὴν Τελετὴ τῆς Ἀναστάσεως καὶ τὴ Θ. Λειτουργία, ἔπαιρνε μαζὶ τοῦ Θ. Κοινωνία γιὰ τὰ ἄλλα χωριὰ ὅπου ἔψαλε μόνο τὸ ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!, κοινωνοῦσε τοὺς πιστοὺς καὶ κατέληγε στὴν Ι. Μ. Μαρίτσης ὅπου κοινωνοῦσε τὶς μοναχές, κατέλυε τὸ Ἃγ. Ποτήριο καὶ παρεκάθητο σὲ μοναστικὴ πασχαλινὴ τράπεζα, μεσημεριανὴ πλέον! Στὴν οἰκογένεια ἔφτανε νωρὶς τὸ ἀπόγευμα… Τὸ ἐντυπωσιακὸ ἦταν ὅτι οἱ περισσότεροι χωρικοὶ περίμεναν ξημερώματα τὸν παπᾶ νὰ ψάλει τὸ ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! καὶ μετὰ ἒτρωγαν-ἀπονήστευαν γιὰ νὰ ἐπιβεβαιώσουν τὸν Ἃγ. Διονύσιο Ἀλεξανδρείας: «τοὺς δὲ ἐφυστερίζοντας καὶ διαρκοῦντας ἐπὶ πλεῖστον καί… ἐγκαρτερούντας… ὡς γενναίους καὶ φιλοπόνους ἀποδεχόμεθα» (Διονυσ-1)!

εδώ

Αυτή λοιπόν η ταύτιση με την αμαρτωλή γυναίκα είναι συναίσθηση συντριπτικής ταπείνωσης και ενδοσκόπησης.

Σκεφτείτε μόνο ότι όλα αυτά τα υπέροχα τροπάρια για την πόρνη τα έγραψαν αγνοί άνθρωποι. Μοναχοί ερημίτες, οι οποίοι δεν είχαν καμία σχέση με τον αγοραίο έρωτα ή τα σαρκικά πάθη ή την μοιχεία ή τον ελεύθερο έρωτα ή οποιο άλλο αμάρτημα ήταν η πορνεία αυτής της ανώνυμης γυναίκας. Ο Κοσμάς,ο Δαμασκηνός, η Κασσιανή, ο Ρωμανός . Σε πολλά σημεία ταυτίζονται με την γυναίκα αυτή και μιλάνε σε πρώτο πρόσωπο. Αυτή λοιπόν η ταύτιση με την αμαρτωλή γυναίκα είναι συναίσθηση συντριπτικής ταπείνωσης και ενδοσκόπησης. Κάπου βαθύτερα κρύβονται οι αμαρτίες του καθένα μας Μόνο ένας γνήσιος χριστιανός, ένας άνθρωπος υψηλής ποιότητας μπορεί να έχει τέτοια γνώση,συντριβή, ταπείνωση, εξουθένωση. Κατανόηση ότι η αμαρτία έχει πολλά πρόσωπα αλλά ειναι ΜΙΑ σε όλους και για όλους . Οι ρηχοί συνήθως ζουν με,αυτοδικαίωση, με δικαιώματα,με δικαιολογίες. Σε ένα βαθύ ζόφο, σε ραθυμία.

π.Παντελεήμων Κρούσκος/Facebook

Ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος για το αν μπορεί να καταλυθεί η νηστεία μετά τον εσπερινό

  Κατάπληκτοι ανέγνωμεν εις τας εφημερίδας δήλωσιν, δήθεν εκκλησιαστικής πηγής, καθ’ ην την εσπέραν της Εορτής του Τιμίου Σταυρού λύεται η νηστεία. Η θεωρία αύτη τυγχάνη πάντη αστήρικτος. Εάν τα λεχθέντα είχοντο αληθείας, έπρεπεν η νηστεία να τηρήται από της εσπέρας της προηγουμένης, ίνα έχωμεν άρτιον 24ωρον και ουχί κολοβήν ημέραν. Έπρεπεν ακόμη η νηστεία της Τεσσαρακοστής να λύηται την εσπέραν του Μεγάλου Σαββάτου. Τα αυτά ισχύουσι δια πάσαν νηστείαν, ιδία της Τετάρτης και της Παρασκευής, ήτις έπρεπε να ισχύη μέχρι δύσεως του ηλίου και ακολούθως να λύηται. Ουδείς όμως διενοήθη να υποστηρίξη τοιαύτας παραδοξότητας. Παράβασις των περί νηστείας θεσμών είναι βεβαίως κακόν. Απόπειρα όμως περιβολής των τοιούτων παραβάσεων δι’ ενδύματος νομιμότητος αποτελεί έγκλημα βαρύτατον κατά της Εκκλησίας.

 «Άρθρα Μελέται Επιστολαί» του π. Επιφανίου Θεοδωρόπουλου, τόμος Α’, σελ. 471

πηγή

Το Μυστήριο του Ιερού Ευχελαίου

Στούς Ιερούς Ναούς τελείται Ευχέλαιο τη Μεγάλη Τετάρτη απόγευμα για καλύτερη προετοιμασία των πιστών, πρίν από τη θεία Κοινωνία των ήμερων του Πάσχα.

α. Το νόημα και ή σύσταση του Μυστηρίου

Ή σύσταση του ιερού αυτού Μυστηρίου στηρίζεται στην εξουσία πού έδωσε ό Χριστός στους Μαθητές Του, «…ώστε (μ’ αυτήν την εξουσία) θεραπεύειν πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν» (Ματθ. ι’, 1). και οι Απόστολοι πιστοί εκτελεστές των εντολών του Κυρίου επέστρεφαν από τις περιοδείες τους και με ενθουσιασμό ομολογούσαν: «Κύριε και τα δαιμόνια υποτάσσεται ημίν εν τω ονόματι σου» (Λουκ. ι’, 17). Γι’ αυτό και ό Ευαγγελιστής Μάρκος αναφέρει ότι οι Απόστολοι «…ήλειφον ελαίω πολλούς αρρώστους και εθεράπευον» (Μαρκ. στ’, 13).

Αυτή ή θεραπευτική τακτική τηρήθηκε και μετά την Πεντηκοστή από τους Αποστόλους και τους διαδόχους τους και είναι προνόμιο πού χορηγήθηκε από τον Χριστό στην Εκκλησία Του. Αυτό το προνόμιο καθιερώνει πρακτικά αργότερα (μεταξύ 55-60 μ.Χ.) ό Απόστολος Ιάκωβος, ό Άδελφόθεος, στην επιστολή του λέγοντας χαρακτηριστικά: «Εάν κάποιος είναι άρρωστος, να προσκαλέσει τους πρεσβυτέρους της Εκκλησίας να προσευχηθούν γι’ αυτόν και να τον αλείψουν με λάδι, επικαλούμενοι το όνομα του Κυρίου. και ή προσευχή πού γίνεται με πίστη θα σώσει τον άρρωστο» (Ίακ. ε’, 13-15).

β. Τα αισθητά σημεία του Μυστηρίου

Τα σημεία αυτά είναι τρία:
(1) Το καθαρό «ελαιον».
(2) Ή επάλειψη των μελών του σώματος (κεφαλής -χειρών) καί
(3) Ή ευχή του Ιερέα:
«Πάτερ Άγιε, ιατρέ των ψυχών και των σωμάτων… ίασαι τον δούλον Σου… έκ της περιεχούσης αυτόν σωματικής και ψυχικής ασθενείας και ζωοποίησον αυτόν δια της χάριτος του Χριστού Σου…».

γ. Σχέση Ευχελαίου και Εξομολογήσεως

Το ιερό Μυστήριο του Ευχελαίου γίνεται σε περιπτώσεις ασθενειών ή σε ψυχορραγούντες και όχι π.χ. για το καλό του μήνα ή του χρόνου, για να φύγουν τα δαιμονικά. για να έλθει ή ευλογία του Θεού επειδή όλα πάνε «κακά και ανάποδα» ή γι’ άλλες ποικίλες περιπτώσεις46, για τίς όποίες μπορούμε να κάνουμε αγιασμό ή

Η γη είχε χαθεί, πώς θ’ άφηνε χωρίς ανάσταση έναν ολάκερο ουρανό"

Η Ανάσταση του Λαζάρου του Βίνσεντ Βαν Γκογκ.

"Κάτωχρος κι εξαντλημένος ο Ιησούς στάθηκε κοντά στον τάφο. «Λάζαρε, βγες έξω» φώναξε. Όλοι περίμεναν. Κι ο φτωχός νεκρός που ένιωσε ότι εδώ στον τάφο του παίζεται η τύχη του κόσμου, τι να ’κανε; Η γη είχε χαθεί, πώς θ’ άφηνε χωρίς ανάσταση έναν ολάκερο ουρανό"

Τ. Λειβαδίτης

Όλα πώς πορφυρώνονται σεμνά, αθόρυβα και ταπεινά τη Μεγάλη Εβδομάδα των Παθών!

Όλα πώς πορφυρώνονται σεμνά, αθόρυβα και ταπεινά τη Μεγάλη Εβδομάδα των Παθών! Λες και συμπάσχουν ειλικρινά..!.

πηγή

«Παιδί μου, παρακάλεσε τον Θεό να σου δείξει κι εσένα τον “νυμφώνα” της ψυχής σου!...»

Κάποιος αδελφός, στενοχωρημένος, πλησίασε τον μακαριστό Γέροντα και νυν Άγιο Εφραίμ, τον «Κατουνακιώτη» (1912–1998), και τον παρακάλεσε:

 «Γέροντα, κάνε μου μια ευχή να μου φύγει η θλίψη!».

 Ο Γέροντας, έβαλε τα χέρια του πάνω στο κεφάλι του και προσευχήθηκε, όπως συνήθιζε.
Κατόπιν, του είπε:
«Άκουσε παιδί μου. Αυτές τις μέρες στην προσευχή μου ο Θεός μού αποκάλυψε τον “νυμφώνα” της ψυχής μου· όπως λέει και το τροπάριο της Μεγάλης Εβδομάδας:
“Τόν νυμφῶνα σου βλέπω,Σωτήρ μου, κεκοσμημένον·καί ἔνδυμα οὐκ ἔχω
ἵνα εἰσέλθω ἐν αὐτῷ…”.
Και, επιπλέον, μου αποκάλυψε (ο Κύριος) και το “ένδυμα” της ψυχής μου». Το πρόσωπο του Γέροντα, ενώ έλεγε αυτά τα λόγια, ήταν χαριέστατο.
Και συνέχισε πάλι:
«Παιδί μου, παρακάλεσε τον Θεό να σου δείξει κι εσένα τον “νυμφώνα” της ψυχής σου!...».

ΑΓΙΟΣ ΕΦΡΑΙΜ ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗΣ

πηγή

«Μή μείνωμεν ἔξω τοῦ νυμφῶνος Χριστοῦ !»

«Τήν ὥραν, ψυχή, τοῦ τέλους ἐννοήσασα, καί τήν ἐκκοπήν τῆς συκῆς δειλιάσασα, τό δοθέν σοι τάλαντον φιλοπόνως ἔργασαι, ταλαίπωρε, γρηγοροῦσα καί κράζουσα. Μή μείνωμεν ἔξω τοῦ νυμφῶνος Χριστοῦ».

1. Τό παραπάνω κοντάκιο τῆς Μ. Τρίτης σέ λίγες γραμμές μᾶς θέτει στήν πορεία τῆς ἀληθινῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς. «Μή μείνωμεν ἔξω τοῦ νυμφῶνος Χριστοῦ»: μᾶς καλεῖ ὁ ὑμνογράφος, δηλαδή ἡ ᾽Εκκλησία μας, νά μή μείνουμε ἔξω ἀπό τό νυμφώνα τοῦ Χριστοῦ. Ποιός εἶναι ὁ νυμφώνας; Μά ὁ ἴδιος ὁ Χριστός καί ἡ σχέση μας μαζί Του. ᾽Εκεῖνος εἶναι ὁ νυμφίος καί ὁ κάθε πιστός ἡ νύμφη ψυχή. Σκοπός μας εἶναι ἀκριβῶς νά παραμένουμε πάντοτε ἑνωμένοι μαζί Του, ὅπως συμβαίνει στή σχέση τοῦ νυμφίου μέ τή νύμφη. Αὐτό συνιστᾶ καί τόν Παράδεισο καί τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Γι᾽ αὐτό ἄλλωστε καί ἦλθε καί ἔγινε ἄνθρωπος: νά μᾶς παραλάβει καί νά μᾶς ἐνσωματώσει στό ἅγιο Σῶμα Του, τήν ᾽Εκκλησία. Νά μᾶς κάνει κλαδιά στό δέντρο πού εἶναι ᾽Εκεῖνος. «᾽Εγώ εἰμι ἡ ἄμπελος, ὑμεῖς τά κλήματα». Ὁ κάθε πιστός συνιστᾶ, μετά τό ἅγιο βάπτισμά Του, μέ τό ὁποῖο ἐνδύθηκε τόν Χριστό, μιά προέκταση ᾽Εκείνου, μιά ἄλλη παρουσία Του μέσα στόν κόσμο.

  Ποιά εἶναι ἡ ἀγωνία λοιπόν τοῦ πιστοῦ, γιά νά μή μένει ἐκτός νυμφῶνος; Νά διακρατεῖ τό ἔνδυμα πού ἐνδύθηκε στό βάπτισμα, τόν ἴδιο τόν Χριστό, καθαρό καί ἀρρύπωτο. «Ὅσοι εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε, Χριστόν ἐνεδύσασθε». Αὐτός εἶναι καί ὁ σκοπός ὅλης τῆς χριστιανικῆς ζωῆς: «Νά κρατήσουμε τήν καθαρότητα τοῦ ἁγίου βαπτίσματος» (ἀββᾶς Μάρκος ὁ ἀσκητής), δηλαδή «νά κρατήσουμε τό ἅγιον Πνεῦμα στή ζωή μας, μέ τό ὁποῖο γίναμε χριστιανοί» (ἅγιος Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ).   Ἡ πραγματικότητα ὅμως τῆς ζωῆς ἔρχεται πολύ συχνά καί ἀναιρεῖ αὐτήν τήν ἐπιθυμία. Ἡ ἀγωνία μή καί ρυπωθεῖ τό ἔνδυμα, μή δηλαδή καί χάσουμε τόν Χριστό, γίνεται πράξη. Κι αὐτό ἐκφράζει καί ὁ ὑμνωδός στό γνωστό ἐξαποστειλάριο τῶν ἡμερῶν: «Τόν νυμφῶνα σου βλέπω, Σωτήρ μου, κεκοσμημένον, καί ἔνδυμα οὐκ ἔχω, ἵνα εἰσέλθω εἰς αὐτόν»! Δυστυχῶς, ἡ καθημερινότητα μᾶς ὁδηγεῖ συχνά σέ λήθη, σέ λησμονιά τῶν ὑποσχέσεών μας κατά τό βάπτισμα, καί «ξεσκίζουμε» κυριολεκτικά τό ἔνδυμα πού ἐλάβαμε, μέ τίς πολυποίκιλες ἁμαρτίες μας. Πότε ἡ

Πόσο έμεινε ο Χριστός στον τάφο;(γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου)

Μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου 

 Απαντήσεις αποριών (Κατηχήσεων ανδρών-γυναικών)
Απορία 32η:
….Στον Άδη; Τυπικώς είναι τρεις ημέρες. Τυπικώς. Ουσιαστικά είναι 33 ώρες. Αλλά λέω 33, διότι αυτό βγαίνει, ας το πούμε, ερμηνευτικά. Είναι μυστήριο πότε ο Χριστός ανεστήθη. Είναι από τα κεκρυμμένα. Την αρχήν της Αναστάσεως δεν την ξέρουμε. Δηλαδή πότε ανεστήθη ο Χριστός δεν το ξέρομε. Ξέρομε μόνο την αρχή…, το τέλος της Αναστάσεως. Αντιθέτως ξέρουμε την αρχή της Αναλήψεως. Αλλά δεν ξέρουμε το τέλος της Αναλήψεως. Πού έφθασε ο Χριστός; Καταλάβατε;
 Λοιπόν ο Χριστός απέθανε επί του Σταυρού την Παρασκευή στις 3 το μεσημέρι. Και ανεστήθη ξημερώνοντας Κυριακή. Η Κυριακή όμως ξέρετε από πότε άρχιζε; Η δευτέρα ημέρα της εβδομάδος; Μετά τη δύση του ηλίου το Σάββατο. Σε μας η αλλαγή του 24ώρου γίνεται τα μεσάνυχτα. Κατά το εβραϊκό ημερολόγιο εγίνετο από δύση σε δύση ηλίου. Συνεπώς, ο Χριστός έμεινε 3 ώρες την Παρασκευή, 24 ώρες το Σάββατο, 27, και κάποιες ώρες, άγνωστο πόσο, την Κυριακή. Αλλά επειδή πολλές φορές οι Πατέρες θέλουν, οι ερμηνευταί γενικά, θέλουν να ταιριάζουν μερικά πράγματα, ερμηνευτική αδεία, θα λέγαμε, επειδή ο Ιησούς ήτο 33 ετών κατά το ανθρώπινον επί της γης, είπαν 33 ώρες. Συνεπώς προσέθεσαν άλλες 6 ώρες. Αλλά εάν υποτεθεί ότι στις 6 βασιλεύει ο ήλιος το Σάββατο, και 6 ώρες, είναι 12 τα μεσάνυχτα. 12 δηλαδή «Χριστός ανέστη». Καταλάβατε; Αυτό είναι. Αλλά σας είπα ότι ονομαστικώς είναι τρεις ημέρες. Δεν είναι όμως πραγματικές 3 ημέρες με την έννοια του 24ώρου. Γι΄αυτό πολλοί λένε: «Μα, πώς είναι τρεις ημέρες;». Είναι όπως σας είπα. Παίρνει από την κάθε ημέρα τμήμα. Αυτό είναι….

Η καθημερινή ζωή στο Ισραήλ στους χρόνους του Χριστού, βάσει των μαρτυριών της Καινής Διαθήκης

 Στο Ισραήλ ασχολούνταν κυρίως με γεωργικές εργασίες, με την κτηνοτροφία και όσοι κατοικούσαν στα παράλια, με την αλιεία. Οι ώρες εργασίας δεν ήσαν συγκεκριμένες και καθορισμένες και συχνά οι ανάγκες επέβαλαν συνεχή και σκληρή εργασία, καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας και πολλές φορές και την νύχτα. Χαρακτηριστική είναι στην προκειμένη περίπτωση η απάντηση του Πέτρου στον Ιησού όταν αυτός τους παρακινεί να ρίξουν τα δίχτυα τους για να πιάσουν ψάρια: «Διδάσκαλε, όλη τη νύχτα κοπιάσαμε χωρίς να πιάσουμε τίποτα…» Λουκάς 5:5. Οι ποιμένες λόγω του καύσωνα που επικρατούσε την ημέρα, περιόδευαν τα ποίμνιά τους στους τόπους βοσκής τις βραδινές ώρες όταν πια είχε δροσίσει...

Το 24ωρο το διαιρούσαν σε δύο 12ωρα, το νυκτερινό και το ημερήσιο: «Αποκρίθηκε ο Ιησούς, δεν είναι δώδεκα οι ώρες της ημέρας; …» Ιωάννης 11:9. Κάθε ένα από τα δύο 12ωρα, τα χώριζαν σε 4 τρίωρα. Τα νυκτερινά τρίωρα στη ρωμαϊκή στρατιωτική ορολογία ονομάζονταν «φυλακές της νύχτας», γιατί κατά τη διάρκεια αυτών των «φυλακών», εκτελούσαν οι Ρωμαίοι στρατιώτες την υπηρεσία της φρουράς. Η διαίρεση αυτή επεκτάθηκε και στη καθημερινή ζωή των απλών πολιτών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της ορολογίας αυτής, είναι η ευαγγελική διήγηση του θαύματος του Ιησού που περπατάει πάνω στη φουρτουνιασμένη θάλασσα: «Κατά τη τέταρτη φυλακή της νύχτας, έρχεται προς αυτούς περπατώντας πάνω στη θάλασσα …» Μάρκος 6:48. Για καλύτερη κατανόηση της διαίρεσης των ωρών της νύχτας και την σημερινή αντιστοιχία τους δημοσιεύουμε τον παρακάτω πίνακα, που περιλαμβάνει την ρωμαϊκή στρατιωτική ονομασία, την καθημερινή λαϊκή ονομασία και την σημερινή αντιστοιχία:

Ρωμ. στρ. ονομασία	Καθημ. λαϊκή ονομασία	Σημερ. Ώρες
1η φυλακή της νύκτας	Οψέ ή οψία	6 – 9 μ.μ.
2η φυλακή της νύκτας	Μεσονύκτιο	9 – 12 μ.μ.
3η φυλακή της νύκτας	Αλεκτροφωνία ή επιφώσκουσα	12 – 3 π.μ.
4η φυλακή της νύκτας	πρωΐα	3 – 6 π.μ.

Αντιπροσωπευτικό δείγμα από τα Ευαγγέλια που κάνει μνεία σε όλα τα τρίωρα του νυκτερινού 12ωρου, βάσει της καθημερινής λαϊκής ονομασίας είναι αυτό από το Ευαγγέλιο του Μάρκου, και είναι το σημείο εκείνο, στο οποίο ο Χριστός αναφέρεται στην δεύτερη ένδοξο επάνοδό του και στην ανάγκη εγρήγορσης από τον πιστό, αφού μπορεί να συμβεί οποιαδήποτε στιγμή και ώρα: «Αγρυπνείτε. Διότι δεν γνωρίζετε πότε ο κύριος του σπιτιού έρχεται, οψέ ή μεσονυκτίου, ή αλεκτοροφωνίας ή πρωί, μήπως έλθει ξαφνικά και σας βρει να κοιμάστε» Μάρκος 13:35 - 36.

Τώρα όσον αφορά τα τρίωρα του ημερήσιου 12ωρου αυτά εσημαίνοντο ως εξής:

Πρώτη ώρα	6 – 9 π.μ.
Δεύτερη ώρα	9 – 12 π.μ.
Έκτη ώρα	12 – 3 μ.μ.
Ενάτη ώρα	3 – 6 μ.μ.

Μνεία σε δύο τρίωρα του ημερήσιου 12ωρου κάνει ο ευαγγελιστής Ματθαίος στη διήγηση της σταύρωσης του Ιησού, όταν το σκοτάδι αρχίζει – αν και ήταν μέρα – να καλύπτει τη γη: «Από την έκτη ώρα έγινε σκοτάδι σε όλη τη γη μέχρι της ενάτης ώρας» Ματθαίος 27:45.

 Οι κάτοικοι της Παλαιστίνης ζούσαν σε σπίτια απλά τα οποία ήταν κατασκευασμένα είτε από πλίνθους «άψητους», δηλαδή από λάσπη, τους οποίους απλώς είχαν αφήσει στον ήλιο να ξεραθούν, είτε από ξύλινες πήχες τις οποίες μάλιστα πολλές φορές δεν είχαν στερεώσει και καλά. Τα σπίτια των λαϊκών τάξεων ήταν μονώροφα και χαμηλά, γι’ αυτό και οι κλέφτες εύκολα μπορούσαν να τα διαρρήξουν. Αποτελούνταν συνήθως από ένα μεγάλο χώρο με παράθυρα μικρά, υπήρχαν όμως και κάποια σπίτια που είχαν περισσότερα δωμάτια, τα οποία όμως σε κάθε περίπτωση ήταν μικρά. Η σκεπή στηρίζονταν πάνω σε σταυρωτά ξύλινα δοκάρια. Πάνω τους έβαζαν κλαδιά και καλαμιές, που τα σκέπαζαν με παχύ στρώμα λάσπης. Γι’ αυτό το λόγο οι φίλοι του παραλυτικού μπόρεσαν εύκολα να αφαιρέσουν μέρος της στέγης και να κατεβάσουν με σκοινιά το κρεβάτι του πάνω