«Πώς θα γιορτάσουμε το Πάσχα;»

Andreas Moratos

  «Πώς θα γιορτάσουμε το Πάσχα;», ρωτούν συνεχώς με έκδηλα προσποιητή αγωνία οι δημοσιογράφοι. Κι όσο πλησιάζει το Πάσχα, τόσο εντείνεται η αγωνία και, κυρίως, η προσποίηση… Και θα πρέπει, τώρα, μια επιτροπή ειδικών σε ιατρικά θέματα να απαντήσει σε έναν ολόκληρο λαό πώς γιορτάζεται το Πάσχα, όταν τέτοια ερωτήματα απαντιώνται με έναν και μοναδικό τρόπο: κοιτάζοντας στα μάτια τον καθρέφτη… Ο οποίος, καθρέφτης, το πιθανότερο είναι να πει στον τύπο που ακουμπά φαρδιά-πλατιά την αφεντομουτσουνάρα του πάνω στην ψυχρή μα αδιάψευστη επιφάνειά του: «Μεγάλε, άσε τα ψόφια. Κοίτα πρώτα να δεις κατάματα (όπως τώρα εμένα), μπας και γειάνεις, το “πάσχω” που κουβαλάς μέσα σου σαν το σαλιγκάρι, και άσε τις (ψευτο)αγωνίες για τους (ψευτο)εορτασμούς που ονομάζεις “Πάσχα”. Κόψε λοιπόν το κρυφτούλι με την Αυτού Μεγαλειότητα τον αυτοκράτορα εαυτούλη σου, προβάλλοντας στους απέξω προσχηματικές υπαρξιακές αγωνίες, ενώ την Απάντηση και την Οδό την ξέρεις μια χαρά. Αλλού λοιπόν αυτά: στους ανθρώπους και στα προσωπεία τους, όχι στους καθρέφτες…».

  Κάπως έτσι θα απαντούσε ο (εύθραυστος όπως η αλήθεια) καθρέφτης μέχρι λίγο καιρό πριν (και τι να του ανταπαντούσε κανείς;), αλλά έλα που τώρα στο μεμονωμένο “πάσχω” έχει προστεθεί ξεκάθαρα κι ένα γενικότερο (και πιο επώδυνο, όπως και να το κάνουμε, παρότι σαν τη στρουθοκάμηλο κάνουμε πως δεν το βλέπουμε) εκκλησιαστικό “πάσχω”, που κρυβόταν επιμελώς και σερνόταν επί πολύ καιρό προ κορωνοϊού, αλλά τώρα ο φόβος και ο τρόμος του κορωνοϊοθανάτου (αποκλειστικά αυτού, λες και ο θάνατος ήταν απών από τα ανθρώπινα πριν, αλλά αυτό είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία…) ξέβρασε με χαιρέκακη μανία. Όποιος αντέχει να παρακολουθήσει το τι ανταλλάσσεται, και κυρίως το πώς αυτό ανταλλάσσεται, σε “διαλόγους” τους τελευταίους δώδεκα μήνες στους εκκλησιαστικούς-θεολογικούς χώρους, με την ειρωνεία, τη λοιδορία, την επιθετικότητα (συνήθως συγκεκαλυμμένη, για λόγους… αγαπολογικού τακτ) να αποτελούν το κύριο πιάτο, με τη νηφάλια επιχειρηματολογία να αποτελεί είδος εν ανεπαρκεία –ή μάλλον εν ανυπαρξία–, με τη στοιχειώδη λογική να έχει δραπετεύσει κακήν-κακώς, δίνοντας τη θέση της στην άκριτη αποδοχή των δογμάτων της νέας προφητείας που ακούει στο όνομα “λοιμωξιολογία”, έχοντας “ευγενικούς χορηγούς” στα ειλητάριά της τεράστια οικονομικά συμφέροντα, που μας κάνουν «τσα!» πίσω από τις μάσκες αντιφατικών δηλώσεων και αλληλοαναιρούμενων θεωριών… – όποιος λοιπόν τα αντέχει όλα αυτά, έχει μια μικρή-πικρή γεύση αυτού του "πάσχω"...

  Ναι, φίλοι μου, πρέπει να το παραδεχθούμε επιτέλους –γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε, αφού ο κόσμος το ’χει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι, ναι, καμάρι;–: Αλληλοσφαζόμαστε κανονικότατα και… αδελφικότατα, με τις (έντυπες και κυρίως ηλεκτρονικές) γραφίδες να στάζουν αίμα, το κατακόκκινο αίμα με το οποίο θέλουμε να βάψουμε τα πασχαλινά αυγά μας «για να γιορτάσουμε το Πάσχα» (το ίδιο Πάσχα που δεν φαίνεται –για να λέμε την πικρή, πικροτάτη αλήθεια– να πολυέλειψε πέρυσι από πολλούς που φέτος το ζητούν πια, χωρίς όμως να θέλουν να παραδεχθούν ότι πέρυσι την ψιλοπάτησαν την μπανανόφλουδα, σκορπώντας απλόχερα όλα τα θεολογικά επιχειρήματα για να μπορεί ο Καίσαρας να ανοιγοκλείνει στο εξής κατά το δοκούν τις εκκλησίες όποτε του καπνίσει, τη εισηγήσει των ειδικών πάντα, βεβαίως-βεβαίως…

 Πότε είπαμε ότι είχαν ξανακλείσει οι εκκλησίες μεγαλοβδομαδιάτικα και πασχαλιάτικα; Εμ, εμ…). Ναι, ο κορωνοϊούλης στάθηκε η αφορμή για να ανοίξει ο ασκός του Αιόλου (που με τα χίλια ζόρια κρατιόταν υπό θεωρητικό έλεγχο μέχρι τότε) και να ξεχυθούν ανεξέλεγκτα όλα τα άτυπα μικρο-σχίσματα που προσδοκούσαν πώς και πώς την κατάλληλη στιγμή να… πετάξουν τη μάσκα τους, πλημμυρίζοντας με την αποφορά τους την εκκλησιαστική ατμόσφαιρα, και να προσθέσουν ένα ακόμα “πάσχω” στα πολλά που ταλαιπώρησαν την Εκκλησία δυο χιλιετίες τώρα… Ελπίζω (αν και δεν το πολυπιστεύω, για να είμαι ειλικρινής, αν κρίνω από τα σχετικά δείγματα γραφής που έχουν επιδαψιλευθεί στην καμπούρα μας το τελευταίο δωδεκάμηνο από υψηλά ιστάμενους…) όσοι βρίσκονται σε επίσημη εκκλησιαστική θέση να έχουν συνειδητοποιήσει την κρισιμότητα των καταστάσεων και την επιβαλλόμενη νηφάλια αντιμετώπισή τους, με ταυτόχρονη αποφυγή εμπρηστικών δηλώσεων και διαφημιστικών των κατορθωμάτων του Καίσαρα συμπεριφορών…

 Υ.Γ.: Ως παράδειγμα από πολλά ανάλογα που θα μπορούσε κανείς να υπομνήσει, υπενθυμίζω ότι χτες, στον Ακάθιστο Ύμνο, για μία ακόμη φορά απευθύναμε στην Παναγία (υποκριτικά και από… κεκτημένη ταχύτητα;) τη φράση (του Μικρού και του Μεγάλου Αποδείπνου): «Την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι, Μήτερ του Θεού…». Τελικά, την εννοούμε, φίλοι μου, αυτή τη φράση και ιδίως εκείνο το «Την πάσαν»; Αν όχι, ποιος μας αναγκάζει, βρε αδελφέ, να τη λέμε, πολύ δε περισσότερο ποιος μας επιβάλλει να την εκφωνούμε μπροστά σε μικρόφωνα, με την ανάλογη επισημότητα; Κυρίως, ποιος μας υποχρεώνει να θέλουμε να… ριψοκινδυνεύουμε (αν έτσι νιώθουμε ότι συμβαίνει προσερχόμενοι στην εκκλησία) για να την ακούσουμε, ντε και καλά; Αν δεν μας εκφράζει, μπορούμε άνετα να φτιάξουμε μια πιο ειλικρινή ευχή, του τύπου: «Την πάσαν ελπίδα μου ανατίθημι, Μήτερ του Θεού, σε όλους τους άλλους αξιοπρεπέστατους κυρίους και, αν περισσεύει κατιτίς, ε, τότε, και σε σένα». Μα, θα πει κανείς, δεν μπορεί κάτι τέτοιο να λέγεται σε εκκλησία, και μάλιστα δημόσια! Α, ναι, σωστά, το ξέχασα. Μπορεί όμως κάλλιστα να λέγεται στην «κατ’ οίκον εκκλησίαν», εννοώ τη συγκεκριμένη που πέρυσι αναδείχθηκε ως «εναλλακτική» στο κλείσιμο των εκκλησιών, ώστε να μπορούμε «να γιορτάσουμε το Πάσχα». Εκεί, στην “ασφάλεια” τής «κατ’ οίκον εκκλησίας», όπου όλα τα κρυπτά έρχονται στο φως, μια τέτοια… διορθωμένη ευχή θα έβρισκε τον τόπο της…