Αντιλαμβανόμενος το τι σημαίνει να σταθείς συνοδοιπόρος με τον Χριστό θα διακρίνεις και ποιο είναι το τίμημα...

 Ένα πολύ έξυπνο σκίτσο από τον πολύ ταλαντούχο και γνωστό αμερικανο-αυστραλό σκιτσογράφο-εικονογράφο των δεκαετιών 70-80, μακαρίτη πια Ron Cobb: Κάποιος από τον οργισμένο όχλο αποκαλεί, υβριστικά, τον πορευόμενο προς τον Γολγοθά Χριστό ‘εθνικό’ (goy: εθνικός στα Εβραϊκά). Και αυτό ενώ η επίσημη διαταγή της σταύρωσης έχει δοθεί από τους εθνικούς (από τους Ρωμαίους... παρ’ότι με την παρώθηση του τότε εβραϊκού θρησκευτικού κατεστημένου)!
Ο Χριστός είναι το αρχετυπικό πρόσωπο του ‘δεδιωγμένου πανταχόθεν’ ένεκα της προσκόλλησης στην όλως αμερόληπτη αλήθεια και δικαιοσύνη του Θεού. Είναι ο ‘μέγας προδότης’ του ‘πνεύματος του κόσμου τούτου’. Για τους Εβραίους είναι ‘προδότης του έθνους’ και για τους Ρωμαίους ‘επικίνδυνος για το κράτος’ (ή, σύμφωνα με τις αντιλήψεις των ντόπιων εδώ στην Ελλάδα φυλετιστών των ημέρων μας, ‘κατασκεύασμα εβραϊκού τερτιπιού προς καταστροφή του Ελληνισμού’). Είναι αυτός που δεν έχει ‘δικούς του’ και ‘ξένους’. Επειδή είναι με την Αλήθεια.
Πολλοί νομίζουν πως το να’σαι Χριστιανός είναι να ακολουθείς μια δεδομένη συνταγή ζωής, να’χεις βαπτιστεί από τους γονείς σου ως μια εθιμοτυπική πράξη προς ένταξη σε κάποια συλλογικότητα (κάτι σαν να’χεις περιτμηθεί δηλαδή), να’σαι ένας τακτικά ή μη εκκλησιαζόμενος, 'καθωσπρέπει' πολίτης. Ένας καθ'όλα προβλέψιμος μικροαστός, με άλλα λόγια.
Το να’σαι μαθητής του Χριστού, όμως, δεν έχει καμιά σχέση με όλα αυτά. Είναι κάτι πολύ διαφορετικό. Κάτι τρομακτικά ριζοσπαστικό. Τόσο που αν το αντιληφθεί κανείς, το πρώτο που θα αισθανθεί θα’ναι κάποιας μορφής βαθύς τρόμος. Και αυτό διότι αντιλαμβανόμενος το τι σημαίνει να σταθείς συνοδοιπόρος με τον Χριστό θα διακρίνει και ποιο είναι το τίμημα. Ένα τίμημα που είναι αδύνατον να ανταπεξέλθει στα της πληρωμής του κανείς δια των δικών του ανθρωπίνων, μόνο, δυνάμεων.

Dimitri Lalushi