Ήταν το τελευταίο ταχυδρομικό δελτάριο που έλαβε στην Κωνσταντινούπολη η οικογένεια του Γεωργίου Μάγνη από το μικρασιατικό μέτωπο.
Μόνο που αυτή τη φορά δεν ήταν από το εικοσιτριάχρονο παιδί της, που είχε καταταχθεί εθελοντής στην τιτάνια προσπάθεια του έθνους και είχε πέσει στα υψώματα του Ταρλά Μπαΐρ, εβδομήντα χιλιόμετρα νότια της Άγκυρας, αλλά από τον αδελφικό του φίλο και συμμαχητή λοχία Γ. Κόκολα.
Το γράμμα της μητέρας του Αικατερίνης, που του είχε γράψει αγνοώντας το τραγικό γεγονός δυο μέρες αργότερα από το Βεβέκιο, δεν θα το διάβαζε ποτέ.
Ένας από τους χιλιάδες πεσόντες έξω από την Άγκυρα, με τον πόθο της εθνικής ολοκλήρωσης να οδηγεί προς την υπέρτατη θυσία, ένα χρόνο πριν γίνουν όλα στάχτη. Και ύστερα, όλος ο κόσμος χωρίς νόημα.
Οι γονείς πέθαναν υπέργηροι στην Πόλη, λίγο μετά την τραγωδία των Σεπτεμβριανών του 1955, η αδελφή του Ελισάβετ, η Λιζίτσα της αλληλογραφίας, μόνη κι έρημη σε ένα φιλανθρωπικό κατάστημα το 1964.
Τα ταχυδρομικά δελτάρια του πρόωρα χαμένου αδελφού έγιναν ένα μικρό δέμα με γαλάζια κορδελίτσα που πετάχτηκε στα υπόγεια του γηροκομείου. Εκεί βρέθηκαν το 1973, ανάμεσα σε ρούχα και αναμνήσεις όσων έσβηναν στην Πόλη (που έσβηνε κι αυτή...) και εκδόθηκαν με την φροντίδα του Ακύλα Μήλλα από την "Άγρα" το 1983. Δεν ξέρω αν το βιβλίο κυκλοφορεί ακόμη. Μα σήμερα που το ξεφύλλιζα και πάλι, εκατό χρόνια μετά την προδομένη θυσία, είπα να κάνω ένα μνημόσυνο σε αυτόν και στους χιλιάδες νέους που έπεσαν μπροστά στην Άγκυρα, πριν στην πολιτεία της ήττας και της ιδεολογικής ηγεμονίας του Οίκαδε, αρχίσουν πάλι με περισπούδαστες αναλύσεις να προσβάλλουν την ιερή τους μνήμη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου