Η 26η ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ είναι μια σκληρή μέρα για τους Μικρασιάτες

 Η 26η ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ είναι μια σκληρή μέρα για τους Μικρασιάτες.

  Η απαρχή της τραγωδίας στο Μαντζικέρτ (26 Αυγούστου 1071), το πραξικόπημα των Σωσάνδρων (26 Αυγούστου 1258) και η κορυφή της μεγάλης Λύπης, το τέλος ενός ολόκληρου πολιτισμού το 1922. 

  Η Μαγνησία είχε ήδη εγκαταλειφθεί εκείνο το πρωί ενώ ολοκληρώνονταν η εκκένωση της Σμύρνης. Ο εφιαλτικός ήχος από τα μεταγωγικά ή τα βήματα των υποχωρούντων προς την Ερυθραία ελληνικών τμημάτων, οι σποραδικοί πυροβολισμοί, η προκυμαία που μαύριζε από το τελωνείο ως την Πούντα από μυριάδες απελπισμένων με τα μάτια καρφωμένα στην είσοδο του λιμανιού, τα γραφεία διοίκησης που αδειάζανε και τα έγγραφα που καίγονταν, ο αρμοστής Στεργιάδης που την κοπανούσε, ο Χρυσόστομος που έτρεχε στους προξένους μήπως και σωθούν οι άμαχοι (ο ίδιος ήξερε τι τον περίμενε) και η αναχώρηση των ελληνικών πολεμικών πλοίων το απόγευμα, με την τελευταία ανάκρουση του εθνικού ύμνου και υπόκρουση τους λυγμούς του σμυρναϊκού ελληνισμού.

   Η μέρα που θα ξημέρωνε θα ήταν ο εφιάλτης. Και μετά; Μετά η σφαγή, η προσφυγιά κι η μεγάλη νύχτα της λήθης και του θριάμβου εκεί της βαρβαρότητας, εδώ του μικροελλαδισμού. 

 Στην πατρίδα δεν θα έμεναν παρά μόνο οι θαμμένες θεότητες. Που σε πείσμα της Ιστορίας, αυτού του ατελείωτου σφαγείου, έρχονται ακόμη στο φως και έχουν στα μάτια μονάχα ένα ρώτημα: "Γύρισαν;" Μα καθώς δεν παίρνουν απάντηση στη γλώσσα που ξέρουν, σιωπούν για πάντα.

Kostas Hatziantoniou