Το επεισόδιο αυτό συνέβη πραγματικά.
Η κρατούμενη που οφείλει τη ζωή της στα ''Νυχτερινά'' του Σοπέν, ήταν η διάσημη Εβραία πιανίστρια Νατάλια Καρπ.
Κατά τη διάρκεια του πολέμου, βρισκόταν μαζί με την αδελφή της στο γκέρο της πόλης Ταρνούβ. Οι δύο αδελφές, θεώρησαν πως μόνο αν δραπετεύσουν θα σωθούν κι έτσι, μαζί με δύο φίλους τους, επιχείρησαν να φτάσουν στη Βαρσοβία και από εκεί σκόπευαν να περάσουν στη Σλοβακία. Η Γκεστάπο συνέλαβε και τους τέσσερις τολμητίες και τους έστειλε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Πλασούβ, λίγο έξω από το Κράκοβο.
Οι αδελφές καταδικάστηκαν σε θάνατο και φυλακίστηκαν σε ένα υπόγειο, περιμένοντας την εκτέλεση της ποινής.
Ένα πρωί, προς μεγάλη έκπληξη της Ναταλίας, διατάχθηκε να πάει στο σπίτι του διοικητή Αμόν Γκιότ για να παίξει για τα γενέθλια του. Ο Γκιότ ήταν γνωστός για τις θηριωδίες του κατά των κρατουμένων και την απάνθρωπη σκληρότητά τους. Τα χέρια του ήταν βουτηγμένα στο αίμα 10.000 αθώων Εβραίων. Την ίδια στιγμή ήταν παθιασμένος θαυμαστής της κλασσικής μουσικής και στις 9 Δεκεμβρίου που είχε τα γενέθλιά του, οι υφιστάμενοι του θέλησαν να του κάνουν «μία μουσική έκπληξη».
Οι δεσμοφύλακες, πήραν την Ναταλία, την πήγαν στον κουρέα για να συμμαζέψει τα μαλλιά της και της έδωσαν ένα φόρεμα.
«Φτάνοντας, είδα πως η γιορτή ήταν σε πλήρη εξέλιξη. Οι επίσημα ντυμένοι καλεσμένοι έπιναν κρασί και έκαναν προπόσεις προς τιμή του εορτάζοντα διοικητή, ο οποίος φορούσε την επίσημη, λευκή στολή του. Ήμουν τρομοκρατημένη, γιατί είχα να παίξω πιάνο τέσσερα χρόνια, τα δάχτυλά μου σχεδόν δεν λύγιζαν, ήξερα όμως πως έπρεπε να κάτσω μπροστά στο όργανο αυτό και να παίξω, γιατί ήταν η μοναδική μου ευκαιρία να γλιτώσω».
Η Ναταλία, αγνοώντας τους θορύβους της γιορτής, αποφάσισε να παίξει το δικό της αγαπημένο ''Νυχτερινό'' σε ντο δίεση μινόρ, το οποίο διακρίνεται για την βαθιά του θλίψη, πράγμα που αντιστοιχούσε στη ψυχική της κατάσταση. «Και ό,τι θέλει ας γίνει», σκέφτηκε.
- Παίξτε λοιπόν Σάρα, διέταξε ο διοικητής.
Οι Γερμανοί αποκαλούσαν όλες τις Εβραίες Σάρα.
Η Ναταλία άρχιζε να παίζει και περίμενε πως από στιγμή σε στιγμή, ο διοικητής Γκιότ θα βγάλει το πιστόλι του και την πυροβολήσει.
Φτάνοντας στο τέλος, άκουσε μέσα στην νεκρική σιγή που επικρατούσε, τον Γκιότ να λέει περιφρονητικά, δείχνοντάς την :
- Θα μείνει ζωντανή.
Ακούγοντας τα λόγια αυτά η Ναταλία, πήρε θάρρος και τον ρώτησε:
- Και η αδελφή μου;
- Κι αυτή επίσης, απάντησε ο διοικητής.
Από την ημέρα εκείνη, οι δύο αδελφές, θεωρούσαν την 9η Δεκεμβρίου 1943 ως δεύτερη ημέρα των γενεθλίων τους.
Στα χρόνια της δεκαετίας του 50, η Ναταλία έκανε περιοδείες με τη Συμφωνική Ορχήστρα του Λονδίνου. Έδωσε συναυλίες και στην Γερμανία. Τα επόμενα 20 χρόνια έδωσε εκατοντάδες συναυλίες για το BBC.
To 1967 απονεμήθηκε στον Όσκαρ Σίντλερ το βραβείο «Μάρτιν Μπούμπερ» για την σωτηρία των Εβραίων του Κράκοβο. Παρόλο που η Ναταλία δεν βρισκόταν στην περίφημη λίστα του Σίντλερ την κάλεσαν στην τελετή. Έπαιξε το ίδιο εκείνο Νυχτερινό που της είχε σώσει τη ζωή. Ανέβηκε στη σκηνή, φορώντας, όπως πάντα ένα φόρεμα κοντομάνικο, για να φαίνεται στο χέρι της το νούμερο «Α27407», ώστε όλοι να γνωρίζουν και να θυμούνται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου