Να ξε­χνάς, να ξε­χνάς κά­θε τι,κι’ ό­λους, αχ! να ξε­χνάς...

 Να ξε­χνάς, να ξε­χνάς κά­θε τι,κι’ ό­λους, αχ! να ξε­χνάς,
να μην κλαις κι α­γα­πάς και πο­νάς!
Να ξε­χνάς!
Στο βα­ρύ, τον πι­κρό σου κα­η­μό,στην α­χλή*(*καταχνιά) της νυ­χτιάς,
μη θα βρεις μιαν α­χτί­δα χρυ­σή λη­σμο­νιάς;
Κά­που απ’ ό­λους μα­κρυά να περ­νάς
κι ό­λους, αχ! να ξε­χνάς,να ’ναι πέ­τρα η καρ­διά σου ό­που πας,
μη λυ­γάς!
Να ξε­χνάς, να ξε­χνάς κά­θε τι,κι ό­λους πια να ξε­χνάς,
να μην κλαις και πο­θείς και πο­νάς,να περ­νάς!... ''
________________________________________________________
''Να ξεχνάς'' - O Βα­χάν Ντε­ριάν (Vahan Terian, 1885 - 1920), ήταν Αρμένιος ποιητής και στιχουργός. Είναι κυρίως γνωστός για τα ποιήματά του αφιερωμένα στο φθινόπωρο και την αγάπη γι΄ αυτό είναι γνωστός ως «Τραγουδιστής του φθινοπώρου» στη λογοτεχνία.
(Μετάφραση: Νί­κος Ση­μη­ριώ­της)

πηγή