Κυριακή 31 Οκτωβρίου 2021

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ.... ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΔΑΥΙΔ...



Έλεγε ο μακαριστός π. Σεραφείμ,μοναχός της Μονής Οσίου Δαυίδ και υποτακτικός του Οσίου Ιακώβου:
«... Μια μέρα, παραμονή της εορτής του Οσίου Δαυίδ, ήμουν τόσο κουρασμένος που παρακάλεσα τον Άγιο να με παρηγορήσει, να μου δώσει δύναμη. Στεκόμουν στο πορτάκι τον Ιερού, οπότε βλέπω τον π. Ιάκωβο με το σκουφάκι στο κεφάλι να περνάει από μπροστά μου και να πηγαίνει προς την είσοδο του Ναού.
Μου έκανε εντύπωση ότι τέτοια επίσημη μέρα και μάλιστα λίγο πριν τον Εσπερινό δε φορούσε ο Γέροντας το επανωκαλύμμαυχό του.
Τον φώναξα λοιπόν:
– Πάτερ Ιάκωβε, πάτερ Ιάκωβε, έλα από εδώ. Έχω ανοικτή την πόρτα τον Ιερού.
Τον είδα να γυρίζει πίσω και ενώ κρύφτηκε πίσω από το καμπαναριό δεν τον ξαναείδα. Φοβήθηκα μήπως έπαθε τίποτε και πήγα να δω τι συμβαίνει. Αλλά δεν υπήρχε κανείς.
Στη στιγμή βλέπω τον π. Ιάκωβο με το επανωκαλύμμαυχό του να κατεβαίνει τη σκάλα με εκείνη την ιεροπρέπεια και σοβαρότητα που είχε.
Και τον ρωτώ:
– Πάτερ Ιάκωβε, πού πήγες προηγουμένως, όταν κατέβηκες με το σκουφάκι και χάθηκες ξαφνικά;
Τότε χαμογέλασε ο Γέροντας και είπε:
– Εγώ ήμουν, πάτερ Σεραφείμ;
Ο ΑΓΙΟΣ ΗΤΑΝ ΜΕ ΤΗΝ ΜΟΡΦΗ ΜΟΥ.
Δεν τον είχες παρακαλέσει να τον ιδείς και να σε παρηγορήσει;
ΑΥΤΟΣ ΗΤΑΝ.
Ήξερε ο Γέροντας το αίτημα της προσευχής μου, ως διορατικός που ήταν. Εκείνο που ξέρω είναι ότι ο Γέροντας επιμελώς έκρυβε τα χαρίσματά του. Δεν τα έδειχνε, γιατί ήταν άνθρωπος ταπεινός.
Ακούγαμε από τους εξομολογουμένους να μας λένε «Πήγα και μου είπε ό,τι πρόβλημα είχα». Και εκείνος, όταν τον ρωτούσαμε, έκανε πως δεν ήξερε τίποτε».

(Απόσπασμα από το βιβλίο της Μονής Οσίου Δαυίδ "Ένας άγιος Γέροντας, ο μακαριστός π.Ιάκωβος".)

Κόλαση:Το μαρτύριο τής εκ των υστέρων γνώσης ότι είναι πια πολύ αργά να αγαπήσω

  

Τοιχογραφία,Μονή Μολντοβίτσα-Ρουμανία

 Κόλαση:Το μαρτύριο τής εκ των υστέρων γνώσης ότι είναι πια πολύ αργά να αγαπήσω,αφού χωρίς σώμα και χωρίς να υπάρχει πια κανείς που να έχει ανάγκη τη θυσία μου, η καθυστερημένα συνειδητοποιημένη δίψα μου γι'αληθινή αγάπη γίνεται ψυχικό αυτοβασανιστήριο χειρότερο κι απ'το να καιγόμουν από υλικές φλόγες.

"Όταν μια τέτοια ύπαρξη φύγει απ’ τη γη, βλέπει τους κόλπους του Αβραάμ, κουβεντιάζει με τον Αβραάμ, όπως μας λέει η παραβολή περί Λαζάρου και πλουσίου, ατενίζει και τον Παράδεισο, μπορεί να πλησιάσει και τον Kύριο, μα αυτό ακριβώς είναι το μαρτύριό της, ότι ανεβαίνει στο Θεό χωρίς να ‘χει αγαπήσει, γιατί αγγίζει εκείνους που έχουν αγαπήσει και που αυτή είχε περιφρονήσει την αγάπη τους.
Γιατί τώρα βλέπει καθαρά και θα πει μόνος του στον εαυτό του: «Τώρα πια κατέχω τη γνώση και, αν και διψάω ν’ αγαπήσω. δε θα υπάρχει πια κανένας άθλος στην αγάπη μου, δε θα υπάρχει ούτε θυσία γιατί τέλειωσε η επίγεια ζωή μου και δε θα ‘ρθει ο Αβραάμ να μου δώσει έστω και μια σταγόνα ζώντος ύδατος (δηλαδή να μου ξαναδώσει το δώρο της επίγειας ζωής που είχα πρώτα) για να δροσίσει τη φλόγα της δίψας μου για πνευματική αγάπη, που με φλογίζει τώρα και που την περιφρόνησα όσο ήμουν στη γη. Δεν έχω πια ζωή και δε θα υπάρξει πια καιρός! Κι αν ακόμα θα ‘ μουν πρόθυμος να θυσιάσω τη ζωή μου για τους άλλους, είναι αργά πια, γιατί πέρασε εκείνη η ζωή που θα μπορούσα να την κάνω θυσία στην αγάπη και τώρα μια άβυσσος χωρίζει εκείνη τη ζωή απ’ την τωρινή μου ύπαρξη».

Μιλάνε για φλόγες υλικές που έχει η Κόλαση: δεν εξετάζω αυτό το μυστήριο γιατί τρομάζω, μα σκέφτομαι πως κι αν ακόμα υπήρχαν υλικές φλόγες, τότε, μα την αλήθεια, οι κολασμένοι θα τις δέχονταν με χαρά γιατί με τα σωματικά μαρτύρια θα ξεχνούσαν, έστω και για μια στιγμή, το ψυχικό μαρτύριο που είναι πολύ πιο τρομερό.
Μα ούτε και είναι δυνατό να τους απαλλάξει κανείς απ’ αυτό το ψυχικό μαρτύριο, γιατί δεν είναι εξωτερικό μα το ‘χουν μέσα τους. Μα κι αν ήταν δυνατόν να τους απαλλάξουν, τότε, έτσι νομίζω, θα γίνονταν ακόμα πιο πικρά δυστυχισμένοι. Γιατί κι αν ακόμα τους συγχωρούσαν οι δίκαιοι απ’ τον Παράδεισο, βλέποντας τα μαρτύριά τους και τους καλούσαν κοντά τους αγαπώντας τους απεριόριστα, και πάλι τα μαρτύριά τους θα μεγάλωναν, γιατί ίσα ίσα μ’ αυτή τη συγγνώμη θα μεγάλωνε και η δίψα τους για ανταπόδοση αγάπης, για αγάπη ενεργητική και γεμάτη ευγνωμοσύνη, που τους είναι αδύνατο πια να δείξουν".
( Φ. Ντοστογιέφσκι :Αδελφοί Καραμάζωφ,β'τόμος,σελ 258,σε μετάφραση Άρη Αλεξάνδρου)

Σάββατο 30 Οκτωβρίου 2021

Ενοχλήθηκαν που μίλησε για την Παναγία



Γίνονται τόσα παράξενα (ήπιος χαρακτηρισμός), έκτροπα, ρατσιστικά, αντιδημοκρατικά, αξιόποινα στην χώρα μας και δεν ενοχλείται κανείς, δεν αντιδρά κάποιος και οι εισαγγελείς ....ξεκουράζονται.
Έτσι και ομολογήσει κάποιος χριστιανική πίστη, έτσι και προασπιστεί Χριστό και Ελλάδα, αν ακουστεί η λέξη θαύμα, τότε γίνεται ο κακός χαμός.
Ξεσηκώνονται όλες οι "δημοκρατικές" δυνάμεις και αρχίζουν να μιλούν για Μεσαίωνα, για φασισμό και άλλα τέτοια φαιδρά.
Αλήθεια, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί οι Χριστιανοί έχουμε λιγότερα δικαιώματα από τους Μωαμεθανούς και οι Έλληνες λιγότερα από τους αλλοδαπούς.
Φυσικά η άμετρη βλακεία (στην καλύτερη περίπτωση) ή η κατευθυνόμενη πολεμική δεν πρόκειται να μας φοβίσει ή να μας σταματήσει από ομολογιακές πράξεις. Ας μην το ελπίζουν.

Η περίπτωση του βουλευτή Γιάννη Καλλιάνου που αναφέρθηκε στην εικόνα της Παναγίας που δακρύζει, στάθηκε η αφορμή για τούτο το κείμενο.
Συγκεκριμένα ο βουλευτής ανέβασε την εξής ανάρτηση: "Η εικόνα της Παναγίας στον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου στο Βύρωνα, δακρύζει συνεχώς εδώ και 1 χρόνο. Κάθε μέρα, 24 ώρες τη μέρα. Δεν είναι σωστό λοιπόν, όλοι εσείς που δηλώνετε άθεοι, να χλευάζετε αυτό το γεγονός. Να επισκεφτείτε την εκκλησία, να το δείτε και μετά γράψτε ότι θέλετε".
Την ανάρτηση αυτή έκανε τόσο στο Twitter, όσο και στο Facebook, με τα λόγια του να γίνονται viral και να προκαλούν συζητήσεις, με υποστηρικτές και επικριτές του βουλευτή να "ξιφουλκούν" στα social media.
Μία μέρα μετά , ο Γιάννης Καλλιάνος επανήλθε με νέα ανάρτηση , στην οποία αναφέρει πως "δεν ενόχλησε κανέναν" και πως το θέμα της πίστης είναι διαφορετικό από αυτό των επιστημών.


Η ανάρτηση του Γιάννη Καλλιάνου
"Αδυνατώ να κατανοήσω αυτό που ορισμένοι λέτε. Ότι δηλαδή κάποιος που έχει τελειώσει το Μαθηματικό τμήμα και έχει κάνει Μεταπτυχιακές σπουδές στα Εφαρμοσμένα Μαθηματικά "απαγορεύεται” να είναι Χριστιανός και να νιώθει κατάνυξη αντλώντας δύναμη ύστερα από προσωπική προσευχή.
Αδυνατώ να κατανοήσω το γεγονός ότι επειδή έχω εντρυφήσει βαθιά στην επιστήμη των Μαθηματικών, όλα μα όλα θα πρέπει να έχουν κάποια επιστημονική εξήγηση. Στη δική μου "ματιά” υπάρχουν και κάποια γεγονότα που ίσως δεν μπορούν να εξηγηθούν επιστημονικά.
Παρόλα αυτά ουδέποτε ειρωνεύτηκα και χλεύασα τη θρησκεία κανενός. Δεν απαίτησα ποτέ από κανέναν να πιστεύει στο Χριστό. Ο καθένας από εμάς έχει το δικαίωμα να πιστεύει όπου θέλει και να ενεργεί στη ζωή του όπως εκείνος επιθυμεί.
Σέβομαι τους Χριστιανούς, όπως το ίδιο σέβομαι και όλους όσοι συνειδητά απορρίπτουν την κάθε Θρησκεία.
Είναι προσωπική μου επιλογή να είμαι βαθιά θρησκευόμενος και δεν προσπάθησα ποτέ και σε κανέναν να επιβάλλω την άποψη μου πάνω σε αυτά τα ζητήματα.
Αφήστε με όμως να αντλώ δύναμη από εκεί που επιθυμώ και με όποιον τρόπο επιθυμώ. Δεν ενόχλησα κανέναν".

Εμείς δεν μπορούμε παρά να υποκλιθούμε στο θάρρος της ομολογίας του ανδρός.
Επιτέλους και ένας βουλευτής που ομολογεί Χριστό!

Κυριακή Ε’ Λουκά-Ο τρόπος που χορταίνουμε την όποια πείνα μας δείχνει τι είδους άνθρωποι είμαστε

«Πτωχὸς δέ τις ἦν ὀνόματι Λάζαρος, ὃς ἐβέβλητο πρὸς τὸν πυλῶνα αὐτοῦ ἡλκωμένος καὶ ἐπιθυμῶν χορτασθῆναι ἀπὸ τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης τοῦ πλουσίου· ἀλλὰ καὶ οἱ κύνες ἐρχόμενοι ἀπέλειχον τὰ ἕλκη αὐτοῦ» (Λουκ. 16, 20,21)

«Κάποιος φτωχός ποὺ τὸν ἔλεγαν Λάζαρο, ἦταν πεσμένος κοντά στήν πόρτα τοῦ σπιτιοῦ τοῦ πλουσίου, γεμάτος πληγές, καὶ προσπαθοῦσε νὰ χορτάσει ἀπὸ τὰ ψίχουλα ποὺ ἔπεφταν ἀπὸ τὸ τραπέζι τοῦ πλουσίου. ῎Ερχονταν καὶ τὰ σκυλιά καὶ τοῦ ἔγλειφαν τὶς πληγές»


  Οι άνθρωποι πεινούμε στην ζωή. Όλοι μας έχουμε ανάγκη την τροφή για να επιβιώσουμε, όπως επίσης και για να έχουμε ενέργεια ώστε να σκεφτούμε και να πράξουμε ανάλογα με τα χαρίσματα, τις επιθυμίες και τις δυνατότητές μας. Υπάρχουν όμως και άλλες μορφές πείνας, οι οποίες συμπληρώνουν αυτή της επιβίωσης. Είναι η πείνα για ευχαρίστηση. Η πείνα για δόξα και αναγνώριση. Η πείνα για πρόοδο. Η πείνα για δικαιοσύνη. Η πείνα για αγάπη. Η πείνα για τον Θεό. Ο τρόπος που χορταίνουμε την όποια πείνα μας δείχνει τι είδους άνθρωποι είμαστε ποια είναι ή ποια γίνεται η ταυτότητά μας. Και είναι βεβαίως ατομικό δικαίωμα του καθενός να διαλέξει ποιος χορτασμός είναι ο σημαντικότερος, αυτός που μας καθορίζει και μας ταυτοτοποιεί, αν ο χορτασμός της πείνας γίνεται αυτοπροσδιοριστικά ή ετεροπροσδιοριστικά, αν συναντούμε ή θέλουμε να συναντήσουμε και άλλους με την ίδια ή παρόμοια πείνα ή έχουμε κλείσει τον εαυτό μας στα δικά του τείχη, θέλοντας να καλύψουμε τις δικές μας ανάγκες.

  Διότι η πείνα είναι ανάγκη που έβαλε ο Θεός μέσα μας. Μπορεί στην πνευματική μας ζωή να ζητούμε την υπέρβαση των αναγκών μας, ώστε να μπορούμε να αφήνουμε τον εαυτό μας στα χέρια του Θεού. Να δηλώνουμε ότι η ανάγκη δεσμεύει τον άνθρωπο, τον καθιστά λιγότερο ελεύθερο να νοηματοδοτήσει την ζωή του. Στην πράξη όμως δεν είναι η ανάγκη ή οι ανάγκες που έχουμε οι άνθρωποι που μας δεσμεύουν, αλλά ποια ανάγκη για μας γίνεται προτεραιότητα, ποια πείνα θέλοντας να καλύψουμε για να είμαστε ευτυχισμένοι. Διότι όταν χορταίνουμε την πείνα που μας κάνει όχι να μην ξαναπεινάσουμε ποτέ, αλλά που μας δείχνει ότι μέσα από αυτήν γνωρίζουμε τι μας δίνει αληθινή πληρότητα, μπορούμε να προχωρήσουμε στην ζωή μας έχοντας βρει τον προορισμό μας. Και γίνεται η ελευθερία ζητούμενο από άλλες ανάγκες, οι οποίες όμως μας κρατούν καθηλωμένους σε ό,τι τελικά δεν προηγείται για μας.

 Αν δούμε την παράδοση των αγίων μας, θα διαπιστώσουμε ότι οι άγιοι επιλέγουν όχι την άρνηση των ανθρώπινων αναγκών αλλά τον χορτασμό της πρώτης και μεγάλης πείνας: αυτής για συνάντηση με τον Θεό που δίνει ανάσταση και αιωνιότητα μέσα από την αγάπη και καθιστά την κοινωνία μας με τους συνανθρώπους μας αυθεντική, ακόμη και μέσα στις δυσκολίες τόσο τις δικές μας όσο και τις δικές τους. 
 Οι άγιοι προσπαθούν με την νηστεία όχι να σβήσουν την ανάγκη του σώματος για τροφή, αλλά την υποδούλωση του ανθρώπου στις επιθυμίες της κοιλίας και της σαρκός.

ΙΛΑΡΧΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΖΑΒΕΛΑΣ εκ Κερκύρας



ΙΛΑΡΧΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΖΑΒΕΛΑΣ
εκ Κερκύρας(απόγονος της γνωστής Σουλιώτικης οικογένειας)
Η ηρωική θυσία του την 2 Δεκ 1940 στη Πρεμετή
Από το 2000 έχει καθιερωθεί να δίδεται στην 1η τάξη πού εισέρχεται στην Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, τ' όνομα ενός εθνικού ΗΡΩΑ. Η τάξη τού 2021 σέ συνεργασία με την διεύθυνση ιστορίας στρατού, επέλεξε να δοθεί τ' όνομα «ΙΛΑΡΧΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΖΑΒΕΛΑΣ»
Ήταν απόγονος της ένδοξης οικογένειας των Σουλιωτών και γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1908.Αποφοίτησε το 1929 από την σχολή Ευελπίδων. Πολέμησε και έπεσε στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο ως Δκτής Ίλης του 3ου Συντάγματος Ιππικού στη μάχη της Πρεμετής την 2 Δεκεμβρίου 1940.Ετάφη στα Μπαντελόνια της Πρεμετής.
«Εμπρός παιδιά για την πατρίδα…» φώναξε στους άντρες του καθώς μπροστάρης όπως σε όλες τις μάχες, ανεβαίνοντας τον βρήκε κατάστηθα η ριπή πολυβόλου και έπεσε.
Οι τελευταίες επιστολές που αντάλλαξε ο ίλαρχος Τζαβέλλας με τον πατέρα του Λάμπρο συμπληρώνουν τις γραμμές της ιστορίας.
Έγραφε στις 15 Νοεμβρίου ο ίλαρχος Κων. Τζαβέλλας στον πατέρα του Λάμπρο Τζαβέλλα: «… Μετά 7ωρον μάχην καθ’ ην κατέλαβον δύο οχυρωμένα υψώματα 700μ., όρθιος, ακάλυπτος και ασκεπής με το πιστόλι στα χέρια, ωδήγησα τους άνδρες μου στην Δόξα και την Νίκη. Ευρίσκομε επί Αλβανικού εδάφους όπου είχα την τιμή και την ικανοποίηση να πατήσω πρώτος με το σύνταγμά μου. Εδέχθην τα συγχαρητήρια των προϊσταμένων μου και να είσαι υπερήφανος πατέρα γιατί ο γυιός σου αψηφώντας τον θάνατο, επολέμησε σαν Τζαβέλλας».
Απαντώντας στην επιστολή του μονάκριβου ήρωα γιού του ο στρατηγός-πατέρας γράφει στις 5 Δεκεμβρίου 1940:
«Οι Τζαβελλαίοι πολεμούν και πίπτουν! Για την τιμή, για την δόξα, για την Πατρίδα. Για σένα δεν υπάρχουν γονείς, σύζυγος, τέκνα, αδερφή. Υπάρχει μόνο ο άξιος και τιμημένος γυιός μου. Είναι ο 6ος κατά σειράν απόγονος της ιστορικής και ενδόξου οικογένειάς μας,της οποίας οι δύο τελευταίοι θείοι σου ταγματάρχαι έπεσαν τιμημένα στο Καλέ Γκρότο αριθμούντες τον 175ο και τον 176ο των πεσόντων για την Πατρίδα, Τζαβελλαίων. Ως αρχηγός της ένδοξου οικογένειάς μας και ως Ανώτατος Αξιωματικός σε συγχαίρω για το κατόρθωμά σου.Είμαι υπερήφανος για Σένα, τον άξιον υιόν μου, τον αντάξιο απόγονο των ενδόξων προγόνων μας. Εύγε σου»
Έμελλε να μην διαβάσει ποτέ αυτό το γράμμα ο γιος του, γιατί είχε πέσει ένδοξα για το καθήκον στον υπέρτατο σκοπό!
Στην Ναύπακτο, η μία εκ των δύο κεντρικών παραλλήλων οδών της πόλεως, στην οποίαν μάλιστα βρίσκεται και το Δημαρχείο,έχει ονοματιστεί προς τιμήν του "οδός Ιλάρχου Τζαβέλλα"

Από:«Σύνδεσμο Απόστρατων Αξιωματικών Ιππικού Τεθωρακισμένων»

Κυριακή Ε’ Λουκά-Η στάση ζωής του Χριστιανού απέναντι στην πρόκληση του πλούτου και σε κάθε πρόκληση της παρούσης ζωής.



Αγαπητοί μου αδελφοί,

Κάποιος άνθρωπος ήταν πλούσιος και κάποιος άλλος φτωχός που τον έλεγαν Λάζαρο. Αυτοί και οι δύο πέθαναν. Αυτή είναι η κοινή και σκληρή μοίρα και πορεία όλων των ανθρώπων. Όλοι τελικά πεθαίνουμε.

Αυτή είναι η δικαιοσύνη του Θεού, ώστε το κακό και η αδικία σε όλες τις μορφές να μην διαιωνίζεται. Αντιλαμβάνεσθε αδελφοί μου, να υπήρχαν πλούσιοι σαν αυτόν της παραβολής, ανάλγητοι και σκληροί και να μένουν αθάνατοι; Επίσης πτωχοί δυστυχισμένοι σαν τον Λάζαρο και να ζουν αιώνια; Πως θα ήταν ο κόσμος μας; Να γιατί ο Θεός επέτρεψε τον θάνατο μετά την πτώση του ανθρώπου. Τίποτε δεν άφησε ο Θεός απρονόητο.

Στο κείμενο της παραβολής δεν αναφέρεται το όνομα του πλουσίου, αντίθετα ο Λάζαρος είναι επώνυμος. Ο Κύριός μας θέλει να τονίσει την αξία των προσώπων. Εδώ στην γη ο πλούσιος τα είχε όλα, όσα ήταν πρόσκαιρα, εφήμερα, φθηνά. Να γιατί δεν είχε όνομα. Το όνομα υποδηλώνει την αξία.

Ο Λάζαρος κέρδισε το αιώνιο και άφθαρτο. Γιατί; διότι αν προσέξουμε το κείμενο της παραβολής, με καρτερία, με υπομονή, χωρίς να γογγύζει, προπάντων χωρίς να διαμαρτύρεται και να επαναστατεί, δέχεται την κατάσταση ελπίζοντας ότι κάτι και αυτός θα φάει από τα ψίχουλα που θα ρίξουν στα σκυλιά, τα οποία ήταν φίλοι και συνδαιτυμόνες του.
Τελικά βλέπουμε ότι ο πλούσιος οδυνάται μετά θάνατον, αντίθετα ο Λάζαρος απολαμβάνει τους κόλπους του Αβραάμ. Όχι βέβαια διότι είναι πλούσιος, αλλά διότι ο πλούτος τον τύφλωσε να μην βλέπει τον πτωχό πεινασμένο και δυστυχώς συνάνθρωπό του Λάζαρο.

Meta: Ο Ζούκερμπεργκ φέρνει επανάσταση στη κοινωνική δικτύωση ή ένα «matrix» τέλειας υποδούλωσης;


Και μια σκληρή απεικόνιση όσων υπόσχεται το Meta...

 Άραγε το «meta» φέρνει μια νέα εποχή τέλειας αποβλάκωσης; Ο Μαρκ Ζούκερμπεργκ των ατελείωτων σκανδάλων διαρροής δεδομένων, μας καλεί να «βουτήξουμε» σε έναν εικονικό κόσμο, μέσα στον οποίο «θεός» θα είναι ο ίδιος...

 Η θυγατρική πλατφόρμα «Meta» εκ του ελληνικού «μετά», που ανακοίνωσε ο Μαρκ Ζούκερμπεργκ την Πέμπτη 28/10, μπορεί να αντιμετωπίστηκε με άπειρες δόσεις σαρκασμού από τους χρήστες των social media, άλλα ο νέος ψηφιακός κόσμος που φέρνει ο κροίσος του διαδικτύου, μάλλον θα έπρεπε να μας βάζει σε σοβαρούς προβληματισμούς.
Η αυτοκρατορία του Ζούκερμπεργκ κλονίζεται

Οι «κακές γλώσσες» υποστηρίζουν πως η ανακοίνωση του ερχομού του «Metaverse» ήταν μια στρατηγική κίνηση επιβίωσης από τον στριμωγμένο Ζούκερμπεργκ που βλέπει τα τελευταία χρόνια το κύρος και την αξιοπιστία του Facebook να γκρεμίζονται. Με πιο πρόσφατο φιάσκο, το ιστορικό blackout που στις αρχές Οκτωβρίου άφησε εκτός λειτουργίας για παραπάνω από 6 ώρες τον κολοσσό των social media, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί τρύπα δεκάδων εκατομμυρίων στα ταμεία του Facebook και να κατρακυλήσει η μετοχή του.

Και η πραγματικότητα είναι πως η ναυαρχίδα των social media που σήμερα μετρά παραπάνω από δυο δισεκατομμύρια χρήστες, την τελευταία δεκαετία έχει κατηγορηθεί πολλάκις για παραβάσεις της ιδιωτικότητας, διαρροή δεδομένων των χρηστών προς όφελος του Facebook ή τρίτων, φοροδιαφυγή, πρόκληση μεγάλων προβλημάτων εθισμού σε εκατομμύρια χρήστες ανά τον κόσμο, λογοκρισία και φίμωση προσώπων, απόψεων και ιδεολογιών.

Ίσως η κορυφαία στιγμή που αποδείχθηκε πόσο διάτρητο και αναξιόπιστο είναι το διαδικτυακό «τέκνο» του Μαρκ Ζούκερμπεργκ, ήταν το σκάνδαλο της Cambridge Analytica, όπου στις 16 Μαρτίου 2018, το Facebook ομολόγησε τη παράνομη μεταφορά 87 εκατομμυρίων προφίλ χρηστών στην εταιρεία ανάλυσης δεδομένων Cambridge Analytica. Στοιχεία που χρησιμοποιήθηκαν για την προεκλογική εκστρατεία του Donald Trump, ενώ η ίδια συμβουλευτική εταιρεία είχε αναλάβει και τη καμπάνια για το Brexit.

Το «Μeta» ως δόλωμα για επενδύσεις
  Είναι φανερό πως η αυτοκρατορία του Ζούκερμπεργκ κλονίζεται όσο ποτέ, και γι’ αυτόν τον λόγο έπρεπε να προβεί σε μια αποφασιστική κίνηση για να προσελκύσει επενδύσεις. Κάπως έτσι προέκυψε το «Meta», ένα ψηφιακό περιβάλλον που θα συνδυάσει τις υπηρεσίες που παρέχουν διάφορες εφαρμογές του κολοσσού (ήδη υπάρχουσες άλλα και νέες) και θα αποτελέσει μια… νέα εποχή στη κοινωνική δικτύωση, τις online αγοραπωλησίες και άλλους τομείς της καθημερινότητας, μέσω της τεχνολογίας εικονικής πραγματικότητας (VR) και επαυξημένης πραγματικότητας (AR).

Παρασκευή 29 Οκτωβρίου 2021

Ο Άγιος μάρτυς Μαρκέλος εν Ταγγέρη και η συμβία αυτού Νονία ή Νόνα(+30 Οκτωβρίου)



 Ο άγιος Μαρκέλλος, μάρτυρας εν Ταγγέρη του Μαρόκου, γεννήθηκε στο Αrzas της Γαλικίας της Ισπανίας κατά το δεύτερο ήμισυ του Γ΄ αιώνος. Είχε σύζυγο την μετέπειτα αγία Νοnia ή Νοna και απέκτησαν σύμφωνα με την παράδοση 12 τέκνα τους επίσης μετέπειτα μάρτυρας Claudio, Lupercio, Victorico, Facundo, Primitivo, Emeterio, Celedonio, Servando, Germano, Fausto, Jenuario και Marcial.
 Ήταν στρατιωτικός της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας με το βαθμό τουεκατόνταρχου  και υπηρετούσε στη λεγεώνα Legio VII Gemina Pía Félix. 


 Κατά η διάρκεια των εορτασμών επ΄ ευκαιρία των γενεθλίων του αυτοκράτορα Μαξιμιανού, ο Μάρκελλος αρνήθηκε να προσφέρει θυσία στους ειδωλολατρικούς θεούς και ομολόγησε την πίστη του προς τον ένα και αληθινόν Θεό, και έρριψε επί γης το σπαθί του, την στρατιωτική στολή του και τα διακριτικά τους αξιώματός του. Ο διοικητής του Fortunat, δεν επιθυμούσε την άμεση τιμωρία του και αποφάσισε να οδηγηθεί στο αυτοκρατορικό δικαστήριο ενώπιον του Μαξιμιανού, ο οποίος αναμενόταν να επισκεφτεί την Ισπανία και παραδόθηκε στον έπαρχο της Ταγγέρης Aurelio Agricolano. Στη δίκη που ακολούθησε το έτος 298 βρέθηκε ένοχος και καταδικάσθηκε σε θάνατο και αποκεφαλίσθηκε.Μαζί του βρήκαν τον θάνατο και η αγία Νόνια ή Νόνα και τα παιδιά τους
Τα πρακτικά της δίκης κατέγραφε ο πρακτικογράφος Κασσιανός/Cassian, ο οποίος ενώπιον του έπαρχου ομολόγησε την πίστη του στον Ιησού και καταδικάστηκε σε θάνατο, η μνήμη του οποίου τιμάται την 3ην Δεκεμβρίου.

Τα άγια λείψανα του αγίου Μαρκέλλου βρέθηκαν το έτος 1471 στη Ταγγέρη και σήμερα είναι στη κρύπτη ναού στη πόλη León της Ισπανίας, της οποίας είναι προστάτης.
Μνήμη τους τιμάται την 30ην Οκτωβρίου.
εδώ και εδώ

Μονή Ξενοφώντος-Λείψανα Αγίων Στεφάνου και Γεωργίου

 

Η κάρα του Αγίου πρωτομάρτυρος Στεφάνου και το δεξί χέρι του Αγίου Γεωργίου του Τροπαιοφόρου στην Μονή Ξενοφώντος Αγίου Όρος

πηγή

«Όταν ένας άνθρωπος λέει: ''Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον ημάς''παράγει Χάρη Αγίου Πνεύματος!



 «Όταν ένας άνθρωπος λέει: ''Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον ημάς'', ξέρετε τί κάνει;
Παράγει ενέργεια! Παράγει Χάρη Αγίου Πνεύματος και την θέτει σε δράση.

Διατάσσει αυτή τη φωτιά της Θείας Χάριτος, της απανταχού της γης, να ενεργήσει.
Και πώς ενεργεί;
 Τους μεν αγγέλους χαροποιεί, τους δε δαίμονες λυπεί και φλογίζει. Είναι για τα δαιμόνια μια επιπλέον κόλαση.
  Σε κάθε ''Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον ημάς'', είναι σαν να εκρήγνυται μια ατομική βόμβα στην καρδιά του διαβόλου (γι' αυτό και ανταποδίδει τα πυρά) και θα ακούγεται εις τους αιώνας των αιώνων, όχι επειδή έχουμε εμείς τη Χάρη, αλλά διότι το όνομα του Ιησού Χριστού έχει αυθυπάρχουσα ενέργεια και Χάρη και έχει τόση δύναμη, όση δύναμη και Χάρη έχει η Θεότητά Του!

Η Χάρη αυτή ενεργεί ουσιωδώς, αρκεί να πληρούνται οι εξής προϋποθέσεις:
α) συχνή μυστηριακή ζωή
β) να έχουμε συγχωρεμένους όλους τους ανθρώπους
γ) να διάγουμε αγνή ζωή στο σώμα και στην ψυχή
δ) να έχουμε πνευματικό οδηγό και
ε) να κάνουμε με τάξη και πρόγραμμα τα καθημερινά μας πνευματικά καθήκοντα σε χώρο ήσυχο και κατανυκτικό»

Γέροντας Εφραίμ Σκήτης Αγίου Ανδρέα

Η δειλία του θανάτου και ο τρόμος του θανάτου...



«Η δειλία του θανάτου είναι φυσικό ιδίωμα του ανθρώπου, το οποίο οφείλεται στην παρακοή του Αδάμ. Ο τρόμος όμως του θανάτου αποδεικνύει, ότι υπάρχουν αμαρτίες, για τις οποίες δεν δείχτηκε μετάνοια».
Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος

Η ΠΑΝΑΓΙΑ στο μέτωπο-1940.«Συνεχώς αισθανόμασταν να μας μεταγγίζει αντρειοσύνη!»


  «Σου γράφω από μία αετοφωλιά, τετρακόσια μέτρα ψηλότερη από την κορυφή της Πάρνηθας. Η φύση τριγύρω είναι πάλλευκη. Σκοπός μου [...]είναι να σου μεταδώσω αυτό που έζησα, αυτό που είδα με τα μάτια μου και που φοβάμαι μήπως, ακούγοντάς το από άλλους, δεν το πιστέψεις. 
  Λίγες στιγμές πριν ορμήσουμε για τα οχυρά της Μόροβας, είδαμε σε απόσταση περίπου δεκατριών μέτρων μια ψηλή μαυροφόρα να στέκει ακίνητη.
Ο σκοπός φώναξε: «τις ει;». Μιλιά δεν ακούστηκε. 
Φώναξε ξανά θυμωμένος. Τότε, σαν να μας πέρασε όλους ηλεκτρικό ρεύμα, ψιθυρίσαμε: «η Παναγία!». Εκείνη όρμησε εμπρός σα να είχε φτερά αετού. Εμείς από πίσω της. Συνεχώς αισθανόμασταν να μας μεταγγίζει αντρειοσύνη. Ολόκληρη εβδομάδα παλέψαμε σκληρά για να καταλάβουμε τα οχυρά Ιβάν-Μόροβας. [...] Εκείνη ορμούσε πάντα μπροστά. Και όταν πια νικητές ροβολούσαμε προς την ανυπεράσπιστη Κορυτσά, τότε η Υπερμάχος έγινε ατμός, νέφος απαλό και απλά χάθηκε».

(Τάσος Ρηγόπουλος, πολεμιστής στο μέτωπο της Κορυτσάς)

Ετυμολογία της λέξης ¨ΠΡΟΣΚΥΝΩ"



Και επειδή με αυτά που ακούμε!!θα ξεχάσουμε και αυτά που ξέρουμε,αε δούμε την ετυμολογία της λέξης ¨ΠΡΟΣΚΥΝΩ"
Η λέξη είναι αρχαιοελληνικής προέλευσης. Πρόκειται για το ρήμα προσκυνέω-ώ που στα νέα ελληνικά σημαίνει προσεγγίζω και φιλώ.
Συνεπώς το προσκυνώ βγαίνει από τη λέξη προς (κάνω ένα βήμα, προσεγγίζω) και το κυνέω.
Το κυνέω σημαίνει φιλώ με την νεοελληνική έννοια, δηλαδή ασπάζομαι, δίνω ένα φιλί σε κάποιον, καθώς ως γνωστόν η λέξη φιλώ στα αρχαία σημαίνει αγαπώ.

Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2021

Και έτσι ολόκληρος ο κόσμος είναι τυλιγμένος σε κολασμένο μίσος(Ο Αγ.Σωφρόνιος για τον φριχτό πόλεμο)



 Τριάντα χρόνια έχουν περάσει αλλά η ειρήνη δεν έχει ακόμη επιτευχθεί, το σκοτάδι δεν έχει διασκορπιστεί και το φως της αγάπης δεν φωτίζει ακόμη έντονα τη γη. Εκείνα τα εφιαλτικά χρόνια προσευχόμουν πολλές ώρες, ειδικά τη νύχτα. Έκλαψα στις προσευχές μου «για ειρήνη σε όλο τον κόσμο» , ειδικά για τη Ρωσία, για τον ρωσικό λαό, που απειλούνταν με σχεδόν ολοκληρωτική καταστροφή.
  Η ιστορία της ανθρωπότητας είναι γεμάτη με κάθε είδους εγκλήματα, αλλά δεν υπάρχει μεγαλύτερο έγκλημα από τον πόλεμο , ειδικά στην εποχή μας, «παγκόσμιοι πόλεμοι», όταν όλοι οι άνθρωποι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο παρασύρονται στην «αδελφοκτονία». 
 Σήμερα κανείς «χαίρεται» που εκατοντάδες χιλιάδες σκοτώνονται, ακόμη και εκατομμύρια «από τη μια πλευρά». αύριο τα θύματα χαίρονται που η εκδίκηση έχει ξεπεράσει τους δολοφόνους. Και έτσι ολόκληρος ο κόσμος είναι τυλιγμένος σε κολασμένο μίσος , το Άγιο Πνεύμα εγκαταλείπει τις ψυχές των ανθρώπων και η απόγνωση κυριεύει τις καρδιές τους…

Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ

ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ - ΜΑΡΙΝΕΛΛΑ - 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

                   
ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ '40 ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΙΣΚΟ ΤΗΣ ΜΑΡΙΝΕΛΛΑΣ "ΑΛΒΑΝΙΑ"............. Στίχοι: Πυθαγόρας Μουσική: Γιώργος Κατσαρός Πρώτη εκτέλεση: Μαρινέλλα Γράμμα από το μέτωπο, 30 Οκτωβρίου 1940, Αγαπημένη μου, μεσ' το Καλπάκι σ' ένα ρέμα κουρνιάσαν οι στρατιώτες βουτώ τη λόγχη μου στο αίμα, δέξου τις λέξεις μου τις πρώτες είναι οι λέξεις μετρημένες σαν τις στιγμές μου εδώ πάνω κι είναι οι σκέψεις μου δοσμένες ως την στιγμή που θα πεθάνω. Αχ, τί να σου γράψω αγαπημένη; Εδώ συμβαίνουνε πολλά, γύρω μου δέκα σκοτωμένοι αλλά είμαι καλά... Είμαι καλά... Ό,τι να γράψω δεν μου φτάνει, τα λίγα εδώ είναι πολλά κι αν μάθεις πως έχω πεθάνει, είμαι καλά... Είμαι καλά... Μα να... Επίθεση αρχίζει πάλι, νομίζω πως σου τα 'πα όλα... Τώρα είναι η στιγμή είναι πολύ μεγάλη, τώρα μιλούν τα πολυβόλα... Τι να σου γράψω αγαπημένη, εδώ συμβαίνουν πολλά... Γύρω μου δέκα σκοτωμένοι αλλά είμαι καλά... Είμαι καλά... Ό,τι να γράψω δεν μου φτάνει, τα λίγα εδώ είναι πολλά κι αν μάθεις πως έχω πεθάνει, είμαι καλά... Είμαι καλά

Μία εβδομάδα πριν τον Πόλεμο αυτό, ο Άγιος έκλαιγε με λυγμούς όλη τη νύχτα στο κελλί του

 Πριν τον Πόλεμο του 1940 όταν οι χωρικοί είχαν χορούς και τραγούδια στα σπίτια τους, ο Άγιος Γεώργιος Καρσλίδης έσκυβε το κεφάλι του και με λύπη έλεγε στο νεωκόρο του:
- Άχ γιαβρούμ (παιδί μου) δεν ξέρετε πίσω τί μας έρχεται...
Εννοούσε τον Πόλεμο, που ερχόταν. Μία εβδομάδα πριν τον Πόλεμο αυτό, ο Άγιος έκλαιγε με λυγμούς όλη τη νύχτα στο κελλί του. Όταν τον ρώτησαν γιατί κλαίει και στενοχωρείται για τα προβλήματα του κόσμου, με βαθειά λύπη απάντησε:
- Εσύ δεν ξέρεις, δεν ξέρεις, παιδί μου…
Ο Άγιος έβλεπε νοερώς την επερχόμενη καταστροφή του Πολέμου. Επί μία εβδομάδα έκλαιγε συνεχώς... Στο τέλος της εβδομάδας, κηρύχθηκε ο Πόλεμος. Το ότι προείδε τον Πόλεμο το ανέφεραν, μετά την κήρυξη του Πολέμου, κι άλλοι πολλοί.

«Η απάντηση της, μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να ακουστεί»



Ο Γερμανός συγγραφέας ¨Ερχαρτ Κέστνερ κάποτε εξομολογήθηκε το παρακάτω συμβάν:
«Το 1952 επισκέφτηκα για πρώτη φορά μετά τον πόλεμο, την Αθήνα. Στη Γερμανική Πρεσβεία, όταν έμαθαν ότι θα πήγαινα στην Κρήτη, με συμβούλευσαν, επειδή ήταν ακόμη νωπές οι πληγές της Γερμανικής κατοχής, να πω ότι ήμουν Ελβετός. Αλλά γνώριζα καλά τους Κρητικούς. Από την πρώτη στιγμή είπα ότι είμαι Γερμανός και όχι μόνο δε το μετάνιωσα, αλλά όποτε και να πήγαινα κατόπιν, βίωνα τη θρυλική κρητική φιλοξενία.
Ένα δειλινό καθώς έδυε η ήλιος, πλησίασα ένα Γερμανικό κοιμητήριο, και περίμενα να είμαι μόνος με μοναδική συντροφιά τις τελευταίες ακτίνες του ήλιου. Αλλά έκανα λάθος. Εκεί ήταν μια ζωντανή ψυχή, μια μαυροφορεμένη ηλικιωμένη. Με μεγάλη έκπληξη την είδα να πηγαίνει και να ανάβει κεριά από τάφο σε τάφο των Γερμανών στρατιωτών. Την πλησίασα και την ρώτησα. Είσαι από την Κρήτη;. Ναι, μου είπε. Και τότε γιατί το κάνεις αυτό; Αυτοί εδώ οι άνθρωποι έχουν σκοτώσει Κρητικούς..
Και τότε γράφει ο Κέστνερ: «Η απάντηση της, μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να ακουστεί»
«Παιδί μου, από τη προφορά σου φαίνεσαι ξένος και δεν θα γνωρίζεις τι συνέβη εδώ στα 41 με 44. Ο άντρας μου σκοτώθηκε στη μάχη της Κρήτης κι έμεινα με το μονάκριβο γιο μου. Μου τον πήραν οι Γερμανοί όμηρο στα 1943 και πέθανε σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως, στο Σαξενχάουζεν. Δεν ξέρω πού είναι θαμμένο το παιδί μου. Ξέρω όμως πως όλα τούτα ήταν τα παιδιά μιας κάποιας μάνας, σαν κι εμένα. Και ανάβω στη μνήμη τους, επειδή οι μάνες τους δεν μπορούν να 'ρθουν εδώ κάτω. Σίγουρα μια άλλη μάνα θα ανάβει το καντήλι στη μνήμη του γιού μου».

''Λυπήθηκα να τον χαλάσω''(Από τον πόλεμο του '40)



  Στον πανηγυρικό λόγο που εκφώνησε ο Στρατής Μυριβήλης αναφέρει και ένα ωραίο επεισόδιο. Ο σπουδαίος λογοτέχνης μας είχε εξασφαλίσει άδεια από το Γενικό Επιτελείο για να ανεβεί τις παγωμένες αετοράχες της Πίνδου και να παρευρεθεί θεατής στον πανεθνικό συναγερμό του Σαράντα. Είδε πολλά και θαυμαστά. Διαβάζω: «Ένας φαντάρος έπιασε αιχμάλωτο έναν Ιταλό λοχία, την ώρα που ο λόχος του δέχτηκε στα σκοτεινά την αιφνιδιαστική επίθεση. Ο Ιταλός ετοιμαζόταν να τον μαχαιρώσει στα μουλωχτά με την ξιφολόγχη του. Έπιασε το χέρι του, το δάγκωσε και τον αφόπλισε.
-“Πώς σου ήρθε και δεν τον σκότωσες μες στην νύχτα;”, τον ρώτησα.
-“Να σας πω” μου είπε. “Εκείνη την ώρα, έτσι που με ξάφνιασε, ετοιμαζόμουν να του την φέρω. Οι σύντροφοί του, που μας είχαν κάνει τον αιφνιδιασμό, το ‘βαλαν στα πόδια και τον άφησαν. Όπου τόνε κοίταξα στη φέξη της φωτιστικής ρουκέτας. Ήταν όμορφο παλληκάρι. Λυπήθηκα να τον χαλάσω”
. Και γέλασε σαν παιδί για την αδυναμία του. 
 Φαντάζομαι πως μόνο ένας Έλληνας πολεμιστής, ανάμεσα σε όλους τους πολεμιστές του κόσμου, μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο. Και η φράση που μεταχειρίστηκε ήταν τόσο ωραία. Είπε “λυπήθηκα να τον χαλάσω”. Υπάρχουν ευτυχισμένες στιγμές , που ένα άτομο, ξαφνικά συγκεντρώνει και εκφράζει την ευγένεια ενός λαού, μιας ολάκερης φυλής». (Ακαδημία Αθηνών, «Πανηγυρικοί λόγοι ακαδημαϊκών», σελ. 319).

Η στιχομυθία του Ι.Μεταξά μ' έναν πληγωμένο στρατιώτη



Ο συγγραφέας Χρ. Ζαλοκώστας στο βιβλίο του «Το περιβόλι των θεών», (σελ. 135), περιγράφει την επίσκεψη του πρωθυπουργού Μεταξά στο στρατιωτικό νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» και την στιχομυθία με πληγωμένο στρατιώτη:
«-Πού πληγώθηκες εσύ, παιδί μου;
-Στο Ιβάν!
-Ε, το Ιβάν το τιμωρήσαμε! Έπεσε χθες το βράδυ.
-Ναι, έπεσε κ. Πρόεδρε. Θα μπορούσε όμως να είχε πέσει εδώ και πέντε μέρες. Όταν βρήκαμε την πρώτη αντίσταση, έπρεπε να μας θυσιάσει ο συνταγματάρχης μας. Θα το παίρναμε από τότε.

 Ας τιμήσουμε  κατά την επέτειο του ΟΧΙ, κάποιους «κλασσικούς Έλληνες» που ήξεραν να πουν γιατί, εδώ και εικοσιπέντε αιώνες, ο Αισχύλος, θέλησε να του γράψουν στον τάφο του επιτύμβιο, όχι πως στάθηκε ο ποιητής της «Ορέστειας», αλλά ότι πολέμησε στον Μαραθώνα.

"Σεισμογράφος... 28ης Οκτωβρίου"



Τίτλος: "Σεισμογράφος 28ης Οκτωβρίου"Έτος: 2020
Καλλιτέχνης: Troas

Παιδιά της Ελλάδος παιδιά...Την ιστορία λησμονήσατε!



  Ζούμε σε χρόνια αίολα, που τα υστερικά συνθήματα ξεθώριασαν στους τοίχους με τα γκράφιτι και στους πολυχρησιμοποιημένους καναπέδες. Η εποποιϊα του ’40 έγινε για τους νεοέλληνες η αβάσταχτη ελαφρότητα της υπαρξιακής ανίας. Οι ήρωες της ελληνικής αντίστασης απέκτησαν την έννοια του κιτς, ενώ για άλλους διαβεβλημένους ηγετίσκους ο διαχωρισμός σε κυβερνητικούς στρατιώτες και σε λαϊκούς, στρατολογημενους παρτιζάνους έγινε σημαία, για να αιτιολογηθεί ο στίχος ''τούτο το χώμα είναι δικό τους και δικό μας''! Η διχόνοια και ο διαμερισμός των Ελλήνων ήταν ανέκαθεν ζωτικής σημασίας υπαρξιακό στοιχείο... Ακόμα και για το ποιος ξεστόμισε το ''Όχι'' έγινε ανεπίτρεπτο ταμπού και απαγορευτική ταμπέλα σε δρόμους μονής κατεύθυνσης κι από ''οδηγούς'' που απαξιώνουν να κοιτάξουν προς τα πίσω. 
 Ας μη γελιόμαστε… Ζούμε σε μια ξετσίπωτη, απόστατη κι ανερυθρίαστη εποχή, που ο λαός μας αρέσκεται να κοιτά σε κλειδαρότρυπες, να ‘’δραπετεύει’’ κατά μόνας μπροστά στο ‘’GNTM’’, το ‘’big brother’’ και το ‘’bachelor’’!
   Οι εθνικές εορτές υποβιβάστηκαν στα μάτια τους, σε ασπρόμαυρες, φολκλορικές ταινίες και οι συνοικιακές, μαθητικές παρελάσεις σε λούμπεν συνάξεις παραδοσιακών στοιχείων. Οι σημαίες αποκαθηλώθηκαν στον ευτελισμό της επικαιρότητας και τα τραγούδια της Βέμπο ακρωτηριάστηκαν από το fun κοινό του ‘’Voice’’! 
  Σε πείσμα των καιρών που ζούμε και, επειδή αδυνατούμε συχνά να εναρμονιστούμε με αυτήν την αποκρουστικά, σηψαιμική πραγματικότητα αναρτούμε εν όψει της επετείου του ’40, αυτοβιογραφικές σελίδες του Πολέμου, από το εξαιρετικό βιβλίο της Μερόπης Σπυροπούλου ‘’Στην Εποποιϊα του 1940-41 με Πίστη’’. Η Μερόπη Σπυροπούλου είναι ομότιμη καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Αθηνών, με πλούσιο συγγραφικό υλικό, γνωστή από τις δεκάδες διαλέξεις της, αλλά και από τις ομιλίες της μέσα από τον ραδιοσταθμό της ‘’Πειραϊκής Εκκλησίας’’. Το βιβλίο αποτελεί μια διανθισμένη συλλογή από κείμενα λογίων της εποχής του έπους του ’40, παρμένα από περιοδικά, εφημερίδες και ξεχασμένα, σπάνια βιβλία. 
Οι αναρτήσεις μας υπό τον τίτλο ‘’Στην Εποποιϊα του 1940-41 με Πίστη‘’ θα ολοκληρωθούν σε επτά αυτοτελείς συνέχειες, ως ελάχιστο δείγμα τιμής, μνήμης και υπόμνησης στο έπος του ’40, για όλους εμάς, που ξεχάσαμε να θυμόμαστε και γίναμε διακομιστές μιας επικής, επιλεγμένης Αμνησίας!

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος

Πατήστε επάνω στους συνδέσμους:

ΟΙ ΑΘΛΙΟΙ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ

ΚΑΛΑ ΕΣΥ ΓΙΑ ΠΟΙΟΥΣ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΕΣ;

ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΠΕΙΝΑΣ ΣΤΟ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΚΑΜΙΟΝΙ

ΣΤΗΝ ΕΠΟΠΟΙΪΑ ΤΟΥ 1940-41 ΜΕ ΠΙΣΤΗ (Α' Μέρος)

ΣΤΗΝ ΕΠΟΠΟΙΪΑ ΤΟΥ 1940-41 ΜΕ ΠΙΣΤΗ (Β' Μέρος)

ΣΤΗΝ ΕΠΟΠΟΙΪΑ ΤΟΥ 1940-41 ΜΕ ΠΙΣΤΗ (Γ' Μέρος)

ΣΤΗΝ ΕΠΟΠΟΙΪΑ ΤΟΥ 1940-41 ΜΕ ΠΙΣΤΗ (Δ' Μέρος)

ΣΤΗΝ ΕΠΟΠΟΙΪΑ ΤΟΥ 1940-41 ΜΕ ΠΙΣΤΗ (Ε' Μέρος)

ΣΤΗΝ ΕΠΟΠΟΙΪΑ ΤΟΥ 1940-41 ΜΕ ΠΙΣΤΗ (ΣΤ' Μέρος)

ΣΤΗΝ ΕΠΟΠΟΙΪΑ ΤΟΥ 1940-41 ΜΕ ΠΙΣΤΗ (Ζ' Μέρος)

ΤΙΜΟΥΜΕ ΤΟ ΟΧΙ ΤΟΥ '40 ΛΕΓΟΝΤΑΣ... ΝΑΙ ΣΤΟ '14...;

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ''ΕΘΝΟΣ'' ΔΕΥΤΕΡΑΣ 28ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940

Η ΕΚΚΛΗΣΗ ΤΟΥ Π.ΖΕΡΒΑΚΟΥ ΣΤΟΝ ΓΕΡΜΑΝΟ ΔΙΟΙΚΗΤΗ

ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ ΤΗΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΡΙΑΣ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ

ΜΕΣ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΕ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΜΙΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤ' ΑΣΒΗΣΤΟ
ΠΑΝΤ' ΑΓΡΥΠΝΟ ΘΑ ΖΕΙ ΚΑΙ ΤΟ '40

Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2021

Το καλό που έκανες θα το ξεχάσουν γρήγορα.Τα λάθη σου, όμως, θα τα θυμούνται, μέχρι να πεθάνεις

 

Το καλό που έκανες θα το ξεχάσουν γρήγορα.Τα λάθη σου, όμως, θα τα θυμούνται, μέχρι να πεθάνεις.
Δεν πειράζει.Φρόντιζε εσύ, να μην είσαι αχάριστος.
Φρόντιζε εσύ, να ξεχνάς τα άσχημα που σου ‘καναν και να θυμάσαι τα καλά.
Δεν γιατρεύεται η ασχήμια αυτού του κόσμου με ένταση.
Με αγιότητα, θεραπεύεται αυτός ο κόσμος.

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΤΟΥ 1940



ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΤΟΥ 1940 ΑΡΙΣΤΕΡΑ Επιστολικό Δελτάριο που εκδόθηκε το 1940 και εμφανίζει τους ηγέτες του έπους του 1940 τον Βασιλέα Γεώργιο και τον πρωθυπουργό Ιωάννη Μεταξά σε συμβολική θερμή χειραψία.
ΔΕΞΙΑ και πάλι φωτογραφία του 1940 που εμφανίζει τον τότε πρωθυπουργό Ιωάννη Μεταξά να έχει επισκεφτεί κέντρο νεοσυλλέκτων, και να συνομιλεί με έναν εξ αυτών.

Φωτογραφίες-ντοκουμέντα από τη «Μάχη των Οχυρών»



ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΟΝΤΑΡΑΚΗ

Οι Γερμανοί νόμιζαν πως θα σπάσουν την ελληνική άμυνα σε λίγες ώρες όπως είχαν κάνει με την άλωση της «Γραμμής Μαζινό» ένα χρόνο νωρίτερα. Ομως τα πλάνα τους ανατράπηκαν από τη γενναία αντίσταση των Ελλήνων μαχητών στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα, κάτι που καθόρισε εν πολλοίς την έκβαση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Ογδόντα χρόνια μετά, η περίφημη Μάχη των Οχυρών αποτυπώνεται σε μια επετειακή συλλεκτική έκδοση που συγκεντρώνει για πρώτη φορά περισσότερες από 150 ασπρόμαυρες φωτογραφίες-ντοκουμέντα εκείνων των ημερών.

Το λεύκωμα, που παρουσιάζεται σήμερα το απόγευμα στο Πολεμικό Μουσείο παρουσία του υπουργού Υποδομών και Μεταφορών Κώστα Καραμανλή, παρουσιάζει πολεμικά «ενθύμια» από τη «Metaxas-Linie» (Γραμμή Μεταξά), όπως σημείωναν πίσω από τις φωτογραφίες οι Γερμανοί αξιωματικοί και στρατιώτες που έλαβαν μέρος στην επίθεση κατά των βόρειων συνόρων της χώρας τον Απρίλιο του ’41, και προέρχονται από το προσωπικό αρχείο του Θεσσαλονικιού συλλέκτη Βύρωνα Μήτου, που επί δεκαετίες συγκέντρωνε αυτό το σπάνιο υλικό.

Οι κρυψώνες των αρχαιοτήτων στην Κατοχή



 «Εξι ολόκληρους μήνες, όσο κράτησε το Αλβανικό Επος, χρειάσθηκαν για να φυλαχθούν τα αρχαία μας», σύμφωνα με τη Σέμνη Καρούζου, κορυφαία αρχαιολόγο και πρώτη γυναίκα έφορο Αγγείων και Μικροτεχνίας στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. Τόσος χρόνος απαιτήθηκε για να κρυφτούν οι «θησαυροί» του μουσείου στη σκιά του πολέμου. «Πολύ πρωί πριν να δύσει η σελήνη συγκεντρώνονταν στο μουσείο όσοι είχαν αναλάβει την εργασία τούτη, νύχτα έφευγαν για να πάνε στα σπίτια τους». Οταν ο στρατός κατοχής έμπαινε στην Αθήνα, η επιχείρηση απόκρυψης αρχαιοτήτων είχε ολοκληρωθεί.

  Οι άνθρωποι του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου (ΕΑΜ) εργάζονταν με αυτοθυσία, αυταπάρνηση και ομαδική συνεργασία. Μαρμάρινα αγάλματα όπως ο Ποσειδώνας από τη Μήλο, ο κούρος από το Σούνιο, δύο θρόνοι του 4ου αι. π.Χ., από τον μικρό ναό του Ραμνούντα, ευρήματα από τη Δήλο, το μαρμάρινο σύμπλεγμα της Αφροδίτης, του Πάνα και του Ερωτα, και πολλά ακόμη απομακρύνθηκαν από τις αίθουσες και καταχώθηκαν κάτω από τα δάπεδα, όσο πιο βαθιά μπορούσαν να τα θάψουν και να σκεπαστούν με άμμο.


  Τον Νοέμβριο του 1940, η Διεύθυνση Αρχαιολογίας του υπουργείου Παιδείας εκδίδει εγκύκλιο με τεχνικές οδηγίες για την προστασία των μουσείων από τους εναέριους κινδύνους. Το σχέδιο συζητείτο από το 1937. Τα αγάλματα τοποθετήθηκαν οριζόντια στα ορύγματα, από πάνω έπεσε άμμος και έπειτα τα ορύγματα σφραγίστηκαν με τσιμέντο. Τα χάλκινα και τα πήλινα αντικείμενα τυλίχτηκαν άλλα με κερόχαρτο κι άλλα με πισσόχαρτο, και συγκεντρώθηκαν σε κιβώτια που κρύφτηκαν στα υπόγεια. Τα χρυσά στάλθηκαν στην Τράπεζα της Ελλάδος.
«Η Αρχαιολογική Υπηρεσία βρέθηκε στην παράλογη θέση να καταστρέφει το έργο που γενιές Ελλήνων αρχαιολόγων είχαν δημιουργήσει», έγραψε το 1994 ο Βασίλειος Πετράκος, γ.γ. της Εν Αθήναις Αρχαιολογικής Εταιρείας και ακαδημαϊκός, θυμίζοντας τι έγινε την περίοδο 1940-1944. «Εννοώ κυρίως τη διάλυση των μουσείων και την ταφή των αρχαίων στη γη, σε κρύπτες, σε θησαυροφυλάκια, σε σπηλιές».
 «Την ώρα που οι στρατιώτες βροντοφώναζαν “Αέρα” στο ελληνοαλβανικό μέτωπο, στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο ηχούσε το σύνθημα “Βάλε φωτιά”», λέει στην «Κ» η δρ Μαρία Λαγογιάννη-Γεωργακαράκου, επίτιμη διευθύντρια πλέον του πρώτου μουσείου της χώρας έπειτα από μια επιτυχημένη θητεία. «Ηταν, βλέπετε, ένα από τα παραγγέλματα του γλύπτη Ανδρέα Παναγιωτάκη στους τεχνίτες του μουσείου, οι οποίοι τραβούσαν με σχοινιά τα αγάλματα στους λάκκους που ανοίχτηκαν στη βόρεια πτέρυγα».

"Εδώ Ακρίτας"



 Εvα πρωί o Διγεvής είπε στη γυvαίκα τoυ:
  "Ετoίµασε µoυ τη βαλίτσα µoυ,φεύγω για λίγες ηµέρες στη Θεσσαλovίκη".
Κι' εκείvη τη µέρα, στις 26 Οκτωβρίoυ 1954, o Γρίβας έφυγε για τηv Κύπρo. Ηταv τότε πεvήvτα τεσσάρωv χρόvωv ακριβώς, σε µια ηλικία πoυ άλλoι φoρoύv τις παvτoύφλες τωv κι αρχίζoυv vα αισθάvωvται συvταξιoύχoι.
   Από τo σπίτι τoυ o Γρίβας κατευθύvθηκε πρoς τo δικηγoρικό γραφείo της oδoύ Πατησίωv αρ. 9 τωv αδελφώv Κώστα και Μ. Ευταθόπoυλoι.Και από αυτό τo γραφείo ξεκίvησε oλoµόvαχoς τo µεσηµέρι της 26ης Οκτωβρίoυ τoυ 1954 o Διγεvής. 
  Φoρτωµέvoς µε έvα µικρό βαλιτσάκι και µε απέραvτη πίστη για τα βoυvά της Κύπρoυ, τέσσερις άvθρωπoι τov κατευώδωσαv. Τoυ έσφιξαv τo χέρι, τov εφίλησαv και τoυ ευχήθηκαv µέσα από τηv καρδιά τoυς vα γυρίσει vικητής.
Μετά απο ένα περιπετειώδη ταξίδι αποβιβάζεται στις ακτές της Χλώρακας της Πάφου.
Συvθηµατικό απο την ομάδα παραλαβής ήταν: "Εδώ Ακρίτας" και η απάvτηση "Εδώ Διγεvής". Ήταν 10 τo βράδυ της 10ης Νοεμβρίου 1954. Ο ενδοξότερος, ιερότερος, και ηρωικότερος αγώνας του Κυπριακού Ελληνισμού, έπαιρνε σάρκα και οστά.
Στην φωτογραφία που εκμοντέρνισε η σελίδα μας ο Γρίβας, Γεώργιος - Διγενής και η γυναίκα του Κική Γρίβα.

Φωτογραφία του 1940 που εμφανίζει τον Ιωάννη Μεταξά και τον Βασιλέα Γεώργιο Β΄

Φωτογραφία του 1940 που εμφανίζει τον τότε Πρωθυπουργό Ιωάννη Μεταξά και τον Βασιλέα Γεώργιο Β΄, οι οποίοι έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στο Έπος του 1940, αφού ο μεν πρώτος ήταν αυτός που είπε το θρυλικό ‘’ΟΧΙ’’ εκπροσωπώντας τον Ελληνικό λαό, και ο δε δεύτερος ως φυσικός αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων που πολέμησαν και δόξασαν την Ελλάδα κατατροπώνοντας τους εισβολείς, σε ξηρά, θάλασσα και αέρα.

Τρίτη 26 Οκτωβρίου 2021

Ιεροδιάκονος Ηλιόδωρος: "Εκεί «ψηλά», το πρώτο που θα μάς ρωτήσουνε θα είναι: «έζησες σαν άνθρωπος στην γή;»


  Τον ιεροδιάκονο Ηλιόδωρο τον πρωτοσυνάντησα στο βιβλίο της Νίνας Πάβλοβα ''Η ημέρα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ''(Εκδ.''Πορφύρα'').Πραγματικά μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση το χάρισμα αυτού του ανθρώπου.Με τρόπο θαυμαστό κατάφερε και έφερε στην ορθόδοξη πίστη χιλιάδες ανθρώπους,κάποτε με έναν μόνο λόγο του.Παραθέτω το κεφάλαιο από το βιβλίο το οποίο αναφέρεται στον ιεροδιάκονο Ηλιόδωρο.Θα το βρείτε σε αυτό το λίνκ:


Ο Ιεροδιάκονος Ηλιόδωρος (Γκαριγιάντς) τής Μονής τής Όπτινα ανεχώρησε εις Κύριον στις 13/26 Οκτωβρίου 2020

«Το πρώτο πρόσωπο που γνώρισα στην Όπτινα» – ακούτε συχνά να λένε για τον πατέρα Ηλιόδωρο από εκείνους που  προσεύχονται με αγάπη στον Κύριο να δεχτεί την ψυχή του στη χώρα των δικαίων.

Όσοι έρχονταν στην Όπτινα, ήθελαν να γευθούν το πνεύμα των γερόντων, της προσευχής, του ελέους και της συμπόνιας -να νιώσουν την θεία βοήθεια των αγίων της μονής και να αναπαυθούν από τις φουρτούνες της ζωής και, σαν να απαντούσε σε αυτό το θερμό αίτημα των προσκυνητών, ο πατήρ Ηλιόδωρος εμφανίζονταν μπροστά τους. Στα χρόνια που το προσκύνημα στο μοναστηριού αναπτύσσονταν, μιλούσε στους ανθρώπους που έρχονταν για τους Γέροντές της, έδειχνε τα λείψανά τους, άκουγε και παρηγορούσε τους ανθρώπους, προσεύχονταν μαζί τους, βοηθούσε με πνευματικές συμβουλές όσους τις χρειάζονταν. Πολλοί θυμούνται τις «απύθμενες» τσέπες του, όπου μπορούσαν να χωρέσουν τόσα πολλά μήλα, γλυκά, παιχνίδια, κάτι που ήταν αρκετό για όλους όσους γνώριζε. Κανείς δεν τον άφησε αδιάφορο. Για πολλούς ανθρώπους, η σχέση τους με την Μονή της Όπτινα ξεκίνησε με μια επικοινωνία με τον πατέρα Ηλιόδωρο και παρέμεινε για πάντα η πνευματική τους πατρίδα. Ήταν αυτή η πρώτη συνάντηση που έγινε για αυτούς το σημείο εκκίνησης του δρόμου προς τον Θεό.

Και όσοι μένουν στο μοναστήρι θυμούνται με ευγνωμοσύνη πώς βοηθούσε τους αρρώστους και τους ανάπηρους, τους εργάτες – με τις σοκολάτες και τα πορτοκάλια του, τα οποία, πιθανώς, στην αρχή, που είχαν έλθει στο μοναστήρι για διακονία τους έλειπαν. Ενέπνευε τους ευεργέτες να δωρίσουν χρήματα για τις υπό κατασκευή εκκλησίες, βοηθούσε σε ορφανοτροφεία, γηροκομεία, ξενώνες, ορθόδοξα ασκητήρια, πολύτεκνες οικογένειες και φτωχούς, περαστικούς, ξένους, απελπισμένους, παιδιά ορφανα, με ειδικές ανάγκες,… και εκείνους που, όπως πίστευε ακράδαντα, είχαν την ελπίδα να καταλάβουν. Όλους. Βοηθούσε τους πάντες! Πως; Πώς είναι αυτό δυνατόν;

Ένοιωθε όλους τους αγίους φίλους του κι έτσι επικοινωνούσε μαζί τους. Όλοι έστελναν τους πάντες σε αυτόν. Υπάρχουν 100 μοναχοί στην Όπτινα, και 100 άτομα υπήρχαν πάντα γύρω από τον πατέρα Ηλιόδωρο! Δεν αρνήθηκε τη βοήθειά του σε κανέναν – ακόμα κι αν δεν υπήρχε τρόπος, θα προσευχόταν όλη μέρα! Μέχρι να πάνε όλα καλά. Η πίστη του ήταν πανίσχυρη, ζωντανή,  εκμηδένιζε κάθε απόσταση μεταξύ των δυο κόσμων.

Πάντα προσπαθούσε να ταΐσει κάποιον – “Έφαγες; Έφαγες; Πάμε, να σου δώσω να φας, πάμε για τσαι, πάμε στην τραπεζαρία. ” Ποιος πήγε για πρώτη φορά στην Όπτινα και δεν σκεπάστηκε από την ζεστασιά της αγάπη του. Τι άρτοι, τι εικονάκια, τι βιβλιαράκια με τους χαιρετισμούς δεν έβγαιναν απο τις απύθμενες τσέπες του, έδινε ο,τι χρειαζόταν η κάθε ψυχή. Ακόμα και λίγα απλά λόγια γεμάτα αγάπη και στοργή, έλεγαν αργότερα οι ίδιοι, ”σαν να μας ανάστησε, δεν είχαμε ξανακουσει τέτοια λόγια”. ”Πως πάτε στο σπιτι; Χρειάζεστε χρήματα; Πάρε. Έχεις σύζυγο, παιδιά; Πως ζείτε; Πάρε αυτο, πάρτο, σε παρακαλω μην αρνηθείς.” Υπήρχε μια αίσθηση ότι έδινε περισσότερα από όσα έπαιρνε, λες και τα χρήματα στα χέρια του πολλαπλασιάζονταν. Μια ατελείωτη πηγή μητρικής αγάπης και δώρων γέμιζε τον προσκυνητή που έφταναν στην καρδιά του, και φτάνοντας στην εκκλησία συνέχιζε με τον Ακάθιστο στη Θεοτόκο, ”πηγαίναμε στον άνθρωπο και φτάναμε στην Μητέρα του Θεού”. Να θυμιάζεις έτσι, να ψέλνεις έτσι, να ζεις έτσι ώστε να ζεις με τον Χριστό. Προσεύχου συνεχώς. Ήταν σαν μια ανεξάντλητη πηγή. Η αγαπημένη του Μητέρα του Θεού. ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ και γη.

Χαίρε παραδείσου θυρών ανοικτήριον“· – χαίρε εσύ πού μας ανοίγεις τις πόρτες του Παραδείσου!” Η αγάπη του προς την Παναγία ήταν απέραντη, ήταν η μυστική ζωή της καρδιάς του, όταν έψαλλε τον ακάθιστο ύμνο οι ψυχές αγαλλιούσαν και χαίρονταν – ποιος δεν θυμάται τις αγγελικές ψαλμωδίες του με το μελωδικό τόνο του. Ακόμα και οι πλέον άσχετοι στο ψάλσιμο, δίπλα του έψελναν. Λες και φύτευε την χάρη της Παναγίας στις καρδιές των ανθρώπων! Πώς τιμούσε όλες τις εικόνες της! Ήταν πάντα τόσο χαρούμενος και τόσο συμπονετικός, τόσο ευγενικός!

Στη συνέχεια κάποιοι πνευματικοί του λόγοι που αναδημοσιεύουμε από την ιστοσελίδα gr.pravoslavie.ru

"Χαίρε, Προστάτιδα, Εσύ που κρατάς τις πόρτες τού ουρανού ανοικτές στους πιστούς!" - ποιος δεν θυμάται τον ηχηρό μελωδικό τόνο του. Ακόμα και οι πλέον άσχετοι στο τραγούδι, τραγουδούσαν δίπλα του. Mετά τούς ακαθίστους, παντού και για πολλή μάλιστα ώρα, η ψυχή των μυημένων από τον πάτερ Ηλιόδωρο, τραγουδούσε και χαίρονταν.
Αυτός είναι ο απόστολος τής, θεμελιώδους σημασίας για τον άνθρωπο, ευτυχίας τού να είσαι μαζί με τον Θεό, υπό την Σκέπη τής Παναγίας, που τόσο ασύγκριτη χαρά φέρνουν. Έτσι και η Μητέρα του Θεού τον άφησε να εισέλθει στην ουράνια κατοικία την ημέρα τής εορτής τής Πορταϊτισσας των Ιβήρων. Αλλά και τα σαρανταήμερά του συμπίπτουν χρονικά με την εορτή των Εισoδίων τής Θεοτόκου - την γιορτή τής Μονής των Εισοδίων τής Θεοτόκου τής Όπτινα.

Ο πατέρας Ηλιόδωρος μάς παρότρυνε: "Πρέπει να χρησιμοποιούμε όλον τον χρόνο που δίνει ο Κύριος στον καθέναν από μας: 24 ώρες την ημέρα!". Συμπεριλαμβανομένου τού χρόνου τών διακοπών.
Δημοσιεύουμε τα όσα μάς είπε ενόσω πίναμε ένα φλιτζάνι τσάι μαζί.

-Πότε κάποιος αισθάνεται καλά;
-Ιεροδιάκονος Ηλιόδωρος (Γκαριγιάντς):Συμβαίνει συχνά κάποιος να «ψάχνεται» για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ένας από αυτούς ήμουν κι εγώ. Περιπλανήθηκα στη ζωή μου μέχρι τα 40 μου: μια από δω πήγαινα, μια από κει ... Και τότε ο Κύριος με οδήγησε στην Λαύρα. Και τότε κατάλαβα τα πάντα! Ε, και με το που τα κατάλαβα όλα, τότε πήρα μπροστά! Έτσι έγινα μοναχός. Έμεινα εκεί στο μοναστήρι. Άρχισα να προσεύχομαι όπως κι όλοι εκεί. Εδώ άρχισαν να αποκαλύπτονται τα μυστικά και η σοφία της ύπαρξής μας, των σχέσεων με τον Θεό. Όλη η ζωή μας είναι στα χέρια του Θεού. Το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να χτίσουμε μια σχέση με τον Θεό, «καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν» (βλ. κατά Ματθαίο κεφ. 6 εδ.33).


  Πάνω από τον ευφυία υπάρχει ο σωφροσύνη, πάνω από τον σωφροσύνη υπάρχει η σοφία, πάνω από την σοφία υπάρχει η ιερή απλότητα. Παραπάνω δεν πάει. Όλα είναι απλά με τον Θεό. «Όπου υπάρχει απλότητα, εκεί υπάρχουν εκατό άγγελοι, εκεί όπου υπάρχει περιπλοκότητα, δεν υπάρχει ούτε ένας», έλεγε ο άγιος Αμβρόσιος της Όπτινα. Εμείς οι ίδιοι, κάνουμε τα πάντα δύσκολα για τον εαυτό μας. «Ο Θεός δεν δημιουργεί κανέναν σταυρό για τον Άνθρωπο. Όσο δύσκολο κι αν είναι για κάποιον να κουβαλάει τον σταυρό στη ζωή, το δέντρο από τον οποίο έχει φτιαχτεί το ξύλο του, μεγαλώνει πάντα πάνω στην καρδιά του», δίδασκε, και δείχνοντας την καρδιά, προσέθετε: «όπως το δέντρο φυτρώνει εκεί που είναι η πηγή τού νερού, έτσι και το δέντρο τού σταυρού φυτρώνει εκεί που στροβιλίζουν τα πάθη». Από αυτό πηγάζουν και όλα τα προβλήματά μας.
Η ζωή μας όλη είναι στα χέρια του Θεού. Το μόνο που χρειαζόμαστε είναι να οικοδομήσουμε μια σχέση με τον Θεό

Σαν σήμερα.Αγίου Δημητρίου 1920.Και το θαύμα έγινε! Επιβάτες Προποντίδας!



Σαν σήμερα.Αγίου Δημητρίου 1920.
Και το θαύμα έγινε.Επιβάτες Προποντίδας
Αφηγητής ο παππούς ο Χρύσανθος.

   «Ήμασταν δεν ήμασταν μιαν εβδομάδα λεύτεροι (Ιούλιος 1920), όντας η κυρα-Φωτεινή αρρώστησε. «Ούλα τέλεψαν», είπε κι έπεσε στο κρεβάτι. Τρεις νοματαίους παράχωσε καταποδιαστά. Τον άντρα της, το Γιώργη, και δυο παιδιά της, την Κατίνα και το Δημοσθένη. Ίσαμε να πάρει μιαν ανάσα από τη μια κηδεία, η καμπάνα βάρειε ξανά πένθιμα για το σπιτικό της. Μα εκείνη ούλα αυτά τα άντεξε, με μια κρυφή ελπίδα! Πως θα γυρίσουνε τα χαμένα της παλικάρια. Ο Χαράλαμπος και το Νικολάκης. Χρόνια την έτρωγε αυτό το μαράζι. Απ’ το ’10, που έφυγαν για τον τούρκικο στρατό, δέκα ολάκερα χρόνια, δεν πήρε καμιάν είδηση, μήτε καλή μήτε άσκημη. Απόθαναν, σκοτώθηκαν, χάθηκαν; Κανείς δεν ήξευρε. «Ένα σημάδι δείξε με, Θεέ μ’, ένα σημάδι!», έλεγε και ξανάλεγε. Κι επειδής τέτοιο σημάδι δεν έβλεπε, τους λογάριαζε και γι’ αποθαμένους, τους λογάριαζε και για ζωντανούς!
Σαν αποθαμένους, τους έκλαψε πολύ και τα έκαμε ούλα, όσα ορίζει η εκκλησία μας. Και μνημόσυνα και κόλλυβα και τρισάγια. Και τη Μεγάλη Παρασκευή, τους έγραφτε στο ψυχοχάρτι, να τους διαβάσει ο παπάς, όντας γύριζε στο χωριό τον Επιτάφιο.

   Του Αϊ-Νικόλα και τ’ Αϊ-Χαραλάμπη, τους γιόρταζε σαν ζωντανούς, κι από μέρες έντυνε το σπίτι γιορταστικά. Πάαινε από νωρίς το πανεράκι με τις λειτουργιές στην Οσία Παρασκευή και μοίραζε «άρτο», όπως ούλοι οι εορτάζοντες. Ήθελε να ακούει τα «χρόνια πολλά» και το «πολύχρονος». Οι χωριανοί, που ήξευραν τον καημό της, δεν τήνε χαλνούσανε την καρδιά. Με το σκόλασμα, καλνούσε τις γυναίκες στο σπίτι και τις κέρναγε καφέ και κουλουράκια, καμωμένα απ’ τα χέρια της, επιτούτου, για τη γιορτή. Στο τέλος, το φλιτζάνι της γύρναγε από χέρι σε χέρι, κι ούλες «έβλεπαν» το μακρύ το δρόμο, που φαίνονταν καθαρά. «Να, αμνια-Φωτεινή, εδώ διες! Δυο τόνε πορπατούνε κι έρχουνται κατά την αυλή σ’. Παλικάρια μοιάζουνε»! Κι εκείνη, η φουκαριάρα, με το λέγε λέγε, κόντευε να το πιστέψει, και φούσκωναν τα στήθια της από χαρά.
Κι ούλο καρτερούσε! Ώρες πολλές, με την απαλάμη στο κούτελο, κάρφωνε τα μάτια μακριά, προσμένοντας να φανούν τα παλικάρια της. Κι όντας χειμώνιαζε, κόλλαγε το μούτρο της στο παραθύρι, κι η καρδιά της λαχτάριζε, κάθε φορά που ένας ίσκιος ξεπρόβαλε έξαφνα απ’ τη σούδα. Η καντήλα άναφτε απ’ το πρωί ως αργά το βράδυ. «Μπορεί να έφυγαν απ’ το στρατό και να κρύβουνται στο βουνό. Μπορεί να τράβηξαν για την Ελλάδα. Να έστελναν, μπάρεμ, ένα μαντάτο!», έλεγε και ξανάλεγε.
   Κάμποσοι, εκείνα τα χρόνια, έφυγαν κρυφά στην Ελλάδα, και τα χαμπέρια τους ήρθανε ύστερις από χρόνια. Έτσι, κράταγε μέσα της ζωντανή την ελπίδα, ίσαμε που ήρθε ο ελληνικός στρατός. Την ημέρα που οι καμπάνες σήμαιναν τη λευτεριά, κι ο κόσμος βγήκε στα σοκάκια, η κυρά Φωτεινή δε γιόρταζε, μόν’ πήρε αράδα αξιωματικούς και στρατιώτες και ρώταγε μην αντάμωσαν τα παλικάρια της. Και σε κάθε «όχι», γύρναγε στο σπίτι κλαμένη.
  Στη βδομάδα απάνω, έκοψε τις ελπίδες. Η καρδιά της μπαΐλντισε. «Άμα ήτανε φευγάτοι στην Ελλάδα, τώρα θα ήρχουνταν. Για να μην έρθουνε, θα πει, μαθές, πως είναι αποθαμένοι». Το είπε, το πίστεψε κι έπαψε να τους καρτερεί. Σφαλίστηκε στην κάμαρη, σφάλισε και την καρδιά της. «Το ίδιο μαράζι θα με φάει κι εμένα, Γιώργη μ’!», έλεγε, σαν να κουβέντιαζε με τον σχωρεμένο. Μέρα με την ημέρα, απ’ τη στεναχώρια και την αναφαγιά, μαράζωνε πιότερο. Για καιρό ψένουνταν στον πυρετό και ήτανε μισοπεθαμένη. Αριά και πού, έβρεχε κομματάκι τα χείλια της. Άλλοτες ήτανε στα λοϊκά της κι άλλοτες ταξίδευε στο κόσμο της. Και μέσα στη ζάλη της, τους καλνούσε ούλους. Το Γιώργη, το Δημοσθένη, την Κατίνα, μα, πιο συχνά, το Χαράλαμπο και το Νικολάκη. Σ’αυτουνούς σταμάταγε, αφιγκριούνταν* και κάρφωνε τα μάτια της στην πόρτα. Κι όντας καμιά φορά ήρχουνταν στα λοϊκά της, έβγαζε τον καημό της μ’ αναστεναγμούς και κλάματα. «Αυτός ο χωρισμός παρηγοριά δεν έχει», έλεγε κι αρχινούσε τα «Άχ, Νικολάκη μ’!», «Αχ, Χαράλαμπε μ’!». Αυτό το βιολί βάστηξε μήνες.

Όταν Άγιοι και Ήρωες συναντήθηκαν στη Θεσσαλονίκη- 26 Οκτωβρίου 1912!



 Μετά τον απρόσμενο για πολλούς θρίαμβο του στρατού μας στις 10-11 Οκτωβρίου1912 στα Στενά του Σαρανταπόρου, τα οποία θεωρούνταν απόρθητα, και τη μεγαλειώδη νίκη στα Γιαννιτσά στις 18-20 του μηνός, ο Στρατός μας έβλεπε τη Θεσσαλονίκη!
 Ο επικεφαλής του Τουρκικού στρατού Χασάν Ταχσίν πασάς παρά τις προσπάθειές του δεν μπόρεσε να σταματήσει την άτακτη υποχώρηση μετά την ήττα στα Γιαννιτσά, ώστε να εμποδίσει τη διάβαση του Ελληνικού στρατού από τον Αξιό. Έτσι ο όγκος του Τουρκικού στρατού κατέφυγε στη Θεσσαλονίκη, αφήνοντας το έδαφος μέχρι εκεί στη διάθεση της Ελληνικής Στρατιάς που ακολουθούσε.
  Μετά από λίγες ημέρες ξεκούρασης και συμπλήρωσης εφοδίων, κυρίως πυρομαχικών για τα πυροβόλα, το πρωϊνο της 25 ης Οκτωβρίου 1912 έξι ελληνικές μεραρχίες πέρασαν τον ποταμό Αξιό και έφτασαν έξω από την πόλη της Θεσσαλονίκης. Το αρχηγείο εγκαταστάθηκε στο Τοψίν (σήμερα Γέφυρα) και ξεκίνησαν πυρετώδεις διαπραγματεύσεις μεταξύ του διαδόχου Κωνσταντίνου και του Ταχσίν Πασά γιά την παράδοση της Θεσσαλονίκης.
  Παραθέτω εδώ ένα μικρό απόσπασμα από το ημερολόγιο ενός στρατιώτη του Συντάγματος Αρκαδίας, του Δημητρίου Χαρ. Κουτσούνη, ο οποίος χαιρέτησε τον Τούρκο στρατηγό Σεφίκ πασά με παρουσίαση όπλου όταν ήρθε στο αρχηγείο του Κωνσταντίνου να συζητήσει την παράδοση του Τουρκικού στρατού και της Θεσσαλονίκης. Ο στρατιώτης επιβεβαιώνει επίσης τον πολύ άσχημο καιρό, και την έλλειψη ψωμιού στον στρατό που είχε προκαλέσει εξέγερση σε μια μονάδα, που σταμάτησε με την προσωπική παρέμβαση του Κωνσταντίνου.
25 Οκτωβρίου.
«...Οι άνδρες διενυκτέρευσαν εις το πλησίον και έναντι του Τοψίν ευρισκομένου χωρίου, όπερ όμως προηγουμένως είχεν καταληφθεί υπό του 9ου Συντάγματος Πεζικού (σ.σ. Μεσσηνίας). Ούτω άπαντες διενυκτερεύσαμεν όρθιοι με τους πόδας εντός του βορβόρου, υπό δριμύτατο ψύχος και βροχή. Έλλειψις άρτου. Οι άνδρες δια να κορέσουν την πείναν των έψιναν αραβόσιτον ξηρόν όν έτρωγον.

26 Οκτωβρίου.
Αναχώρισης την 8ην πρωϊνήν προς Τοψίν. Ο Λόχος μου μετά του 4ου Λόχου ωρίσθη να χρησιμεύσει ως φρουρά του εις το Τοψίν εγκαταστημένου Αρχιστρατήγου Διαδόχου, εγώ δε κατ’ εκλογήν του λοχαγού μου έσχον την τιμήν να είμαι φρουρός του Διαδόχου την 11 – 1 μ.μ., καθ’ ήν παρουσίασα όπλον εις τον φρούραρχο της Θεσσαλονίκης Σεφίκ πασά.
Άνθρωπος κοντού αναστήματος, παχύσαρκος και μαυριδερός το χρώμα. Ούτος ήλθε μετά του Γάλλου εν Θεσσαλονίκη Προξένου προς παράδοσιν της πόλεως Θεσσαλονίκης. (σ.σ. μαζί ήταν και οι Πρόξενοι Μεγάλης Βρετανίας, Γερμανίας και Αυστροουγγαρίας).

Θεωρούν τον θάνατο μιας πολιτικού σημαντικότερο από την τιμή σε δεκάδες χιλιάδες στρατιώτες που άφησαν τα κόκκαλά τους στο πεδίο της μάχης!



  Η έκφραση της πολιτικής μας τάξης είναι ειλικρινέστατη: όντως θεωρούν τον θάνατο μιας πολιτικού, ενός κομματιού τους, ενός ανθρώπου δικού τους, πολύ σημαντικότερο από την τιμή σε δεκάδες χιλιάδες στρατιώτες που άφησαν τα κόκκαλά τους στη Μακεδονία, στη Βόρειο Ήπειρο και έκαναν την Ελλάδα διπλάσια και πολέμησαν για την τιμή της. 
 Ακυρώνεται κάθε άλλη εκδήλωση πλην της κουτσουρεμένης στρατιωτικής παρέλασης επίσης. 
Ο εκφωνητής της ΕΡΤ, από την άλλη, περισσότερο μιλά για τον θάνατο της πολιτικού "που συγκλόνισε το πανελλήνιο βυθίζοντάς μας στο πένθος κατά το οποίο δεν μπορεί φυσικά να γίνει οποιαδήποτε εκδήλωση" παρά για τα γεγονότα που γιορτάζουμε, ενώ περιγράφει τη Θεσσαλονίκη κάτι σαν τη Χιροσίμα μετά τον βομβαρδισμό, θρηνολογώντας και υστεριάζοντας για τον κορωνοϊό.