«Το πρώτο πρόσωπο που γνώρισα στην Όπτινα» – ακούτε συχνά να λένε για τον πατέρα Ηλιόδωρο από εκείνους που προσεύχονται με αγάπη στον Κύριο να δεχτεί την ψυχή του στη χώρα των δικαίων.
Όσοι έρχονταν στην Όπτινα, ήθελαν να γευθούν το πνεύμα των γερόντων, της προσευχής, του ελέους και της συμπόνιας -να νιώσουν την θεία βοήθεια των αγίων της μονής και να αναπαυθούν από τις φουρτούνες της ζωής και, σαν να απαντούσε σε αυτό το θερμό αίτημα των προσκυνητών, ο πατήρ Ηλιόδωρος εμφανίζονταν μπροστά τους. Στα χρόνια που το προσκύνημα στο μοναστηριού αναπτύσσονταν, μιλούσε στους ανθρώπους που έρχονταν για τους Γέροντές της, έδειχνε τα λείψανά τους, άκουγε και παρηγορούσε τους ανθρώπους, προσεύχονταν μαζί τους, βοηθούσε με πνευματικές συμβουλές όσους τις χρειάζονταν. Πολλοί θυμούνται τις «απύθμενες» τσέπες του, όπου μπορούσαν να χωρέσουν τόσα πολλά μήλα, γλυκά, παιχνίδια, κάτι που ήταν αρκετό για όλους όσους γνώριζε. Κανείς δεν τον άφησε αδιάφορο. Για πολλούς ανθρώπους, η σχέση τους με την Μονή της Όπτινα ξεκίνησε με μια επικοινωνία με τον πατέρα Ηλιόδωρο και παρέμεινε για πάντα η πνευματική τους πατρίδα. Ήταν αυτή η πρώτη συνάντηση που έγινε για αυτούς το σημείο εκκίνησης του δρόμου προς τον Θεό.
Και όσοι μένουν στο μοναστήρι θυμούνται με ευγνωμοσύνη πώς βοηθούσε τους αρρώστους και τους ανάπηρους, τους εργάτες – με τις σοκολάτες και τα πορτοκάλια του, τα οποία, πιθανώς, στην αρχή, που είχαν έλθει στο μοναστήρι για διακονία τους έλειπαν. Ενέπνευε τους ευεργέτες να δωρίσουν χρήματα για τις υπό κατασκευή εκκλησίες, βοηθούσε σε ορφανοτροφεία, γηροκομεία, ξενώνες, ορθόδοξα ασκητήρια, πολύτεκνες οικογένειες και φτωχούς, περαστικούς, ξένους, απελπισμένους, παιδιά ορφανα, με ειδικές ανάγκες,… και εκείνους που, όπως πίστευε ακράδαντα, είχαν την ελπίδα να καταλάβουν. Όλους. Βοηθούσε τους πάντες! Πως; Πώς είναι αυτό δυνατόν;
Ένοιωθε όλους τους αγίους φίλους του κι έτσι επικοινωνούσε μαζί τους. Όλοι έστελναν τους πάντες σε αυτόν. Υπάρχουν 100 μοναχοί στην Όπτινα, και 100 άτομα υπήρχαν πάντα γύρω από τον πατέρα Ηλιόδωρο! Δεν αρνήθηκε τη βοήθειά του σε κανέναν – ακόμα κι αν δεν υπήρχε τρόπος, θα προσευχόταν όλη μέρα! Μέχρι να πάνε όλα καλά. Η πίστη του ήταν πανίσχυρη, ζωντανή, εκμηδένιζε κάθε απόσταση μεταξύ των δυο κόσμων.
Πάντα προσπαθούσε να ταΐσει κάποιον – “Έφαγες; Έφαγες; Πάμε, να σου δώσω να φας, πάμε για τσαι, πάμε στην τραπεζαρία. ” Ποιος πήγε για πρώτη φορά στην Όπτινα και δεν σκεπάστηκε από την ζεστασιά της αγάπη του. Τι άρτοι, τι εικονάκια, τι βιβλιαράκια με τους χαιρετισμούς δεν έβγαιναν απο τις απύθμενες τσέπες του, έδινε ο,τι χρειαζόταν η κάθε ψυχή. Ακόμα και λίγα απλά λόγια γεμάτα αγάπη και στοργή, έλεγαν αργότερα οι ίδιοι, ”σαν να μας ανάστησε, δεν είχαμε ξανακουσει τέτοια λόγια”. ”Πως πάτε στο σπιτι; Χρειάζεστε χρήματα; Πάρε. Έχεις σύζυγο, παιδιά; Πως ζείτε; Πάρε αυτο, πάρτο, σε παρακαλω μην αρνηθείς.” Υπήρχε μια αίσθηση ότι έδινε περισσότερα από όσα έπαιρνε, λες και τα χρήματα στα χέρια του πολλαπλασιάζονταν. Μια ατελείωτη πηγή μητρικής αγάπης και δώρων γέμιζε τον προσκυνητή που έφταναν στην καρδιά του, και φτάνοντας στην εκκλησία συνέχιζε με τον Ακάθιστο στη Θεοτόκο, ”πηγαίναμε στον άνθρωπο και φτάναμε στην Μητέρα του Θεού”. Να θυμιάζεις έτσι, να ψέλνεις έτσι, να ζεις έτσι ώστε να ζεις με τον Χριστό. Προσεύχου συνεχώς. Ήταν σαν μια ανεξάντλητη πηγή. Η αγαπημένη του Μητέρα του Θεού. ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ και γη.
“Χαίρε παραδείσου θυρών ανοικτήριον“· – χαίρε εσύ πού μας ανοίγεις τις πόρτες του Παραδείσου!” Η αγάπη του προς την Παναγία ήταν απέραντη, ήταν η μυστική ζωή της καρδιάς του, όταν έψαλλε τον ακάθιστο ύμνο οι ψυχές αγαλλιούσαν και χαίρονταν – ποιος δεν θυμάται τις αγγελικές ψαλμωδίες του με το μελωδικό τόνο του. Ακόμα και οι πλέον άσχετοι στο ψάλσιμο, δίπλα του έψελναν. Λες και φύτευε την χάρη της Παναγίας στις καρδιές των ανθρώπων! Πώς τιμούσε όλες τις εικόνες της! Ήταν πάντα τόσο χαρούμενος και τόσο συμπονετικός, τόσο ευγενικός!
Στη συνέχεια κάποιοι πνευματικοί του λόγοι που αναδημοσιεύουμε από την ιστοσελίδα gr.pravoslavie.ru
"Χαίρε, Προστάτιδα, Εσύ που κρατάς τις πόρτες τού ουρανού ανοικτές στους πιστούς!" - ποιος δεν θυμάται τον ηχηρό μελωδικό τόνο του. Ακόμα και οι πλέον άσχετοι στο τραγούδι, τραγουδούσαν δίπλα του. Mετά τούς ακαθίστους, παντού και για πολλή μάλιστα ώρα, η ψυχή των μυημένων από τον πάτερ Ηλιόδωρο, τραγουδούσε και χαίρονταν.
Αυτός είναι ο απόστολος τής, θεμελιώδους σημασίας για τον άνθρωπο, ευτυχίας τού να είσαι μαζί με τον Θεό, υπό την Σκέπη τής Παναγίας, που τόσο ασύγκριτη χαρά φέρνουν. Έτσι και η Μητέρα του Θεού τον άφησε να εισέλθει στην ουράνια κατοικία την ημέρα τής εορτής τής Πορταϊτισσας των Ιβήρων. Αλλά και τα σαρανταήμερά του συμπίπτουν χρονικά με την εορτή των Εισoδίων τής Θεοτόκου - την γιορτή τής Μονής των Εισοδίων τής Θεοτόκου τής Όπτινα.
Ο πατέρας Ηλιόδωρος μάς παρότρυνε: "Πρέπει να χρησιμοποιούμε όλον τον χρόνο που δίνει ο Κύριος στον καθέναν από μας: 24 ώρες την ημέρα!". Συμπεριλαμβανομένου τού χρόνου τών διακοπών.
Δημοσιεύουμε τα όσα μάς είπε ενόσω πίναμε ένα φλιτζάνι τσάι μαζί.
