«Δον Κιχώτες» (Κ.Καρυωτάκη-1920)

Οι Δον Κιχώτες πάνε ομπρός, και βλέπουνε ως την άκρη

του κονταριού που εκρέμασαν σημαία τους την ιδέα.

Κοντόφθαλμοι οραματιστές, ένα δεν έχουν δάκρυ

για να δεχθούν ανθρώπινα κάθε βρισιά χυδαία.

***

Σκοντάφτουνε στη Λογική και στα ραβδιά των άλλων,

Αστεία δαρμένοι σέρνονται καταμεσής του δρόμου,

ο Σάντσος λέει «δε σ’ το λεγα;» μα εκείνοι των μεγάλων

σχεδίων αντάξιοι μένουνε και: «Σάντζο τ’ άλογο μου!»

***

Έτσι αν το θέλει ο Θερβάντες – εγώ τους είδα, μέσα

στην μίαν ανάλγητη Ζωή, του Ονείρου τους ιππότες

άναντρα να πεζέψουνε και, με πικρήν ανέσα,

με μάτια ογρά, τις χίμαιρες ν’ απαρνηθούν τις πρώτες.

***

Τους είδα πίσω να ‘ρθουνε – παράφρονες ωραίοι

Ρηγάδες που επολέμησαν γι’ ανύπαρχτο βασίλειο-

Και σαν πορφύρα νιώθοντας χλευαστικιά πως ρέει,

την ανοιχτή να δείξουνε μάταιη πληγή στον ήλιο!