Πρώτη του 2022. Σκληρό το απερχόμενο έτος, τόσο μάλιστα που μοιάζει να έχει σβήσει κάθε ελπίδα από το επόμενο.
Νωρίς το πρωί το δώρο μου με περίμενε στην πόρτα. Ήρθε ο μικρός μου άγγελος, ο Ιωσήφ, να Σαραντίσει. Τον έφερε η νεοφώτιστη μητέρα του για να τον παραδώσει στα χέρια της όντως Μητέρας όλων, στην Εκκλησία.
Ήρεμος ως άλλο Θείον Βρέφος, όμορφος ως ποίημα του Αγίου Ρωμανού. Τον πήρα στα χέρια μου και ένιωσα σαν να κράτησα την οικουμένη. Τον εισήγαγα στο Ιερό και σκέφτηκα ότι καλύτερα αρμόζει σε παιδί να ιερουργεί παρά εγώ. Τον εναπόθεσα στα πόδια της Θεοτόκου και στο κομποσχοίνι του Οσίου Ιωσήφ του Ησυχαστού. Κι αυτός ατάραχος, σαν να βρίσκονταν από πάντα εκεί. Σαν να ήταν κι αυτός μια αγιογραφία σκουρόχρωμη στον τοίχο του ναού, σαν να ανάσαινε λιβάνι από την πρώτη κιόλας εισπνοή του και σαν το σώμα του να ήταν καμωμένο από την ίδια αυτή κηρομαστίχη της Αγίας Τραπέζης.
Τι φρικτό μυστήριο η αγιότητα των παιδιών. Πού και πώς χάνεται τόση χάρη στο διάβα μας στον κόσμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου