Ο Θεός αποδέχεται τη μετάνοια, δεν δίνει σημασία στα κίνητρα, δίνει τη συγγνώμη, ο άνθρωπος όχι πάντα.

    Κυριακή του Ασώτου και ήδη έχω διαβάσει γλυκιές αναρτήσεις περί αγάπης, μετάνοιας, μεγαλοθυμίας.
   Περσινή Α' Γυμνασίου: Κάνουμε την παραβολή και πάμε στο βιωματικό μέρος όπου τα παιδιά καλούνται να εκφράσουν συναίσθημα. Τα πυρά ήταν γενικά: 

   Ο πατέρας ήταν άδικος προς τον μεγάλο γιο, φάνηκε ανόητος και αδύναμος απέναντι στον μικρό, ο οποίος ήταν τελικά ένας στυγνός εκμεταλλευτής. Η δε έλλειψη της τιμωρίας ήταν γι' αυτά σχεδόν αδιανόητη. Υποστήριξαν ότι μόνο αν έπεφτε τιμωρία στον άσωτο θα καταλάβαινε το λάθος του. Και αφού καταχέριασαν Πατέρα και Άσωτο, τα ρώτησα: 

   Άρα, ο Θεός θα έπρεπε να τιμωρεί τον άνθρωπο όταν κάνει λάθος, ακόμη κι αν αυτός εμφανιστεί μετανιωμένος; 

 Εκεί μπήκε η τροφή για σκέψη και τοποθετήσαμε το παράλογο της παραβολής: Ο Θεός αποδέχεται τη μετάνοια, δεν δίνει σημασία στα κίνητρα, δίνει τη συγγνώμη, ο άνθρωπος όχι πάντα.

  Φεύγω από τα παιδιά για να σκεφτώ ότι όλη αυτή η ιδέα περί του Θεού τιμωρού είναι η διπλή όψη ενός νομίσματος: Από τη μια, η προβολή προς τον Θεό της άποψης που έχει ο άνθρωπος για το λάθος, την αμαρτία. Από την άλλη η σκληρότητα του ανθρώπου απέναντι σε αυτόν που θα κάνει το λάθος ή την αμαρτία.
Πάρτε για παράδειγμα την ατζέντα της ακραίας πολιτικής ορθότητας, που έχει επιβάλει και τη δική της ηθική: Δεν υπάρχει συγχώρεση, η αμαρτία είναι κληρονομική γιατί γενιές πίσω οι άνθρωποι είχαν κάνει άσχημα πράγματα, ο σύγχρονος πολιτισμός και η ιστορία πρέπει να διαγραφούν (cancel culture) για να ανατείλει ένας πολιτισμός όπου η αμαρτία (όπως φυσικά την αντιλαμβάνεται σήμερα ο άνθρωπος), θα έχει εκλείψει γιατί θα την έχει προλάβει η αδυσώπητη τιμωρία.

Αλεξία Χατζή-Facebook