Σαν σήμερα, την 6η Απριλίου του 1914, Kυριακή του Πάσχα, ξεκινά από τους Νεότουρκους - με γερμανική καθοδήγηση - η συστηματική εθνοκάθαρση των Ελλήνων από περιοχές της Ανατολικής Θράκης, όπως η Στράντζα, οι Σαράντα Εκκλησιές, η Τσατάλτζα, η Μάδυτος, η Βιζύη, η Καλλίπολη, η Ραιδεστός κ.α.
Ένας ξεριζωμός που ολοκληρώθηκε με την Μικρασιατική Καταστροφή του 1922 και το τέλος του Ελληνισμού της Ιωνίας, της Αν. Θράκης και του Πόντου.
Δύο χρόνια αργότερα, σε μία έκδοση του 1916 με τίτλο
Ένας ξεριζωμός που ολοκληρώθηκε με την Μικρασιατική Καταστροφή του 1922 και το τέλος του Ελληνισμού της Ιωνίας, της Αν. Θράκης και του Πόντου.
Δύο χρόνια αργότερα, σε μία έκδοση του 1916 με τίτλο
«Πως η Γερμανία κατέστρεψε τον Ελληνισμό της Τουρκίας» διαβάζουμε :
«Ο Ελληνισμός της Μ. Ασίας και της Θράκης είνε σήμερον ένα απέραντον νεκροταφείον. Εκκλησίαι κατερειπώθησαν, σταυροί επατήθησαν, νεκροταφεία κατεστράφησαν, σχολεία έκλεισαν, βιβλιοθήκαι διηρπάγησαν, κτήματα κατελήφθησαν, οικίαι εληστεύθησαν, Ελληνίδες και Ελληνοπαίδες επωλήθησαν εις την αγοράν και γέροντες απεβίωσαν εις τους δρόμους εξ ασιτίας και υπό φρικιαστικάς κακουχίας.
Και όλα αυτά τα κακουργήματα έλαβον χώραν καθ΄ ήν στιγμήν η Τουρκία Γερμανοκρατείται στρατιωτικώς και πολιτικώς.»
Πρόκειται για μια εν πολλοίς ξεχασμένη σελίδα του Θρακικού Ελληνισμού, όταν στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου περίπου 230.000 Ανατολικοθρακιώτες εξαναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις πατρογονικές τους εστίες και να καταφύγουν στην Ελλάδα, κυρίως σε χωριά της Κεντρικής και της Ανατολικής Μακεδονίας. Ανάμεσα σε αυτά και στο δικό μου, όπου εγκαταστάθηκαν αρκετές οικογένειες από την Στράντζα, μεταξύ των οποίων και η οικογένεια του παππού μου.
Από το 2006, το Παγκόσμιο Συνέδριο Θρακών καθιέρωσε την 6η Απριλίου σαν ημέρα μνημοσύνης και ιστορικής γνώσης. Παρόλα αυτά εξακολουθεί να παραμένει λησμονημένη, ακόμα και από το επίσημο ελληνικό κράτος. Ο καθένας μπορεί να σκεφτεί γιατί.
Πρόκειται για μια εν πολλοίς ξεχασμένη σελίδα του Θρακικού Ελληνισμού, όταν στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου περίπου 230.000 Ανατολικοθρακιώτες εξαναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις πατρογονικές τους εστίες και να καταφύγουν στην Ελλάδα, κυρίως σε χωριά της Κεντρικής και της Ανατολικής Μακεδονίας. Ανάμεσα σε αυτά και στο δικό μου, όπου εγκαταστάθηκαν αρκετές οικογένειες από την Στράντζα, μεταξύ των οποίων και η οικογένεια του παππού μου.
Από το 2006, το Παγκόσμιο Συνέδριο Θρακών καθιέρωσε την 6η Απριλίου σαν ημέρα μνημοσύνης και ιστορικής γνώσης. Παρόλα αυτά εξακολουθεί να παραμένει λησμονημένη, ακόμα και από το επίσημο ελληνικό κράτος. Ο καθένας μπορεί να σκεφτεί γιατί.
6 Απριλίου 1941. Επίθεση της Γερμανίας κατά της Ελλάδος.
6 Απριλίου 1836. Αρχίζει, στην Μάκρη, το μαρτύριο των Πέντε Αγίων μας. Πρώτος πρώτος ο μεγαλύτερος, ο Μιχαήλ, τον οποίο ξεκίνησαν, δημοσία θέα στην πλατεία της Μάκρης, να τον πετσοκόβουν μπροστά στους άλλους 4 συν-αθλητές του (μήπως και κάποιος λυγίσει) και μπροστά σε όλους τους κατοίκους "προς σωφρονισμό". Το θέαμα αποκρουστικό. Οι κάτοικοι διαμαρτύρονται έντονα για το βάρβαρο και αποτρόπαιο θέαμα. Προκειμένου να μην ξεσπάσουν φασαρίες μεταφέρουν οι Τούρκοι το πετσοκομμένο σώμα του Μάρτυρα στην διπλανή εκκλησία της Αγίας Αναστασίας και μπροστά στην κεντρική είσοδο τον αποκεφαλίζουν. Ακολουθούν οι υπόλοιποι τέσσερις Γεώργιος- Θεόδωρος- Εμμανουήλ- Γεώργιος (οι οποίοι μαρτύρησαν σε διαφορετικά σημεία του χωριού. Οι δύο κρεμάστηκαν και οι άλλοι δύο καρφώθηκαν σε μεγάλους γάντζους-τσιγκέλια). 6 Απριλίου 1836, σαν σήμερα.
Άραγε πόσοι γνωρίζουμε την τραγική μα συνάμα και ένδοξη ιστορία του τόπου μας;; Η μνήμη είναι χρέος...
* πάνω κάτω, τόσα χρόνια, οι ίδιοι και οι ίδιοι θύτες για τον ελληνισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου