«Ο πατέρας του πέθανε όταν ο Κωνσταντίνος ήταν μωρό και η μάνα του ξενοδούλευε από τα χαράματα μέχρι τη νύκτα για να μεγαλώσει τα πέντε παιδιά της. Η μεγαλύτερη αδελφή του, η Ευγενία, τον έφερνε στη μάνα μου να τον θηλάζει. Έπινα πότε εγώ, πότε εκείνος και δόξα τω Θεώ, με το λίγο γάλα της ανατραφήκαμε κι οι δυο. Μόνο που εκείνος, όπως μου είχε πει η μάνα μου, δεν έπιανε τη ρόγα να θηλάσει Τετάρτη και Παρασκευή. Της έκανε εντύπωση, αλλά όταν περάσανε τα χρόνια κατάλαβε». Για την κα Μαρία, ο μικρός Κωνσταντίνος ήταν αδελφός και έτσι κράτησαν τη σχέση τους μέχρις ότου ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για τον ομογάλακτό της.
«Μεγάλωσε με φτώχεια και κακουχίες, πήγε σχολείο μέχρι την Τρίτη Δημοτικού και πρωτόβαλε παπούτσια μετά τα δώδεκα» αναφέρει και θυμάται ότι από μικρός ξεχώριζε για την πραότητα, την καλοσύνη και την πίστη του στον Θεό.
«Εμείς είχαμε το νου μας στο παιχνίδι και εκείνος στην Εκκλησία. Τον σηκώναμε με το ζόρι να παίξει αλλά εκείνος εξαφανιζόταν. Πήγαινε στην Παναγία, άναβε τα καντήλια και έψελνε με τις ώρες».
Όλο το χωριό έμαθε τότε ότι ένα χειμωνιάτικο βράδυ που καθόταν κοντά στο τζάκι με την οικογένειά του, κατέβηκε μια λάμψη πάνω στο κεφάλι του και αμέσως ανακοινώσε στα αδέλφια και τη μητέρα του οτι θα γίνει μοναχός. Γι αυτό, κανείς δεν απόρησε όταν κάποια ημέρα, σε ηλικία 15-16 ετών, έφυγε για το μοναστήρι του Αγίου Νικήτα, στη Νότια Κρήτη, για να αφιερωθεί στο Θεό.
Εκεί πήρε το όνομα Σωφρόνιος και αργότερα, μετά την ασθένειά του από λέπρα, την ίασή του και την απόφαση να διακονεί στο εξής ανθρώπους που σηκώνουν τον σταυρό κάποιας βαριάς αρρώστιας, χειροτονήθηκε ιερέας με το όνομα Ευμένιος.
Έμεινε ταπεινός υπηρέτης Θεού και ανθρώπων στο Ναό των Αγίων Αναργύρων Ιατρών Κοσμά & Δαμιανού στο Νοσοκομείο Λοιμωδών στην Αγία Βαρβάρα Αθηνών και δεχόταν συχνά τις επισκέψεις συγγενών και χωριανών του, που τον σέβονταν και ζητούσαν την ευλογία του, αλλά και πιστών από όλη τη χώρα – ανώνυμων και επώνυμων – που είχαν μάθει για την αγιοσύνη του, τα χιλιάδες θαύματα και την άοκνη προσφορά του στο συνάνθρωπο.
«Γεννήθηκε για να γίνει άγιος, ήταν ταπεινός, διορατικός και χαρισματικός» λέει με ευλάβεια ο Αντώνης Κακουδάκης από την Εθιά, και διηγείται ότι ο Γέροντας ήξερε λεπτομέρειες για τη ζωή των συγχωριανών του, ακόμη και αν είχε να τους δει χρόνια, σαν να τους είχε υπό την επίβλεψη και την προστασία του.
Η Καλλιόπη Σαριδάκη, κόρη και ο Νεκτάριος Σαριδάκης, εγγονός του μεγάλου αδελφού του Γερόντια, Βασίλη, έχουν δυνατές οικογενειακές αναμνήσεις από την αγιότητά του.
«Όταν ερχόταν στο χωριό, μαζεύονταν πάντα κόσμος στο σπίτι της αδελφής του, της θείας Ευγενίας, για να τον συναντήσει και να πάρει την ευχή του. Όταν ήσουν κοντά του, ένιωθες μια δύναμη να σε κυριεύει και μια αγαλλίαση. Όταν εκοιμήθη και το σκήνωμα του μεταφέρθηκε στην εκκλησία των Αγίων Αναργύρων, όπου εψάλη τρισάγιο και στη συνέχεια εκτέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα – μου είχε αφηγηθεί ο πατέρας μου που ήταν εκεί- ότι κάποιοι τοποθετούσαν τα μωρά τους πάνω στο σκήνωμα για να έχουν την ευλογία του ή έκοβαν κλωστές από το πετραχήλι του για να το φυλάξουν ως ιερό κειμήλιο» αφηγείται η Καλλιόπη Σαριδάκη και συμπληρώνει ότι ο Γέροντας Ευμένιος είναι πάντα προστάτης της οικογένειας σε μικρές ή μεγάλες δυσκολίες.
«Έχουμε βιώσει το θαύμα της παρουσίας του πάρα πολλές φορές», συμπληρώνει ο Νεκτάριος και θυμάται την ημέρα που οι γιατροί τον κάλεσαν εσπευσμένα στο Νοσοκομείο για ν’ αποχαιρετίσει την ετοιμόγεννη σύζυγο του, η οποία έπαθε εκλαμψία και με τόσο χαμηλή πίεση ήταν αδύνατο να ζήσει. «Μπαίνοντας στην εντατική την είδαν εξουθενωμένη, χωρίς ελπίδες για επιβίωση. Έσκυψα το κεφάλι στενοχωρημένος και τότε είδα, κάτω από το κρεβάτι της, τη φωτογραφία του θείου. Δεν ξέρω πως βρέθηκε εκεί. Αμέσως πήρα κουράγιο και είπα στους γιατρούς με βεβαιότητα ότι θα ζήσει. Πράγματι έζησε και έφερε στον κόσμο την κόρη μας».
Ο ίδιος θυμάται την ημέρα που το σκήνωμα του Γέροντος Ευμένιου μεταφέρθηκε στην Κρήτη για την ταφή. «Δούλευα τότε οδηγός στα λεωφορεία και είχαμε μισθώσει πολλά οχήματα για να μεταφερθούν στην Εθιά, όσοι είχαν έρθει αεροπορικώς ή με καράβι για να τον αποχαιρετήσουν. Κανείς δεν ξεχνάει την κοσμοσυρροή αυτή. Ακόμη και στις μέρες μας, επισκέπτονται τον τάφο του πιστοί που γνωρίζουν τα θαύματά του».
Αυτά τα μικρά και μεγάλα θαύματα, το ορθόδοξο φρόνημα και ο ενάρετος βίος του Γέροντος Ευμενίου θεμελίωσαν την ακράδαντη πεποίθηση κλήρου και λαού περί της αγιότητάς του. Και η ομόφωνη απόφαση της Αγίας και Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού μας Πατριαρχείου για την αναγραφή του στο Αγιολόγιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας καταδεικνύει ότι η Εκκλησία δεν έπαψε να αναδεικνύει Αγίους ακόμη και στους χαλεπούς καιρούς που διανύουμε.
«Γεννήθηκε για να γίνει άγιος, ήταν ταπεινός, διορατικός και χαρισματικός» λέει με ευλάβεια ο Αντώνης Κακουδάκης από την Εθιά, και διηγείται ότι ο Γέροντας ήξερε λεπτομέρειες για τη ζωή των συγχωριανών του, ακόμη και αν είχε να τους δει χρόνια, σαν να τους είχε υπό την επίβλεψη και την προστασία του.
Η Καλλιόπη Σαριδάκη, κόρη και ο Νεκτάριος Σαριδάκης, εγγονός του μεγάλου αδελφού του Γερόντια, Βασίλη, έχουν δυνατές οικογενειακές αναμνήσεις από την αγιότητά του.
«Όταν ερχόταν στο χωριό, μαζεύονταν πάντα κόσμος στο σπίτι της αδελφής του, της θείας Ευγενίας, για να τον συναντήσει και να πάρει την ευχή του. Όταν ήσουν κοντά του, ένιωθες μια δύναμη να σε κυριεύει και μια αγαλλίαση. Όταν εκοιμήθη και το σκήνωμα του μεταφέρθηκε στην εκκλησία των Αγίων Αναργύρων, όπου εψάλη τρισάγιο και στη συνέχεια εκτέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα – μου είχε αφηγηθεί ο πατέρας μου που ήταν εκεί- ότι κάποιοι τοποθετούσαν τα μωρά τους πάνω στο σκήνωμα για να έχουν την ευλογία του ή έκοβαν κλωστές από το πετραχήλι του για να το φυλάξουν ως ιερό κειμήλιο» αφηγείται η Καλλιόπη Σαριδάκη και συμπληρώνει ότι ο Γέροντας Ευμένιος είναι πάντα προστάτης της οικογένειας σε μικρές ή μεγάλες δυσκολίες.
«Έχουμε βιώσει το θαύμα της παρουσίας του πάρα πολλές φορές», συμπληρώνει ο Νεκτάριος και θυμάται την ημέρα που οι γιατροί τον κάλεσαν εσπευσμένα στο Νοσοκομείο για ν’ αποχαιρετίσει την ετοιμόγεννη σύζυγο του, η οποία έπαθε εκλαμψία και με τόσο χαμηλή πίεση ήταν αδύνατο να ζήσει. «Μπαίνοντας στην εντατική την είδαν εξουθενωμένη, χωρίς ελπίδες για επιβίωση. Έσκυψα το κεφάλι στενοχωρημένος και τότε είδα, κάτω από το κρεβάτι της, τη φωτογραφία του θείου. Δεν ξέρω πως βρέθηκε εκεί. Αμέσως πήρα κουράγιο και είπα στους γιατρούς με βεβαιότητα ότι θα ζήσει. Πράγματι έζησε και έφερε στον κόσμο την κόρη μας».
Ο ίδιος θυμάται την ημέρα που το σκήνωμα του Γέροντος Ευμένιου μεταφέρθηκε στην Κρήτη για την ταφή. «Δούλευα τότε οδηγός στα λεωφορεία και είχαμε μισθώσει πολλά οχήματα για να μεταφερθούν στην Εθιά, όσοι είχαν έρθει αεροπορικώς ή με καράβι για να τον αποχαιρετήσουν. Κανείς δεν ξεχνάει την κοσμοσυρροή αυτή. Ακόμη και στις μέρες μας, επισκέπτονται τον τάφο του πιστοί που γνωρίζουν τα θαύματά του».
Αυτά τα μικρά και μεγάλα θαύματα, το ορθόδοξο φρόνημα και ο ενάρετος βίος του Γέροντος Ευμενίου θεμελίωσαν την ακράδαντη πεποίθηση κλήρου και λαού περί της αγιότητάς του. Και η ομόφωνη απόφαση της Αγίας και Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού μας Πατριαρχείου για την αναγραφή του στο Αγιολόγιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας καταδεικνύει ότι η Εκκλησία δεν έπαψε να αναδεικνύει Αγίους ακόμη και στους χαλεπούς καιρούς που διανύουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου