Ὢ τούς ἀγαθούς ἀνθρώπους!

Ὢ τοὺς ἀγαθοὺς ἀνθρώπους! μὲ τὰ πρόσχαρα
Μάτια καὶ τὸ λιγομίλητό τους στόμα,
Ποὺ γεννιῶνται, ζοῦν, πεθαίνουν σὰν τὰ δέντρα τους
Ριζωμένοι στὸ ἴδιο χῶμα.
Ὢ τοὺς ἀγαθοὺς ἀνθρώπους! ἀσπρομάλληδες
Γεροπλάτανους κ’ ἔλατα παλικάρια,
Καὶ πολύκαρπες μαννάδες, κι’ ὀμορφόπαιδα,
Νεροκαλαμιᾶς βλαστάρια.
Ὢ τοὺς ἀγαθοὺς ἀνθρώπους! ἀπ’ τὸν κίνδυνο
Τῆς ἀνθρώπινης νεροποντῆς ἐκεῖνοι
Θὰ μᾶς σώσουν, ὁλογύρω μας ἀπλώνοντας
Τὴν ἀνθρώπινη γαλήνη.

Γεώργιος Δροσίνης, Οι Αγαθοί Άνθρωποι, Θα Βραδιάζη, 1923

Στη φωτογραφία ο ποιητής Γεώργιος Δροσίνης (1859-1951).

Νέα Αθηναϊκή Σχολή