Του Νίκολας Μπονάλ (1)
Μετάφραση- Επιμέλεια: Ε.Δ. Νιάνιος
Ο Αλέξανδρος Σολτζενίτσιν έφτασε να αναγνωρίσει ότι στη Σοβιετική Ένωση “μετέδιδαν κλασική κουλτούρα στο λαό”. Και στη Δύση; Αυτό που δίνουμε στο λαό, ή στην πλέμπα που παίρνει τη θέση του, είναι το αντίθετο της κουλτούρας.
Η μαζική κουλτούρα γεννιέται στη δεκαετία του 1920 στις ΗΠΑ. Τώρα αρχίζει να παράγει ξαφνικά τρισδιάστατο παιδαριώδη κινηματογράφο, τρελά βιβλία αποκρυφισμού, σαδιστικά βιντεοπαιχνίδια, σαπουνόπερες για κωφάλαλες, φάρμακα γεμάτα ζαχαρωτά και «ευπώλητα βιβλία» επιλογής των Νιού Γιόρκ Τάιμς και όλα τα παρεπόμενα. .
Όπως έλεγε ο Aντόρνο:«Η επαναληπτικότητα, η περιττολογία και η πανταχού παρουσία που χαρακτηρίζουν τη σύγχρονη μαζική κουλτούρα έχουν την τάση να αυτοματοποιούν τις αντιδράσεις και να εξασθενούν τις δυνάμεις αντίστασης του ατόμου.»
Η σύγχρονη κουλτούρα μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο απεχθανόταν πάντα μια πνευματική ελίτ στην ελιτιστική ή μαζική της μορφή. Δείτε Σελίν ή Χέρμαν Εσσε… Η κουλτούρα στην οποία ζούμε – και η οποία αποστρέφεται την κληρονομιά μας – είτε πρόκειται για τη Lady Gaga, τα βιβλία Millenium, τη τζαζ, τη ραπ, τη «σύγχρονη ζωγραφική» ή την ταινία Avatar, δεν είναι τυχαία, δεν είναι ο καρπός του γούστου του κοινού και της αφελούς ιδιοφυΐας των πρωτεργατών της. Αυτή η κουλτούρα, παρατήρησε ο κόμης Τολστόι γύρω στο 1900, δεν είναι πια χριστιανική, δεν έχει πλέον ρίζες στην ιστορία ενός λαού ή σε ένα έδαφος· συνδέεται με μαζική διαμόρφωση, είναι αφηρημένη και μαζική, έχει σκοτεινούς στόχους και συγκεκριμένους σκοπούς, παγκοσμιοποιημένους, οι οποίοι μπορούν επίσης να εντοπιστούν μέσα στην ιστορία της «σύγχρονης μη λογοτεχνίας» ή του μετακλασικού κινηματογράφου. Η σύγχρονη μουσική τρελαίνει, είπε ο Aντόρνο. Η ηχητική ρύπανση καταστρέφει την ανθρώπινη προσωπικότητα. Αυτό ήταν από πάντα γνωστό: ο Πλούταρχος στη ζωή του Κράσου θυμίζει τη βάρβαρη προφορά των Πάρθων πριν από τη μάχη.
Γνωρίζουμε ότι η τζαζ δημιουργήθηκε την εποχή του Γκέρσουιν και αντικατέστησε συνειδητά τα σπιρίτσιουαλ των Νέγρων, που μεταφράστηκαν από τη μεγάλη Mαργκερίτ Γιουρσενάρ. Αυτή συνέβαλε στον αποχριστιανισμό των Αμερικανών μαύρων, κάτι επίσης ορατό στο ντοκιμαντέρ του Tαίηλορ Χάκφορδ για τον Ρέι Τσαρλς. Αυτοί οι μαύροι Αμερικανοί έγιναν πικρόχολοι και εξαρτημένοι από το σύστημα στη δεκαετία του ’60 και θυμούμαι ότι ο Aλαίν Ντανιελού, μουσικολόγος της UNESCO, το παρατήρησε στα απομνημονεύματά του. Όσο για τους ράπερ, συνόδεψαν το εκατομμύριο των νεαρών μαύρων Αμερικανών που πέθαναν σε τριάντα χρόνια σε κάποια πεζοδρόμια ναρκωτικών… Ο καθένας με τα βίτσια του: Ο κλασικός κινηματογράφος του Χόλιγουντ γίνεται κουραστικός να βλέπεις συνεχώς ήρωες να καπνίζουν Marlboro (σε κάθε σκηνή μερικές φορές, με τονΤζων Γουέιν ή τον Ερολ Φλυν) ή να ροφούν Seagram Whiskey των Bronfmans, τους χρηματοδότες της ADL …
Σεξ, ναρκωτικά και ροκ εντ ρολ
Γνωρίζουμε ότι αυτή η κουλτούρα είχε ως σκοπό να ελέγξει τις δραστηριότητες της πολιτικοποιημένης νεολαίας. Ο μαρξισμός-λενινισμός βραχυκυκλώθηκε κατ ‘αυτόν τον τρόπο από τη CIA που προώθησε παράγοντες επιρροής, καλλιτέχνες όπως οι Πόλοκ και Koύνιγκ. Η ταινία ''Σε ερωτεύτηκα στα όνειρά μου'' (1957) περιγράφει την ψυχική διαπαιδαγώγηση μιας νεαρής Γαλλίδας ορφανής και της σωματικής και πνευματικής εξάρτησής της από τον ερασιτέχνη μαικήνα της σύγχρονης τέχνης Φρεντ Ασταίρ, κλώνος εδώ των Ροκφέλερ (όλος ο κινηματογράφος του Φρεντ Ασταίρ συνδέθηκε με την αμερικανική ήπια δράση). Σε ένα συναρπαστικό κείμενο, ο Mάνφρεντ Χόλερ υπενθυμίζει ότι η CIA διευθύνεται από τους Iλουμινάτι και τις πλούσιες οικογένειες της Γουώλ Στρίιτ που κατευθύνουν την ανθρωπότητα προς τα νεωτερίζοντα ή τρελά γούστα τους (ο Τολστόι κατακρίνει τις ρωσικές ελίτ της εποχής του). Σκεφτείτε τoν Πινώ να κατηγορεί το ευρύ κοινό ότι ποτέ δεν έχει εκπαιδευτεί αρκετά για να καταλάβει τη μεγαλοφυία της συλλογής του Ρότκο!
Σήμερα γνωρίζουμε ότι η επικράτηση των ναρκωτικών και της αντικουλτούρας ήταν ένα αστυνομικό και πολιτικό σχέδιο: μπορούμε να αναφέρουμε τα σχέδια MK-Ultra, Cointelpro και Artichoke, από τα οποία το Χόλιγουντ εμπνεύστηκε, ελάχιστα και άσχημα μια πιο επαναστατική εποχή. Ο Κεν Κέσεϋ (2), ο συγγραφέας του ''Στη φωλιά του κούκου'', δοκίμαζε ναρκωτικά σε προγράμματα διανοητικού ελέγχου. Το ελευθεριάζον μήνυμα αυτής της αντισυστημικής ταινίας αποκρύπτει, όπως συνήθως, μια πιο απειλητική και ανησυχητική ατζέντα από ό, τι αναμενόταν. Τα παράλληλα σύμπαντα είναι ευκολότερα ελεγχόμενα από το να διεισδύσεις στα πολιτικά κόμματα. Θέλετε να ξεφύγετε από αυτόν τον κόσμο; Θα σας βοηθήσουμε και θα σας καθοδηγήσουμε … είναι το ουράνιο τόξο του μάγου του Oζ (κακή στιγμή για τη Τζούντι Γκάρλαντ) που θα βρούμε αργότερα στη διαθήκη του Kιούμπρικ, Μάτια ερμητικά κλειστά.
Όσο για τη σεξουαλική επανάσταση, από τους τυράννους της αρχαιότητας ακόμα θεωρήθηκε ως φάρμακο κατά του πνεύματος αμφισβήτησης. Ο Λα Μποεσί μιλά για ταβέρνες και οίκους ανοχής για τον έλεγχο του πληθυσμού της Λυδίας, απ’ όπου και ο όρος λυδικός. Στον καιρό μας αυτός ο κοινωνικός έλεγχος κατέληξε σε μια μαζική πορνογραφία που είναι προσβάσιμη σε όλους στο διαδίκτυο, αλλά και στο δύστροπο τσούρμο του πολιτικά ορθού. Αλλά το σεξ δεν είναι το μόνο όπλο μαζικής καταστροφής του σύγχρονου κόσμου. Το μάτι του ηδονοβλεψία συγχωνεύεται με αυτό του καταδότη. Το σώμα του μικρού τέρατος των teletubbies, εμβληματική εκπομπή για τον καθορισμό των… μωρών (παγκοσμιοποίηση, ηλιοτροπισμός, κοινωνικότητα μπονόμπο, ζωοποίηση, καταναλωτισμός) είναι ήδη διακοσμημένο με μια τεράστια λευκή οθόνη. Το παιδί είναι υλικό που βαδίζει και το οποίο προγραμματίζουν μέχρι την ενηλικίωση. Εάν του ζητήσετε αργότερα ένα σχέδιο, θα σας σχεδιάσει όλα τα όπλα λέιζερ του καταστροφικού κόσμου των βιντεοπαιχνιδιών του.
Στο ίδιο πνεύμα, βέβαια, ολόκληρη η κουλτούρα του “σεξ, ναρκωτικά και ροκ εντ ρολ” της γενιάς της γενιάς του 1960 είχε έναν στόχο: να εξουδετερώσει τη νεολαία και για αρκετές γενιές, να εξαπλωθεί ο καταναλωτισμός, ο ηδονισμός και ο μηδενισμός, να εκτρέψει και να μονοδρομήσει όλη την ενεργητικότητά της: πρέπει να μπει σε κανάλι, σε Ipod (λοβός του κρεμμυδιού, αγγλικά), σε σωλήνα (εσύ … σωλήνα;). Αυτή η κατοχή – ή η σύνδεση – φυσικά οδηγεί στον σατανισμό, ο οποίος είναι εμφανής στη μουσική heavy metal, στη συνέχεια στη παιδική λογοτεχνία (Harry Potter, War Craft και όλα τα υπόλοιπα) και τη σύγχρονη ποπ κουλτούρα μέσω των ξεροκέφαλων Rihanna, Gaga ή Beyonce που ένα μάτι ειδικού, όπως αυτό του Ντάνιελ Εστουλίν, προσκαλεί να δoύμε με έναν άλλο τρόπο με τον μασονικό συμβολισμό τους.
Στην υπέροχη ομιλία του στο Χάρβαρντ, ο Σολτζενίτσιν μιλάει για την “αφόρητη μουσική” που μας κατακλύζει από παντού και μας αποβλακώνει. Ο συγγραφέας του Μικρού Πρίγκιπα Αντουάν ντε Σαιν-Εξυπερί βρίστηκε επειδή είχε γράψει ότι μπορούσαμε να ακούμε Μότσαρτ στο εργοστάσιο … αλλά στη Σοβιετική Ένωση. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι στις ταινίες του Χόλιγουντ οι Ναζί και οι βασανιστές παρουσιάζονται ως καλλιεργημένοι άνδρες (βλ. Χάνιμπαλ, Το νησί των καταραμένων). Για να ενσωματωθείς καλά, πρέπει να αποβλακωθείς. Εξυπνο και καλλιτεχνικό κινηματογράφο έκαναν οι Ρώσοι δάσκαλοι Ταρκόφσκι, Παραντάνοφ και Σοκούροφ! Και η κριτική έκανε, μετά τον πόλεμο, τον Μπόγκαρτ και το καπέλο του Οδυσσέα μας.
Ο ηθικός αφοπλισμός της αμερικανικής μαζικής κουλτούρας συνοδεύεται από την μεταφορά των επιχειρήσεων στο εξωτερικό και την εξαναγκασμένη αποβιομηχανοποίηση. Έτσι έχουν καθαρίσει με τα συνδικάτα τους κινδύνους λαϊκής κινητοποίησης και έχουν διασκορπίσει όλους με το αυτοκίνητο (Mumford). Αλλά το κύριο εργαλείο του σιωπηλού όπλου παραμένει η τηλεόραση, με την προπαγάνδα της και τα ψευδο-γεγονότα που περιγράφει ο Μπούρστεν(3). Όπως ο κινηματογράφος, αλλά μόνιμα, η τηλεόραση παρέχει ένα μιμητικό μοντέλο. Πρέπει να δημιουργήσουν το κοπάδι των πολύ δουλικών ζώων, όπως έλεγε ο Σελίν.
Η επίθεση έγινε από τη διαφήμιση, που προήλθε από την πολεμική προπαγάνδα του Eντουαρντ Μπέρνεϊς(4) στη συνέχεια από τη Σχολή της Φρανκφούρτης και για παράδειγμα το συστηματικό κυνήγι του για την αυταρχική μορφή. Ετσι, προώθησαν, όπως γράφει ο Adorno, την εικόνα του ομοφυλοφίλου, ταύτισαν τον πατέρα της οικογένειας με τον μπουνταλά, μεταμόρφωσαν τη γυναίκα σε μαζικό αντίγραφο της Μποβαρύ(5), αιώνια χρεωμένη, ερωτευμένη και διαζευγμένη, δημιούργησαν τον επαναστατικό έφηβο (συμμορφούμενο) ανικανοποίητο και βλάκα με το καπέλλο του ανάποδα. Δείτε και πάλι τον άγριο εξοπλισμό του Μπράντο που αντικαθιστά από το 1953, με τον αυτοκτονικό Τζέιμς Ντην, παραδοσιακούς ήρωες όπως ο Τζων Γουαίην και ο Τζέιμς Στιούαρτ. Κατέστρεψαν την οικογένεια, μετά την ιδέα του έθνους, που θεωρούνταν φασιστική από τους τραπεζίτες, και τελικά εκείνη του πολιτισμού. Δεν θα μιλήσουμε για φυλή ή φύλο, γιατί (ευτυχώς) δεν υπήρχαν ποτέ …
Για να ξεμπλέξουν με τη διαμαρτυρία κομμουνιστικού τύπου, έπρεπε να προκαλέσει απώλεια χρόνου και νοητική διαταραχή. Ο Λουσιάν Σερίζ υπενθυμίζει ότι δημιούργησαν το μοντέλο του νεαρού ταξιδιώτη που θέλει να ανακαλύψει τον κόσμο, τις παραλίες του, τα ναρκωτικά του, τις μπύρες του και όλες τις σεξουαλικές του εκδρομές! Σκεφτείτε τον Κέρουακ, τη γενιά των πολύ κρετίνων απένταρων ταξειδιωτών που χειρονομούσε για τίποτα (ξαναδείτε με αυτό το πνεύμα την ηλίθια βόλτα των δύο πρεζάκηδων μοτοσυκλετιστώνν του ''Ξένοιαστου καβαλάρη''. Αυτή η άσκοπη ταξειδιωτική μανία ( ο Ντι Κάπριο πάντα, στην ''Παραλία'') δεν είναι καλύτερη από την καραγκιόζικη κίνηση του μαζικού τουρίστα που κάνει κλικ όλη την ώρα στην ψηφιακή φωτογραφική μηχανή του σε ένα αναπαραγόμενο και ανακυκλωμένο τοπίο.
Ο πολιτισμός ως όπλο μαζικής καταστροφής είναι πιο τρομακτικός από τον βομβαρδισμό. Μας ξεκόβει από την ιστορία μας, το χώρο μας, τον γείτονά μας, τους συμπατριώτες μας. Δημιουργεί μια ατομική “περιπέτεια” έξω από αυτόν τον κόσμο, έτοιμη να περιέλθει στην τεχνολογική μήτρα του αμερικανικού εμπορίου που μπορεί έτσι να επιβάλει παντού τα έργα, τους πολέμους και τα μεταμορφωμένα παιχνίδια του. Το εργοστάσιο ονείρων προετοιμάζει την παγκόσμια φυλακή.com και το ανώδυνο στρατόπεδο συγκέντρωσης για το οποίο ο Aλντους Χάξλεϋ μιλούσε είκοσι χρόνια μετά τον Θαυμαστό Καινούριο Κόσμο του. Και η αμερικανική ιογόνος μήτρα είναι δύσκολο να αντικατασταθεί σήμερα επειδή έχει εισβάλει σε όλα τα δίκτυα, σε όλους τα μυαλά. Μόνο αν είμαστε ηθικά εξοπλισμένοι εναντίον της μπορούμε να αμυνθούμε – με την ψυχή μας, την οικογένειά μας, την τάξη μας και το έθνος μας.
https://reseauinternational.net/la-culture-moderne-comme-arme-de-destruction-massive/
1Mυθιστοριογράφος, δοκιμιογράφος, διεθνώς αναγνωρισμένος μεταπολιτικός αρθρογράφος.
2 Ο Κεν Κέσεϋ ήταν από τους σημαντικότερους εμπνευστές του ψυχεδελικού κινήματος τη δεκαετία του 1960.
3 Nτάνιελ Μπούρστεν (1914-2004). Καθηγητής στο Χάρβαρντ και διευθυντής της Βιβλιοθήκης του Κογκρέσου. Επινόησε τον όρι ψευδογεγονός για γεγονότα ή συμπεριφορές που επιδιώκουν τη διαφήμιση.
4 Θεωρείται ο πατέρας της θεσμικής πολιτικής προπαγάνδας και της βιομηχανίας δημοσίων σχέσεων, καθώς και του αμερικανικού καταναλωτισμού.
5 Ηρωίδα του ομώνυμου μυθιστορήματος του Φλωμπέρ η οποία πλήττει από τη συζυγική ζωή στην επαρχία και αναζητεί την ευτυχία στον έρωτα.
Παζολίνι: Η Αμερικανοποίηση άλλαξε τις ψυχές μας
Πιέρ-Πάολο Παζολίνι (1922-1975)
Η σύγχρονη ανθρωπολογική καταστροφή έχει ήδη περιγραφεί από τον Πιέρ-Πάολο Παζολίνι στα μη συμβατικά γραπτά του, που δημοσιεύθηκαν στον ιταλικό Τύπο γύρω στο 1974, λίγο πριν τη δολοφονία του. Ο Παζολίνι παρατηρεί ότι η αληθινή Μεγάλη Αντικατάσταση, αυτή των ψυχών και των εγκεφάλων, έλαβε χώρα με την Αμερικανικοποίησή μας, τον ηδονισμό και την τηλεόραση. Οι ψευδοαπόπειρες που καταγγέλλει, και οι οποίες διαδέχοναι η μία την άλλη στην Ιταλία με τρελή ταχύτητα για να «μην εμφανιστεί μια πολιτική αντιπολίτευση αιφνιδιαστικά» (Γκυ Ντεμπόρ) παίζουν μεγάλο ρόλο κατά το 1970. Αυτή η γελοιότητα του νεο-μαρξιστού (αγαπά τη σοβιετική κοινωνία), του χριστιανού ( αντίθετος με τη δειλία του νέου Βατικανού) και του ομοφυλόφιλου (που αντιτίθεται στην άμβλωση), μιλούν από μόνες τους: «η σιωπή και η παθητικότητά τους αποτελούν εκδήλωση μιας φρικτής ευφορικής νεύρωσης που τους κάνει να αποδέχονται χωρίς αντίσταση το νέο ηδονισμό, με τον οποίο η πραγματική εξουσία αντικαθιστά τις υψηλές ηθικές αξίες του παρελθόντος.”
Ο Παζολίνι είχε σαστίσει από το γρήγορο τέλος του αγροτικού πολιτισμού (έχει δίκιο), επισημαίνοντας τότε ότι όλα θα εξαφανιστούν, η παράδοση, η εκπαίδευση, η θρησκευτική ομολογία. Ο ιταλικός κινηματογράφος βιώνει άλλωστε την τελευταία μεγάλη του δεκαετία, πριν εξαφανιστεί με όλους τους δασκάλους του Ρίζι, Βισκόντι, Φελίνι, κ.ά.
Απεχθάνεται τον κοσμικό χαρακτήρα των ΜΜΕ: είναι «ένας νεο-κοσμικός ηδονισμός, που αρνείται πεισματικά οποιαδήποτε ανθρωπιστική αξία και εντελώς ξένος προς όλες τις ανθρώπινες επιστήμες. ”
Η παράδοση της καρτερίας, της υπομονής και της θυσίας εξαφανίζεται: “Οι Ιταλοί δεν θέλουν να εγκαταλείψουν αυτή την ευκολία και αυτή την ευημερία – αν και άθλια – που κατέκτησαν”.
Ζήτω η άνεσή μου, θάνατος στις αξίες!
Mίσος κατά του Χριστιανισμού
Η συρρικνωμένη Εκκλησία θα πεθάνει, μετά το τέλος των χωρικών: «το τέλος της Εκκλησίας είναι πλέον αναπόφευκτο, λόγω της προδοσίας εκατομμυρίων και εκατομμυρίων πιστών, ιδιαίτερα των αγροτών που μεταστράφηκαν στην κοσμικότητα και τον καταναλωτικό ηδονισμό. Μίγμα μηδενισμού, ηλίθιας προσαρμογής και ηθικής και πνευματικής μηδαμινότητας, ο κοσμικός χαρακτήρας είναι πράγματι πολύ ελπιδοφόρος. Σήμερα ανακαλύπτουμε το λυσσώδες μίσος του κατά του Χριστιανισμού και τη λατρεία του για κάθε κατακάθι θρησκευτικής υποκατάστασης.
Ο Παζολίνι επισημαίνει τη βρωμιά της υποταγμένης στις ΗΠΑ «Χριστιανικής Δημοκρατίας», καθώς και τη βρωμιά του αστικού και κοσμικού χριστιανισμού, ο οποίος ανακυκλώνεται στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα και στην φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση (αλλά η οργή, όπως λέει ο Απόστολος, τελικά θα τους πλήξει).
Γράφει ότι η Εκκλησία της Συνόδου Βατικανό ΙΙ, «όχι και τόσο μορφωμένη», κινδυνεύει με ένα άδοξο τέλος, και πρέπει να κάνει τα πάντα για να αποφύγει αυτό το «μη ένδοξο τέλος» (ingloriosa). Προσθέτει ότι “το πιο σοβαρό θα ήταν να αποδεχτεί παθητικά τη διάλυσή της.’’ Αυτό κάνουμε όμως.
Παραθέτω την αγαπημένη μου φράση του Λεόν Μπλουά: «Και αυτή η πομπή αποτελεί το καμάρι ενός τεράστιου λαού, αλλά τόσο απίθανα ηλίθιου που μπορούν να του σπάσουν τα δόντια με σφυρί και να τον ευνουχίσουν με τανάλιες του σιδερά, πριν αντιληφθεί ότι έχει αφεντικά – τα τρομακτικά αφεντικά που ανέχεται και που επέλεξε.”
Ο ηδονισμός αδιαφορεί για τα πάντα (macché sacrificio …) Στην υπηρεσία του η τηλεόραση, στην οποία επιτέθηκαν και άλλοι δάσκαλοι στη συνέχεια – όπως ο Γκοντάρ ή ο Φελίνι: «και, μετά προς τι η θυσία, προς τι η πίστη, προς τι ο ασκητισμός και, μετά προς τι τα καλά συναισθήματα και, προς τι οι καλοί τρόποι. ”
Και ο δάσκαλος σημειώνει: «η τηλεόραση ήταν ο κύριος αρχιτέκτονας της νίκης του όχι στο δημοψήφισμα, μέσω της εκκοσμίκευσης των πολιτών. ”
Ο εκκοσμίκευση των πολιτών, θα το κρατήσουμε αυτό. Την ίδια στιγμή ο μαρξιστής φιλόσοφος Ανρί Λεφέβρ θρηνεί για την εκκλησιά του χωριού. Γιατί και ο μαρξισμός δεν θα επιβιώσει στη βιομηχανική κοινωνία που βιομηχανοποίησε τον άνθρωπο.
Η ανοχή είναι ήδη μόδα και ο κοσμικός χαρακτήρας των βρωμιάρηδων μας: «Το σύστημα και ο ηδονισμός γελοιοποιούν το μέτρο, την προνοητικότητα, το σεβασμό, τη σεμνότητα, την αυτοσυγκράτηση, όλα τα καλά συναισθήματα του παρελθόντος. ”
Ο Παζολίνι καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ο καταναλωτισμός και ο μαζικός ηδονισμός έχουν προκαλέσει μια «ανθρωπολογική επανάσταση». ”
Ο σκηνοθέτης δολοφονήθηκε λίγους μήνες αργότερα. Η ταινία Salo θεμελίωσε τη σύνδεση άναρχου φιλελευθερισμού και φασισμού, μέσω του Σαντ και της σεξουαλικής απορρύθμισης (βλ. τα σκάνδαλα παιδεραστίας λίγο πολύ παντού).
Δίνω τα κυριώτερα σημεία μιας συνέντευξης που προκάλεσε σκάνδαλο, πριν σαράντα χρόνια, στην Ισπανία, του μεγάλου αμερικανικού ιστορικού του φρανκισμού, Στάνλεϋ Παίην. Να τι έλεγε ο Παίην στους αμήχανους δημοσιογράφους (πολύ χοντρόπετσοι για να σκανδαλιστούν): “Ο μέσος Ισπανός έχει αναισθητοποιηθεί καθώς δεν έχει υπερβατικές φιλοδοξίες”. Ο Παίην αγνοεί τις αποκαλούμενες τεχνολογικές ανατροπές (δεν φτάσαμε ακόμα στο φεγγάρι, η ενέργεια είναι υπερτιμημένη και οι αεροπορικές πτήσεις είναι πιο αργές ) και υπογραμμίζει ότι τα μέσα επικοινωνίας εξατομίκευσαν τους Ισπανούς αναισθητοποιώντας την κοινωνία, όπως και σε άλλες ανεπτυγμένες χώρες. Ιδιος ο Τοκεβίλ …
Σύριζα και Ποδέμος
Ο Παίην καταπιάνεται με το θέμα της βιαιότητας μέσω της τεχνολογίας, της επικοινωνίας, ηδονισμού, της τηλεόρασης για τα σκουπίδια ή του αθλητισμού, η οποία στην Ισπανία μετατρέπεται σε τερατολογική εμμονή.
Προσθέτει ότι ο οικογενειάρχης πολίτης ζητάει ελάχιστα, αλλά όχι πολλά για να γεμίσει την κοιλιά του και να παρακολουθήσει την τηλεόραση ή το κινητό του … Είναι συγκρατημένος στις ορέξεις του, προσθέτει σκληρά. Τέλος, καθορίζει αυτό που καλούμε από ιστορική άποψη το πολιτικά ορθό, το buenismo. Αυτός ο bonisme διεκδικεί να κυριαρχεί στην κοινωνία και να αποτρέπει τις εξεγέρσεις προωθώντας την προσαρμογή.
Αυτό είναι το όλο κύμα των ψευδοαντισυστημικών (Ποδέμος, Σύριζα, κλπ.) που καταγγέλλει εδώ ο Αμερικανός σοφός.
https://nicolasbonnal.wordpress.com/2017/07/16/comment-la-culture-est-devenue-une-arme-de-destruction-massive/
ΠΗΓΗ: https://www.anixneuseis.gr/%CE%BC%CE%B1%CE%B6%CE%B9%CE%BA%CE%B7-%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%BB%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B1-%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B7-%CF%88%CF%85%CF%87%CE%AE/
Η σύγχρονη κουλτούρα μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο απεχθανόταν πάντα μια πνευματική ελίτ στην ελιτιστική ή μαζική της μορφή. Δείτε Σελίν ή Χέρμαν Εσσε… Η κουλτούρα στην οποία ζούμε – και η οποία αποστρέφεται την κληρονομιά μας – είτε πρόκειται για τη Lady Gaga, τα βιβλία Millenium, τη τζαζ, τη ραπ, τη «σύγχρονη ζωγραφική» ή την ταινία Avatar, δεν είναι τυχαία, δεν είναι ο καρπός του γούστου του κοινού και της αφελούς ιδιοφυΐας των πρωτεργατών της. Αυτή η κουλτούρα, παρατήρησε ο κόμης Τολστόι γύρω στο 1900, δεν είναι πια χριστιανική, δεν έχει πλέον ρίζες στην ιστορία ενός λαού ή σε ένα έδαφος· συνδέεται με μαζική διαμόρφωση, είναι αφηρημένη και μαζική, έχει σκοτεινούς στόχους και συγκεκριμένους σκοπούς, παγκοσμιοποιημένους, οι οποίοι μπορούν επίσης να εντοπιστούν μέσα στην ιστορία της «σύγχρονης μη λογοτεχνίας» ή του μετακλασικού κινηματογράφου. Η σύγχρονη μουσική τρελαίνει, είπε ο Aντόρνο. Η ηχητική ρύπανση καταστρέφει την ανθρώπινη προσωπικότητα. Αυτό ήταν από πάντα γνωστό: ο Πλούταρχος στη ζωή του Κράσου θυμίζει τη βάρβαρη προφορά των Πάρθων πριν από τη μάχη.
Σεξ, ναρκωτικά και ροκ εντ ρολ
Γνωρίζουμε ότι αυτή η κουλτούρα είχε ως σκοπό να ελέγξει τις δραστηριότητες της πολιτικοποιημένης νεολαίας. Ο μαρξισμός-λενινισμός βραχυκυκλώθηκε κατ ‘αυτόν τον τρόπο από τη CIA που προώθησε παράγοντες επιρροής, καλλιτέχνες όπως οι Πόλοκ και Koύνιγκ. Η ταινία ''Σε ερωτεύτηκα στα όνειρά μου'' (1957) περιγράφει την ψυχική διαπαιδαγώγηση μιας νεαρής Γαλλίδας ορφανής και της σωματικής και πνευματικής εξάρτησής της από τον ερασιτέχνη μαικήνα της σύγχρονης τέχνης Φρεντ Ασταίρ, κλώνος εδώ των Ροκφέλερ (όλος ο κινηματογράφος του Φρεντ Ασταίρ συνδέθηκε με την αμερικανική ήπια δράση). Σε ένα συναρπαστικό κείμενο, ο Mάνφρεντ Χόλερ υπενθυμίζει ότι η CIA διευθύνεται από τους Iλουμινάτι και τις πλούσιες οικογένειες της Γουώλ Στρίιτ που κατευθύνουν την ανθρωπότητα προς τα νεωτερίζοντα ή τρελά γούστα τους (ο Τολστόι κατακρίνει τις ρωσικές ελίτ της εποχής του). Σκεφτείτε τoν Πινώ να κατηγορεί το ευρύ κοινό ότι ποτέ δεν έχει εκπαιδευτεί αρκετά για να καταλάβει τη μεγαλοφυία της συλλογής του Ρότκο!
Σήμερα γνωρίζουμε ότι η επικράτηση των ναρκωτικών και της αντικουλτούρας ήταν ένα αστυνομικό και πολιτικό σχέδιο: μπορούμε να αναφέρουμε τα σχέδια MK-Ultra, Cointelpro και Artichoke, από τα οποία το Χόλιγουντ εμπνεύστηκε, ελάχιστα και άσχημα μια πιο επαναστατική εποχή. Ο Κεν Κέσεϋ (2), ο συγγραφέας του ''Στη φωλιά του κούκου'', δοκίμαζε ναρκωτικά σε προγράμματα διανοητικού ελέγχου. Το ελευθεριάζον μήνυμα αυτής της αντισυστημικής ταινίας αποκρύπτει, όπως συνήθως, μια πιο απειλητική και ανησυχητική ατζέντα από ό, τι αναμενόταν. Τα παράλληλα σύμπαντα είναι ευκολότερα ελεγχόμενα από το να διεισδύσεις στα πολιτικά κόμματα. Θέλετε να ξεφύγετε από αυτόν τον κόσμο; Θα σας βοηθήσουμε και θα σας καθοδηγήσουμε … είναι το ουράνιο τόξο του μάγου του Oζ (κακή στιγμή για τη Τζούντι Γκάρλαντ) που θα βρούμε αργότερα στη διαθήκη του Kιούμπρικ, Μάτια ερμητικά κλειστά.
Όσο για τη σεξουαλική επανάσταση, από τους τυράννους της αρχαιότητας ακόμα θεωρήθηκε ως φάρμακο κατά του πνεύματος αμφισβήτησης. Ο Λα Μποεσί μιλά για ταβέρνες και οίκους ανοχής για τον έλεγχο του πληθυσμού της Λυδίας, απ’ όπου και ο όρος λυδικός. Στον καιρό μας αυτός ο κοινωνικός έλεγχος κατέληξε σε μια μαζική πορνογραφία που είναι προσβάσιμη σε όλους στο διαδίκτυο, αλλά και στο δύστροπο τσούρμο του πολιτικά ορθού. Αλλά το σεξ δεν είναι το μόνο όπλο μαζικής καταστροφής του σύγχρονου κόσμου. Το μάτι του ηδονοβλεψία συγχωνεύεται με αυτό του καταδότη. Το σώμα του μικρού τέρατος των teletubbies, εμβληματική εκπομπή για τον καθορισμό των… μωρών (παγκοσμιοποίηση, ηλιοτροπισμός, κοινωνικότητα μπονόμπο, ζωοποίηση, καταναλωτισμός) είναι ήδη διακοσμημένο με μια τεράστια λευκή οθόνη. Το παιδί είναι υλικό που βαδίζει και το οποίο προγραμματίζουν μέχρι την ενηλικίωση. Εάν του ζητήσετε αργότερα ένα σχέδιο, θα σας σχεδιάσει όλα τα όπλα λέιζερ του καταστροφικού κόσμου των βιντεοπαιχνιδιών του.
Στην υπέροχη ομιλία του στο Χάρβαρντ, ο Σολτζενίτσιν μιλάει για την “αφόρητη μουσική” που μας κατακλύζει από παντού και μας αποβλακώνει. Ο συγγραφέας του Μικρού Πρίγκιπα Αντουάν ντε Σαιν-Εξυπερί βρίστηκε επειδή είχε γράψει ότι μπορούσαμε να ακούμε Μότσαρτ στο εργοστάσιο … αλλά στη Σοβιετική Ένωση. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι στις ταινίες του Χόλιγουντ οι Ναζί και οι βασανιστές παρουσιάζονται ως καλλιεργημένοι άνδρες (βλ. Χάνιμπαλ, Το νησί των καταραμένων). Για να ενσωματωθείς καλά, πρέπει να αποβλακωθείς. Εξυπνο και καλλιτεχνικό κινηματογράφο έκαναν οι Ρώσοι δάσκαλοι Ταρκόφσκι, Παραντάνοφ και Σοκούροφ! Και η κριτική έκανε, μετά τον πόλεμο, τον Μπόγκαρτ και το καπέλο του Οδυσσέα μας.
Ο ηθικός αφοπλισμός της αμερικανικής μαζικής κουλτούρας συνοδεύεται από την μεταφορά των επιχειρήσεων στο εξωτερικό και την εξαναγκασμένη αποβιομηχανοποίηση. Έτσι έχουν καθαρίσει με τα συνδικάτα τους κινδύνους λαϊκής κινητοποίησης και έχουν διασκορπίσει όλους με το αυτοκίνητο (Mumford). Αλλά το κύριο εργαλείο του σιωπηλού όπλου παραμένει η τηλεόραση, με την προπαγάνδα της και τα ψευδο-γεγονότα που περιγράφει ο Μπούρστεν(3). Όπως ο κινηματογράφος, αλλά μόνιμα, η τηλεόραση παρέχει ένα μιμητικό μοντέλο. Πρέπει να δημιουργήσουν το κοπάδι των πολύ δουλικών ζώων, όπως έλεγε ο Σελίν.
Η επίθεση έγινε από τη διαφήμιση, που προήλθε από την πολεμική προπαγάνδα του Eντουαρντ Μπέρνεϊς(4) στη συνέχεια από τη Σχολή της Φρανκφούρτης και για παράδειγμα το συστηματικό κυνήγι του για την αυταρχική μορφή. Ετσι, προώθησαν, όπως γράφει ο Adorno, την εικόνα του ομοφυλοφίλου, ταύτισαν τον πατέρα της οικογένειας με τον μπουνταλά, μεταμόρφωσαν τη γυναίκα σε μαζικό αντίγραφο της Μποβαρύ(5), αιώνια χρεωμένη, ερωτευμένη και διαζευγμένη, δημιούργησαν τον επαναστατικό έφηβο (συμμορφούμενο) ανικανοποίητο και βλάκα με το καπέλλο του ανάποδα. Δείτε και πάλι τον άγριο εξοπλισμό του Μπράντο που αντικαθιστά από το 1953, με τον αυτοκτονικό Τζέιμς Ντην, παραδοσιακούς ήρωες όπως ο Τζων Γουαίην και ο Τζέιμς Στιούαρτ. Κατέστρεψαν την οικογένεια, μετά την ιδέα του έθνους, που θεωρούνταν φασιστική από τους τραπεζίτες, και τελικά εκείνη του πολιτισμού. Δεν θα μιλήσουμε για φυλή ή φύλο, γιατί (ευτυχώς) δεν υπήρχαν ποτέ …
Για να ξεμπλέξουν με τη διαμαρτυρία κομμουνιστικού τύπου, έπρεπε να προκαλέσει απώλεια χρόνου και νοητική διαταραχή. Ο Λουσιάν Σερίζ υπενθυμίζει ότι δημιούργησαν το μοντέλο του νεαρού ταξιδιώτη που θέλει να ανακαλύψει τον κόσμο, τις παραλίες του, τα ναρκωτικά του, τις μπύρες του και όλες τις σεξουαλικές του εκδρομές! Σκεφτείτε τον Κέρουακ, τη γενιά των πολύ κρετίνων απένταρων ταξειδιωτών που χειρονομούσε για τίποτα (ξαναδείτε με αυτό το πνεύμα την ηλίθια βόλτα των δύο πρεζάκηδων μοτοσυκλετιστώνν του ''Ξένοιαστου καβαλάρη''. Αυτή η άσκοπη ταξειδιωτική μανία ( ο Ντι Κάπριο πάντα, στην ''Παραλία'') δεν είναι καλύτερη από την καραγκιόζικη κίνηση του μαζικού τουρίστα που κάνει κλικ όλη την ώρα στην ψηφιακή φωτογραφική μηχανή του σε ένα αναπαραγόμενο και ανακυκλωμένο τοπίο.
Ο πολιτισμός ως όπλο μαζικής καταστροφής είναι πιο τρομακτικός από τον βομβαρδισμό. Μας ξεκόβει από την ιστορία μας, το χώρο μας, τον γείτονά μας, τους συμπατριώτες μας. Δημιουργεί μια ατομική “περιπέτεια” έξω από αυτόν τον κόσμο, έτοιμη να περιέλθει στην τεχνολογική μήτρα του αμερικανικού εμπορίου που μπορεί έτσι να επιβάλει παντού τα έργα, τους πολέμους και τα μεταμορφωμένα παιχνίδια του. Το εργοστάσιο ονείρων προετοιμάζει την παγκόσμια φυλακή.com και το ανώδυνο στρατόπεδο συγκέντρωσης για το οποίο ο Aλντους Χάξλεϋ μιλούσε είκοσι χρόνια μετά τον Θαυμαστό Καινούριο Κόσμο του. Και η αμερικανική ιογόνος μήτρα είναι δύσκολο να αντικατασταθεί σήμερα επειδή έχει εισβάλει σε όλα τα δίκτυα, σε όλους τα μυαλά. Μόνο αν είμαστε ηθικά εξοπλισμένοι εναντίον της μπορούμε να αμυνθούμε – με την ψυχή μας, την οικογένειά μας, την τάξη μας και το έθνος μας.
https://reseauinternational.net/la-culture-moderne-comme-arme-de-destruction-massive/
1Mυθιστοριογράφος, δοκιμιογράφος, διεθνώς αναγνωρισμένος μεταπολιτικός αρθρογράφος.
2 Ο Κεν Κέσεϋ ήταν από τους σημαντικότερους εμπνευστές του ψυχεδελικού κινήματος τη δεκαετία του 1960.
3 Nτάνιελ Μπούρστεν (1914-2004). Καθηγητής στο Χάρβαρντ και διευθυντής της Βιβλιοθήκης του Κογκρέσου. Επινόησε τον όρι ψευδογεγονός για γεγονότα ή συμπεριφορές που επιδιώκουν τη διαφήμιση.
4 Θεωρείται ο πατέρας της θεσμικής πολιτικής προπαγάνδας και της βιομηχανίας δημοσίων σχέσεων, καθώς και του αμερικανικού καταναλωτισμού.
5 Ηρωίδα του ομώνυμου μυθιστορήματος του Φλωμπέρ η οποία πλήττει από τη συζυγική ζωή στην επαρχία και αναζητεί την ευτυχία στον έρωτα.
Παζολίνι: Η Αμερικανοποίηση άλλαξε τις ψυχές μας
Πιέρ-Πάολο Παζολίνι (1922-1975)
Η σύγχρονη ανθρωπολογική καταστροφή έχει ήδη περιγραφεί από τον Πιέρ-Πάολο Παζολίνι στα μη συμβατικά γραπτά του, που δημοσιεύθηκαν στον ιταλικό Τύπο γύρω στο 1974, λίγο πριν τη δολοφονία του. Ο Παζολίνι παρατηρεί ότι η αληθινή Μεγάλη Αντικατάσταση, αυτή των ψυχών και των εγκεφάλων, έλαβε χώρα με την Αμερικανικοποίησή μας, τον ηδονισμό και την τηλεόραση. Οι ψευδοαπόπειρες που καταγγέλλει, και οι οποίες διαδέχοναι η μία την άλλη στην Ιταλία με τρελή ταχύτητα για να «μην εμφανιστεί μια πολιτική αντιπολίτευση αιφνιδιαστικά» (Γκυ Ντεμπόρ) παίζουν μεγάλο ρόλο κατά το 1970. Αυτή η γελοιότητα του νεο-μαρξιστού (αγαπά τη σοβιετική κοινωνία), του χριστιανού ( αντίθετος με τη δειλία του νέου Βατικανού) και του ομοφυλόφιλου (που αντιτίθεται στην άμβλωση), μιλούν από μόνες τους: «η σιωπή και η παθητικότητά τους αποτελούν εκδήλωση μιας φρικτής ευφορικής νεύρωσης που τους κάνει να αποδέχονται χωρίς αντίσταση το νέο ηδονισμό, με τον οποίο η πραγματική εξουσία αντικαθιστά τις υψηλές ηθικές αξίες του παρελθόντος.”
Ο Παζολίνι είχε σαστίσει από το γρήγορο τέλος του αγροτικού πολιτισμού (έχει δίκιο), επισημαίνοντας τότε ότι όλα θα εξαφανιστούν, η παράδοση, η εκπαίδευση, η θρησκευτική ομολογία. Ο ιταλικός κινηματογράφος βιώνει άλλωστε την τελευταία μεγάλη του δεκαετία, πριν εξαφανιστεί με όλους τους δασκάλους του Ρίζι, Βισκόντι, Φελίνι, κ.ά.
Απεχθάνεται τον κοσμικό χαρακτήρα των ΜΜΕ: είναι «ένας νεο-κοσμικός ηδονισμός, που αρνείται πεισματικά οποιαδήποτε ανθρωπιστική αξία και εντελώς ξένος προς όλες τις ανθρώπινες επιστήμες. ”
Η παράδοση της καρτερίας, της υπομονής και της θυσίας εξαφανίζεται: “Οι Ιταλοί δεν θέλουν να εγκαταλείψουν αυτή την ευκολία και αυτή την ευημερία – αν και άθλια – που κατέκτησαν”.
Ζήτω η άνεσή μου, θάνατος στις αξίες!
Mίσος κατά του Χριστιανισμού
Η συρρικνωμένη Εκκλησία θα πεθάνει, μετά το τέλος των χωρικών: «το τέλος της Εκκλησίας είναι πλέον αναπόφευκτο, λόγω της προδοσίας εκατομμυρίων και εκατομμυρίων πιστών, ιδιαίτερα των αγροτών που μεταστράφηκαν στην κοσμικότητα και τον καταναλωτικό ηδονισμό. Μίγμα μηδενισμού, ηλίθιας προσαρμογής και ηθικής και πνευματικής μηδαμινότητας, ο κοσμικός χαρακτήρας είναι πράγματι πολύ ελπιδοφόρος. Σήμερα ανακαλύπτουμε το λυσσώδες μίσος του κατά του Χριστιανισμού και τη λατρεία του για κάθε κατακάθι θρησκευτικής υποκατάστασης.
Ο Παζολίνι επισημαίνει τη βρωμιά της υποταγμένης στις ΗΠΑ «Χριστιανικής Δημοκρατίας», καθώς και τη βρωμιά του αστικού και κοσμικού χριστιανισμού, ο οποίος ανακυκλώνεται στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα και στην φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση (αλλά η οργή, όπως λέει ο Απόστολος, τελικά θα τους πλήξει).
Γράφει ότι η Εκκλησία της Συνόδου Βατικανό ΙΙ, «όχι και τόσο μορφωμένη», κινδυνεύει με ένα άδοξο τέλος, και πρέπει να κάνει τα πάντα για να αποφύγει αυτό το «μη ένδοξο τέλος» (ingloriosa). Προσθέτει ότι “το πιο σοβαρό θα ήταν να αποδεχτεί παθητικά τη διάλυσή της.’’ Αυτό κάνουμε όμως.
Παραθέτω την αγαπημένη μου φράση του Λεόν Μπλουά: «Και αυτή η πομπή αποτελεί το καμάρι ενός τεράστιου λαού, αλλά τόσο απίθανα ηλίθιου που μπορούν να του σπάσουν τα δόντια με σφυρί και να τον ευνουχίσουν με τανάλιες του σιδερά, πριν αντιληφθεί ότι έχει αφεντικά – τα τρομακτικά αφεντικά που ανέχεται και που επέλεξε.”
Ο ηδονισμός αδιαφορεί για τα πάντα (macché sacrificio …) Στην υπηρεσία του η τηλεόραση, στην οποία επιτέθηκαν και άλλοι δάσκαλοι στη συνέχεια – όπως ο Γκοντάρ ή ο Φελίνι: «και, μετά προς τι η θυσία, προς τι η πίστη, προς τι ο ασκητισμός και, μετά προς τι τα καλά συναισθήματα και, προς τι οι καλοί τρόποι. ”
Και ο δάσκαλος σημειώνει: «η τηλεόραση ήταν ο κύριος αρχιτέκτονας της νίκης του όχι στο δημοψήφισμα, μέσω της εκκοσμίκευσης των πολιτών. ”
Ο εκκοσμίκευση των πολιτών, θα το κρατήσουμε αυτό. Την ίδια στιγμή ο μαρξιστής φιλόσοφος Ανρί Λεφέβρ θρηνεί για την εκκλησιά του χωριού. Γιατί και ο μαρξισμός δεν θα επιβιώσει στη βιομηχανική κοινωνία που βιομηχανοποίησε τον άνθρωπο.
Η ανοχή είναι ήδη μόδα και ο κοσμικός χαρακτήρας των βρωμιάρηδων μας: «Το σύστημα και ο ηδονισμός γελοιοποιούν το μέτρο, την προνοητικότητα, το σεβασμό, τη σεμνότητα, την αυτοσυγκράτηση, όλα τα καλά συναισθήματα του παρελθόντος. ”
Ο Παζολίνι καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ο καταναλωτισμός και ο μαζικός ηδονισμός έχουν προκαλέσει μια «ανθρωπολογική επανάσταση». ”
Ο σκηνοθέτης δολοφονήθηκε λίγους μήνες αργότερα. Η ταινία Salo θεμελίωσε τη σύνδεση άναρχου φιλελευθερισμού και φασισμού, μέσω του Σαντ και της σεξουαλικής απορρύθμισης (βλ. τα σκάνδαλα παιδεραστίας λίγο πολύ παντού).
Δίνω τα κυριώτερα σημεία μιας συνέντευξης που προκάλεσε σκάνδαλο, πριν σαράντα χρόνια, στην Ισπανία, του μεγάλου αμερικανικού ιστορικού του φρανκισμού, Στάνλεϋ Παίην. Να τι έλεγε ο Παίην στους αμήχανους δημοσιογράφους (πολύ χοντρόπετσοι για να σκανδαλιστούν): “Ο μέσος Ισπανός έχει αναισθητοποιηθεί καθώς δεν έχει υπερβατικές φιλοδοξίες”. Ο Παίην αγνοεί τις αποκαλούμενες τεχνολογικές ανατροπές (δεν φτάσαμε ακόμα στο φεγγάρι, η ενέργεια είναι υπερτιμημένη και οι αεροπορικές πτήσεις είναι πιο αργές ) και υπογραμμίζει ότι τα μέσα επικοινωνίας εξατομίκευσαν τους Ισπανούς αναισθητοποιώντας την κοινωνία, όπως και σε άλλες ανεπτυγμένες χώρες. Ιδιος ο Τοκεβίλ …
Σύριζα και Ποδέμος
Ο Παίην καταπιάνεται με το θέμα της βιαιότητας μέσω της τεχνολογίας, της επικοινωνίας, ηδονισμού, της τηλεόρασης για τα σκουπίδια ή του αθλητισμού, η οποία στην Ισπανία μετατρέπεται σε τερατολογική εμμονή.
Προσθέτει ότι ο οικογενειάρχης πολίτης ζητάει ελάχιστα, αλλά όχι πολλά για να γεμίσει την κοιλιά του και να παρακολουθήσει την τηλεόραση ή το κινητό του … Είναι συγκρατημένος στις ορέξεις του, προσθέτει σκληρά. Τέλος, καθορίζει αυτό που καλούμε από ιστορική άποψη το πολιτικά ορθό, το buenismo. Αυτός ο bonisme διεκδικεί να κυριαρχεί στην κοινωνία και να αποτρέπει τις εξεγέρσεις προωθώντας την προσαρμογή.
Αυτό είναι το όλο κύμα των ψευδοαντισυστημικών (Ποδέμος, Σύριζα, κλπ.) που καταγγέλλει εδώ ο Αμερικανός σοφός.
https://nicolasbonnal.wordpress.com/2017/07/16/comment-la-culture-est-devenue-une-arme-de-destruction-massive/
ΠΗΓΗ: https://www.anixneuseis.gr/%CE%BC%CE%B1%CE%B6%CE%B9%CE%BA%CE%B7-%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%BB%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B1-%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B7-%CF%88%CF%85%CF%87%CE%AE/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου