Γιὰ νὰ καθίσει ὁ Χριστός, πρέπει νὰ φύγει ὁ διάβολος ἀπὸ τὴ θέση ἐκείνη.
Καὶ γιὰ νὰ καθίσει ὁ διάβολος, πρέπει νὰ φύγει ὁ Χριστός.
Καὶ οἱ 2 μαζὶ δὲν γίνεται.
Ἐμεῖς ἔχουμε τὴ γνώμη, ὅτι μποροῦμε καὶ τὰ 2 νὰ τὰ συμβιβάζουμε.
Νὰ τοὺς βάλουμε, νὰ καθίσουν δίπλα-δίπλα. Νὰ καθίσει ὁ Χριστὸς καὶ νὰ καθίσει καὶ ὁ κόσμος, ἡ μόδα, ἡ ἁμαρτία.»
Ἱεροκήρυκας Δημήτριος Παναγόπουλος
Η μόδα ο κόσμος είναι κακά πράγματα ;;;;;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν ευχαριστούν κάποιον γιατί ειναι κακά ;;;;;;
Δηλαδή για να καταλάβω τι πρέπει να κάνουμε οι άνθρωποι ;;;;;
Νομίζω πως είναι κρίμα οι οι άνθρωποι έχουν μπερδευτεί κι αυτοί .
Ας τους δικαιολογούμε και λίγο .
Το χρήμα καλύπτει τις βασικές ανάγκες του ανθρώπου, αυτές που εξασφαλίζουν την επιβίωση στον κόσμο μας, αλλά και αυτό που ονομάζουμε ποιότητα ζωής. Αν κάποιος έχει χρήματα, μπορεί να ικανοποιήσει τις επιθυμίες του, πιθανότατα και όλες. Τα πάντα, άλλωστε, αγοράζονται και πουλιούνται σ’ αυτόν τον κόσμο. Ο Χριστός προφανώς δεν εννοεί ο άνθρωπος να μην χρησιμοποιεί το χρήμα ή να επιλέξει να ζει εκτός του κόσμου. Ο Χριστός αναφέρεται στην δουλεία του ανθρώπου στο χρήμα. Και δουλεία σημαίνει την μετατροπή του χρήματος σε σκοπό για τον άνθρωπο, σε νόημα ζωής. Τότε ο άνθρωπος παύει να υφίσταται ως ελεύθερη προσωπικότητα. Μετατρέπεται σε ύπαρξη που παραδίδεται στις επιθυμίες που ικανοποιούνται δια του χρήματος. Υποκύπτει στην φιλοδοξία, στην φιλαυτία, στην φιληδονία. Δεν είναι ο πυρήνας της ύπαρξής του, ο αληθινός εαυτός του αυτό που τον απασχολεί. Δεν είναι ο υπαρξιακός του προβληματισμός σχετικά με το ποιος είναι, πού πορεύεται, με ποια κριτήρια θα πρέπει να αντιμετωπίσει και να συνυπάρξει με τους πλησίον του, αλλά το πώς θα καταστήσει τον εαυτό του κέντρο του κόσμου. Και το χρήμα συμβάλλει σ’ αυτόν τον εγωκεντρισμό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Χριστός ταυτίζει την υποδούλωση στο χρήμα με την υποδούλωση στον διάβολο. Δεν είναι το χρήμα ο διάβολος, αλλά το χρήμα ως αυτοσκοπός που γίνεται υποταγή του ανθρώπου στο δαιμονικό πνεύμα. Και ο διάβολος έχει ως κύριο χαρακτηριστικό του την συνεχή επιδίωξη να είναι ελεύθερος σε σχέση με το Θεό και να έχει ως κριτήριο της ύπαρξής του τον εαυτό του. Επιδιώκει το αυτόφωτον, την ίδια δόξα, απολαμβάνει την ηδονή να είναι κυρίαρχος του εαυτού του όντας μακριά από το Θεό. Και μεταφέρει αυτή την πνευματική του κατάσταση στον κόσμο και σε κάθε ύπαρξη που ο Θεός έχει δημιουργήσει, προκαλώντας έναν συνεχή πόλεμο σ’ αυτήν για να την υποτάξει σε μια ζωή μακριά από το Θεό. Ζωή όμως χωρίς Θεό δεν έχει νόημα, δεν αντέχεται.
Γι’ αυτό και ο Χριστός ξεκαθαρίζει στην επί του όρους ομιλία Του ότι δεν μπορεί κάποιος να υπακούει σε δύο κυρίους. Ή θα μισήσει τον ένα και θα αγαπήσει τον άλλο ή θα στηριχτεί στον ένα και θα περιφρονήσει τον άλλο.