Μέχρι το τέλος, και παρά τους πόνους του,ο Όσιος προσεύχονταν για μας...

 Σήμερα, νιώθουμε, ειδικά εμείς οι Θεσσαλονικείς, σα να γυρίζουμε από γιορτή ενός δικού μας ανθρώπου... έτσι τον νιώθουμε τον π. Παϊσιο οι γυναίκες, που δεν μπορούσαμε να πάμε στην Παναγούδα, πηγαίναμε για ελάχιστα λεπτά, να πάρουμε την ευχή του στο Θεαγένειο, ή, όταν κατέβαινε στη Σουρωτή... 

Πάντα γλυκός, πράος, δεν έδειχνε ποτέ, αν πονούσε και πόσο... παίρναμε ήσυχα την ευχή του και φεύγαμε....

 Θυμάμαι το βράδυ  που κοιμήθηκε, είχαμε στρώσει στο γκαζόν στη Σουρωτή κουβέρτες, έβλεπες μια πονεμένη λαοθάλασσα, αμίλητη, βουβή, πικραμένη... παιδάκια με καρκίνο, άλλοι σε αναπηρικά καροτσάκια....οι αδελφές ζητούσαν τα ονόματά μας, γιατί μέχρι το τέλος και παρά τους πόνους του, ήξερε ο γ. Παίσιος, πόσοι είχαν μαζευτεί κι ήταν γονατισμένος και προσευχόταν για μας, που ξενυχτούσαμε κοντά του....

Και μέσα στη σιγαλιά και στο βουβό κλάμα, ακούστηκε ξαφνικά, ο αργός, πένθιμος ήχος της καμπάνας....Ο γέροντας, ο πατέρας μας, είχε πια αναπαυθεί, στους κόλπους του Χριστού μας, που τόσο αγαπούσε.....
Και τότε, σας το λέω ειλικρινά, όλοι μας, εκείνη τη στιγμή, νιώσαμε ορφανοί....κι αν θέλετε, το πιστεύετε....τα δάκρυα, έτρεχαν ποτάμι....
Οι πρεσβείες του, σκέπη όλων των αναγκεμένων και δοκιμαζομένων ανθρώπων..
Την ευχή του να έχουμε!!....Και μακάρι, να μπορέσουμε στο ελάχιστο, να τον μιμηθούμε..

 Anastasia Anastasia Makridou