Ησυχία και τέλεια απάθεια. Για όλα. ‘Αλλά και μια γλυκύτητα. Στο στόμα, στους μυς, όλο το σώμα. Και ταυτόχρονα μια καρτερία, μια αίσθηση πως θα μπορούσα να κάνω οτιδήποτε, ένα κίνητρο για να συγχωρέσω τον οποιονδήποτε, ένα χαμόγελο ανεκτικότητας που υπάρχει παντού (όχι μόνο στα χείλη).
Κι ένα είδος τρυφερού αέρα τριγύρω, μια ατμόσφαιρα όμοια μ’ εκείνη των βιβλίων που διάβαζα στα παιδικά μου χρόνια. Μια αίσθηση απόλυτης σιγουριάς και μια ατέλειωτη απομάκρυνση στην ηρεμία. Ένα χέρι που μου απλώνεται, ένα χέρι γεμάτο σοφία και καλοσύνη.
Είναι κι αυτή ή αίσθηση του καινούργιου… είμαι καινός άνθρωπος. Από που να έρχεται τόση φρεσκάδα και ανανέωση; Επιβεβαιώνεται στην Αποκάλυψη (21,5) το "ιδού καινά ποιώ πάντα", δηλαδή και τώρα όλα τα κάνω καινούργια, αλλά ο Παύλος αναφέρει χαρακτηριστικά: "Όταν κάποιος είναι με τον Χριστό, είναι καινή ύπαρξη. Τα παλιά πέρασαν, όλα τώρα έγιναν καινούργια".
Διήγηση στη Μονή Βάρατεκ, 1971
Στη νηστεία του Δεκαπενταύγουστου εξομολογούμαι στον π. Καλλίνικο.
Ανάμεσα στ' άλλα, του λέω: "ένας πρώην συγκρατούμενος μου στις φυλακές, έρχεται συνεχώς και μου γυρεύει δανεικά (κι αγύριστα). Βρωμοκοπάει κρασί και κάπου-κάπου μου πετάει χοντρά ψέματα: πως πέθανε το παιδί του και δεν έχει χρήματα για την κηδεία (ξεχνάει ότι εγώ ξέρω πως δεν είχε ποτέ του παιδί), έδωσα ότι του έδωσα και μετά απομακρύνθηκα. Αισθάνομαι παρ' όλα αυτά ένταση μέσα μου. Πώς όμως να φερθεί κανείς με κάποιον μεθύστακα;"
"Καλά έκανες και του έδωσες", με κόβει ο πνευματικός. "Αν ξανάρθει, να του δώσεις πάλι, μην τον διώξεις. Κι εγώ", λέει ό π. Καλλίνικος, "έχω έναν φίλο που μεθάει ο κακομοίρης κι όταν έρχεται από δω, του δίνω από ανθρωπιά.."
Πόσο χαίρομαι πού έγινα ορθόδοξος!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου