Ἐπιχειρεῖ μέ ἀναίδεια νά ἐθίσει τόν κόσμο σέ μιά σχετικοποίηση τοῦ ἀπόλυτου χαρακτήρα τῆς εἰς Χριστὸν πίστεως, σέ ἕνα θεολογικό συμφυρμό καί ἀγνωστικισμό, μέσα κι ἀπό μιά φιλοσοφοῦσα “προοδευτική” ἀπιστία πρός τά θαυμάσια τοῦ Θεοῦ (εἴτε τά φυσικά εἴτε τά ὑπερφυσικά).
Θέλει νά παραπείσει, ὡς φαίνεται, τούς ἀνθρώπους πώς τάχα ὅλες οἱ θρησκεῖες ὁδηγοῦν στόν ἴδιο δρόμο, μιᾶς “μεταφυσικής διανοητικῆς ἤ πρακτικῆς ἀνάτασης” πρός κάποιο ἀπροσδιόριστο ὑπερβατικό Ὄν.
Καί πώς αὐτή ἡ θρησκειακότητα εἶναι μιά συγκοινωνοῦσα ἔκφραση πανανθρώπινου πολιτισμοῦ. Ἄν δέν διακυβευόταν ὁ πολιτικός καί διεθνικός ἀντίκτυπος μιᾶς εὐθείας προσβολῆς τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς πίστης καί πιστότητος (καί τῆς εὐρείας διαχριστιανικῆς ἐπικοινωνίας), ἡ ἀλαζονεία θά πρόβαλε πιό ἀκραία.
***
Ἀπέναντι σ᾿ αὐτό τό εὐθέως εἴτε πλαγίως ἀντιχριστιανικό κλίμα, πού πάντοτε ἀποδεικνυόταν ὁριακά ἀλλοτριωτικό γιά τόν ἄνθρωπο, δέν μᾶς ἀφήνει ὁ Θεός μόνους, μετέωρους, ἀβοήθητους...ἔστω κι ἄν στίς μέρες μας ἐπαναλαμβάνεται ὁ ἀρχαῖος πειρασμός πρός τούς πρωτοπλάστους, ἡ ἀλλοτρίωση ἀπό τοῦ Θεοῦ, ἡ περιφρόνηση τῆς παρουσίας Του·
ἔστω κι ἄν παρωθοῦνται οἱ ἄνθρωποι νά γίνουν ἀμφιβάλλοντες πρός τήν ἀποκάλυψη τοῦ σαρκωμένου Θεοῦ καί ἐπέρχεται σιγά-σιγά ὁ σκοτασμός τοῦ νοός, ἡ ἐμπάθεια τῆς καρδιᾶς, ἡ διάπραξη τῶν ἀνομημάτων, ἡ φίμωση τῆς συνείδησης, ἡ ἀμετανοησία καί ἡ πώρωση τῆς καρδιᾶς·
ἔστω κι ἄν οἱ πιστοί, ἀπό βεβαιόπιστοι παλαιότερα, ὀλιγωροῦν νά ἀναζητήσουν μέ ὅλη τους τήν καρδιά τό Θεό, καί σβήνει σταδιακά “ἡ πρώτη πρός τόν Θεόν ἀγάπη” (βλ. Ἀποκ. β, 4)·
ἔστω κι ἄν αὐτό τό ἀντιχριστιανικό κλίμα τῆς ἀπο-εκκλησιοποίησης (ποὺ διογκώνεται ὅλο καί περισσότερο κυρίως τήν περίοδο τῶν τελευταίων ἐτῶν) ἀποδεικνύεται ἄκρως τυραννικό γιά τόν ἄνθρωπο.
Μάλιστα! Ὁ Θεός δέν μᾶς ἀφήνει νά ἀπολεσθοῦμε. Στήν ἀλλοτριωτική-μηδενιστική πορεία πού διολισθαίνουμε, ἡ ἀγαθότητά Του δέν παύει νά μᾶς προσκαλεῖ. Ὅσους Τόν ἀποζητοῦν καί Τόν ἐπιποθοῦν, ἀπό στοιχειώδη ἔστω εὐλάβεια, ἀπό ὑποσυνείδητη ἔστω ἐπιπόθηση μιᾶς ἐνεργέστερης κοινωνίας μαζί Του, ἀπό ἀγαθή τουλάχιστον διάθεση καί προαίρεση καταφυγῆς στήν ἀλήθεια, στόν Ἀληθινό, στό Ζῶντα, στό Δημιουργό, στόν Προνοητή, στό Σωτήρα μας.
Ὁ Θεός μακροθυμεῖ. Μᾶς περιμένει. Μᾶς ζητάει, νά Τόν ζητήσουμε. Ὁ Τριαδικός Θεός εἶναι ἀγάπη καί εὐσπλαχνία ἀπερινόητη.
Καί αὐτό εἶναι ὁλοφάνερο σέ ὅσους ἔχουν ἔστω καί ἴχνη καρδιακῆς εὐαισθησίας, ἔστω καί ἴχνη πνευματικῆς εὐεξίας, ἔστω καί ἴχνη συνειδητότητας γιά τό οὐσιωδέστερο στοιχεῖο τῆς ἀνθρωπινότητας, γιά τό “κατ᾽ εἰκόνα καί καθ᾽ ὁμοίωσιν Θεοῦ”.
***
Ἡ κοινή Τριαδική εὐσπλαχνία, φανερωμένη διά τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, μᾶς χειραγωγεῖ μέ τά θαύματα τῆς πίστης στήν ὁδό τῆς ἀληθινῆς θρησκείας, θεογνωσίας καί θεοκοινωνίας (πού εἶναι ἡ συμμετοχική ἀπ᾽ ὅλους μας καί βεβαίως θεσμικά πορευόμενη Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία).
Βεβαίως τά θαύματα δέν συνιστοῦν τήν οὐσία τῆς πίστης. Ὅταν κάποιος δέχεται μιά θαυμαστή εὐεργεσία, αὐτό δέν σημαίνει ὅτι ἐπιβραβεύτηκε ἡ ζωή του ἤ ὅτι κατέκτησε τή σωτηρία. Ὁ Θεός διά τοῦ θαύματος τόν προσκαλεῖ (καί δι᾿ αὐτοῦ κι ἄλλους ἀνθρώπους) νά σκεφτοῦν ἀκριβέστερα καί πληρέστερα τὸ νόημα τῆς ζωῆς καί νά συνδεθοῦν σταθερά μαζί Του. Μέσα στήν Εκκλησία.
Μέ τήν καρδιά στραμμένη στό Σταυρό καί τήν ἐλπίδα προσανατολισμένη στήν Ἀνάσταση, δηλ. στό Χριστό τόν προσφερόμενο σέ ὅλον τόν κόσμο μέ τή σταύρωσή Του καί τήν ἀνάστασή Του. Σέ ὅλον τόν κόσμο (δυνάμει μετεχόμενος) καί στούς ἀποδέκτες Του (ἐνεργείᾳ μετεχόμενος).
Ἡ σωστική ἐνέργεια προσφέρεται ἀφειδώλευτα στά μέλη τῆς Ἐκκλησίας προπαντός μέ τά ἅγια μυστήρια. Τά ἄχραντα μυστήρια (ἡ ἐκκλησιαστική μετοχή μας στή ζωή καί παρουσία τοῦ Χριστοῦ) εἶναι ἡ ἀνακεφαλαίωση τοῦ κόσμου ἀπό τό Χριστό ὡς Λυρωτή καί Σωτήρα, ὡς Θεάνθρωπο, προσφερόμενο καί μετεχόμενο.
Ὅμως ἐμεῖς, σάν ἔλλογοι καί θεόπλαστοι, ἔχουμε δοσμένη ἀπό τό Θεό τήν ἐλευθερία. Γι’ αὐτό ἄλλοτε κρατοῦμε τή θεία χάρη (διά) τῶν ἱερῶν μυστηρίων (προτιμώντας τόν ἐκκλησιασμό καί τή χριστοποίηση τῆς ὕπαρξής μας.
Καί ἄλλοτε μᾶς ἐγκαταλείπει, γιατί τήν καταφρονοῦμε μέ τήν ἐγωπροωθητική στάση ἀπέναντι στό Θεό καί τούς ἀνθρώπους, προτιμώντας τό ἀρρωστημένο μας θέλημα ἀπό τό θέλημά Του.
Τό λειτουργικό μυστήριο τῆς θείας κοινωνίας (καί ὅλα τά ἄλλα πού ἀνακεφαλαιώνονται στή θ.Λειτουργία καί ταυτοποιοῦν τή ζωή μας μέσα στήν παρουσία Του), δέν εἶναι ἁπλῶς συμβολικές τελετές “εἰς ἀνάμνησιν”, ἀλλά πραγματική “μυσταγωγία”. Εἰκόνες τῆς πάντοτε ἐνεργοῦ καί ἀναλλοιώτου παρουσίας τοῦ Θεοῦ, “ὄργανα δραστικά τοῖς μυουμένοις χάριτος” (Δοσιθέου Ὁμολογία, εἰς Πρωτ. Γεωργίου Φλωρόφσκι, Ὁ οἶκος τοῦ Πατρός (Ἀνατομία προβλημάτων πίστεως).
***
Σ᾽ αὐτήν τήν προοπτική, βίωσης καί ὁμολογίας “τῶν φανερῶν καί ἀφανῶν εὐεργεσιῶν τῶν εἰς ἡμᾶς γεγενημένων”, καί ἡ δημοσίευση ἑνός θαύματος δέν συνιστᾶ καινοτομία τῆς ἐποχῆς μας. Ἀποτελεῖ Ἁγιοπνευματική ἔμπνευση καί ποιμαντική πρακτική τῆς Ἐκκλησίας μας μέ τριπλό σκοπό: ἀφενός γιά τήν εὐγνώμονα δοξολογία τοῦ Θεοῦ καί τῶν Ἁγίων Του μέσῳ τῶν ὁποίων ἐπενεργεῖ ἡ χάρη Του· ἀφετέρου γιά τήν τροφοδοσία τῆς πίστης τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ· τέλος, γιά τήν ἀφύπνιση περισσότερων ἀνθρώπων στήν ἀληθινή πίστη–σχέση μέ τό Θεό.
Τά θαύματα τά ἐπιτελεῖ ὁ Κύριος μέ τή συνεργό παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού ἐπαναπαύεται στούς Ἁγίους. Εἶναι «σημεῖα» τῆς παρουσίας καί τῆς πρόνοιάς Του. Μέ αὐτά ἀποκαλύπτει τήν πανσωστική Του φροντίδα καί δύναμη καί μᾶς προσκαλεῖ σέ ἐνθεαστικό θαυμασμό, τελωνική αὐτομεμψία, ὑψοποιό μετάνοια καί ἁγιαστική κοινωνία μαζί Του ἀπό τοῦ νῦν καί εἰς τόν αἰῶνα.
Ἡ ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας ὅσον ἀφορᾶ τό θαῦμα: ἄλλους τούς συγκινεῖ, ἄλλους τούς προσκαλεῖ, ἄλλους τούς ἀφήνει ἀδιάφορους καί ἄλλους τούς ἐνοχλεῖ ἀφάνταστα. Δημοσιεύοντας κάποιο θαῦμα, κι ἐμεῖς ἔχουμε σάν κίνητρο τήν ὠφέλεια τῶν συνανθρώπων μας, τό συναγερμό τῆς ζωντανῆς πίστης, τό συναγερμό τῆς εὐγνωμοσύνης καί τῆς δοξολογίας πρός τόν παντευεργέτη Θεό.
Στόχος μας μοναδικός νά ὁδηγήσουμε σέ μιά ζωντανή σχέση μέ τό Θεό (αὐτό πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία καί αὐτό πού ἀγωνίζεται νά δώσει ἡ Ἐκκλησία). Ἄλλωστε, κορυφαῖοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας συμβούλευαν νά διαλαλοῦμε τά θαύματα καί τά θαυμαστά σημεῖα, νά μήν τά ἀποκρύπτουμε, νά μήν τά ἀποσιωποῦμε.
***
Ὁ Θεός εἶναι ἀκατάληπτος καί ἀπερινόητος. Καί ἡ μεθεκτή θεία χάρη Του (οἱ ἄκτιστες θεϊκές Του ἐνέργειες) ἔρχεται σέ μᾶς, ἀλλά παραμένει μυστήριο. Ἐμεῖς ζοῦμε ὅ,τι μᾶς ἐπιτρέπει ὁ Θεός νά ζήσουμε καί νά νιώσουμε ἀπό τίς θεϊκές ἐνέργειές Του.
Σάν συνέπεια τόσων καί τόσων δημοσιευμένων σύγχρονων ἁγιολογικῶν θαυματολογικῶν μαρτυριῶν, σέ ἐπικουρία τῆς ἐπιστήμης (βλ. βίους ἁγίων Πορφυρίου, Παϊσίου, Ἰακώβου): ὅταν ἡ ἐπιστήμη δέν ἀγνοεῖ ἔστω καί στοιχειωδῶς τή χαρισματική διάσταση τῆς Ἐκκλησίας καί ὑπάρχει ἀγαστή συνεργασία ἐπιστήμης καί πίστης, τότε ἔχουμε περιστατικά ἀνέλπιστα θεραπείας ψυχῶν καί σωμάτων.
***
Διηγούμενοι τέτοια γεγονότα, ἐπιστηρίζουμε τήν πίστη στίς καρδιές πολλῶν ἀνθρώπων, πάντοτε μέ διάκριση, ἀλλά καί εὐθύτητα, μέ αἴσθηση τῆς ποιμαντορικῆς μας εὐθύνης.
Σ᾽ αὐτά τά πλαίσια καί πρός αὐτόν τό σκοπό ἀποβλέποντας, ἐπιδείξαμε σέ μιά εὐρεία ὁμάδα προσκυνητῶν στό ὑπαίθριο ἀρχονταρίκι μέσα ἀπό μεγάλη ὀθόνη τή συναρπαστική ζωντανή ἀφήγηση ἑνός νέου ἀνθρώπου.
Διασώθηκε θαυμαστῶς καί ἀνελπίστως ἀπό βέβαιο θάνατο, κατόπιν ἀτυχήματος μέ ὁριακό τραυματισμό τῆς καρωτίδας ἀπό τμῆμα ἁλυσίδας ἁλυσοπρίονου!
Μέ παρότρυνση δική μας τό κατέγραψε καί μᾶς τό ἔστειλε σέ ζωντανή ἀφήγηση. Οἱ πιστοί συγκινήθηκαν καί σταυροκοπήθηκαν μετά δακρύων. Ὠφελήθηκαν τά μέγιστα, ἀκροώμενοι τόν παθόντα νά ἀφηγεῖται τίς ἀπελπιστικές καί τελικά ἀφοπλιστικές λεπτομέρειες, ἡμερομηνίες, ἐπακριβή περιγραφή τῶν ἐμβιωμάτων του, ὀνόματα ἰατρῶν-καθηγητῶν Πανεπιστημίου στά νοσοκομεῖα “Βοστάνειο” Μυτιλήνης, “Γ. Γεννηματάς” καί “Ἀττικό” (πανεπιστημιακό νοσοκομεῖο) τῆς Ἀθήνας, ὅπου διακομίστηκε μέ πτήση στρατιωτικοῦ ἀεροπλάνου…
Ὁ Καθηγητής πού τόν χειρούργησε στήν Ἀθήνα εἶπε ξεκάθαρα στούς δικούς του, στή σύζυγο καί στή μητέρα καί στό γαμπρό του ― τό ὁμολογοῦσε καί στόν ἴδιο― ὅτι ἔζησε ἀπό θαῦμα. Τοῦ ὑπέδειξε νά μεταβεῖ, νά ἀνάψει κερί στήν Παναγία τῆς Τήνου. Τό συμβάν ἐκεῖνο ἦταν τό δεύτερο πού ἀντιμετώπιζε στήν ἰατρική του καριέρα. Οἱ γιατροί καί τό νοσηλευτικό προσωπικό ἀποκαλοῦσαν τήν περίπτωσή του “ἡ ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου”!
Ὁ διασωθείς Εὐριπίδης Ζαφειρίου ἐξ Ἁγιάσου, στή συναρπαστική ἀφήγηση τῶν ἀπεγνωσμένων ἐμπειριῶν του καί τῶν προσθανάτιων ἐμβιωμάτων μέχρι τά νοσοκομεῖα καί μεταχειρουργικά στήν ἐντατική, ἀφηγεῖται πῶς ἔβλεπε ―ἐνῶ ἦταν σέ λήθαργο― τόν ἅγιο Νεκτάριο, τόν ἅγιο Ραφαήλ μέ τήν ἁγία Εἰρήνη, τόν ἅγιο Ἐφραίμ, πλῆθος ἱκετευόντων μοναχῶν μέ τά χέρια τους σταυρωμένα στό στῆθος καί τελικά τόν Ταξιάρχη τοῦ Μανταμάδου.
Ὅλοι δέονταν γιά τήν περίπτωσή του στόν Κύριο.
Ὅ,τι καί νά ἀφηγηθοῦμε εἶναι πολύ ἐλάχιστο ἐμπρός στό συγκλονισμό τῆς ἴδιας τῆς ἄμεσης περιγραφῆς. Γιά τοῦ λόγου τό ἀληθές σᾶς παραθέτουμε πρῶτα τό ἐνημερωτικό σημείωμα ἐξόδου ἀπό τό Νοσοκομεῖο καί στή συνέχεια μοιραζόμαστε μαζί σας τή συγκλονιστική ἀφήγηση τοῦ παθόντος καί μαθόντος. Ὁ ἴδιος ἀφηγεῖται μέ λεπτομέρειες πῶς ὁ Κύριος ἐθαυμάστωσε τό ἔλεός Του σ᾽ ἐκεῖνον, χωρίς νά τό ἀξίζει, μιλώντας μέ μιαν ἐξομολογητική ταπείνωση γιά τήν ἁμαρτωλότητά του.
Παροτρύνω τούς καλοπροαίρετους ἀναγνῶστες νά παρακολουθήσουν τή συγκλονιστική διήγηση τοῦ διασωθέντος. Μέσα ἀπό ἕναν ἐκκλησιαστικό καί ἐπιστημονικό συναγερμό πολλῶν, χάρη στή δική του θερμουργό πίστη.
Ὁ Κύριος θέλησε νά τόν χαρίσει ἀνασωθέντα στήν οἰκογένειά του καί στήν ἐκκλησιαστική μας μεγάλη οἰκογένεια. Μέ τήν καθοριστική ἰατρική φροντίδα καί τή νοσοκομειακή μέριμνα καί ὅλους τούς συνεργούς τῆς ἐπιστήμης διά τῆς προσευχῆς, προπαντός δέ μέ τούς Ἁγίους, τούς θαυματουργούς διασῶστες. Δόξα τῷ Θεῷ, πάντων ἕνεκεν.
Μέ τήν καρδιά στραμμένη στό Σταυρό καί τήν ἐλπίδα προσανατολισμένη στήν Ἀνάσταση, δηλ. στό Χριστό τόν προσφερόμενο σέ ὅλον τόν κόσμο μέ τή σταύρωσή Του καί τήν ἀνάστασή Του. Σέ ὅλον τόν κόσμο (δυνάμει μετεχόμενος) καί στούς ἀποδέκτες Του (ἐνεργείᾳ μετεχόμενος).
Ἡ σωστική ἐνέργεια προσφέρεται ἀφειδώλευτα στά μέλη τῆς Ἐκκλησίας προπαντός μέ τά ἅγια μυστήρια. Τά ἄχραντα μυστήρια (ἡ ἐκκλησιαστική μετοχή μας στή ζωή καί παρουσία τοῦ Χριστοῦ) εἶναι ἡ ἀνακεφαλαίωση τοῦ κόσμου ἀπό τό Χριστό ὡς Λυρωτή καί Σωτήρα, ὡς Θεάνθρωπο, προσφερόμενο καί μετεχόμενο.
Ὅμως ἐμεῖς, σάν ἔλλογοι καί θεόπλαστοι, ἔχουμε δοσμένη ἀπό τό Θεό τήν ἐλευθερία. Γι’ αὐτό ἄλλοτε κρατοῦμε τή θεία χάρη (διά) τῶν ἱερῶν μυστηρίων (προτιμώντας τόν ἐκκλησιασμό καί τή χριστοποίηση τῆς ὕπαρξής μας.
Καί ἄλλοτε μᾶς ἐγκαταλείπει, γιατί τήν καταφρονοῦμε μέ τήν ἐγωπροωθητική στάση ἀπέναντι στό Θεό καί τούς ἀνθρώπους, προτιμώντας τό ἀρρωστημένο μας θέλημα ἀπό τό θέλημά Του.
Τό λειτουργικό μυστήριο τῆς θείας κοινωνίας (καί ὅλα τά ἄλλα πού ἀνακεφαλαιώνονται στή θ.Λειτουργία καί ταυτοποιοῦν τή ζωή μας μέσα στήν παρουσία Του), δέν εἶναι ἁπλῶς συμβολικές τελετές “εἰς ἀνάμνησιν”, ἀλλά πραγματική “μυσταγωγία”. Εἰκόνες τῆς πάντοτε ἐνεργοῦ καί ἀναλλοιώτου παρουσίας τοῦ Θεοῦ, “ὄργανα δραστικά τοῖς μυουμένοις χάριτος” (Δοσιθέου Ὁμολογία, εἰς Πρωτ. Γεωργίου Φλωρόφσκι, Ὁ οἶκος τοῦ Πατρός (Ἀνατομία προβλημάτων πίστεως).
***
Σ᾽ αὐτήν τήν προοπτική, βίωσης καί ὁμολογίας “τῶν φανερῶν καί ἀφανῶν εὐεργεσιῶν τῶν εἰς ἡμᾶς γεγενημένων”, καί ἡ δημοσίευση ἑνός θαύματος δέν συνιστᾶ καινοτομία τῆς ἐποχῆς μας. Ἀποτελεῖ Ἁγιοπνευματική ἔμπνευση καί ποιμαντική πρακτική τῆς Ἐκκλησίας μας μέ τριπλό σκοπό: ἀφενός γιά τήν εὐγνώμονα δοξολογία τοῦ Θεοῦ καί τῶν Ἁγίων Του μέσῳ τῶν ὁποίων ἐπενεργεῖ ἡ χάρη Του· ἀφετέρου γιά τήν τροφοδοσία τῆς πίστης τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ· τέλος, γιά τήν ἀφύπνιση περισσότερων ἀνθρώπων στήν ἀληθινή πίστη–σχέση μέ τό Θεό.
Τά θαύματα τά ἐπιτελεῖ ὁ Κύριος μέ τή συνεργό παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού ἐπαναπαύεται στούς Ἁγίους. Εἶναι «σημεῖα» τῆς παρουσίας καί τῆς πρόνοιάς Του. Μέ αὐτά ἀποκαλύπτει τήν πανσωστική Του φροντίδα καί δύναμη καί μᾶς προσκαλεῖ σέ ἐνθεαστικό θαυμασμό, τελωνική αὐτομεμψία, ὑψοποιό μετάνοια καί ἁγιαστική κοινωνία μαζί Του ἀπό τοῦ νῦν καί εἰς τόν αἰῶνα.
Ἡ ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας ὅσον ἀφορᾶ τό θαῦμα: ἄλλους τούς συγκινεῖ, ἄλλους τούς προσκαλεῖ, ἄλλους τούς ἀφήνει ἀδιάφορους καί ἄλλους τούς ἐνοχλεῖ ἀφάνταστα. Δημοσιεύοντας κάποιο θαῦμα, κι ἐμεῖς ἔχουμε σάν κίνητρο τήν ὠφέλεια τῶν συνανθρώπων μας, τό συναγερμό τῆς ζωντανῆς πίστης, τό συναγερμό τῆς εὐγνωμοσύνης καί τῆς δοξολογίας πρός τόν παντευεργέτη Θεό.
Στόχος μας μοναδικός νά ὁδηγήσουμε σέ μιά ζωντανή σχέση μέ τό Θεό (αὐτό πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία καί αὐτό πού ἀγωνίζεται νά δώσει ἡ Ἐκκλησία). Ἄλλωστε, κορυφαῖοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας συμβούλευαν νά διαλαλοῦμε τά θαύματα καί τά θαυμαστά σημεῖα, νά μήν τά ἀποκρύπτουμε, νά μήν τά ἀποσιωποῦμε.
***
Ὁ Θεός εἶναι ἀκατάληπτος καί ἀπερινόητος. Καί ἡ μεθεκτή θεία χάρη Του (οἱ ἄκτιστες θεϊκές Του ἐνέργειες) ἔρχεται σέ μᾶς, ἀλλά παραμένει μυστήριο. Ἐμεῖς ζοῦμε ὅ,τι μᾶς ἐπιτρέπει ὁ Θεός νά ζήσουμε καί νά νιώσουμε ἀπό τίς θεϊκές ἐνέργειές Του.
Σάν συνέπεια τόσων καί τόσων δημοσιευμένων σύγχρονων ἁγιολογικῶν θαυματολογικῶν μαρτυριῶν, σέ ἐπικουρία τῆς ἐπιστήμης (βλ. βίους ἁγίων Πορφυρίου, Παϊσίου, Ἰακώβου): ὅταν ἡ ἐπιστήμη δέν ἀγνοεῖ ἔστω καί στοιχειωδῶς τή χαρισματική διάσταση τῆς Ἐκκλησίας καί ὑπάρχει ἀγαστή συνεργασία ἐπιστήμης καί πίστης, τότε ἔχουμε περιστατικά ἀνέλπιστα θεραπείας ψυχῶν καί σωμάτων.
***
Διηγούμενοι τέτοια γεγονότα, ἐπιστηρίζουμε τήν πίστη στίς καρδιές πολλῶν ἀνθρώπων, πάντοτε μέ διάκριση, ἀλλά καί εὐθύτητα, μέ αἴσθηση τῆς ποιμαντορικῆς μας εὐθύνης.
Σ᾽ αὐτά τά πλαίσια καί πρός αὐτόν τό σκοπό ἀποβλέποντας, ἐπιδείξαμε σέ μιά εὐρεία ὁμάδα προσκυνητῶν στό ὑπαίθριο ἀρχονταρίκι μέσα ἀπό μεγάλη ὀθόνη τή συναρπαστική ζωντανή ἀφήγηση ἑνός νέου ἀνθρώπου.
Διασώθηκε θαυμαστῶς καί ἀνελπίστως ἀπό βέβαιο θάνατο, κατόπιν ἀτυχήματος μέ ὁριακό τραυματισμό τῆς καρωτίδας ἀπό τμῆμα ἁλυσίδας ἁλυσοπρίονου!
Μέ παρότρυνση δική μας τό κατέγραψε καί μᾶς τό ἔστειλε σέ ζωντανή ἀφήγηση. Οἱ πιστοί συγκινήθηκαν καί σταυροκοπήθηκαν μετά δακρύων. Ὠφελήθηκαν τά μέγιστα, ἀκροώμενοι τόν παθόντα νά ἀφηγεῖται τίς ἀπελπιστικές καί τελικά ἀφοπλιστικές λεπτομέρειες, ἡμερομηνίες, ἐπακριβή περιγραφή τῶν ἐμβιωμάτων του, ὀνόματα ἰατρῶν-καθηγητῶν Πανεπιστημίου στά νοσοκομεῖα “Βοστάνειο” Μυτιλήνης, “Γ. Γεννηματάς” καί “Ἀττικό” (πανεπιστημιακό νοσοκομεῖο) τῆς Ἀθήνας, ὅπου διακομίστηκε μέ πτήση στρατιωτικοῦ ἀεροπλάνου…
Ὁ Καθηγητής πού τόν χειρούργησε στήν Ἀθήνα εἶπε ξεκάθαρα στούς δικούς του, στή σύζυγο καί στή μητέρα καί στό γαμπρό του ― τό ὁμολογοῦσε καί στόν ἴδιο― ὅτι ἔζησε ἀπό θαῦμα. Τοῦ ὑπέδειξε νά μεταβεῖ, νά ἀνάψει κερί στήν Παναγία τῆς Τήνου. Τό συμβάν ἐκεῖνο ἦταν τό δεύτερο πού ἀντιμετώπιζε στήν ἰατρική του καριέρα. Οἱ γιατροί καί τό νοσηλευτικό προσωπικό ἀποκαλοῦσαν τήν περίπτωσή του “ἡ ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου”!
Ὁ διασωθείς Εὐριπίδης Ζαφειρίου ἐξ Ἁγιάσου, στή συναρπαστική ἀφήγηση τῶν ἀπεγνωσμένων ἐμπειριῶν του καί τῶν προσθανάτιων ἐμβιωμάτων μέχρι τά νοσοκομεῖα καί μεταχειρουργικά στήν ἐντατική, ἀφηγεῖται πῶς ἔβλεπε ―ἐνῶ ἦταν σέ λήθαργο― τόν ἅγιο Νεκτάριο, τόν ἅγιο Ραφαήλ μέ τήν ἁγία Εἰρήνη, τόν ἅγιο Ἐφραίμ, πλῆθος ἱκετευόντων μοναχῶν μέ τά χέρια τους σταυρωμένα στό στῆθος καί τελικά τόν Ταξιάρχη τοῦ Μανταμάδου.
Ὅλοι δέονταν γιά τήν περίπτωσή του στόν Κύριο.
Ὅ,τι καί νά ἀφηγηθοῦμε εἶναι πολύ ἐλάχιστο ἐμπρός στό συγκλονισμό τῆς ἴδιας τῆς ἄμεσης περιγραφῆς. Γιά τοῦ λόγου τό ἀληθές σᾶς παραθέτουμε πρῶτα τό ἐνημερωτικό σημείωμα ἐξόδου ἀπό τό Νοσοκομεῖο καί στή συνέχεια μοιραζόμαστε μαζί σας τή συγκλονιστική ἀφήγηση τοῦ παθόντος καί μαθόντος. Ὁ ἴδιος ἀφηγεῖται μέ λεπτομέρειες πῶς ὁ Κύριος ἐθαυμάστωσε τό ἔλεός Του σ᾽ ἐκεῖνον, χωρίς νά τό ἀξίζει, μιλώντας μέ μιαν ἐξομολογητική ταπείνωση γιά τήν ἁμαρτωλότητά του.
Παροτρύνω τούς καλοπροαίρετους ἀναγνῶστες νά παρακολουθήσουν τή συγκλονιστική διήγηση τοῦ διασωθέντος. Μέσα ἀπό ἕναν ἐκκλησιαστικό καί ἐπιστημονικό συναγερμό πολλῶν, χάρη στή δική του θερμουργό πίστη.
Ὁ Κύριος θέλησε νά τόν χαρίσει ἀνασωθέντα στήν οἰκογένειά του καί στήν ἐκκλησιαστική μας μεγάλη οἰκογένεια. Μέ τήν καθοριστική ἰατρική φροντίδα καί τή νοσοκομειακή μέριμνα καί ὅλους τούς συνεργούς τῆς ἐπιστήμης διά τῆς προσευχῆς, προπαντός δέ μέ τούς Ἁγίους, τούς θαυματουργούς διασῶστες. Δόξα τῷ Θεῷ, πάντων ἕνεκεν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου