Ο Κωστής Παλαμάς (καθιστός, κέντρο) μαζί με τον νεαρό Στρατή Μυριβήλη (όρθιος, πίσω αριστερά από τον ποιητή) και άλλους φοιτητές εθελοντές από υπόδουλα ακόμη μέρη της Ελλάδας σε μια αναμνηστική φωτογραφία που ζήτησαν από τον ποιητή πριν φύγουν για να πολεμήσουν στους Βαλκανικούς Πολέμους το 1912.Θυμάται αργότερα ο Στρατής Μυριβήλης:
'' Ήταν τὸ ’12 καὶ τὸ ’13. [...] ἐμεῖς ποὺ εἴμαστε νέοι τότες, περνοῦσαμε ἐκεῖ, ἀπὸ τὴν ὁδὸ Ἀσκληπιοῦ, σηκώναμε τὰ μάτια καὶ βλέπαμε τὴ λάμπα τοῦ Παλαμᾶ, νἄναι στὸ μικρὸ δωμάτιο ποὺ στεκόταν σὰν βίγλα καὶ σὰν μετερίζι, στὴν ἄκρα τῆς πέτρινης σκάλας.
'' Ήταν τὸ ’12 καὶ τὸ ’13. [...] ἐμεῖς ποὺ εἴμαστε νέοι τότες, περνοῦσαμε ἐκεῖ, ἀπὸ τὴν ὁδὸ Ἀσκληπιοῦ, σηκώναμε τὰ μάτια καὶ βλέπαμε τὴ λάμπα τοῦ Παλαμᾶ, νἄναι στὸ μικρὸ δωμάτιο ποὺ στεκόταν σὰν βίγλα καὶ σὰν μετερίζι, στὴν ἄκρα τῆς πέτρινης σκάλας.
Ὅταν ὁ εθνικὸς ὁρίζοντας σκοτείνιαζε ἀπὸ τὰ σύννεφα τῆς συφορᾶς, τὸ φωσάκι αὐτὸ στάλαζε παρηγοριὰ στὴν πικραμένη καρδιά μας, ὅπως τοῦ ναύτη ποὺ ξεκόβει στὸν ἀνταριασμένο ὁρίζοντα ἀναμμένο τὸ φῶς τοῦ γνώριμου φάρου. Πότε πάλι μᾶς συνέπαιρνε ὁ σίφουνας τοῦ πολεμικοῦ ἐνθουσιασμοῦ. Ἀνεβαίναμε τότες στὸ κελλὶ τοῦ ποιητῆ, νὰ φιλήσουμε τὸ χέρι του, νὰ πάρουμε τὴν εὐκὴ τοῦ πνευματικοῦ μας πατέρα, πρὶν ξεκινήσουμε γιὰ τὶς περιπέτειες τῆς ἐκστρατείας.
Ὁ Παλαμᾶς μᾶς ἔδινε τὴν εὐλογία του συγκινημένος, καὶ μεῖς κατεβαίναμε τὴν πέτρινη σκάλα, ἐμψυχομένοι μὲ τα λόγια του. [...]
Φεύγοντας μ’ ἕνα τάγμα ὑπόδουλων ἐθελοντῶν, μιὰ συντροφιὰ φοιτητὲς τὸν παρακαλέσαμε νὰ βγάλουμε μαζί του μιὰ ἀναμνηστικὴ φωτογραφία. Τὴν ἔχω ἀκόμα, ἀκριβὸ θυμητάρι τῆς νιότης μας''.
Στρατής Μυριβήλης, Αγνάντεμα Α’, Ο Παλαμάς στη ζωή μου, 1963
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου