Περιφέροντες τον θάνατο...

Ο υγιής άνθρωπος τρώγει ένα νόστιμο φαγητό και το αισθάνεται νόστιμο και το χαίρεται. Ο αρρωστος ομως-που μαλιστα και κατι εχουν παθει τα γευστικα του οργανα-το νοστιμοτερο φαγητο το θεωρει ως το πιο ανοστο και δεν θελει να το δει. Εαν βεβαια ξερει που οφειλεται αυτο, θα πει: 

"Ειμαι αρρωστος και γι αυτο μου φαινεται ετσι ανοστο". Αν δεν ξερει, θα πει: "Παρτε το απο δω αυτο το φαγητο, το βρωμικο, το ανοστο".

  Ετσι ακριβώς συμβαίνει με τον άνθρωπο, που φυσιολογικότατα θα έπρεπε να χαίρεται να διαβάζει το Ευαγγέλιο, να εφαρμόζει το Ευαγγέλιο, να υπακούει στον Θεό, να κανει το θέλημα του Ουράνιου Πατρός. Αυτή ειναι η αγαλλίαση του και η πιο φυσιολογική κατάστασή του. Κι ομως οχι. Αισθάνεται εντελώς αλλιώτικα . Τι συμβαίνει; 

 Ακριβώς είναι η αμαρτία μέσα στον άνθρωπο που τον κάνει να νιώθει έτσι. Αυτός ειναι ο θάνατος. Και ζουμε βέβαια και κινούμαστε και τρέχουμε και φτιάχνουμε, αλλα περιφέροντες τον θάνατο, φορτωμένοι τον θάνατο μέσα μας. Αυτόν τον θάνατο ο Χριστός κατήργησε με τον θάνατό Του.

Απο το βιβλιο "Το συγχρονο χαρισμα"του π. Συμεων Κραγιοπουλου (σελ.82)