ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΕΝΟ ΑΔΕΛΦΟ

Δηλαδὴ ἐμεῖς οἱ ἐμβολιασμένοι θὰ πεθάνουμε;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΕΝΟ

  Ἀδελφέ, τὸ ποιός θὰ ζήσει καὶ ποιός θὰ πεθάνει βρίσκεται στὴν ἀπόλυτη ἐξουσία τοῦ Θεοῦ. Κανένας ἰὸς καὶ κανένα ἐμβόλιο, ὅσο δυνάμει θανατηφόρα κι ἄν θεωροῦνται ἀπὸ τὴν πεπερασμένη ἀνθρώπινη ἐπιστήμη, δὲν μποροῦν νὰ νικήσουν τὸ Σχέδιο καὶ τὴν βάσει αὐτοῦ διοχέτευση τῆς Ἀγάπης καὶ τῆς Προνοίας τοῦ Θεοῦ. 

  Ἄν π.χ. ὁ Θεὸς προγνωρίζει ὅτι κάποιοι ἐμβολιασμένοι ἔχουν ἐλπίδα σωτηρίας, μὲ τὸν ἕναν ἢ τὸν ἄλλον τρόπο, εἴτε μακροθυμῶντας εἴτε ἐπιτρέποντας παρενέργειες καὶ θανάτους, θὰ τοὺς σώσει.

  Ὅσο γιὰ τὸ ἄσπρο - μαῦρο, τοῦ ἀνεμβολίαστου καὶ ἐμβολιασμένου, οἱ ἔχοντες φόβο Θεοῦ ἀνεμβολίαστοι ἂς μὴν θεωροῦν «μελλοθανάτους καὶ ἀξίους αἰωνίου κολάσεως» τοὺς ἐμβολιασμένους καὶ οἱ ἔχοντες φόβο Θεοῦ ἐμβολιασμένοι ἂς μὴν λοιδοροῦν τοὺς ἀνεμβολίαστους σὰν «παραλόγους» ἤ/καὶ «ψεκασμένους». 

 Θὰ ὑπάρχουν ἐμβολιασμένοι καὶ ἀνεμβολίαστοι στὸν παράδεισο, ὅπως θὰ ὑπάρχουν ἐμβολιασμένοι καὶ ἀνεμβολίαστοι στὴν κόλαση. Δὲν καταδικάζει ὁ ἐμβολιασμὸς ἀπὸ μόνος του οὔτε σώζει ὁ μὴ ἐμβολιασμὸς ἀπὸ μόνος του, χωρὶς νὰ ληφθοῦν ὑπ' ὄψιν ἄπειρες ἄλλες παράμετροι καὶ δὴ «ἐξατομικευμένα», ὅπως τὰ κίνητρα καὶ κυρίως ἡ προαίρεση καθενός. Ὁ Θεός, ἐπειδὴ μᾶς ἀγαπάει, θὰ μᾶς κρίνει πρωτίστως βάσει τῆς -ἄγνωστης ἀκόμη καὶ σὲ μᾶς τοὺς ἴδιους- προαίρεσής μας καὶ ὄχι τόσο βάσει τῶν ἔργων καὶ τῶν καρπῶν τῆς μετανοίας μας, ὅπως διαβεβαιώνουν οἱ Ἅγιοι. Ἄν ὁ Θεὸς-Ἀγάπη μᾶς ἔκρινε μονοσήμαντα, βάσει τοῦ γράμματος τοῦ Νόμου Του μόνο, τότε θὰ ἦταν Θεὸς μὴ Ἀγάπης καὶ μὴ Δικαιοσύνης, ἄρα μὴ Θεός.

  Ἀντί, λοιπόν, νὰ ἐναντιωνόμαστε ὁ ἕνας στὸν ἄλλον, εἴτε μιμούμενοι τὴν κολοβὴ ἀλεποῦ ποὺ τὶς θέλει ὅλες κολοβὲς εἴτε γενόμενοι χαιρέκακοι, καλύτερα νὰ θυμηθοῦμε τὶς ἐντολὲς τῆς μετανοίας καὶ τῆς ἀγάπης καὶ -προσευχόμενοι ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἄλλον- ἄς σπεύσουμε ὅλοι νὰ ἐξομολογηθοῦμε. Οἱ μὲν ἐμβολιασμένοι ἐπειδὴ κάναμε τὰ ἐπάρατα, ἐφάμαρτα ἐμβόλια, μάλιστα δὲ λοιδορῶντας καὶ περιθωριοποιῶντας ὅσους δὲν τὰ ἔκαναν, οἱ δὲ ἀνεμβολίαστοι ἐπειδὴ θεωρήσαμε τοὺς ἐμβολιασμένους ἀξίους κολάσεως, καταδικάζοντάς τους πρὸ τῆς Κρίσης τοῦ Θεοῦ, ἄσπλαχνα καὶ ἀντιποιούμενοι τὴν Ἀρχὴ τοῦ μόνου Κριτοῦ, μάλιστα δὲ προτοῦ Ἐκεῖνος κρίνει, λέγοντάς Του ἔτσι ἐμμέσως ὅτι εἶναι ἀνεπαρκής, γι’ αὐτὸ κι ἐμεῖς τὸν διορθώνουμε!

Δημήτρης Παπαδημόπουλος