Η υποκρισία του #boycott_qatar

Κήρυξε "πόλεμο" η Δύση στο Κατάρ για το Παγκόσμιο Κύπελο Ποδοσφαίρου που διοργανώνει επειδή λέει δεν σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Πώς όμως ξεκινάει όλο αυτό;

Το 2010 το Κατάρ έλαβε το χρίσμα για να διοργανώσει το φετινό κύπελο. Είχε 12 χρόνια για να προετοιμαστεί όσον αφορά τις υποδομές του. Και άλλαξε πολύ. Κατασκευαστηκαν τεράστιες υποδομές σε πολύ σύντομο χρόνο δεδομένων των δυσκολιών και της σχεδόν στο 100% εισαγωγής όλων των υλικών αλλά και εργατών. Όμως, παράλληλα με το Κατάρ, άλλαξε και η Δύση μέσα σε αυτή τη δεκαετία.Άλλαξε δομικά, κοινωνικά και θεσμικά.

 Ο λόγος απέκτησε παρωπίδες και αλύσους λογοκρισίας, οι ήδη προβληματικές ανθρώπινες σχέσεις εμβολιάστηκαν με έξτρα δόση κοινωνικού φιλελευθερισμού, οι νόμοι αναγνώρισαν άνδρες για γυναίκες και γυναίκες για άνδρες κλπ κλπ....

 Το θέμα είναι όμως πως αφού άλλαξε η Δύση, και ενώ πλέον βρίσκεται σε πέλαγος παράνοιας, απαιτεί και οι γύρω της να αλλάξουν η να αποδεχθούν την τρέλα της.

 Όταν λοιπόν φετος τον Οκτώβριο το Κατάρ δήλωσε πως δεν αποδέχεται και δεν υιοθετεί τα ουρανιοτοξικά σημαιάκια και ο κρατικός θρησκευτικός κώδικας (βάσει Ισλαμ) δεν αποδέχεται δημόσιες ερωτικές περιπτυξεις, πόσο μάλλον προκλητικές εκδηλώσεις από ομοφυλόφιλους, η Δύση ξεκίνησε έναν πόλεμο εναντίον του, ο οποίος είναι ανήθικος από όλες τις πλευρές.

 Και ο πόλεμος αυτός έγινε με κλαουσεβιτσικές μεθόδους, δηλαδή χτύπησαν τον "αντιπαλο" όχι στο κυριως μετωπο διαφωνίας, αλλα εκεί που πονάει. Δεν είπαν δηλαδή πως το μποϋκοτάζ γίνεται για τους "πολύχρωμους" διοτι ετσι θα συνασπιζαν υπερ του και τα υπόλοιπα ισλαμικά κράτη, είπαν πως γίνεται για τους 6-15.000 νεκρούς εργάτες που πέθαναν εργαζόμενοι σε πράγματι εξαντλητικές συνθήκες κατά την προετοιμασία των υποδομών.
Η αλήθεια όμως είναι πως στις χώρες του Κόλπου και στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, απασχολούνται περίπου 30 εκατομμύρια εργάτες (βλ. άρθρο Guardian 11/3) από τις απωανατολικές χώρες, με 10.000 νεκρούς ετησίως από εργατικά ατυχήματα.
Δηλαδή σε έναν μόνο χρόνο στην Μέση Ανατολή, σκοτώνονται περίπου όσοι σκοτώθηκαν σε 12 χρόνια προετοιμασίας στο Κατάρ. Αυτούς τους νεκρούς δεν τους βλέπει η Δύση, όταν πάει για διακοπές στο Ντουμπάι, για Φόρμουλα στο Μπαχρέιν και για μπιζνες στην Σαουδική Αραβία;

 Όμως, κατά την προσφιλή της τακτική, χτυπαει πάντα στο συναίσθημα της μάζας για να επιτύχει τους στόχους της κρατουσας μειοψηφίας. Χτυπά στα εργατικά δικαιώματα για να επιβάλει την δικαιωματιστική της ατζέντα. Αν αυτό το μουντιάλ αποτύχει από θέμα εισπράξεων θα είναι μια απόδειξη της δύναμης της, να επιβάλλει τις απαιτήσεις της σε χώρες εκτός περιοχής της.

 
Κι ενώ βλέπουμε σιγά σιγά να πληθαίνει το #boycott_qatar στις χώρες της Δύσεως, παρατηρούμε πως δεν υφίσταται καμμία επιθυμία πραγματικού μποϋκοτάζ, αλλά μάλλον υλοποιείται μεν μια στρατηγική επικοινωνιακής φθοράς του αντιπάλου χωρίς να χάνουν δε τις ωφέλειες της συμμετοχής.

 Κι ενώ αφενός οι ευρωπαϊκές χώρες δεν απέσυραν τις ομάδες τους, αλλά τους φόρεσαν μαύρα προς ένδειξη "πένθους", αφετέρου συνεχίζουν την συμμετοχή τους, επιχειρώντας να μειώσουν την επισκεψιμότητα. Διότι η τηλεοπτική πίτα ανήκει στη Δύση, ενώ τα κέρδη για τον οικοδεσπότη είναι κυρίως οι επισκέπτες τουρίστες, οι οποίοι αν δεν πάνε θα είναι το επικοινωνιακό χτύπημα που επιζητά η Δύση.

 Όλο αυτό αποτελεί μια υποκρισία και έναν ιδεολογικό ιμπεριαλισμό καθώς κάποιοι, απαιτούν οι στρεβλες τους απόψεις να εφαρμοστούν σε κάθε γωνιά αυτού του κόσμου. Όπως μου είπε κάποια ακραία προ καιρού, πως θα σκότωνε και θα έσφαζε ευχαρίστως ένα Έθνος ολόκληρο, φτάνει να αποδεχτεί και να εγκολπώσει ακέραια την δική της άποψη περί της θέσης της γυναίκας.

 Αυτή ακριβώς είναι και η θέση και τακτική των δημοκρατικων, δυτικων δυνάμεων τις τελευταίες δεκαετίες, που σκότωσαν, διέλυσαν, εξαφάνισαν λαούς με σκοπό την πολιτιστική τους μετουσίωση σε κάτι αποδεκτό και σύμφωνο με την Δύση.

 Η δική μου άποψη είναι πως ένα χωριό στον Αμαζόνιο αν θέλει να τρώει τους νεκρούς η τους ζωντανούς του, η να κάνει ο,τιδηποτε εκτός δικής μου λογικής και πολιτισμού, είναι δικαίωμα του, εφόσον δεν επιθυμεί να εξαγάγει αυτές τις συνήθειες στην χώρα μου. Αντιστοίχως αν το Κατάρ δεν κάνει αποδεκτή την ροζ/πολύχρωμη ατζέντα είναι δικαίωμα του και δεν έχουμε καμμία νομιμοποίηση να το επιβάλουμε.
Και εν πάσει περιπτώσει είναι πολύ πιο "τίμιο" να βομβαρδίζεις νοσοκομεία για να επιβάλεις Δημοκρατία, παρά να κηρύσσεις ψευδοϊδεολογικό επικοινωνιακό πόλεμο για να φέρεις "αγάπη και ειρήνη" στον κόσμο.
Σ---ά στην ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ.

Ευστάθιος Δαφνομήλης