Σ’ εκείνη τη στιγμή που χώρισε μια για πάντα την ανθρωπότητα σε δύο εποχές,

 Κάθε στιγμή Χριστούγεννα

  Ο χρόνος της ιστορίας του κόσμου, της δικής σου, της δικής μου, των προγόνων και απογόνων μας ακροβατεί αιώνες τώρα σ’ εκείνο το μοναδικό και ανεπανάληπτο σημείο που ο Θεός γίνεται άνθρωπος. 

  Σ’ εκείνη τη στιγμή που χώρισε μια για πάντα την ανθρωπότητα σε δύο εποχές, την προ Χριστού και την μετά Χριστόν. 

Την εποχή του Νόμου και την εποχή της Χάριτος.

 Της εκδίκησης και της συγχώρεσης. 

Του εγώ και του εσύ. Του μίσους και της αγάπης.

 Της απόγνωσης και της ελπίδας. 

Του πλούτου και της φτώχειας. 

Του πολέμου και της ειρήνης. 

Του θανάτου και της ζωής.

  Αν επιλέξω να γιορτάζω τα Χριστούγεννα δεν τα γιορτάζω μια φορά τον χρόνο γιατί δεν πρόκειται για ένα επετειακό γεγονός αλλά για μια υπαρξιακή επιλογή που σφραγίζει κάθε στιγμή της ζωής μου, κάθε μου σκέψη, κάθε μου πράξη, κάθε προαίρεση, κάθε ανάσα. Σφραγίζει προς τα πού είναι στραμμένο το βλέμμα μου όσο βαδίζω στο κακοτράχαλο μονοπάτι του βίου μου. 

 Κάθε στιγμή γεννιέμαι εν Χριστώ, πεθαίνω εν Χριστώ, ανασταίνομαι εν Χριστώ.  Κάθε στιγμή δοξολογώ όπως οι άγγελοι, προσφέρω τα δώρα μου ως ξένος ταξιδευτής, προσκυνώ ως ταπεινός βοσκός. Φιλοξενώ στην πέτρινη καρδιά μου το θείο βρέφος.

  Κάθε στιγμή απομακρύνομαι και από τον άρχοντα του σκότους που θέλει να σκοτώσει τον νικητή του θανάτου. 

 Θηλάζω την Παναγιά μητέρα μου, γίνομαι υποτασσόμενος στον ξυλουργό Ιωσήφ, έφηβος κήρυκας της Αιωνίου Βασιλείας και σταυρώνομαι στην ακμή της νεότητάς μου, την πνευματική ηλικία των τριάντα τριών χρόνων. 

Δεν γερνώ πνευματικά, δεν σκληραίνω, δεν παραιτούμαι από τη θυσία. 

Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε. Κι είναι ένα ρούχο ο Χριστός πορφυρό κι αιματοβαμμένο που δεν θέλω ποτέ να το βγάλω από πάνω μου. Κάθε στιγμή επιλέγω αν ζω προ Χριστού ή μετά Χριστόν. 

«Ό,τι αγαπώ γεννιέται αδιάκοπα. Ό,τι αγαπώ βρίσκεται στην αρχή του πάντα», όπως σημειώνει ο Ελύτης.
Χρόνια πολλά!

Βασιλική Νευροκοπλή