“Oh, Elder Ephraim...the man of God! Mono agapi – mono agapi!

Πάνε ήδη τρία χρόνια, θυμάμαι. Τέτοιες μέρες. Είχα θέματα στη ζωή μου και η αναζήτηση μου με είχε οδηγήσει εκείνο το πρωινό Κυριακής σε κάποιον ιερέα όπου η χάρις του Αγίου Πνεύματος είχε εμφανέστατα περάσει από αυτόν. Οι δρόμοι άδειοι και στολισμένοι. Κάποιοι ξεχασμένοι ξενύχτηδες καθότανε ήσυχα σε κάποιες απ΄ τις γωνιές του.

Η Θεία Λειτουργία έλαβε τέλος και τότε με κάλεσε μέσα στο Ιερό. Είχα ξεκινήσει να του εξιστορώ κάποιες απ΄ τις πληγές μου, όταν με την άκρη του ματιού είδα τον νεαρό νεωκόρο να μας πλησιάζει κάπως δειλά και κατόπιν να στέκεται με το βλέμμα του καρφωμένο σε εκείνον. Προφανώς είχε κάτι σημαντικό να του ανακοινώσει.

Αυτός, τον κοίταξε, του έγνεψε καταφατικά κι ο νεαρός άνοιξε το στόμα του: “Πάτερ, να με συγχωρείτε που σας διακόπτω, απλά ήθελα να σας αναφέρω ότι πριν λίγο εκοιμήθη ο Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας...”

Ο Ιερέας έστρεψε το κεφάλι του κοιτάζοντας το κενό και ξεκίνησε να λέει από μέσα του μια προσευχή. Μπήκα κι εγώ μες στο κενό, έβλεπα προς την Αγία Τράπεζα κι η μόνη σκέψη μου ήταν ότι “ο Γέροντας αυτός, απλά πήγε στο Σπίτι του. Ότι δεν άνηκε εδώ.”

Είναι συνηθισμένο να “αρπάζουνε” τα μέσα μαζικής ενημέρωσης κάποια άστοχη συχνά τοποθέτηση ενός ανθρώπου της εκκλησίας και να την περιφέρουνε σαν κάποιο λάφυρο τους κι επίσης στο διαδίκτυο να συνοδεύεται από ακατάσχετο υβρεολόγιο σε σχόλια ανθρώπων που έχουν επιλέξει ελεύθερα πως η Ορθοδοξία απλά δεν τους ταιριάζει. Όμως όταν μιλάμε για έναν άνθρωπο τον οποίον επισκεπτότανε άνθρωποι από όλον τον κόσμο – οι περισσότεροι με δύο ανταποκρίσεις αεροπορικές- άνθρωποι αλλοδαποί κι αλλόθρησκοι συχνά, ακόμη και από τα βάθη της Ασίας και στριμώχνονταν με τις ώρες για μια του ευλογία, τότε εκεί κάτι πραγματικά συμβαίνει.

Το μοναστήρι του Έλληνα μοναχού στην Αριζόνα ήταν το δεύτερο σε επισκεψιμότητα σημείο της Πολιτείας μετά το φαράγγι του Γκραν Κάνυον.

Εάν θέλει κάποιος επιστήμονας να εξετάσει τις δυνατότητες του ανθρωπίνου σώματος στην ταχύτητα για παράδειγμα, θα πρέπει φυσικά να εξετάσει έναν πρωταθλητή και όχι εμένα που τρέχω μέτρια και κάνω διατροφικές παρασπονδίες.

Η αλήθεια ενός πράγματος φανερώνεται νομοτελειακά στον πρώτο. Ιδού λοιπόν εκείνος, ιδού και η Αλήθεια.

Είχα πάρει τον δρόμο της επιστροφής, ήδη λάμβανα sms στο κινητό από μια φίλη γύρω από την κοίμηση του Γέροντα, οι στολισμένοι δρόμοι είχαν ξαναγεμίσει, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης δεν ασχολήθηκαν ποτέ με αυτό κι εγώ θέλησα τότε να ερευνήσω ποιος ήταν ο άνθρωπος αυτός που έζησε ανάμεσα μας.

Η αναζήτηση μου με έφερε και πάνω στο Άγιο Όρος. Δεν είχε βγει ο μήνας Δεκέμβρης, ταξίδι στον Άθωνα λοιπόν κι εκεί, σε μια αυλή κελιού, συνάντησα έναν Αμερικάνο. Γυρνούσε επί ένα εξάμηνο όλη την περιοχή και έψαχνε μέρος για να μονάσει. Ήτανε πάνω από τα τριάντα και ήταν από... την Αριζόνα. Αυτό αποτέλεσε λέξη - κλειδί για εμένα βέβαια και έτσι τον πλησίασα μιλώντας του αγγλικά. Τον ρώτησα εάν είχε γνωρίσει τον Γέροντα Εφραίμ.

“Oh, Elder Ephraim... oh, Elder Ephraim... the man of God! Mono agapi – mono agapi!” ήταν η αντίδραση του. Φώναζε δυνατά. Ο άνθρωπος αυτός από τις Ηνωμένες Πολιτείες, αρχικά δεν είχε καμία σχέση με την Ορθοδοξία. Είχε επισκεφτεί από περιέργεια το εν λόγω μοναστήρι και όσα βίωσε εκεί στην πορεία δεν μπόρεσε να τα διαχειριστεί, με αποτέλεσμα να ανακοινώσει στην οικογένεια του και στην εν διαστάσει ήδη φίλη του ένα ωραίο πρωινό πως φεύγει για μοναχός. "Όσοι με ξέρανε στον τόπο μου μάλλον πιστεύουν πως έχασα πια τα λογικά μου τώρα."

Το “αμερικάνικο όνειρο” για εκείνον ήτανε πλέον παρελθόν.

“Κάποιος πρέπει να σας πει, πως δεν ζείτε σε όνειρο, ούτε σε εφιάλτη. Ζείτε μια πολύ άσχημη πραγματικότητα που θα χειροτερέψει...” Αυτή τη φράση του Γέροντος Εφραίμ ήταν που σκέφτηκα τότε. Λιγάκι ανατρίχιασα.

Στο μεταξύ, μάθαινα πως την νεκρώσιμη του ακολουθία την είχανε παρακολουθήσει ζωντανά μέσω του διαδικτύου πάρα πολλά εκατομμύρια ανθρώπων παγκοσμίως. Ένας άνθρωπος όπου καλά - καλά δεν γνώριζε αγγλικά... ένας άνθρωπος όπου σε κάποια στιγμή της μοναχικής του πορείας επιθύμησε απλά να ζήσει σε μια σπηλιά του Αγίου Όρους... τελικώς βρέθηκε να έχει ιδρύσει σε ΗΠΑ και Καναδά 21 μοναστήρια. Που είχε οργανώσει για τους ξένους, σε αίθουσες, δωρεάν μαθήματα της ελληνικής γλώσσας.

Τελευταίος μου σταθμός, ένας μοναχός όπου για χρόνια βρισκόταν δίπλα του ως μέλος της Συνοδείας του. Πραγματική ευκαιρία. Τον πλησίασα. Καθόταν, κρατούσε ένα μεγάλο κομποσκοίνι και μου είπε ότι ο ίδιος “δεν είναι τίποτα το σημαντικό”. Αυτό το είπε τόσο γαλήνια και πειστικά που... πήγα να τον πιστέψω... Τον παρακάλεσα να μου πει κάποια στιγμιότυπα που έζησε στα τόσα χρόνια όπου βρισκόταν στην Αριζόνα.

“Τα πρωινά, στην μεγάλη αυλή του μοναστηριού συνήθως περίμενε πάρα πολύς κόσμος για να τον συναντήσει. Ο Γέροντας μου καθόταν μέσα και με το αγιοπνευματικό του χάρισμα της διόρασης, μου ανέθετε να πάω έξω και να καλέσω μέσα τον τάδε από το τάδε μέρος, ονομαστικά. Ανθρώπους που δεν γνώριζε καν, δεν είχε δει ποτέ και φυσικά αφού το έπραττα εγώ, ο εν λόγω άνθρωπος τότε απορούσε πώς μέσα στο πλήθος το ανώνυμο γνωρίζαμε το όνομα του. Μπροστά στα μάτια μου είχα την ευλογία να τον δω να θεραπεύει ένα παιδί. Στο όνομα της Αγίας Τριάδας το άγγιξε απαλά στο μέτωπο του επάνω.

Συνήθιζε τα πρωινά να μου διηγείται τί έβλεπε στον “άλλον κόσμο” κατά τη διάρκεια της χθεσινοβραδυνής εκστατικής του προσευχής. Μου περιέγραφε λεπτομερώς πώς ήταν το κάθε τι. Έβλεπε και τη μητέρα του εκεί, μου έλεγε συχνά.

Κοίτα, ήταν γνωστό σε όλη τη Συνοδεία, όλοι μας το γνωρίζαμε ότι ο Γέροντας μας κατά την προσευχή του τις νύχτες αιωρείται...”

Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας. Για εμάς ένας Άγιος που περιμένουμε απλά την επίσημη αγιοκατάταξη του. Για άλλους μια ζωντανή απόδειξη της ύπαρξης Θεού. Εκείνος βέβαια από μεριάς του, απλά γύρισε Σπίτι. Δεν άνηκε εδώ.

Erimitic