«...Βρισκόμαστε μπροστά στο φαινόμενο μιας στρατευμένης ιστορίας που όχι μόνο δημιούργησε παράδοση καθώς καλλιεργήθηκε συστηματικά επί γενιές αλλά και που κατέληξε να θεωρείται ως η ανταποκρινόμενη στην αλήθεια.
Έτσι, για να δώσω ένα παράδειγμα, επί μακρόν θεωρούταν πηγή που δεν επιδεχόταν αντίρρηση οι αγορεύσεις του Βενιζέλου στη Βουλή των Λαζάρων τον Αύγουστο του 1917, το πρώτο εκείνο καταπληκτικό ξαναγράψιμο της ιστορίας από τους Βαλκανικούς Πολέμους και μετά, με την έκφραση "πολιτικά καθάρματα" να επανέρχεται σχεδόν σε κάθε παράγραφο αναφορικά με τους αντιπάλους του οι οποίοι τότε ήσαν άλλοι εξόριστοι και άλλοι στην φυλακή και όπου, μεταξύ άλλων ανακριβειών, έδωσε τη δική του εξήγηση για το πώς και από ποιόν απελευθερώθηκε η Θεσσαλονίκη. Άποψη την οποία ενστερνίζονται ακόμη οι περισσότεροι Έλληνες...
Τί και αν την άποψη αυτή την διέψευδαν ντοκουμέντα, το ίδιο δηλαδή το πρωτότυπο κείμενο του τηλεγραφήματος και ο χρόνος της παραλαβής του από τον Διάδοχο στην Κοζάνη;
Τί και αν έχουν γραφτεί πάνω στο θέμα αυτό δυο απολύτως τεκμηριωμένες μελέτες με μια απόσταση σαράντα ετών μεταξύ τους που αποκαθιστούν την αλήθεια; Άλλωστε η εξιχνίαση της είναι πλέον αδύνατη καθότι η πλευρά η άποψη της οποία επικράτησε στην κοινή γνώμη, μη αρκούμενη στην αποσιώπηση και στη στρέβλωση πληροφοριών προχώρησε στην καταστροφή των ίδιων των πηγών που αντιτίθενται στην επιθυμητή μονοδοξία.
Έτσι το περίφημο τηλεγράφημα του Βενιζέλου προς τον Διάδοχο Κωνσταντίνο με το οποίο υποτίθεται πως τον διέτασσε να προχωρήσει χωρίς καθυστέρηση στην κατάληψη της Θεσσαλονίκης, τηλεγράφημα του οποίου η αυθεντική διατύπωση ήταν πολύ πιο ήπια από τη δηλωθείσα στη Βουλή το 1917 και το οποίο έφτασε στην Κοζάνη ενώ ο στρατός ήδη εκινείτο προς Βέροια με στόχο την Θεσσαλονίκη, έχει εξαφανιστεί εδώ και πολλές δεκαετίες.
Και εξακολουθεί να γίνεται πιστευτό το παραμύθι πως στόχος του Κωνσταντίνου ήταν η προέλαση προς το Μοναστήρι και πως η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης οφειλόταν σε ωμή εντολή του Βενιζέλου που δικαίως, τον καταλαβαίνουμε, καθόταν σε αναμμένα κάρβουνα, αλλά καθόταν σε αναμμένα κάρβουνα πεντακόσια χιλιόμετρα από το μέτωπο ενώ ο Κωνσταντίνος ηγείτο επί τόπου του ελληνικού στρατού στη μάχη των Γιαννιτσών και στην πορεία προς τη Θεσσαλονίκη».
( Κώστας Μ. Σταματόπουλος, από την παρουσίαση του βιβλίου του "1922 : Πώς φτάσαμε στην Καταστροφή",
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου