Γράφει ο Αγιος Πορφύριος στην Πνευματική του Διαθήκη:
[...]Ἀπὸ μικρὸ παιδὶ ὅλο στὶς ἁμαρτίες ἤμουνα. Καὶ ὅταν μὲ ἔστελνε ἡ μητέρα μου νὰ φυλάω τὰ ζῶα στὸ βουνό, γιατί ὁ πατέρας μου, ἐπειδὴ ἤμασταν πτωχοὶ εἶχε πάει στὴν Ἀμερική, γιὰ νὰ ἐργαστεῖ στὴ διώρυγα τοῦ Παναμᾶ γιὰ ἐμᾶς τὰ παιδιά του, ἐκεῖ ποὺ ἔβοσκα τὰ ζῶα, συλλαβιστὰ διάβαζα τὸ βίο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Καλυβίτου καὶ πάρα πολὺ ἀγάπησα τὸν Ἅγιο Ἰωάννη καὶ ἔκανα πάρα πολλὲς προσευχὲς σὰν μικρὸ παιδὶ ποὺ ἤμουν 12 – 15 χρονῶν, δὲν θυμᾶμαι ἀκριβῶς καλά, καὶ θέλοντας νὰ τὸν μιμηθῶ μὲ πολὺ ἀγώνα ἔφυγα ἀπὸ τοὺς γονεῖς μου κρυφὰ καὶ ἦλθα στὰ Καυσοκαλύβια τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ ὑποτάχτηκα σὲ δύο γέροντες αὐταδέλφους κλπ…
-ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΣΧΕΣΗ ΤΩΝ ΔΥΟ ΑΓΙΩΝ ΚΑΙ ΤΙΣ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ, ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ ΣΤΟ ΑΚΟΛΟΥΘΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ Ν. ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ:
Κατ’ ἐπανάληψη ὁ π. Πορφύριος ὁμολόγησε τὴ μεγάλη του ἀγάπη γιὰ τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Καλυβίτη, ἡ ὁποία τοῦ γεννήθηκε ὅταν, σὲ ἡλικία δώδεκα περίπου ἐτῶν, πρωτοδιάβασε τὸν Βίο τοῦ Ἁγίου.
Στὸ Ἅγιο Ὄρος ἀνέβηκε, καὶ μάλιστα σὲ ἄγουρη ἡλικία, ἀκριβῶς μὲ τὸν πόθο νὰ μιμηθεῖ τὸν ἅγιο.
Ἀλλά, ποιὰ ἦταν ἡ πολιτεία τοῦ Ἰωάννη τοῦ Καλυβίτη; Σύμφωνα μὲ τὸ συναξάρι του, δωδεκάχρονος ὄντας ὁ Ἰωάννης στὴν Κωνσταντινούπολη, ἀρνήθηκε τὶς προοπτικὲς μιᾶς λαμπρῆς καριέρας, ἐγκατέλειψε κρυφὰ τὸ πατρικό του σπίτι καὶ ἔγινε μοναχὸς στἢν περίφημη μονὴ τῶν Ἀκοιμήτων. Ἐκεῖ ὁ διάβολος τὸν ὠθοῦσε νὰ ἐγκαταλείψει τὴ μοναχικὴ ζωή, ἐξάπτοντας τὴν ἀγάπη του πρὸς τοὺς γονεῖς του. Γιὰ νὰ ἀντέξει αὐτὸ τὸν πειρασμό, ὁ Ἰωάννης ἐπέστρεψε μὲν στὸ πατρικό του, ἐπέστρεψε ὅμως ὡς ἄγνωστος ἐπαίτης μοναχός. Οἱ γονεῖς του δὲν τὸν ἀναγνώρισαν, καὶ τοῦ ἐπέτρεψαν νὰ χτίσει μιὰ εὐτελῆ καλύβα κοντὰ στὴν εἴσοδο τοῦ σπιτιοῦ τους. Ἐκεῖ ἔζησε ἀσκητικὰ ἐπὶ τρία χρόνια καί, λίγο πρὶν κοιμηθεῖ, ἀποκάλυψε τὴν ταυτότητά του στὴ μητέρα του.
Ἐδῶ ὑπάρχει κάτι ἀξιοπρόσεκτο. Κοινὸ στοιχεῖο τοῦ ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Καλυβίτη καὶ τοῦ γέροντα Πορφυρίου εἶναι ἀφενὸς ὁ πόθος γιὰ ἀναχώρηση ἀπὸ τὴν κοινωνία, καὶ ἀφετέρου ἡ ἀκύρωση τῆς ἀναχώρησης.
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης παρέμεινε μὲν ἀσκητὴς μέχρι τέλους, ὅμως ξαναεισῆλθε στὴν κοινωνία ποὺ εἶχε ἀφήσει. Παρόμοια, ὁ Πορφύριος κράτησε μὲν μέχρι τέλους τὴν ἀγάπη του γιὰ τὸ ἁγιορείτικο κελλί του, τὸ ἄφησε, ὅμως πρὶν γίνει εἴκοσι ἐτῶν.
Τὰ ἑξηνταπέντε ἀπὸ τὰ ὀγδονταπέντε χρόνια τῆς ἐπίγειας ζωῆς του τὰ ἔζησε στὴν κοινωνία.
Ὡστόσο, ὁ Πορφύριος κομίζει κάτι τὸ ὁποῖο ὑπερβαίνει τὰ μέτρα τοῦ Καλυβίτη. Ὁ ἴδιος ἀφηγήθηκε ὅτι, ἐνόσω μόναζε στὸ Ἅγιον Ὄρος, ἔνιωσε σφοδρὴ τὴν ἔγνοια γιὰ τοὺς γονεῖς του καὶ γιὰ ἕναν ξάδερφό του, χάριν τοῦ ὁποίου σκεφτόταν νὰ ταξιδέψει στὸν κόσμο, γιὰ νὰ τὸν πάρει μαζί του, στὴν εὐτυχία τοῦ Ὄρους. Τὶς σκέψεις αὐτές, ὅμως, ὁ ἴδιος ὁ Πορφύριος καὶ οἱ πνευματικοί του τὶς ἀπέκρουσαν ὡς πειρασμό. Ἡ ἐπιστροφὴ στὸν κόσμο ἀποκλείστηκε. Κι ὅμως, αὐτὸ ποὺ συνέβη στὴ συνέχεια (ὡς πρωτοβουλία τοῦ Θεοῦ, σύμφωνα μὲ τὴν ἀφήγηση τοῦ π. Πορφυρίου), ἦταν τὸ ἀδιανόητο -αὐτὸ ποὺ ποτὲ δὲν φανταζόταν ὁ ἴδιος: ἡ ὁριστικὴ ἐγκατάλειψη τοῦ Ὄρους, χάριν τοῦ κόσμου. Ὄχι, ὅμως, χάριν τῶν κατὰ σάρκα συγγενῶν του, ἀλλὰ χάριν ὅλων τῶν ἀνθρώπων, δηλαδὴ χάριν ἐκείνων μὲ τοὺς ὁποίους τὸν συνέδεε ὄχι ἕνα γεγονὸς βιολογίας (ἡ συγγένεια τοῦ αἵματος), ἀλλὰ ἕνα ἅλμα στὴν ἐλευθερία: ἡ ἀγάπη. Στὸν π. Πορφύριο ἀνήκει ἡ συγκλονιστικὴ συμβουλὴ πρὸς τοὺς ἐκπαιδευτικούς,
δηλαδὴ πρὸς αὐτοὺς ποὺ ἔχουν πλῆθος τέκνων ὄχι κατὰ σάρκα: «Ἡ ἀγάπη σας νὰ εἶναι ἀληθινή. [Τὰ παιδιὰ] νὰ μὴν τ’ ἀγαπᾶτε ἀνθρώπινα, ὅπως κάνουν συνήθως οἱ γονεῖς, δὲν τὰ βοηθᾶτε».
Θανάση Ν. Παπαθανασίου
Ἕνας ἡσυχαστὴς τοῦ Ἁγίου Ὄρους στὴν καρδιὰ τῆς πόλης: π. Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου