Σπάνια βλέπεις ανθρώπους που δεν βρίσκονται στα άκρα

 Ρωτήσαν, λέει, την καμήλα: Τι προτιμάς, τις ανηφόρες ή κατηφόρες; Και αυτή απάντησε: Χαθήκαν οι ισιάδες ρε παιδιά;

 Έτσι λοιπόν, το να'σαι εναντίον ενός καθεστώτος το οποίο βασίζεται σε αντιλήψεις που θεωρούν την ευγένεια βιολογικώς κληρονομικό ίδιον (αντιλήψεις που να'ναι υπέρ, δηλαδή, ενός συστήματος καστών) δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είσαι υπέρ των υποκρισιών και αχρειοτήτων -και ενίοτε βαρβαροτήτων- που συμβαίνουν σε μη μοναρχικά καθεστώτα.

 Το να μην είσαι μηδενιστής γκλομπαλιστής δεν σημαίνει πως είσαι απαραίτητα φυλετιστής και σοβινιστής. Όπως και το αντίστροφο φυσικά: Το να μην είσαι φυλετιστής και σοβινιστής δεν σημαίνει πως είσαι απαραίτητα μηδενιστής και γκλομπαλιστής.

 Επίσης, το να'σαι ενάντια στο να προπαγανδίζεται η ομοφυλοφιλία δεν σημαίνει, απαραίτητα, πως είσαι υπέρ του να υφίστανται διωγμό οι ομοφυλόφιλοι. Όπως και το αντίστροφο: Το να είσαι εναντιόν του να υφίσταται διωγμό η ομοφυλοφιλία δεν σημαίνει, απαραίτητα, πως είσαι υπέρ του να προπαγανδίζεται.

Το να μην είσαι αριστερός δεν σημαίνει, απαραίτητα, πως είσαι υπέρ των αρνητικών της δεξιάς. Όπως και το να είσαι αριστερός δεν σημαίνει, ντε και καλά, πως είσαι σταλινιστής.

Έτσι και το να'σαι θρήσκος δεν σημαίνει, αδιάκριτα, πως είσαι θρησκόληπτος, σκοταδιστής κλπ. Αλλά και το να'χεις μια κριτική στάση στα στραβά που έχουν συμβεί (και συμβαίνουν) στον χώρο της θρησκείας δεν σημαίνει πως είσαι, απαραίτητα, αθεϊστής και διώκτης της θρησκείας.

Δυστυχώς όμως, ακόμη και στις ημέρες μας (με την τόση ιστορική εμπειρία που έχει καταστήσει όλως φανερή την προβληματικότητα του να τοποθετήσαι στα άκρα) σπάνια βλέπεις ανθρώπους που δεν βρίσκονται στα άκρα. Και γι'αυτό πολύ εύκολα σε κατατάσσουν, στον έσω κόσμο τους, σε κάποιο άκρο, έτσι και δεν συμφωνείς με την ακρότητα στην οποία βρίσκονται οι ίδιοι. Επειδή οι ίδιοι βρίσκονται σε κάποιο άκρο τους είναι πολύ δύσκολο να αντιληφθούν πως μπορεί να ζει κανείς χωρίς να'ναι στρατευμένος σε κάποιο άκρο.
* * * 
 Στην πνευματική παράδοση της Χριστιανοσύνης υπάρχει η παρομοίωση εκείνη που λέει πως το να βαδίζεις τον δρόμο του Θεού μοιάζει με σχοινοβασία. Θα πρέπει να'χει κανείς την ισορροπία ενός σχοινοβάτη στην ζωή, να πορεύεται χωρίς να κλίνει μπρος την μια ή την άλλη πλευρά. Αλλιώς πέφτει.
Και μάλιστα, κάποτε υπογραμμίζεται πως το 'σχοινί' της σχοινοβασίας αυτής είναι λεπτότερο από άκρη λεπίδας ξυραφιού. Πρόκειται δηλαδή για μια ισορροπία που η επίτευξή της είναι ανέφικτη δι'ανθρωπίνων μόνο ικανοτήτων. Και ότι χρειάζεται Άνωθεν συνδρομή για να δυνηθεί να την φέρει εις πέρας ο άνθρωπος.
* * * 
Τα γεγονότα των ημερών, με αφορμή την κηδεία του 'τέως', έφεραν και πάλι στο προσκήνιο την ανάγκη έγερσης των ζητημάτων αυτών. Είναι ζητήματα προς προβληματισμό και στοχασμό που έχουν διαχρονική ισχύ και είναι πάντα εκεί, μπροστά μας. Αλλά κάποτε το είδος των γεγονότων της καθημερινότητας στρέφει τους προβολείς της προσοχής επάνω τους.

Dimitri Lalushi