Τίποτα πιο δύσκολο και πιο μεγάλο δεν έζησα... Έχω όλα τα συναισθήματα του κόσμου! Νιώθω υπερήρωας, Αγία, τιποτένια, λίγη, ανάξια, άξια, ευλογημένη, καταραμένη!
Έζησε μια ζωή ολάκερη με αμέτρητους ανθρώπους, ερωτεύτηκε, έκανε παιδιά, έκανε λάθη, έκανε πράγματα και θαύματα, χάρηκε, λυπήθηκε, πρόσφερε, αμάρτησε...
Κι εγώ είμαι ο άνθρωπος που θα μαρτυρήσει πως είδα την τελευταία του πνοή!!!
Είχα απόψε μια τέτοια δύσκολη νύχτα στην δουλειά και τώρα που διαβάζω κάποια σχόλια για την σημερινή δημόσια κηδεία, μου φαίνονται εκτός πραγματικότητας και γελοία!
Θα φύγουμε μια μέρα ,μια νύχτα μόνοι μας με την ταλαίπωρη ψυχή μας!
Μη την βαραίνουμε όσο την έχουμε!
Μη την βαραίνουμε όσο την έχουμε!
Το κουφάρι μας δεν θα είναι ούτε πλούσιο, ούτε βασιλικό, ούτε με διδακτορικά, ούτε όμορφο, ούτε με τίτλο! Θα είναι ένα άψυχο, άσχημο σώμα με απώλεια κοπράνων και άλλων εκκρίσεων...Είτε μας θάψουν με φιλαρμονική, είτε μόνο δύο δικοί μας άνθρωποι, το μόνο που θα μείνει είναι η ποιότητα που είχε η ψυχή σου και η αγάπη που προσπάθησες!!!
Σαφώς και το μόνο που έχουμε είναι η ψυχή, αλλά πείτε μας και κάτι άλλο: τόσα πικρόχολα σχόλια, τόσα λόγια, τόση αμπελοφιλοσοφία, και τόση περίσσια κακία... Γιατί δεν παραδέχεστε απλά τι σας ενοχλεί τόσο; Θέλετε μήπως να σας το πούμε εμείς;
ΑπάντησηΔιαγραφή