Τα Φώτα θέλω το κερί μ και τη Ψυχού κοκκία. Το συγκινητικό ποντιακό έθιμο των Θεοφανείων.

Μνημοκέρε ή Λημόνεμαν:
  Σε κάθε σπίτι ύστερα από το ανελαιο δείπνο της παραμονής τών Θεοφανείων γινόταν το έθιμο της εκτελέσεως της επιθυμίας των κεκοιμημένων.

  Γύρω από το φως μιας καντήλας κι έχοντας στη μέση του τραπεζιού έναν σοφρά με σιτάρι και άμμο, μαζεύονται οι ένοικοι του σπιτιού, συγγενείς, φίλοι και γείτονες. Ο καθένας κρατά στα χέρια του κεριά. Ανάβοντάς τα ένα-ένα, μνημονεύει το όνομα ενός δικού του ανθρώπου που δεν βρίσκεται πια στη ζωή. 

 Το τελευταίο κερί που άναβαν ήταν για εκείνον που δεν είχε κανέναν, για τον λησμονημένο, για τον αντάρτη που έφυγε μαχόμενος, για τον ξεριζωμένο που έφυγε πάνω στην προσφυγιά, πάνω στο ταξίδι του ξεριζωμού. Με την κίνησή του αυτή στέλνει το περίλαμπρο φως της συγκεκριμένης ημέρας στους αποθανόντες, δηλώνοντας ότι τους έχει πάντοτε στη μνήμη του και στην ψυχή του.

πηγή