Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2023

Είμαστε έτοιμοι να υιοθετήσουμε "μαγικές λύσεις". Δεν νιώθουμε ότι η ζωή θέλει κόπο.

 

Στην εποχή του life coaching και της θετικής σκέψης οι άνθρωποι έχουν ανάγκη από συνταγές, από πρακτικές λύσεις. Όσο λιγότερο σκεφτόμαστε, τόσο το καλύτερο! Αν, μάλιστα, πετύχουμε κάποιον ξεχωριστό "συνταγολόγο", τότε είμαστε πολύ ευχαριστημένοι. Συρρέουμε, διαβάζουμε, είμαστε έτοιμοι να υιοθετήσουμε "μαγικές λύσεις". Δεν νιώθουμε ότι η ζωή θέλει κόπο. Ότι αν δεν έχεις έναν οραματισμό, αν δηλαδή δεν έχεις σκοπό κάπου να οδηγηθείς, να έχεις μία στάση ζωής η οποία θα σε βοηθήσει στις δυσκολίες σου, αλλά και θα σου δώσει ένα διαφορετικό μέτρο στην όποια χαρά, ώστε να μπορέσεις να την διακρίνεις από την ευχαρίστηση που κρατά λίγο και μαραίνεται ως άνθος, τότε, στην πραγματικότητα, όσες συνταγές και να ακολουθήσεις, δεν θα μπορέσεις να πατήσεις στα πόδια σου, να βρεις αληθινή πορεία.

  Για να γίνει κάτι τέτοιο προφανώς και χρειάζεται κάποιος ή κάποια να σου σταθεί, να σε ακούσει, να σε συμβουλέψει. Εντός μας όμως χρειάζεται να νιώσουμε πως ό,τι κι αν λάβουμε, αν δεν το υιοθετήσουμε και δεν το παλέψουμε, δεν θα πετύχουμε κάτι. 

  Παράλληλα, οφείλουμε να σκεπτόμαστε πως ό,τι κι αν έχουμε στον νου μας, όποια συνταγή κι αν μας δοθεί, η ελευθερία του συνανθρώπου μας είναι το κλειδί. Οι γονείς μπορεί να ακούσουν από ειδικούς τις πιο εξαιρετικές προτάσεις, όμως το παιδί τους να μη θέλει τίποτε να εφαρμόσει. 

  Από την άλλη, πόσες φορές οι γονείς νιώθουμε ότι είμαστε ανήμποροι να βάλουμε και τα ελάχιστα όρια στα παιδιά μας; Είμαστε έτοιμοι πάντοτε, επειδή τα αγαπούμε, να τα δικαιολογήσουμε, να μην επισημάνουμε τα σφάλματά τους, να μην επιδιώξουμε αυτά να έχουν συνέπειες, ώστε τα παιδιά να γίνουν πιο υπεύθυνα και να γνωρίζουν πως τίποτα στην ζωή δεν μας χαρίζεται, όσο κι αν το απαιτούμε, όσο κι αν πιστεύουμε ότι το δικαιούμαστε, όσο κι αν όντως το αξίζουμε. Η οδός της ζωής θέλει ένα όραμα. Θέλει ένα πλαίσιο που θα απαντά στο ερώτημα "πού πηγαίνουμε;". Κι αυτό δεν έρχεται με συνταγές, επειδή ακριβώς δεν είμαστε μόνοι μας και η πραγματικότητα απαρτίζεται από την συνάντησή μας με τους άλλους.

  Τότε ας μην υπάρξει καμία πρόταση, αφού οι λύσεις θέλουν αγώνα και προοπτική, θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί. Ούτε αυτό είναι σωστό. Απλώς, ας μην επαναπαυόμαστε σε συνταγές και μάλιστα σε εκείνες που κανακεύουν το εγώ μας, αντί να προτείνουν οδούς που μοιάζουν και είναι σταυρικές. Ο σταυρός μοιάζει με ήττα. Όμως μαζί του έρχεται και η ανάσταση. Χρειαζόμαστε προφανώς προτάσεις. Χρειαζόμαστε όμως και υπομονή, για να καρποφορήσουν. Διότι απτά αποτελέσματα δεν μπορούν να έρθουν αμέσως. Ακόμη κι αν υπάρχει αυτή η αίσθηση, ο επόμενος γύρος θα μας πείσει ότι ο χρόνος είναι μπροστά μας και δεν έρχονται οι μόνιμες λύσεις όπως τις θέλουμε.

  Οι νέοι έχουν στην ψυχοσύνθεσή τους το "εδώ και τώρα". Γι' αυτό και οι πολιτικοί, οι επικοινωνιολόγοι, οι διαφημιστές, οι προαγωγοί του καταναλωτικού πολιτισμού στηρίζονται στην άμεση ικανοποίηση της επιθυμίας. Έτσι, από την νεανική ψυχοσύνθεση περνούμε στην ψυχοσύνθεση όλων, με αποτέλεσμα η υπομονή να χάνεται. Φτάνουμε σε έναν κόσμο εντυπώσεων, όπου κυριαρχεί όποιος κάνει περισσότερο θόρυβο ή έχει περισσότερη λάμψη και υπόσχεται ευκολία. Η πίστη μάς δείχνει ότι το να συναντήσεις τον Χριστό, πέρα από το "έρχου και ίδε", προϋποθέτει την στενή πύλη. Για να κρατηθεί η αγάπη. Για να κρατηθεί ο Χριστός στην καρδιά μας.

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην "Ορθόδοξη Αλήθεια"στο φύλλο της Τετάρτης 25 Ιανουαρίου 2023
πηγή

3 σχόλια:

  1. Κάποτε ενας χωρικός άκουσε στην εκκλησία ότι αν δώσεις ελεημοσύνη θα λάβεις εκατονταπλάσια από τον Θεό.
    Είπε λοιπόν στην γυναίκα του να δώσουν ως ελεημοσύνη το μοναδικό βόδι που είχαν και ο Κύριος θα τους επέστρεφε 100 βόδια για την καλή τους πράξη. Έδωσε λοιπόν 1 βόδι και περίμενε την ανταπόδοση από τον Θεό. Περνούσε ο καιρός και τα 100 βόδια δεν ερχόταν. Ένα πρωΐ λοιπον αποφάσισε να ανεβεί στο γειτονικό βουνό για να βρει τον Θεό και να τον ρωτήσει πότε θα του έδινε τα 100 βόδια.
    Ανεβαίνοντας στο βουνό συνάντησε έναν ασκητή. «Πού πηγαίνεις;» ρώτησε ο ασκητής.
    «Πάω να βρω τον Θεό να τον ρωτήσω για την ελεημοσύνη που έκανα».
    «Όταν Τον συναντήσεις», είπε ο ασκητής, «ρώτησέ Τον και για μένα. Είμαι στο βουνό και ζω ασκητικά εδώ καὶ σαράντα χρόνια. Κέρδισα τελικά την Βασιλεία των Ουρανών;».
    «Ευχαρίστως να Τον ρωτήσω» αποκρίθηκε ο χωρικός και συνέχισε τον δρόμο του. Λίγο πιο πάνω συνάντησε έναν γέρο άντρα µε λευκή γενιάδα.
    «Ποιον ψάχνεις;» ρώτησε ο γέροντας. «Άκουσα στην εκκλησία ότι αν κάνω ελεημοσύνη, θα πάρω εκατονταπλάσια από τον Θεό. Ψάχνω λοιπόν τον Θεό να µου πει πότε θα µε ανταμείψει για την ελεημοσύνη μου».
    «Γύρνα στο σπίτι σου και σκάψε κάτω από το δέντρο στην αυλή σου. Θα βρεις ένα τσουκάλι µε λίρες. Μη το πεις πουθενά, µόνο συνέχισε να βοηθάς τον κόσµο και δεν θα στερηθείς τίποτα στη ζωή σου».
    «Σ᾽ ευχαριστώ γέροντα. Και κάτι ακόµα. Ερχόμενος να σε βρω, συνάντησα έναν ασκητή και µου ζήτησε να σε ρωτήσω αν μετά από σαράντα χρόνια αγώνων και άσκησης, κέρδισε τελικά την Βασιλεία των Ουρανών».
    «Να πεις σε αυτόν τον ασκητή ότι κι άλλα σαράντα χρόνια να κάτσει στο βουνό δεν θα κερδίσει την Βασιλεία των Ουρανών. Τον ασκητή αυτόν του δίνω κάθε µέρα ένα παξιµάδι εδώ καὶ σαράντα χρόνια. Σήμερα, ξέροντας οτι θα έρθεις του έδωσα δύο παξιµάδια, ένα για αυτόν και ένα για σένα. Αυτός όµως αντί να σου δώσει το ένα, τα κράτησε και τα δύο για τον εαυτό του, χωρίς να έχει εμπιστοσύνη σε μένα. Εσύ όμως χωρίς δισταγµό έδωσες το βόδι σου πιστεύοντας σε αυτό που άκουσες στην εκκλησία».

    πηγή: Λύρα του Πνεύματος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. *Η μαύρη κουκίδα…*

    Μια μέρα ένας καθηγητής μπήκε στην τάξη του και ζήτησε από τους μαθητές του να προετοιμαστούν για ένα τεστ έκπληξη.... Όλοι περίμεναν με άγχος να αρχίσει η εξέταση…... Ο καθηγητής μοίρασε το τεστ με το κείμενο στραμμένο προς τα κάτω, όπως πάντα.... Αφού τα μοίρασε όλα, ζήτησε από τους μαθητές να γυρίσουν τα χαρτιά και να αρχίσουν να γράφουν....

    Προς έκπληξη όλων, δεν υπήρχαν ερωτήσεις - μόνο μια μαύρη κουκκίδα στο κέντρο του χαρτιού.... Ο καθηγητής, βλέποντας την έκφραση στο πρόσωπο του καθενός, τους είπε τα εξής: "Θέλω να γράψετε για αυτό που βλέπετε".... Οι μαθητές, μπερδεμένοι, άρχισαν να γράφουν....

    Στο τέλος, ο καθηγητής πήρε όλα τα γραπτά και άρχισε να διαβάζει δυνατά αυτό που έγραψαν οι μαθητές.... Όλοι τους... χωρίς καμία εξαίρεση.... έγραψαν για τη μαύρη κουκκίδα.... προσπαθώντας να εξηγήσουν τη θέση της στο κέντρο του φύλλου χαρτιού.... το μέγεθος της κτλ. κτλ...... Όταν ο καθηγητής διάβασε όλες τις απαντήσεις των μαθητών.... άρχισε να τους εξηγεί:

    "Δεν πρόκειται να σας βαθμολογήσω για αυτό, απλώς ήθελα να σας δώσω κάτι για να σκεφτείτε....
    Κανείς δεν έγραψε για το λευκό μέρος του χαρτιού…. που ήταν και το περισσότερο….
    Όλοι επικεντρωθήκατε στη μια και μόνη….. μαύρη κουκκίδα... που καταλάβαινε ένα ελάχιστο μέρος του χαρτιού....

    Το ίδιο συμβαίνει και στη ζωή μας. Επιμένουμε να επικεντρωνόμαστε μόνο στη μαύρη κουκκίδα …..
    ..... τα θέματα υγείας που μας ενοχλούν…..
    ..... την έλλειψη χρημάτων …..
    ..... την περίπλοκη σχέση με ένα μέλος της οικογένειας …..
    ..... την απογοήτευση από έναν φίλο...
    ..... μια αποτυχία στον επεγγελματικό τομέα.....
    ..... ένα μικρό καυγαδάκι με τον / την σύντροφο μας.....
    ..... μια ερωτική απογοήτευση.....
    ..... το μέγεθος του σπιτιού μας σε σχέση με του γείτονα....
    ...... κτλ. κτλ......

    Τα σκοτεινά σημεία είναι πολύ μικρά σε σύγκριση με όσα έχουμε στην ζωή μας.... Εντούτοις…. αυτά μας μολύνουν το μυαλό..... και μας απασχολούν περισσότερο.....

    Πάρτε τα μάτια σας μακριά από τις μαύρες κουκίδες στην ζωή σας....

    Απολαύστε κάθε μια από τις καθημερινές ευλογίες και χαρές …. που σας χαρίζει κάθε στιγμή η ζωή……. κι όταν αρχίσετε να τις βλέπετε θα διαπιστώσετε …. ίσως με έκπληξη…. ότι είναι πολύ… πολύ περισσότερες από τις μαύρες κουκίδες…….

    Πηγή: Λύρα του Πνεύματος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. 6 μικρές ιστορίες με μεγάλο νόημα
    https://youtu.be/0AB4PBJBlz8
    - - -

    *Το καρβέλι της ελεημοσύνης.*

    Ο φούρναρης γκρίνιαζε συνέχεια στην γυναίκα του που πήγαινε στις εκκλησίες και έδινε στους φτωχούς και στους εράνους. Μια μέρα, εκεί που έβγαλε το ζεστό ψωμί και μοσχοβόλησε η γειτονιά, ήρθε και στάθηκε στην πόρτα του ένας φτωχός.
    - Αφεντικό, όλα αυτά τα ψωμιά είναι δικά σου;
    - Αμ’ τίνος να’ ναι;
    - Και δεν τα τρως;
    - Βρε φύγε από δω!
    - Δώσε μου και μένα ένα ψωμάκι που πεινάω.
    - Φύγε σου είπα, παράτα με.
    - Αφεντικό!
    - Φεύγεις ή δεν φεύγεις;
    - Αφεντικό! Παρακαλούσε ο φτωχός...
    Δεν πρόλαβε να τελειώσει, και ο φούρναρης πετάει ένα ψωμί στο κεφάλι του. Έσκυψε ο φτωχός και το ψωμί τον πήρε ξυστά και έπεσε παραπέρα. Τρέχει, το αρπάζει, κάθεται σε μια γωνιά και το τρώει... Ο φούρναρης όλη μέρα ήταν νευριασμένος για τον γρουσούζη επισκέπτη και το ψωμί που έχασε. Ας τολμήσει να ξανάλθει, έλεγε!
    Τη νύχτα, κάπου δύο μετά τα μεσάνυχτα, πετάγεται ο φούρναρης από τον ύπνο του τρομαγμένος και καταϊδρωμένος.
    - Γυναίκα, σήκω, ξύπνα. Φέρε μου μία φανέλα να αλλάξω και να σου πω. Γυναίκα, πέθανα λέει, και μαζεύτηκαν γύρω μου Άγγελοι και διάβολοι. Ποιός να πάρει την ψυχή μου. Σε μια μεγάλη ζυγαριά όλο και πρόσθεταν οι τρισκατάρατοι τα κρίματά μου. Και ο ζυγός βάρυνε και βάρυνε και οι Άγγελοι δεν είχαν τίποτα να βάλουν και λυπόντουσαν. Σε μια στιγμή, ένας Άγγελος φωνάζει: Το ψωμί! Αυτό που χόρτασε τον πεινασμένο. Βάλτε το στον άλλο ζυγό. Οι διάβολοι επαναστάτησαν: Το ψωμί δεν το έδωσε, το έριξε να σπάσει το κεφάλι του φτωχού. Και απάντησαν οι Άγγελοι: Όμως χόρτασε τον πεινασμένο και εκείνος έδωσε την ευχή του. Και που λες γυναίκα μου, εκείνο το ψωμί έκανε και έγειρε η ζυγαριά αντίθετα και σώθηκα. Το λοιπόν, δίνε, δίνε και μη σταματάς. Και εγώ θα δίνω. Αχ, και να ξανάρθει εκείνος ο φτωχός!
    Ο φούρναρης το κατάλαβε και ότι κερδίζει όταν δίνει. Εμείς όμως; Το έχουμε καταλάβει; Μήπως φοβόμαστε να δώσουμε; Μήπως η "κρίση" μας βούλιαξε στην ολιγοπιστία; Μήπως είναι καιρός να αρχίσουμε να γινόμαστε και λίγο χριστιανοί; Και να πιστεύουμε ακλόνητα, πως όταν δίνουμε, αντί να φτωχαίνουμε, πλουτίζουμε.
    Κι ας μη ξεχνάμε: Η πρώτη θυγατέρα του Θεού είναι η ελεημοσύνη, αυτή η ελεημοσύνη «έπεισε» τον Θεό και έγινε άνθρωπος, για να μας σώσει!

    πηγή: Λύρα του Πνεύματος
    - - -

    ΑπάντησηΔιαγραφή