5 Μαρτίου 1953. Θάνατος του Στάλιν. Οι Έλληνες Κομμουνιστές που είχαν διαφύγει στο Παραπέτασμα, Επιβάλλουν Βαρύ Πένθος στα Ελληνόπουλα του Παιδομαζώματος!

Η Ειρήνη Δαμοπούλου με τον μικρό αδελφό της Ηλία από το παραμεθόριο χωριό Αγιος Δημήτριος Καστοριάς έχουν μεταφερθεί στη Φλωρίκα της Ρουμανίας. Είναι από τα «τυχερά» παιδιά γιατί εκεί έχει μεταφερθεί όμηρη και η μητέρα τους και ζουν μαζί, όταν εκείνη δεν είναι τιμωρημένη για απείθεια προς τους κομμουνιστές ηγέτες της εκεί «κοινότητας του ΚΚΕ» με επικεφαλής το γνωστό στέλεχος του ΚΚΕ, τον Κώστα Λουλέ.

Ακολουθεί ένα απόσπασμα από τη μαρτυρία της Ειρήνης, στο οποίο περιγράφει τι συνέβει όταν ανακοινώθηκε ο θάνατος του Στάλιν στο σχολείο που φοιτούσε με τον αδελφό της και στην «κοινότητα»:
«... Όταν πέθανε ο Στάλιν –νομίζω ότι ήταν στα 1953- όλα σταμάτησαν στο σχολείο και την Κοινότητα του ΚΚΕ στην Φλωρίκα. Οι υπεύθυνοι συμπεριφέρονταν σαν να μας είχε βρεί η μεγαλύτερη συμφορά. Οι δάσκαλοι του σχολείου μόλις έμαθαν γιά τον θάνατο του Στάλιν μας σχόλασαν αμέσως. Πρίν όμως μας επιτρέψουν να φύγουμε απο το σχολείο φόρεσαν σε όλους μας από ένα μαύρο περιβραχιόνιο.
Καθώς γυρίζουμε στο δωμάτιό μας, γιά ατυχία μας η μητέρα μας ήταν και αυτή εκεί.
-Γιατί φύγατε απο το σχολείο, μας ερωτά.Τί είναι αυτά που φοράτε;
-Πέθανε ο Πατερούλης μας ο Στάλιν! Προλαβαίνει και της απαντά ο μικρός αδελφός μου.
-Ά ψόφησε το σκυλί, λέει η μητέρα μου.

Τότε ο μικρός αδελφός μου γίνεται έξαλλος. Ανοίγει το παράθυρο του δωματίου μας και αρχίζει να φωνάζει:
-Ακούστε, ακούστε, τι είπε η μάνα μου!
Τον Πατερούλη μας τον Στάλιν, η φασίστρια τον είπε σκυλί!
Σκοτώστε την!Είναι φασίστρια!Δεν την θέλω για μάνα μου!

Ακούγοντας εγώ τις φωνές του μικρού αδελφού μου, είχα τελείως τρομοκρατηθεί.
Ποιός θα τον ακούσει σκέφθηκα, και τι μπλεξίματα θα έχει πάλι η μητέρα μου.
Κλαίγοντας, και παρακαλώντας, έπεισα τελικά τον αδελφό μου να σταματήσει να φωνάζει.
Σαν μεγαλύτερη πού ήμουν φοβόμουν πραγματικά ότι θα έπαιρναν πάλι στην απομόνωση την μητέρα μου σαν "αντιδραστική".
Το πένθος στο σχολείο και την Κοινότητα για τον θάνατο του Στάλιν κράτησε 6 μήνες.
Μάς χόρτασαν από ομιλίες και μνημόσυνα για τον ...Πατερούλη μας τον Στάλιν.
Πρέπει να πώ όμως ότι παρόμοιο ήταν το πένθος πού είχε κηρυχθεί στο στρατόπεδο και νωρίτερα γιά τον κομμουνιστή Νίκο Μπελογιάννη....».

Ιωάννης Μπουγάς

(Απο το έργο του «Η Φωνή της Ειρήνης»)