Μάθαμε να ζούμε με σκιές

Μάθαμε να ζούμε με σκιές. Επάνω σε σκιές φτιάχνουμε τον κόσμο μας.
Η σκιά κινείται πάντα στο περιθώριο της ζωής. Είναι υποκατάστατο.
Η παρουσία της έχει μόνο αυτό το νόημα: είναι πάντα δίπλα στην ουσία (παρ- ουσία).
Αγαπάμε συνήθως τις σκιές. Μας ξεκουράζουν. Δεν έχουνε ευθύνες και στόχους.
Χαιρόμαστε με τις ψεύτικες χαρές, τα άδεια νοήματα, το χάσιμο του χρόνου..
Βολευόμαστε όλοι πίσω από μάσκες χαράς - χωρίς κόστος. Μένουμε στο περιθώριο.
Έτσι επιβιώνουμε. Κανείς όμως δε χαίρεται. Γιατί η χαρά βρίσκεται μόνο στο φως της επιλογής.
Τότε μόνο υπάρχει ελπίδα κι από απλή αναμονή γίνεται όπλο και δύναμη.
Τότε μόνο έχει αξία η ελπίδα. Αλλιώς γίνεται συναίσθημα, άμυνα, φυγή, δραπέτευση...
Η ελπίδα έχει νόημα μόνο σε μια μάχη. Εκεί που όλα χάνονται μένει μόνο η ελπίδα.
Δεν είναι εγωιστικό συναίσθημα. Το αντίθετο. Το κέντρο βάρους αλλάζει. Δεν είναι πια το εγώ.
Η ελπίδα έχει επαφή με τον πόνο. Γίνεται προσευχή, δάκρυ, δύναμη ανάστασης.
Σαν τον Τελώνη και τον Άσωτο που έχασαν το Θεό τους και τον ξαναβρήκαν...
Εμείς όμως αντί να κατεβάσουμε τις μάσκες, τις φορέσαμε...Χτίζουμε την ελπίδα μας στη σκιά και στο σκοτάδι.
Σαρακοστή σημαίνει αποχή από τις σκιές της ύλης και της σωματικής ευχαρίστησης.
Σημαίνει εκούσιο πένθος για την ουσία που χάθηκε και έντονη ελπίδα για Ανάσταση.
Σαρακοστή σημαίνει άγιο αυτομίσος και έντονη αγάπη χωρίς ίχνος αυτοδικαίωσης.
Σημαίνει ότι χρωστάς πολλή αγάπη και ότι ξεχρεώνεις.
Σαρακοστή σημαίνει χώρος για τον άλλο, για το Θεό, για τη φύση, για τη Ζωή χωρίς συμφέρον.
Μακριά από την αποκριάτικη αφέλεια των ημερών ας ξεγυμνωθούμε μπροστά στο Θεό.
Μόνο έτσι θα μας ντύσει με την αγάπη Του.

Βασίλης Φράγκος