Η γλυκύτητα εκείνων των Παρασκευών...

Ήταν αυτές οι Παρασκευές της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, πολύ... ιδιαίτερες.
Μικρά παιδιά αγωνιουσαμε να έρθουν, προκειμένου να ακούσουμε το " τη υπερμαχω" και κυρίως το ..."Την ωραιότητα της παρθενίας σου ..."!
Να δούμε τον παπά, σαν απόψε στον Ακάθιστο, να αλλάζει σε κάθε στάση των Χαιρετισμών, ιερά άμφια....!
Παράδοση... τοπική.
Συνήθεια των παλαιών παπάδων του νησιού, που παρά την φτώχεια τους... μπροστά στο Θυσιαστήριο ήταν.... άρχοντες!
Έτσι και μπροστά στην βασίλισσα των ουρανών....την γλυκιά μάνα του κόσμου...την Κυρία των αγγέλων και αρχάγγελων.... ήθελαν να την πανηγυρίσουν και να την τιμήσουν με ότι πιο ωραίο διέθεταν....!
Κι εμείς...ο ένας με την λαμπάδα στο χέρι...ο άλλος με το θυμιατό...κι ο τρίτος με την λιβανοθηκη.
Όλα... προσφορά στην Παναγιά !
Σ Αυτήν που υπομονετικά δέχεται τις προσευχές μας, αλλά και τους πειρασμούς και δυσκολίες μας.
Κι όλα μαζί, παρέα με τον παπά να κάνουμε μετάνοια στο εικόνισμα της.
Μπορεί...να κρυφογελουσαμε όταν κάποιος από εμάς δεν τα κατάφερνε αλλά δεν κρύβαμε ίχνος υπεροχής έναντι του, αφού νιώθαμε ότι είμασταν ... "ένα". Μια ομάδα, σαν μία μικρή οικογένεια....που μας ένωνε η μορφή της Παναγίας μας.
Τώρα... μεγαλώσαμε..!
Πέρασαν τα χρόνια...!
Σκορπισαμε...με λευκασμενα μαλλιά και γένια.
Εν τούτοις... ακόμη παραμένει εκείνη η γλυκύτητα αυτών των Παρασκευων...που μας έχει στολίσει και αρωματίσει για πάντα, την ψυχή !
π.Γ.Πετρ.